ตอนที่1 เรื่องราว

อา...ความรู้สึกคุ้ยเคยนี่มัน...

ผมลืมตาตื่นขึ้น พบกับเพดานที่คุ้นเคย กลิ่นห้องที่คุ้นเคย...เหม็นอยู่แหะ

"บรื้นนนน!" เสียงรถบรรทุกตัดผ่านหน้าบ้านของผม อืม เสียงรถที่คุ้นเคย ผมรวบรวมพลังทั้งหมดในร่างกายของผมเพื่อที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นมา

ฮืบบบ! "อา...ในตอนนี้ข้าได้ตื่นจากการหลับไหลแล้ว" ผมกล่าวกับตัวเองหลังจากที่ลุกออกมาจากเตียงได้สำเร็จ รู้สึกเขินอยู่นิดหน่อยนะเนี่ย สงสัยจะได้รับอิทธิพลมาจากหมอนั่นมากเกินไป ผมเก็บที่นอนของผม ค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำ แปรงฟัน...นี่กะจะให้อธิบายให้หมดเลยเหรอ? ก็ได้ๆ หลังจากที่ผมแปรง ฟันเสร็จ ก็เดินกลับเข้าห้อง เพื่อเปลี่ยนชุด

ในระหว่างที่เปลี่ยนชุดอยู่นั้นตาของผมก็ได้เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่ง ออใช่เกือบลืมนี่ไปเลยผมต้องเอาไปคืนหมอนั่น ผมหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นหน้าปกเขียนไว้ว่า "ดาบพิฆาตเทพ" หนังสือเล่มนี้ถูกเรียกว่า"มังงะ"ในหนังสือนั้นเป็นภาพขาวดำยกเว้นหน้าปก แล่ะอ่านจากขวาไปซ้าย แตกต่างจากคอมมิคซึ่งอ่านจากซ้ายไปขวา เนื้อเรื่องในหนังสือเล่มนี้ก็ประมาณว่า ตัวละครเอกที่เป็นอสูร พยายามจะช่วยน้องสาวจากคำสาปของเทพอย่างสุด เป็นพล็อตเรื่องที่สุดยอดมาก ความรักของพี่น้องช่างวิเศษสุดๆไปเลย และยังถูกเอาไปทำเป็นอนิเมะด้วย

"ยังอ่านไม่จบเลยแท้ๆ" ผมกล่าวกับตัวเองด้วยความเสียดาย เนื่องจากผมไม่มีเวลาอ่านมากนักและมันก็เป็นหนังสือที่ยืมมาซะด้วย แถมให้เวลาแค่3วันเนี่ยนะ? คิดว่าตัวเองเป็นห้องสมุดรึไง?

"เฮ้อ..." ผมถอนหายใจแบบเหนื่อยๆ ก่อนที่ผมจะหยิบหนังสือใส่กระเป๋า และเดินลงบันได

หลังจากที่ผมลงมาแล้ว ก็ได้พบกับน้องสาวผมที่กำลังนั่งโซฟาและดูข่าวอยู่

เธอชื่อว่า "พิมพา" เรียกสั้นๆได้ว่า "พิม" ดูเหมือนว่าเนื้อหาจากข่าวนั้นจะเกี่ยวกับเหตุการ์ณแปลกๆ

"เป็นอีกครั้งแล้วที่เราพบศพนอนเสียชีวิตคาเตียง" สิ้นสุดเสียงคนอ่านข่าว ก็ได้ปรากฏภาพ ของสภาพศพที่พบ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเซนเซอร์ ผมก็สามารถเดาได้เลยว่าต้องตายแบบเละเทะแน่ๆ

"โดยที่ศพนั้นมีสภาพที่ไร้ศรีษะ ซึ่งคาดว่าน่าเสียชีวิตเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ผลจากการชันสูตรศพ พบว่าสาเหตุการตายมาจากการที่สมองบวมและเกิดระเบิดขึ้น เนื่องด้วยการตายที่ผิดธรรมชาตินี้ ตำรวจจึงคาดว่าน่าจะมีผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการ์ณนี้ ซึ่งก็ยังไม่สามารถหาเบาะแสเพื่อที่จะสาวไปถึงตัวคนร้ายได้เลยค่ะ ขอแสดงความเสียใจให้กับครอบครัวของผู้เสียชีวิตด้วยค่ะ โดยทั้งนี้ทั้งนั้นเราขอเตือนพวกท่านทุกคนที่อยู่บ้าน ก่อนจะนอนล็อคประตูให้สนิท ปิดหน้าต่างทุกบานให้มิดชิด ขอให้พวกท่านโชคดีค่ะ สำหรับข่าวต่อไป..." นักอ่านข่าวพูดเสริม ก่อนที่จะเปิดประเด็นข่าวต่อไป ดูเหมือนช่วงนี้เหตุการ์ณแบบนี้จะเกิดขึ้นบ่อย เหมือนจะมีการฆาตกรรมกันบนเตียงล่ะนะ ก็ไม่รู้ว่าฆาตกรมีแรงจูงใจยังไงแต่ก็คงต้องระวังล่ะนะ เอ๋...? แต่เดี๋ยวก่อนนะ นี่น้องเราทนดูอะไรแบบนั้นได้ยังไงกันเนี่ย?

"แม่ไปทำงานแต่เช้าอีกแล้วเหรอ?" ผมถามน้องของตัวเอง

"..." ทว่าสิ่งที่ผมได้มากลับไม่ใช่คำตอบแต่เป็นความเงียบ เอาตามตรงแล้วผมน่ะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ผมต้องการคือเสียงของเธอ นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็ทำตัวเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ถ้าหากวันนั้นผม..."พึบ พับ" ผมสะบัดหัวตัวเองก่อนที่จะเตรียมตัวไปโรงเรียน หลังจากที่เห็นข่าวนั่นผมก็ไม่อยากอาหารเลย

ในระหว่างที่กำลังเดินไปโรงเรียนนั้น ก็อ่านเรื่องราวของผมคร่าวๆไปก่อนละกัน ผมชื่อ "ธนารัตน์" เรียกสั้นๆได้ว่า "รัตน์" อายุ16ปี เรียนอยู่มัธยมปลาย ค.ส.ช. ย่อมาจาก คิดเก่ง สามัคคี ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน...นี่คิดอะไรเกี่ยวกับการเมืองอยู่รึเปล่า? และน้องสาวผมซึ่งอยู่กันคนละโรงเรียนกับผม เธอมีอายุ15ปี เนื่องจากโรงเรียนของน้องสาวผมนั้นอยู่ใกล้บ้านกว่าทำให้เธอไม่รีบนัก แต่พวกเราก็ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนหรอก ซึ่งพวกเรานั้นอยู่กับแม่ และแม่นั้นก็ทำงานหนักมากไปเช้าเลิกค่ำ ซึ่งผมก็ต้องคอยเบาภาระให้โดยการไปทำงานพาร์ทไทม์ และรับผิดชอบเรื่องอาหาร ส่วนน้องสาวผมนั้นเธอไม่ได้ทำงานก็จริง แต่เธอนั้นเป็นคนที่ฉลาด ทุกๆเทอมเธอก็มักจะได้เกรดที่สูงและเกรดของเธอก็ไม่เคยตกเลยซักครั้ง ซึ่งต่างจากผมอย่างสิ้นเชิง ถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไปผมคงเข้ามหาลัยดีๆไม่ได้แน่ ออใช่ ความจริงแล้วพิม หรือน้องสาวของผมนั้นเป็นน้องสาวบุญธรรม ถึงจะว่าอย่างนั้นถ้าเรามีอะไรกับน้องสาวตัวเองก็จะถือว่าผิดศีลธรรมอยู่ดี เพราะฉะนั้นล้มเลิกความคิดที่ตัวเองคิดอยู่ในตอนนี้ซะนะ

ในตอนที่ผมยังเด็กมากๆแม่บอกผมว่าแม่หย่ากับพ่อ ซึ่งผมก็จำหน้าของพ่อไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่หลังจากผมอายุได้ราวๆ7ปี แม่ก็แต่งงานใหม่ และก็มีน้องสาวติดมาด้วย ในตอนแรกเธอก็อายแต่หลังจากนั้นเธอก็เริ่มเปิดใจ พ่อคนใหม่รักแม่อย่างจริงใจ การเงินเราดีขึ้นพวกเรามีความสุข ทว่ามันก็ได้เพียง5ปีเท่านั้น พ่อคนใหม่ก็จากไป...มันเป็นเพราะผมเอง ในวันนั้นพ่อไปรับผมที่โรงเรียน เนื่องจากพิมพาป่วยจึงไม่ได้ไปโรงเรียนด้วย และดูเหมือนพ่อจะอารมณืไม่ดีเพราะตกงาน แต่ตอนนั้นผมที่ไม่รู้อะไร ได้ทำสิ่งผิดพลาดครั้งใหญ่ขึ้น ผมเซ้าซี้พ่อเพราะต้องการของเล่น จนทำให้พ่อไม่มีสติจะขับรถ จนเกิดอุบัติเหตุ พ่อเสียชีวิตมีแต่ผมรอด...ในวันนั้น แม่เสียใจเป็นอย่างมากกว่าจะฟื้นตัวได้ก็ใช้เวลาไปพักใหญ่ ส่วนพิมก็...

"ไอ้ฆาตกร!!! แกฆ่าพ่อฉัน!!!!" เสียงของเธอก็ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของผม เพื่อคอยตอกย้ำให้ผมคิดก่อนทำเสมอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แววตาของเธอเหมือนต้องการที่ให้ผมหายไปจากโลก ถ้าในตอนนั้นไม่มีคนมาห้ามซะก่อน ผมก็คงจะถูกฆ่าด้วยน้ำมือของน้องสาวตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และนั่นก็คือสาเหตุที่เธอเปลี่ยนไป ใช่แล้ว...ทุกอย่างมันเป็นความผิดของผมเอง...ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้เรามาโฟกัสที่ปัจจุบันดีกว่า

และในที่สุดผมก็ได้มายืนอยู่ที่หน้าโรงเรียนนี้แล้ว เอาล่ะ...เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อนะ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***