ep .1 ตื่นจากฝัน

น้ำอุ่น : งื้อออ~~ เอ๋ทำไมเตียงเราถึงนุ่มจังเเล้วทำไมได้ยินเสียงแอร์นะ......อ่ะหรือว่าฝัน ลืมตา ....■▪︎■

นี่ที่ไหนเนี้ย เฮ้ยนี่ไม่ใช่ห้องฉันนี่

พยาบาล: อ้าวคุณเป็นไปได้ยังไง.(...กดเรียกหมอ)

คุณหมอคะคนไข้ห้อง VIP××××ตื่นเเล้วคะ มหัศจรรย์จริงๆค่ะ

นี่คงจะฝันเเน่ๆเล่นตามบทมันเเค่ฝันน่ะ เดี๋ยวนอนต่อคงตื่นเองแหละ

หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจร่างการเสร็จพวกเขาก็ให้ฉันนอนพักก็คิดว่าอีกสักพักคงจะตื่นจากฝันนี่....เลยนอนต่อตื่นมาคงกลับจากฝันบ้าๆนี่สักที.....เฮ้ออ

หมอ : เป็นไงบ้างครับ ปวดหัวหรือรู้สึกมีอาการปวดเมื่อยตรงไหนมั้ยคับ

ฉัน :ไม่ค่ะ อ..เอ่อคุณหมอคะฉันมาอยู่นี่ได้ยังไงคะ

หมอ : คุณเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ ผมคิดว่าคุณอาจจะยังจำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ อาจจะมีอาการสมองเสื่อมชั่วคราวสักพักความจำอาจจะกลับ

ฉัน : แล้วฉันมาอยู่นี่นานรึยังคะ???

หมอ : กำลังจะเข้า1ปี3เดือนเเล้วครับ'

ฉัน :( บ้าจริงนี่เมื่อคืนฉันจำได้ว่ากำลังนั่งรถกลับบ้านไม่ใช่รึไง แล้วจะมานอนนี่เป็นปีได้ยังไง..คิดในใจ)

..เอ้านี่ไม่ได้ฝันหรอนี่ ฉันลองตีเเขนตัวเอง โอ้ยยเจ็บ!!! เห้ยยนี่มันเรื่องบ้าอะไรนี่จำได้ว่ากำลังขึ้นรถกลับจากที่ทำงานเเล้วภาพก็วูบไป นี่อย่าบอกนะว่าฉันจะมาอยู่ในร่างนางเองเหมือนในนิยายอ่ะ เเล้วพระเอกจะหล่อเหมือนในนิยายมั้ยนร้าา เฮ้อออ...~~

เวลาผ่านไปสักพักฉันเริ่มปรับตัวเเล้วทำใจยอมรับสถานการตอนนี้ จะมีอะไรที่ต้องอึ้งอีกมั้ยเนี้ยเรา เเต่ทำไมผู้คนนี้ถึงมีหน้ารูปร่างตาเหมือนเราอย่างกับแฝดแนะ.....แล้วนี่ตัวเราในตอนนี้จะเป็นยังไงนะ

.....: นี่เธอ

ฉัน : (มองตามเสียงคนที่เรียก )

นี่ฉันนี่เเล้วฉันที่อยู่ตรงนี้ล่ะ

......: ฉันซูวอนเจ้าของร่างที่เธอกำลังอยู่ไงล่ะ

ฉัน : เเสดงว่าเธอก็เป็นผีน่ะสิ!! หรือเธอจะมาเอาร่างคืนหรอ ฉันคืนให้นะเเต่อย่าหักคอฉันทิ้งนะฉันกลัว

ซูวอน : หึ เธอนิคิดอะไรเพ้อเจ้อฉันน่ะหมดบุญต่อร่างนี้เเล้วล่ะ ที่ฉันมานี่เเค่จะมาบอกว่าเธอต้องอยู่ในร่างนี้จนแทนฉันเพราะร่างของเธอได้ตายไปก่อนหมดบุณสวรรณกำหนดให้เป็นเเบบนี้ ฉันฝากเธอดูเเลแม่ด้วยนะ ฉันอยากจะให้เธอช่วยดูเเลท่านฉันรักท่านมากนะ ต่อเเต่นี้ไปร่างนี้เป็นของเธอ

ฉัน : หมายความว่าฉัน เฮ้ยร่างฉันตายเเล้วจริงๆหรอ><

ซูวอน :ใช่เเล้วเเต่บุญที่เคยทำมาได้กำหนดให้เธอมาอยู่ในร่างฉัน ฉันต้องไปแล้วฝากด้วยนะ น้ำอุ่น"

ฉัน : เดี๋ยว!! ฉันจะต้องอยู่เเบบนี้อีกนานมั้ยเเล้วเราจะได้เจอเธออีกมั้ย?

ซูวอน : ขึ้นอยู่กับบุญที่เคยทำมา เราคงไม่ได้เจอกันเเล้วล่ะ ฉันหมดห่วงเเล้วหลังจากนี้ก็คงรอไปเกิดใหม่ที่ไหนสักแห่ง ^^ .......ลาก่อนฝากด้วยนะน้ำอุ่น.....

แอ๊ดดด`````เสียงประตูถูกเปิดออก

แม่นม : สวัสดีค่ะคุณหนูเป็นไงบ้างคะ คือคุณหญิงท่าน ให้ป้ามาเฝ้าค่ะ คุณญิงติดงานอยู่ต่างประเทศเลยไม่ว่างจะมาเยี่ยม

ฉัน : คุณหญิงหรอ ฉันชื่อซูวอนหรอคะ แล้วคุณคือใคร??

แม่นม : ป้าคือแม่นมคุณหนูไงคะ .....เอาเป็นว่าคุณหมอเล่าอาการคุณหนูให้ป้าฟังเเล้ว ถึงจะจำป้าไม่ได้เเค่คุณหนูฟื้นก็ดีใจมากแล้วค่ะ คุณหนูของป้า^^

ฉัน : (อย่างกับในนิยายเเนะ...ฉันจะทำยังไงเนี้ย?? คิดในใจ)

แม่นม : คุณหนูคะหิวมั้ยเดี๋ยวนมไปซื้ออาหารข้างนอกมาให้ค่ะ

ฉัน : ไม่เป็นไรกินข้าวต้มของคุณพยาบาลเอามาให้ก็อิ่มเเล้วค่ะ

แม่นม : แต่ปกติคุณหนูไม่กินอาหารของโรงบาลแบบนี้นะคะ บอกว่าไม่ถูกปาก

ฉัน : หรอคะ เเต่ตอนนี้ชอบมากค่ะหนูทานได้อร่อยมาก

คุณป้า เอ้ยยแม่นม!!ไม่ต้องลำบากเลยค่ะ

แม่นม : ถ้าอย่างนั้นรีบทานเถอะค่ะ อีกสักพักคุณจองกุกจะเข้ามาเยี่ยมนะคะ

ฉัน : จองกุกคือใครหรอคะ??

แม่นม : สามีคุณหนูคะ แต่คุณหนูอาจจะยังไม่ชินนะคะเพราะตอนยังไม่ความจำเสื่อมคุณหนูก็ไม่คุยกับคุณจองกุกเลย แถมตอนนี้ความจำเสื่อมเเล้วคงจำได้ยากนะคะ

ฉัน : ฉันเเต่งงานเเล้วงั้นหรอคะ เเล้วเราเเต่งกังงานนานรึยัง.....ค คือเอ่อเรารักกันมั้ยคะ??

___ประตูก็ได้เปิดออกโดยมีผู้ชายที่เข้ามาใหม่รูปร่างดี หน้าตาหล่อเเต่ก็แอบหน้าหวานเหมือนกัน____

ฉัน : ????

แม่นม : ป้าไปก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณหนูคุยกับคุณจองกุกจะมาเฝ้าแทนเดี๋ยวป้ามา

ฉัน : ป้าคะ...ป้า !

จองกุก : เป็นไงบ้างได้ยินแม่นมโทรบอกว่าคุณความจำเสื่อมหรอ ผมจองกุกสามีคุณ

ฉัน : ค ค่ะ คุณจองงกุกฉันไม่เป็นไรเเค่จำอะไรไม่ได้เลย

(ต้องตามน้ำไปก่อนจนกว่าจะได้กลับร่างเดิม เเต่เอ๊ะทำไมสามีของซูวอนถึงได้หล่อขนาดนี้นะ บาปอีกแล้วเรา😂)

จองกุก : ค่ะหรอ เธอไม่เคยพูดเเบบนี่นิ (...ปกติมีเเต่นาย, ฉัน...เเต่ก็ไม่ค่อยได้คุยเท่าไหร่หรอก...คิดในใจ)

ฉัน : คุณคะ คือฉันเป็นภรรยาคุณก็ต้องพูดแบบนี้อยู่เเล้วสิคะ แล้วทำไมถึงดูแปลกงั้นหรอ??

จองกุก : คุณหลับไปนานเลยนะ...

ฉัน : ค่ะนานมากตั้ง1ปี3เดือนแบบนี้จะมีคนคิดถึงฉันมั้ย?? (....เก็บเเต้มไว้ก่อนตอนนี้ไว้ใจใครได้ล่ะนอกจากสามี คงต้องใช่ลูกอ้อนที่ใช้กับน้าสายใจเเล้วล่ะ..คิดในใจ)

จองกุก : .....เงียบ...เดินออกไป..(..แปลกจังตื่นมาก็อ้อนเลยหรอไม่เหมือนเธอเลยนะซูวอน เเต่ทำไมเราต้องรู้สึกใจเต้นแปลกๆนะ)

ฉัน : (....นี่ลูกอ้อนของฉันใบ่ไม่ได้หรอเนี้ยอะไรกัน เดินหนีเฉย....)

********************จบตอน**********************

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***