บทที่1

...ณ..คาเฟ่ดอกหญ้า...

"สวัสดีค่ะเชิญค่ะ"เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อมีลูกค้าเดินเข้ามาในร้่าน

"แพร พี่ฝากดูลูกค้าต่อหน่อยนะพี่จะออกไปดูดอกหญ้าหน่อยทำไมยังไม่มา"เสียงหวานหันไปบอกลูกน้องให้มารับลูกค้าต่อจากเธอ

"ได้ค่ะพี่ข้าวหอม"แพรรับคำก่อนจะไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

ข้าวหอมเดินออกมารอลูกสาวที่หน้าร้านปกติลูกของเธอต้องกลับมาแล้วแต่นี่ห้าโมงกว่าแล้วลูกเธอยังไม่กลับมา

"คุณแม่ ดอกหญ้ามาแล้วค่ะ"ดอกหญ้าลูกสาวสุดาพี่ บ้านใกล้กันเรื่องไปรับส่งแค่นี้เองสบายมาก ข้่าวก็รู้นิว่าพี่กับอ้อรักดอกหญ้าเหมือนลูกเพราะพี่กับอ้อมีลูกไม่ได้"อดิศรพูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เศร้าลง

"ค่ะ ทำเป็นน้อยใจไปได้ ้เข้าไปกินข้าวกันดีกว่า"ข้าวหอมพูดขึ้นแล้วพากันเดินเข้าไปยังข้างในซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัว

"อาหารเสร็จแล้วจ้าาา"เสียงของอ้อภรรยาอดิศรเดินออกมาพร้อมกับอาหารที่เพิ่งทำเสร็จ

"น่ากินจังเลยค่ะป้าอ้อ"ดอกหญ้าเอ่ยขึ้น

"งั้นมานั่งกินกันเลยยย"

ระหว่างที่ทุกคนกินอาหารกันอยู่นั้นเสียงเด็กน้อยก็เอ่ยขึ้นกลางวง

"แม่คะ "

"คะ"

"ดอกหญ้าเห็นเพื่อนมีพ่อมาส่งไปโรงเรียน"

"ดอกหญ้าก็มีลุงศรไงลูกไหนดอกหญ้าบอกว่ารักลุงศรเหมือนพ่อไงคะ"

"แม่คะ ใครคือพ่อของดอกหญ้า"เสียงเด็กน้อยเอ่ยถามทำให้ข้าวหอมถึงกับนิ่งหันไปมองหน้าอดิศรและอ้อที่ไม่พูดอะไร

"แม่ว่าดอกหญ้ากินข้าวดีกว่านะลูก แม่ว่าเรามาหาเรื่องอะไรคุยสนุกๆกับลุงศรและป้าอ้อดีกว่านะลูก"

"ค่ะ ดอกหญ้าขอโทษนะคะที่ถามเรื่องนี้"

หลังจากที่ทุกคนกินอาหารกันเรียบร้อยแล้วข้าวหอมและอ้อก็ช่วยกันเก็บจานไปไว้หลังร่้าน

"ข้าวแกแน่ใจแล้วหรอว่าจะไม่บอกเรื่องพ่อของดอกหญ้า"

"แน่ใจสิ"

"ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ ผู้ชายเลวๆแบบนั้นฉันอยากรู้จังว่าน่าตาเป็นยังไงถึงได้ทิ้งเมียทิ้งลูกที่น่ารักๆแบบนี้ อย่าให้ฉันรู้นะจะฆ่าทิ้งเลย"อ้อพูดออกมาด้วยความโมโห

"ขอบใจแกมากนะอ้อ"

"ไม่เป็นไร"อ้อเดินเข้าไปกอดข้าวหอมแน่น

...อีกด้าน...

"กรี๊ดดดดด ฮ่าๆ ลุงศร"เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วห้อง

"ฮ่าๆ ป้าอ้อช่วยดอกหญ้าด้วย ลุงศรแกล้งดอกหญ้า"เสียงหลานสาวตัวแสบเอ่ยฟ้อง

"ลุงไม่ได้แกล้งนะ"

"ลุงศรแกล้งดอกหญ้า ป้าอ้อจัดการเลย"

"ลุงศรแกล้งหรอคะ เดี๋ยวป้าอ้อจัดการจัดการลุงศรให้"อ้อเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆ

"ฮ่าๆลุงศรเสร็จป้าอ้อแน่"ดอกหญ้าหัวเราะพร้อมกับวิ่งไปรอบๆตัวอดิศร

เวลาผ่านไปลุงกับหลานเล่นกันจนเหนื่อยจนเผลอหลับไป

...ครืดดดดดดด...

เสียงโทรศัพท์มือถือของอดิศรดังขึ้นอ้อจึงเดินไปรับ