ขอบคุณที่ช่วย

“ไม่เป็นไร ขอบใจนะ”

ฉันลุกขึ้นจากเตียงของเขา เขาก็ยังไม่หยุดประคองฉัน

“ปล่อยเถอะไม่เป็นไร”

"ดูเหมือนเธอไม่อยากใกล้เราเลย"

จริงก็อยากใกล้นะแต่เราไม่ได้เป็นไรกันสนิทกันมากมันดูไม่ดี

"แล้วต้องไปซ้อมต่อมั้ยหรือยังไง"

"จริงๆก็ต้องซ้อมแหละแต่เธอไหวแน่หรอ"

"ไหวดินายจะแข่งอาทิตย์นี้อยู่แล้วนะ"

"ขอบคุณนะที่ช่วย"

"ไม่เป็นไรถือว่าแลกกับที่นายช่วยฉันละกัน ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วย"

ฉันเดินออกมาจากบ้านของโซวอนพร้อมๆกับเขา ไปยังสนามบาสบ้านเขาทันที โซวอนสอนฉันจนจำได้แม่นยำแล้ว

"จะกลับแล้วหรอ"

โซวอนถามฉัน

"ช่าย มีไรหรอ ก็ฉันเล่นคล่องแล้วหนิ"

"มีความรู้สึกว่าไม่อยากให้เธอไปเลยอะ"

เอาจริงนะตาบ้านี้จะพูดแบบนี้ทำไม ฉันใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอคำพูดของเขาซัดมา

"ฉันต้องรีบกลับอะ ไปละเจอกันวันแข่งนะ"🖐️

ฉันไม่ได้จะกลับบ้านคนเดียว ตอนนี้ฉันไปหาซอนมุลที่โรงพยาบาล

"ซอนมุล"

"อ้าวมึงมาแล้วหรอ แล้วโซวอนหละ"

"กูบอกเขาว่าจะกลับแล้วอะเขาก็คงอยู่บ้านเขาแหละ"

"แล้วนี้ซอยูนเป็นไงบ้างวะ"

"ก็ดีขึ้นแล้วอะ"

"อืม งั้นกลับบ้านกัน"

"เคร ซอยูนงั้นฉันกลับละไว้เจอกัน"🖐️

"ขอบคุณที่อยู่เฝ้านะ"

ยังไม่ทันที่ซอยูนจะพูดจบเราสองคนก็ออกมาจากห้องก่อน

"มึงไปบ้านกูนะ"

ซอนมุลพูด

"ไปทำไมวะ"

"ไปนะกูมีเรื่องจะถาม"

"เออๆ"

บ้านของซอนมุล

ฉันเดินเข้าไปในบ้านของซอนมุล นางพาฉันเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ในบ้าน

"มึงไปบ้านโซวอนเป็นไงบ้างวะ"

"ก็ไม่เป็นไงนะ"

ฉันทำหน้างงว่านางรู้ได้ไงว่าฉันไปบ้านโซวอน

"ทำหน้าแบบนี้อยากรู้ช่ายปะว่ารู้ได้ไง"

"อือ"

ซอนมุลเปิดเพสให้ฉันดูว่าเขาพูดถึงโซวอนยังไง

"ในนี้เนียจะมีคนที่มหาลัยคอยดูทุกเรื่องเกี่ยวกับโซวอนว่าเขาทำอะไร ไปที่ไหนกับใคร"

"เห้ย!! ทำไมรูปกูกับหมอนั้นเยอะขนาดนี้เนีย"

"แล้วนี้คือมึงเนียไม่ได้มีแบบจูบกันกอดกันแบบนี้บ้างหรอ"

"อะไรมึงเนีย ไม่มีเว้ย"

"อะไรไม่หนุกเลยถ้าเป็นกูนะ กูจะใช้ให้คุ้มเลย ได้อยู่กับผู้ชายที่หล่อขนาดนี้"

"มึงเอาจริงดิ นี้ชอบโซวอนขนาดนั้นเลย"

"ถามว่าชอบมั้ย ก็ชอบนะแต่ยังไงกูก็รู้ว่าเขาไม่ได้ชอบกู"

"อ้าว คิมซอยอนมาแล้วหรอ หวัดดี นายเป็นไงบ้าง"

"ก็ค่อยยังชั่วขึ้นนะ แล้วเรื่องบาสเธอเป็นไงบ้าง พอได้มั้ย"

"ได้ดินี้เราฝึกจนคล่องเลย"

"แล้วโซวอนหละ"

"อยู่บ้านแหละ งั้นเรากลับก่อนนะไว้เจอกัน"

ฉันและซอนมุลก็กำลังกลับบ้าน ระหว่างที่ฉันนั่งอยู่ในรถ ก็มีข้อความที่ถุกส่งมาโดยโซวอนขึ้นมาให้เห็นที่หน้าจอ ฉันก้มลงมองมันและคิดว่าควรตอบกลับดีมั้ย แต่ยัยซอนมุลดันคว้าโทรศัพท์ของฉันไปตอบข้อความของเขาทันที แล้วข้อความที่ยัยโซวอนส่งไปนั้นเป็นการพูดเชิงให้เขามาบ้านของฉัน

ถึงบ้าน

ฉันลงไปนอนบนที่นอนทันที

"โอ้ย เหนื่อยอะ มึงกูนอนก่อนนะ"

"เดี๋ยวแล้วใครจะอยู่เจอโซวอนหละ"

ไม่รอช้าฉันปล่อยให้ยัยเพื่อนฉันพูดคนเดียว ฉันหลับไปได้ไม่นานก็มีเสียงรถดังขึ้น ซอนมุลเดินไปเปิดประตู รถสปอตสีขาวก็ถูกดับเครื่องแล้วคนข้างในก็เปิดประตูรถออกมา

"เอ่อ...คือ"

"เรามาหาคิมซอยอนอะ"

"งั้นเข้ามาข้างในก่อนนะ"

"อะเคร"

ซอนมุลพาโซวอนเดินเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็พาเขาเดินเข้าที่เตียงที่ฉันนอนอยู่

"ที่เราจะบอกคือซอยอนหลับไปก่อนนายจะมานิดเดียวอะ เห็นบอกว่าเหนื่อย"

"เราเข้าใจ เราขออะไรอย่างดิ เราขออยู่ที่นี้ด้วยได้มั้ย"

"แล้วใครเฝ้าซอยูน"

"พ่อกับแม่มันอะ แต่พรุ่งนี้มันก็ออกจากโรงบาลได้แล้ว แต่ก็ยังแข่งบาสไม่ได้"

"งั้นดีเลยวันนายแข่งฉันจะพาซอยูนไปดูนายกับซอยอนแข่งนะ"

"ได้สิ"

"เอ่อ โซวอน นายชอบเพื่อนฉันช่ายมั้ย"

"จะว่างั้นก้ได้นะ คือเราชอบเพื่อนเธออะชอบมากๆเลย"

"งั้นฝากดูแลมันด้วยละกัน เรากลับละ"

"บาย"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***