บทที่ 2

หลังจากที่มีเพื่อนบ้านย้ายมาอยู่ใหม่ โลกที่เคยสงบสุขก็ได้หายไปพร้อมกับคู่พ่อลูกจอมแสบที่คอยป่วนเหมือนแพรตลอดสามวันที่ สองพ่อลูกย้ายเข้ามา ตั้งแต่เช้าไปจนถึงค่ำมืด เมื่อคนเป็นพ่อไปทำงาน ก็ยังเหลือลูกชายที่เข้ามาคอยป่วนชีวิตของเธอ

เช้าตรู่เป็นครั้งแรกที่เหมือนแพรรีบแต่งตัวออกจากห้อง เพื่อไปทำงานที่โรงพยาบาล ผมที่ถูกดัดเป็นลอนสวย ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มบางเบา

“สวัสดีครับคุณหมอเหมือนแพร วันนี้มาแต่เช้าเลยนะครับ” คำทักทายจาก รปภ. รับรถของโรงพยาบาล

“พอดีวันนี้ อยากจะมาหาอะไรทานก่อนคะ” เหมือนแพรเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงไพเราะ

เมื่อคุณหมอสาวขับรถเข้าไปจอดตรงที่จอดประจำของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย เหมือนแพรจัดการนำของส่วนตัวลงมาเสร็จก็จัดการกดรีโมทปิดประตูรถให้สนิท เดินเอาของไปเก็บไว้ที่ห้องตรวจของตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปยังร้านกาแฟประจำของเธอ

สายตาก็มองเห็นคุณหมออายุรกรรมเป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่สมัยเรียนหมอที่มหาวิทยาลัย

“เจต!”

“แพร ทำไมมาเช้ามาก เข้าเวรสิบโมงไม่ใช่หรือไง”

เจตภพเอ่ยถามหญิงสาวที่อยู่ในดวงใจ เป็นคนเดียวที่เขาเฝ้ามองมาโดยตลอด แต่ก็รู้สึกดีใจที่ได้เจอก่อนจะกลับบ้าน

“พอดีแพรไม่อยากเจอรถติดก็เลยมาเช้าหน่อย”

“รถติด! ปกติแถวที่แพรอยู่รถมักจะไม่ค่อยติดไม่ใช่หรือไง”

“เมื่อก่อนไม่ติด แต่เดี๋ยวนี้ติดหนัก แล้วนี่เจตกำลังจะออกเวรหรือจะเข้าเวร ไปหาอะไรทานด้วยกันก่อนไหม”

“ได้สิ เจตกำลังจะกลับบ้าน โชคดีที่เจอแพรแบบนี้ เจตจะได้หาอะไรทานไปก่อนเลย กลับถึงบ้านจะได้นอนหลับยาว” เจตภพได้รับ คำเชิญจากหญิงที่ตัวเองแอบหลงรัก หัวใจมันก็รู้สึกพองโตจนแน่นหน้าอก

ทั้งสองเดินคู่กันไปจนถึงร้านกาแฟเล็กๆ ที่มีอาหารตามสั่ง ขายบ้างนิดหน่อย เหมือนแพรพาไปนั่งโต๊ะประจำ ทั้งสองสั่งอะไรทาน กันง่ายๆ ตามประสาคุณหมอที่ไม่ค่อยมีเวลามากมาย

“โชคดีจัง วันนี้เจตคงจะกินอะไรเยอะแน่”

“ปกติแพรก็เห็นเจตกินอะไรเยอะเหมือนกันนะ” เหมือนแพรพูดหยอกอีกฝ่ายนิดๆ

เมื่อของที่สั่งถูกนำมาเสิร์ฟ เจตภพที่นั่งมองเหมือนแพรทานข้าวไปอย่างอารมณ์ดี อีกฝ่ายมองจนเหมือนแพรจับอาการได้จึงเงยหน้า ขึ้นไปมอง

“ทำไมเจตไม่กินไหนว่า หิว”

“หิวแต่รู้สึกอิ่มตรงนี้มากกว่า” คำพูดและการแสดงออกทำให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับนิ่ง

ไม่ใช่เหมือนแพรไม่รู้ว่า เจตภพคิดยังไงกับตัวเอง แต่ก็ยังไม่อาจจะก้าวข้ามความรู้สึกของคำว่า เพื่อนไปได้ เจตภพเป็นผู้ชายที่ดีมาก

“ถ้าอย่างนั้นแพรกินของเจตแทนจะได้ไหม”

คำพูดของเหมือนแพร ทำให้เจตภพต้องหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

จากนั้นทั้งสองก็ทานอาหารไป พร้อมกับระลึกถึงเรื่องสมัยเรียน เจตภพรู้สึกว่า วันนี้เป็นวันที่พิเศษสำหรับเขามากๆ อยากจะให้มันเป็นแบบนี้ในทุกวันที่เขามาทำงาน

หลังจากทานอะไรกันเสร็จ เจตภพก็ขอตัวกลับบ้าน เพราะเหมือนแพรก็จะเข้าไปทำงานในช่วงเช้าด้วยเช่นกัน เหมือนแพรโบกมือลาอีกฝ่าย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปยังแผนกของตัวเอง

เจตภพมองไปตรงกระจกมองหลัง เห็นเหมือนแพรเดินเข้าไปยังตัวโรงพยาบาล ซึ่งเขามีไลน์ของอีกฝ่ายอยู่แล้ว จึงกดส่งสติกเกอร์สู้ๆ ส่งเข้าในข้อความไลน์ของอีกฝ่าย หัวใจเขายังเหมือนเดิม สำหรับรักแรก และอาจจะเป็นรักเดียวของเขาที่มีต่อเหมือนแพร หวังว่าสักวันหนึ่งเขาคงจะชนะใจและคว้าหัวใจของอีกฝ่ายเอามาไว้ครอบครองได้

ซึ่งเหมือนแพรไม่รู้ตัวว่า การที่ออกไปทานข้าวกับเจตภพ ตกอยู่ในสายตาของคนที่รีบขับรถออกมายังโรงพยาบาล เพื่อจะให้ช่อดอกไม้

“ไหนไอ้พวกนั้นมันบอกว่าโสดไงว๊ะ” เพชรภูมิมองด้วยสายตากรุ่นโกรธ อุตส่าห์รีบไปส่งน้องภูมิแล้วขับรถเลยมาที่โรงพยาบาล ตั้งใจจะเอาดอกไม้มาเซอร์ไพร์ส ความหงุดหงิดก็เกิดขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***