บทที่ 1 (ต่อ)

หลังจากที่คุณพี่หมอเหมือนแพรทำข้าวไข่เจียวให้ทาน เด็กชายก็นั่งดูรายการเด็กที่คุณพี่หมอเหมือนแพรเปิดให้ กว่าจะตกลงเรื่องการเรียกสรรพนามชื่อได้ กินเวลาไปหลายนาที จนตอนนี้ได้สรรพนามที่พอใจกันทั้งสองฝ่าย

“คุณพ่อปล่อยให้น้องภูมิอยู่คนเดียวอย่างนี้ตลอดเลยเหรอครับ”

เด็กชายภูมิภักดิ์หันกลับไปมองคุณหมอใจดี จากนั้นก็ฉีกรอยยิ้มกว้าง ตั้งแต่โตขึ้นมาไม่เคยรู้สึกเหมือนมีผู้หญิงคนไหนมาคอยห่วงใย นอกจากคุณพ่อ คุณปู่ และคุณย่า

“ปกติแล้วน้องภูมิจะอยู่บ้านกับคุณย่า และพี่เลี้ยง แต่ช่วงนี้ คุณพ่อบอกว่าให้ผมกับคุณพ่อลองมาอยู่กันเอง เพื่อหาสมาชิกใหม่เขามาในครอบครัวครับ”

“หาสมาชิกใหม่ สมาชิกที่ว่า คือคุณพ่อของน้องภูมิจะหาคุณแม่ให้น้องภูมิเหรอครับ” เหมือนแพรพูดคุยกับลูกชายของเพื่อน น้องภูมิเป็นเด็กน่ารัก เรียบร้อยไม่ดื้อ ไม่ซนเหมือนเด็กผู้ชาย ดูจะมีความรับผิดชอบมากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน คงจะถูกดูแลมาอย่างดีจริงๆ

“แล้วคุณพี่หมอเหมือนแพร อยากจะมาเป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัวเราหรือเปล่าครับ”

ภูมิภักดิ์ไม่พูดเฉยๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ชิด ทำให้คนที่ไม่เคยอยู่กับเด็กสองต่อสอง ไม่เคยมีหลานก็รู้สึกแปลกๆ ดีเหมือนกัน ก่อนจะจับศีรษะเล็กลูบไปตรงเส้นผมนุ่ม สีผมออกน้ำตาลเข้ม ด้วยความเอ็นดู อย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับเด็กคนไหนมาก่อน

ทั้งสองพูดคุยทำกิจกรรมร่วมจนกระทั่ง เวลาล่วงเลยผ่านไปนานหลายชั่วโมง

เสียงกดกริ่งตรงหน้าประตูก็ดังขึ้น เหมือนแพรพอจะเดาออกว่า คนที่มาห้องของเธอตอนนี้เป็นใคร เมื่อเปิดประตูก็เจอเพื่อนชายในอดีต ในชุดเสื้อเชิ้ตทำงาน กำลังยืนส่งรอยยิ้มมาทักทาย

“น้องภูมิดื้อไหม”

เพชรภูมิเอ่ยถามในทันที ตัวเขาพึ่งจะเคลียงานเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควร ทั้งที่จะออกจากที่ทำงานเร็วกว่านี้

“ก่อนจะถามว่า ลูกของนายดื้อไหม นายควรจะตอบคำถามของฉันก่อนว่า เอาน้องภูมิมาส่งให้ฉันดูแลทำไม ในเมื่อนายก็ไม่ได้พักอยู่ที่นี่” เหมือนแพรยืนเท้าเอว พูดน้ำเสียงดุ มองได้สักพักก็ต้องหลบสายตาที่ดูกรุ้มกริ่ม รู้สึกมวนท้องแปลกๆ

“ก็ให้คุ้นเธอคุ้นชินกับน้องภูมิ เดี่ยวอีกหน่อยก็จะพบเจอกันบ่อยมากขึ้น” เพชรภูมิตอบกลับน้ำเสียงอารมณ์ดี

“ฉันไม่ได้ว่างมาพอที่จะดูลูกชายของนายนะ แล้วนี้จะให้ฉันไปเรียกน้องภูมิให้ไหม”

เหมือนแพรยังพูดไม่ทันจบ เพชรภูมิถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องของคุณหมอสาว โดยที่เจ้าของห้องยังไม่ได้อนุญาต สายตามองหาลูกชายคนเดียวที่กำลังนั่งเล่นไอแพดตรงโซฟา โดยมีขนมกรุบกรอบ น้ำอัดลม

“นี่เธอเป็นคุณหมอเด็กยังไง ทำไมถึงลูกฉันทานขนมกรุบกรอบแบบนี้ มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ” เพชรภูมิแกล้งทำน้ำเสียงดุ ทั้งที่ปกติแล้วสองพ่อลูกก็มักจะทานแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่ต้องเก๊กฟอร์มเอา ไว้ก่อน

“ฉันดูแลลูกชายของนายมันก็ดีมากแล้วไหม ถึงฉันเป็นคุณหมอ ฉันก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่กินอะไรเหมือนคนทั่วไปเช่นกัน ไม่ต้องพูดมาก รีบๆ พาน้องภูมิกลับเถอะ กว่าจะถึงบ้านรถต้องติดมากๆ แน่”

เด็กชายต้องทำหน้างุนงง เมื่อคุณพี่หมอเหมือนแพรสั่งให้คุณพ่อพาเขากลับบ้าน ซึ่งบ้านที่อยู่ห่างไม่ถึงห้าก้าว เดินไปก็ถึง

“คุณพี่หมอเหมือนแพร น้องภูมิลืมบอกว่า บ้านน้องภูมิเดินไป ห้าก้าวก็ถึงครับ”

คำเฉลยทำให้คนที่พึ่งจะรู้ต้องยืนอ้าปากเหวอ “เดินไปห้าก้าว..” เหมือนแพรต้องรีบเดินเข้าไปเกาะแขนเพชรภูมิแล้ว “นี่มันเรื่องอะไร ทำไมบ้านนายห่างจากบ้านฉันแค่ห้าก้าว”

“นี่คุณหมอเหมือนแพรครับ น้องภูมิก็เฉลยแล้ว เธอไม่น่าจะเข้าใจอะไรยากนะเป็นถึงคุณหมอ”

“นี่นายกล้าด่าฉันว่า โง่ ใช่ไหม”

“ฉันไม่ได้ว่า อะไรเธอสักคำ มีแต่เธอคิดเป็นตุเป็นตะเองทั้งนั้น”

“นายเพชร!”

“ครับ คุณเพื่อนคนสวย” เพชรภูมิทำหน้าทะเล้นใส่

“คุณพ่อกับคุณพี่หมอเหมือนแพรน่ารักจังนะครับ ดูกุ๊กกิ๊กเหมือนในละครที่คุณย่า ชอบเปิดให้น้องภูมิดูเลย ทะเลาะกันแบบนี้ สักพักก็จะรักกันใช่ไหม”

คำพูดของน้องภูมิ ทำให้คนเป็นพ่อยิ้มกว้าง รู้สึกพอใจ “เดี๋ยวกลับห้องคุณพ่อจะต้องดูบ้างแล้วว่า ทำยังไงพระเอกถึงทำให้นางเอก ใจอ่อนลงได้”

เพชรภูมิมองใบหน้าสวยที่อยู่ห่างจากันไม่ไกล ริมฝีปากนุ่มที่มีรสหวานความรู้สึกยังเหมือนติดอยู่ตรงริมฝีปากเขา ความคิดอะไรบางอย่างเริ่มจะคิดเตลิดไปไกลมาก

“กรุณาทำหน้าให้เกียรติเพื่อนด้วย ท่องไว้ ฉันเป็นเพื่อน ของนาย ไม่ใช่บรรดาสาวๆ ลิสต์รายชื่อที่ยาวเป็นหางว่าว”

“รู้จริงขนาดนี้เธอเป็น FC ฉันหรือไง ถึงได้รู้ลึก แต่เสียอย่างเดียวรู้ไม่จริงนะสิ”

“นายเพชร!”

“ว่ายังไงครับ เรียกชื่อซ้ำๆ แบบนี้ ระวังละเมอถึงฉันนะ”

“รีบพาน้องภูมิกลับเลย ฉันอยากจะพักผ่อน เดี๋ยวจะต้องไปทำงานต่อ” เหมือนแพรเสียมารยาท จำเป็นต้องไล่เพื่อนกลับห้อง

“นี่เธอจะต้องไปทำงานอีกหรือไง ไหนว่า วันนี้หยุด”

“แล้วนายรู้ได้ยังไงว่า ฉันหยุด”

เพชรภูมิโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆ ก่อนจะพูดเบาๆ “เรื่องของเธอฉันรู้หมดทุกเรื่อง แม้แต่สิ่งของที่เธอใช้ประจำฉันก็รู้”

เหมือนแพรรีบถอยห่าง สองมือดันร่างเพื่อนให้ เดินออกไป ส่งสายตาไปขอความช่วยเหลือจากน้องภูมิ

“น้องภูมิครับ รีบพาคุณพ่อกลับไปพักผ่อนเถอะนะครับ”

เมื่อพาเพชรภูมิออกไปนอกห้องได้สำเร็จ เหมือนแพรก็เดินกลับเข้าไปในห้องตัวเองทันที โดยไม่ฟังเสียงทักท้วงของสองพ่อลูก แค่รู้ว่าย้ายมาอยู่ห้องฝั่งตรงข้าม เธอก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***