บทที่ 1

หลังจากวันนั้นผ่านมาได้เกือบอาทิตย์

เสียงเคาะประตูห้อง ปลุกให้คุณหมอที่พึ่งลงเวรกลับถึงห้องพัก ฝ่ารถติดกว่าจะได้กลับมานอน เหมือนแพรลุกงัวเงียเดินไปเปิดประตู ประตูถูกเปิดพร้อมกับเด็กผู้ชายใบหน้าหล่อมากๆ ใบหน้าของเด็กมันดู คุ้นตาเธอเหลือเกิน เหมือนเธอเคยเจอใบหน้านี้ที่ไหน

“เอ่อ...ผมมาตามหาใครครับ” เหมือนแพรเอ่ยถาม สายตาก็คอยมองหาว่า มีผู้ปกครองตามมาด้วยหรือเปล่า

“สวัสดีดีครับ ผมมาหาคุณป้าเหมือนแพร คุณพ่อบอกว่าคุณป้าอยู่ที่ห้องนี้” เด็กชายสุดหล่อพนมมือไหว้ตามมารยาทที่ได้ถูกสอนมา

“คุณป้า!” เหมือนแพรฟังสรรพนามที่เด็กชายเรียกแล้วก็รู้สึกช็อกนี่เธอมีน้องหรือญาติที่ไหน มีลูกชายโตมากขนาดนี้ และที่สำคัญชั้นนี้มีแค่ห้องเธอกับห้องที่ว่างฝั่งตรงข้ามเท่านั้น

“ครับคุณป้าเหมือนแพร คุณพ่อบอกให้ผมมาทำความรู้จัก คุณป้าเอาไว้” น้ำเสียงที่ดังฟังชัด คำพูดคำจาเหมือนถูกฝึกมาอย่างดี

“ขอโทษนะครับ คือว่า เราสองคนเคยรู้จักกันด้วยเหรอครับ พอดี เอ่อ...สุดหล่อเรียกว่า พี่แพรได้ไหม เรียกคุณป้ามันดูแก่ไป” เหมือนแพรไม่ใช่คนที่มีอีโก้สูง แต่จะให้รับสรรพนามที่แทนตัวว่า คุณป้าก็ ไม่น่าจะไหว

“แต่คุณป้าเป็นเพื่อนสนิทกับคุณพ่อนะครับ” เด็กชายทำหน้าสงสัย ใจก็เริ่มจะลังเลว่าจะเรียกพี่ตามดีไหม

“เป็นเพื่อนกับคุณพ่อ เพื่อนสนิทด้วย แล้วคุณพ่อของผม ชื่ออะไร”

“ผมชื่อภูมิภักดิ์ เป็นลูกชายของคุณพ่อเพชรภูมิครับ”

คำตอบที่ถูกเฉลย ทำให้เหมือนแพรรู้สึกตกใจหนักมาก ที่สำคัญลูกชายของเพชรมาอยู่หน้าห้องของเธอได้ยังไง

“ลูกชายของเพชร แล้วคุณพ่อไปไหนครับ ทำไมผมมาอยู่ตรงหน้าห้องนี้ได้ยังไง” เหมือนแพรเดินออกไปดูตรงบริเวณทางเดิน ก็ไม่พบเห็นพ่อของเด็กเลย

“พี่เหมือนแพรไม่ต้องมองหาคุณพ่อของผมครับ คุณพ่อบอกให้ผมมาอยู่กับพี่เหมือนแพรรอคุณพ่อกลับจากทำงาน”

เหมือนแพรถึงกับหายง่วงปลิดทิ้ง แล้วเพชรภูมิเล่นตลกอะไรกับเธออีกถึงเอาลูกชายมาทิ้งไว้กับเธอแบบนี้ เหมือนแพรถอนหายใจออกมาเสียงดัง

“ถ้าอย่างนั้นเข้ามาในห้องก่อนนะครับ แล้ว...”

“ภูมิครับ”

น้องภูมิเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับฉีกรอยยิ้มหล่อ ๆ อย่างที่ คุณพ่อได้สั่งเอาไว้ เหมือนแพรพาลูกชายของเพื่อนเดินเข้าห้อง พาไปนั่งตรงโซฟา

“ถ้ายังไงนั่งรอห้องนี้ก่อนนะครับ ผมมีเบอร์โทรของคุณพ่อไหม”

จากนั้นเมื่อได้เบอร์จากลูกชายของเพื่อน เหมือนแพรก็ต่อสายไปยังเพชรภูมิในทันที

ส่วนคนที่ส่งลูกชายตัวเองไปทำความรู้จัก เพื่อนและกำลังจะกลายเป็นเพื่อนบ้านร่วมชั้น ที่เขาลงทุนซื้อ เพื่อจะได้สะดวกในการที่จะ ได้เจอ

“เร็วกว่าที่คิดอีก เจอน้องภูมิแล้วใช่ไหม”

น้ำเสียงที่ดังมาตามสาย ทำให้คนฟังรู้สึกหงุดหงิด เหนื่อยจากการทำงานก็มาก ยังต้องมาเจอเรื่องชวนปวดหัวแบบนี้อีก

“เพชรนายเอาลูกมาทิ้งที่ห้องของฉันทำไม” เหมือนแพรพูด เสียงดุ สายตาก็คอยมองลูกชายของเพื่อนที่นั่งเล่นตรงห้องรับแขก

“พูดดี ๆ ฉันไม่ได้เอาลูกไปทิ้ง ฉันแค่ให้ลูกไปทำความรู้จักกับเธอแค่นั้น ทำไม ฉันฝากเธอดูลูกชายแค่ไม่กี่ชั่วโมง เธอเดือดร้อนมากหรือไง”

“นี่เพชร นายว่างมากหรือไง ที่ทำแบบนี้ ฉันไม่มีเวลามานั่งดูแลลูกชายของนายหรอกนะ รีบๆ กลับมารับลูกชายของนายกลับไปเลย ฉันพึ่งจะออกเวร ฉันเหนื่อยรู้ไหม” เหมือนแพรบ่นคนที่เอาแต่ใจ ไม่เคยเปลี่ยน

“ลูกชายฉันไม่ซนหรอก เธอก็ให้ลูกฉันนั่งเล่นที่ห้องรอฉันไปก่อน อีกชั่วโมงฉันจะไปรับ เย็นนี้จะทานอะไรไหม ฉันจะได้ซื้อเข้าไปฝาก”

“ไม่ต้องซื้ออะไรมาทั้งนั้น แค่เสด็จมารับลูกชายของนายกลับ ก็พอ” เหมือนแพรพูดเสร็จก็กดสายทิ้งทันที

“น้องภูมิหิวข้าวหรือเปล่าครับ เดี๋ยวพี่ไปทอดไข่เจียวให้ไหม”

เหมือนแพรพูดเสร็จก็เดินเข้าไปยังห้องครัว จัดการทอดไข่เจียววางมาบนข้าวสวยร้อนๆ โชคดีที่เธอหุงข้าวเอาไว้ก่อนที่จะเข้าไปนอน

“น้องภูมิพอจะทานได้ไหมครับ”

“ทานได้ครับ ผมกับคุณพ่อชอบทานอะไรง่ายๆ ไม่เรื่อง มากครับ”

เด็กชายพูดอย่างมีมารยาท สายตาจ้องมองไข่เจียวที่ส่งกลิ่นหอมมากๆ จากนั้นก็ขยับตัวลงไปนั่งทานข้าวเรียบร้อย

เหมือนแพรมองก็รู้สึกเอ็นดูลูกชายของเพื่อนขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่า ทำไมแม่ของเด็กถึงได้ไม่อยู่ดูแล หญิงสาวเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่มาให้ เพราะเห็นว่า ตรงปากเริ่มจะเลอะ

เด็กชายถึงกับฉีกยิ้ม เมื่อเหมือนแพรนั่งเช็ดริมฝีปากให้ ก่อนจะส่งรอยยิ้มสดใส เป็นการตอบแทน ความรู้สึกดีอย่างที่คุณพ่อตัวเองบอกเอาไว้จริงๆ ว่า เพื่อนของพ่อเป็นผู้หญิงที่จิตใจดี และเป็นคุณหมอที่สวยอย่างที่พ่อพูดเอาไว้ทุกอย่าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***