บทนำ

ร้านนั่งฟังเพลงสบายๆ

ร่างสูงของหนุ่มลูกครึ่งเดินเข้ามาภายในร้าน บรรดาสาวๆ ต่างพากันมองด้วยสายที่เคลิ้มชวนฝัน ในความหล่อเหลาของพ่อหม้าย มักเป็นข่าวกับนางแบบ ดาราดังๆ หลายต่อหลายคน

สาวๆ ภายในร้านต่างพากันส่งสายตาเชิญชวนให้กับพ่อหม้าย สุดหล่อ แต่สาวๆ กลับถูกเมินด้วยสายตาที่เย็นชา

เพชรภูมิเดินผ่านบรรดาสาวไป พร้อมกับใบหน้าที่เรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึก เดินตรงไปโต๊ะบรรดาเพื่อนมัธยมที่นัดกันมาเลี้ยงรุ่น

เสียงชนแก้ว เสียงโวยวาย ของเหล่าบรรดาเพื่อนสนิทสมัยมัธยม ทำให้คนที่พึ่งมาถึง ต้องส่ายหน้า

“เอ้า! พวกเราพ่อหม้ายสุดหล่อมาถึงแล้วเว้ย ขยับๆ ให้ท่านประธานใหญ่หน่อยเร็ว” เสียงโวยวายของเพื่อน

“เห้ย! เพชรมานั่งใกล้ๆ อดีตคู่จิ้นหน่อยไหม”

คุณหมอสาวเหมือนแพร หันหลังกลับไปมอง อดีตเพื่อนสนิท นี่เธอไม่ได้เจออีกฝ่ายมานานหลายปีมากๆ ตั้งแต่ที่เพชรภูมิบินไปเรียนต่อที่อังกฤษ เวลาผ่านไปได้สักระยะ เธอก็ได้ข่าวว่า เพชรภูมิ มีลูกชายแล้วหนึ่งคน แต่ไม่มีใครรู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

“เดี๋ยวนะ พวกนายพูดอย่างนี้ไม่ดี ผู้ชายแถวนี้ได้ยินก็คิดว่า ฉันไม่โสดแล้วสิ” เหมือนแพรพูดแย้งเพื่อนๆ ในกลุ่มทันที

ทันทีที่เหมือนแพรหันกลับมามอง เธอก็เห็นเพชรภูมิ ผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่ง เดินเข้ามาตรงที่เธอนั่ง ตามที่บรรดาเพื่อนๆ ในกลุ่มแซว เหมือนแพรได้แต่มองด้วยสายตาปริบๆ

“ทำไม ไม่ไปนั่งกับชาติ ฝั่งโน้นมานั่งตรงนี้ทำไม”

“ฉันจะนั่งตรงนี้มีอะไรไหม หรือพวกนายคิดว่า ไม่ดี ฉันอยากจะย้อนระลึกถึง สมัยเป็นคู่จิ้นกับเธอแพร” เพชรภูมิพูดขอเสียงสนับสนุนของบรรดาเพื่อนๆ ที่เวลามีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มักจะพูดส่งเสียงโวยวาย

เหมือนแพรได้ยินแล้ว ต้องส่ายหน้า ซึ่งเธอไม่อยากตกเป็นข่าว คู่จิ้นกับเพชรภูมิ พ่อหม้ายเนื้อหอมรายนี้อีกแล้ว

เพชรภูมิจงใจขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ เหมือนแพร ผู้หญิงคนแรกที่เขาคบและเป็นเพื่อนสนิทในตอนนั้น เหมือนแพรคอยช่วยเหลือเขา เรื่องเรียนมาตลอด จากผู้หญิงที่ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว นี่เป็นการกลับมาเจอกันอีกครั้ง เหมือนแพรเปลี่ยนไปมาก ดูสวยขึ้น

“ถามความสมัครใจของฉันด้วยว่า อยากจะย้อนคู่จิ้นกับนาย อีกไหม” เหมือนแพรหันไปบอกกับคนที่ฉีกยิ้มนั่งอยู่ข้างๆ

บรรดาเพื่อนๆ ต่างพากันหัวเราะสนุกสนาน ยกเว้นแค่เธอที่หัวเราะไม่ออก

เวลาผ่านไปสักพัก ทุกคนเริ่มเมา เหมือนแพรเก็บกระเป่าเตรียมจะกลับ เธอลุกขึ้นยืน แต่กลับถูกมือใหญ่ดึงให้กลับลงไปนั่งข้างๆ

“ฉันจะกลับแล้ว”

“จะรีบกลับไปไหน โสดไม่ใช่หรือไง”

“ฉันจะกลับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ฉันโสด”

“ยัยแพร แกจะรีบกลับไปไหน รู้ไหมว่า เพชรมันตั้งใจเป็นเจ้าภาพคืนนี้เลยนะเว้ย”

เหมือนแพรที่ไม่รู้ว่า การนัดรวมตัวกันในครั้งนี้ เพชรภูมิเป็นคนต้นคิดที่อยากจะเลี้ยงรุ่น ทั้งที่วันนี้เธอพึ่งจะออกเวร ก็ต้องถูกบรรดาเพื่อนๆ ลากมาเที่ยว

“อ้าว! ทำไมฉันไม่รู้”

“ไม่รู้ก็ไม่ผิด แต่ตอนนี้รู้แล้ว ก็นั่งเป็นเพื่อนฉันก่อน พรุ่งนี้เธอก็ไม่ได้ไปทำงานอยู่แล้ว เป็นถึงคุณหมอ ก็ช่วยดูแลฉันหน่อย เผื่อฉันเมา” เพชรภูมิหันไปมองใบหน้าของเหมือนแพร

เหมือนแพรรู้สึกแปลกๆ สายตาที่เพชรภูมิใช้มองเธอ มันไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนเพชรภูมิในอดีต ลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดตรงบริเวณแก้ม เหมือนแพรจำต้องเบี่ยงตัวหนี แม้เพชรภูมิจะเคยเป็นเพื่อน ที่สนิทกับเธอก็ตาม แม้จะเคยเป็นเพื่อนกัน แต่บางคนก็ไม่รู้

เพชรภูมิหันไปมอง แสดงออกชัดว่า กำลังรู้สึกหงุดหงิดที่อีกฝ่ายทำท่าเหมือนรังเกียจ “นั่งกับฉันมันมีอะไรผิดหรือไง”

“ถ้ารู้ว่า จะเมาแล้วจะดื่มให้เมาทำไม ไม่ห่วงลูกบ้างหรือไง” เหมือนแพรต่อว่า

“ก็ถึงอยากจะให้คุณหมอช่วยดูแลไง จะได้กลับบ้านไปหาลูก” น้ำเสียงคำพูดที่เอาแต่ใจ เป็นน้ำเสียงที่เหมือนแพรรู้สึกคุ้นเคย และชอบทำอะไรตามใจตัวเองมากๆ เพชรภูมิดึงร่างของเหมือนแพรเข้าไปใกล้ และถือวิสาสะเอามือพาดไปตรงไหล่บาง ทำให้เหมือนแพรขยับหนีไปไหนไม่ได้

“เพชร นายทำอะไรให้เกียรติฉันด้วย มันหนักมากรู้ไหม ปล่อย”

“ทำแบบไหนถึงเรียกว่า ให้เกียรติ หรือให้ฉันต้องขอเธอแต่งงาน ดีไหม” เพชรภูมิขยับใบหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ กลิ่นของเบียร์ทำให้ เหมือนแพรรู้สึกมึนได้เช่นกันแม้จะไม่ได้ดื่มก็ตาม

“เหม็น! ขยับออกไปห่างๆ เลย และพูดจาอะไร กรุณาคิดก่อนที่จะพูดด้วย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่นายจะพูดเล่นด้วยแบบนี้”

“ก็คิดก่อนแล้ว ถึงได้พูด” เพชรภูมิพูดยิ้มๆ เหมือนแพรงงในคำพูดของอีกฝ่าย

“ปล่อยฉันจะกลับห้อง วันนี้ฉันเหนื่อยไม่อยากจะทะเลาะกับนายเพชร”

“ฉันไปส่งดีไหม จะได้รู้ว่า เธอพักอยู่ที่ไหน”

“ไม่จำเป็นต้องรู้ และฉันขับรถมาเอง ไม่ต้องให้ใครไปส่ง”

การกระทำของทั้งสองคน ไม่ได้รอดพ้นจากสายตาเหล่าบรรดาเพื่อนๆ ปากหมา ทุกคนต่างพากันแซว คู่จิ้นกันยกใหญ่

“ไอ้แพร ให้เพชรไปส่งเถอะนะเว้ย เป็นผู้หญิงคนเดียวขับรถกลับห้องมืด ๆ มันน่ากลัว” ชาติพูดสนับสนุนเพื่อนรักอย่างเพชรภูมิ และเขาพอจะเดาออกว่า เพื่อนกำลังคิดจะทำอะไร

“ฉันอายุ 29 โตพอที่ไม่จำเป็นต้องให้ใครไปส่งถึงห้องหรอก ส่วนนายถ้าเมาก็กลับบ้านไปหาลูก หัดทำตัวเป็นต้นแบบที่ดีให้กับลูกชายของนายบ้าง”

“อยากจะกลับจริงๆ ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็ดื่มเบียร์ของเพื่อนให้ครบทุกคนก่อนที่จะกลับ ฉันจะไม่รั้งเธอเอาไว้เลย”

และแล้วคุณหมอเหมือนแพรก็ถูกลากกลับไปส่งที่คอนโดมิเนียม น้ำเสียงอู้อี้ของคนเมา เพชรภูมิอุ้มร่างของหญิงสาวไปวางไว้บนเตียง

“ขอบใจมากๆ นะเพชร” เหมือนแพรที่ยังหลงเหลือสติอยู่บ้าง พูดขอบคุณ

“เดี๋ยวไปเอาน้ำเปล่ามาให้”

เพชรภูมิกำลังจะหันหลังออกไปจากห้องนอนของอดีตเพื่อน และแล้วก็ต้องตกใน เมื่อมือเล็กฉุดรั้งแขนเขาเอาไว้ ทำให้เขาเซลงไปคร่อมทับร่างคนเมา

“เธอสวยขึ้นมากนะ แพร” น้ำเสียงของเพชรภูมิฟังแล้วนุ่มทุ้ม นิ้วยาวเกลี่ยไปตรงผิวแก้ม เพราะเขาอยากจะเจอเหมือนแพร เขาถึงได้จัดงานเลี้ยงวันนี้มาบังหน้า

“นายเมาหรือเปล่า เพชร”

“ดีใจนะ ที่ได้เจอแพรอีกครั้ง”

เพชรภูมิทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำกับเพื่อนคนนี้ ริมฝีปากร้อนปิดประทับริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพู จูบที่เนิ่นนาน มันช่างหวานอย่างที่คิดเอาไว้

เวลาผ่านไปสักพัก เพชรภูมิถอนริมฝีปากออก ผละร่างออกจากเหมือนแพร ก่อนจะเดินออกจากห้องของอดีตเพื่อน

ส่วนคนที่ถูกจูบครั้งแรก รู้สึกงุนงง มือจับไปตรงหน้าอก หัวใจของเธอทำไมมันเต้นแรงมากขนาดนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***