ความเป็นมาหรือความซวยกันนะ?

ย้อนความกลับไปเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว...

ณ เมืองโรสโทเปียร์

เมืองที่มีการแข่งขันกันสูงในหลายๆ ไม่ว่าจะเป็นด้านการงาน การเงิน หรือแม้กระทั่งเรื่องความรัก...มีหญิงสาวคนหนึ่งที่มีโอกาสได้เป็นผู้เข้าแข่งขันหรือก็คือการคัดเลือกคู่ครองให้กับลูกชายของกษัทย์แห่งเมืองนี้นั่นเองงงงงและหญิงสาวผู้โชคดี (?)

คนนั้นก็คือฉันยังไงล่ะ T-T

“เอ่อ พ่อคะพ่อลองคิดดูอีกสักรอบมั้ยคะ” ฉันที่กำลังอ้อนวอนของความเมตราให้ท่านพ่อยกเลิกความคิดบ้าๆ ที่จะจับฉันให้องค์ชายแสนโหดที่มีข่าวว่าทำร้ายคู่หมั้นจนปางตายนั้นออกไป

“ไม่จากวีรกรรมที่ลูกสาวที่น่ารัก (กัดฟันพูดสุดๆ) ได้ทำลงไปแล้วพ่อว่าทางนี้ดีที่สุด”

“พ่อคะหนูก็แค่เผลอไปร้านของพี่คริสเองนะคะ”

“ลูกใช่คำว่าแค่หรอ...ที่ๆ

ลูกไปมันคือสถานที่อโคจรชั้นนำ แถมยังถูกถ่ายรูปไปลงหนังสือพิมพ์อีกเนี่ยนะลูกรู้ตัวบ้างมั้ยว่าลูกเป็นใคร และทำอะไรอยู่”

“แม่คะ...แม่ยอมได้จริงๆ หรอคะ นี่ลูกสาวแม่นะคะ แถมรุปนั้นก็เป็นรูปที่เกิดจากความเข้าใจผิด พี่คริสก็ญาติเรานะแม่” ในเมื่อเถียงพ่อไม่ไหว ฉันจึงหันไปหามารดาผู้ที่รักและทะนุถนอมฉันยิ่งกว่าใคร

“เรื่องนี้แม่ช่วยลูกไม่ได้จริงๆจ้ะ T-T”

“แม่คะ...”

“หยุดพูดไปเตรียมตัวซะ!”

“แต่...”

“ไม่มีคำว่าแต่ถ้าลูกไม่ไป พ่อจะส่งลูกไปใช้ชีวิตทางใต้เลือกเอา!”

โอ้วววว ไม่นะชีวิตทางใต้ที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากวัวควาย กับองค์ชายแน่นอนคนอย่างฉันก็ต้องเลือก…

“ลูกเลือกองค์ชายก็ได้ค่ะ” แน่นอนฉันก็ต้องเลือกทางสบายอยู่แล้ว

นั่นแหละชัวิตฉันเมื่อปีที่แล้วที่ทำให้ฉันต้องมาเข้าวังเพื่อเป็นหนึ่งในตัวเลือกให้องค์ชายเลือกไปเป็นคู่หมั้น แต่รู้อะไรไหม ตั้งแต่ฉันมาที่นี่ ฉันรู้สึกแพ้มาก ฉันพูดจริงนะ เพราะว่าครั้งแรกที่ย้อนไปเมื่อปีที่แล้วตอนที่เข้าวังครั้งแรกเพื่อให้องค์ชายได้เห็นหน้าว่าที่คู่หมั้นทั้งสอง ใช่ค่ะ มีผู้กล้าแค่สองคนที่ส่งลูกสาวเข้ามานั่นก็คือตระกูล เอราลาของฉันกับตระกูลเฮสเปอร์

คู่แข่งตลอดการของท่านพ่อของฉันนั่นเอง ส่วนครั้งที่สองก็ตอนที่จะต้องไปทานข้าวกับองค์ชายเพื่อสร้างความสนิทสนมแต่รู้อะไรมั้ยคะ อีตาองค์ชายนั่นมองแต่ยัยโอลิเวียร์จากตระกูลเฮสเปอร์ ที่แสนจะเรียบร้อยน่าทะนุถนอม ส่วนฉันน่ะหรอเหมือนชายตามอตามมารยาทเท่านั้นแหละ แหมมมมม ไม่ลำเอียงเล๊ยยยยยย ส่วนครั้งที่สามอันนี้น่าอายที่สุด ก็คือตอนที่ฉันกำลังเดินชมสวนอยู่นั้น ฉันก็สะดุดล้มแล้วอีตาองค์ชายนั่นก็กำลังนั่งจิบชาอยู่ค่ะ ประโยคที่เปิดปากมาพูดไม่ใช่คำปลอบโยนนะคะแต่เป็น ‘ทำไมเจ้าช่างไม่มีตาเอาซะเลย เจ้ารู้มั้ยว่าเจ้ากำลังทำให้ชาของเราหมดความอร่อยอยู่นะ’ เยี่ยมกลายเป็นว่าฉันต้องขอโทษตานั่นที่ทำให้ชาเสียรสชาติ

ถึงแม้จะทำไปเพราะอยากประชดก็เถอะนะ และยังมีอีกหลายๆ เรื่องที่ต้องพบเจอ แต่ก็นั่นแหละค่ะหนึ่งปีที่ผ่านไปพร้อมกับความว่างเปล่า มีแต่ความเหงาของฉันที่ถ้าเอามามัดรวมกันคงสร้างวังได้เพิ่มอีกแน่ๆ เห้อออออ

“คุณหนูคะ ตอนนี้ทางฝั่งนั้นทำคะแนนได้รัวๆ เลยนะคะ คุรหนูไม่คิดจะสู้สักนิดเลยหรอคะ” คนรับใช้คู่กายที่แสนสนิทของฉันพูดขึ้นมาฉันว่าเธอคงได้ข่าวเกี่ยวกับองค์ชายกับโอลิเวียร์อีกแล้วสินะ

“ไม่ล่ะ สู้กับคนที่ไม่มีทางชนะได้น่ะ มันเหนื่อยนะ คนไม่รักต่อให้ตีลังกาพร้อมทำมือรูปหัวใจเค้าก็ไม่รักหรอก”

“แต่ว่าคุณหนูก็ควรลองทำอะไรสักอย่างนะคะ ไม่งั้นเสียชื่อตระกูลเอราลาหมดแน่นอนค่ะ”

“แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ให้ฝืนคนไม่มีใจ ทำยังไงก้ท้อ”

“ก็ลองดูเถอะค่ะ มาค่ะ วันนี้ออกไปสูดอากาศข้างนอกกัน แล้วก็จะได้ตามหาองค์ชายบ้าง ป่านนี้ลืมหน้ากันหมดแล้วรึป่าวก็ไม่รู้”

“ฉันนนนนนนนนน ม่ายยยยยยยยย ปายยยยยยยยยย”

“งั้นถ้าจะฉันส่งเรื่องให้ถึงหูคุณท่านคุณหนูคงไม่ว่าสินะคะ”

“โอ้ยยยยยย ไปก็ได้ ขู่เก่งจริงๆ เลยนะ” ฉันยอมลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ชีวิตในวังทุกคนคงคิดว่าสบายมีคนช่วยนู่นนี่ แต่ความจริงน่ะนะฉันโดนอนุญาติให้มีคนติดตามแค่หนึ่งคนเพื่อให้ลองใช้ชีวิตแบบทำอะไรหลายๆ อย่างเองซึ่งมันก็ไม่ได้ลำบากสำหรับฉันนักหรอกแต่ก็ไม่สบายไปซะทีเดียว

30 นาทีต่อมา

ฉันที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็กำลังเดินไปในสวนใหญ่ของวังฉันชอบสวนนี้นะมีดอกไม้มากมายที่บานสะพรั่งสวยงามน่ามองสุดๆ ขณะเดินไปฉันก็ไม่สะดุดเข้ากลับเงาแปลกๆตรงพุ่มไม้

“ใครน่ะ” ฉันเอ่ยถามออกไปก็กลับไม่มีเสียงอะไรออกมา

“ฉันถามว่าคะ....” ยังไม่ทันพูดจบประโยคก็มีมีดบินลอยออกมาปักท้องของฉันพร้อมเงานั่นที่รับหนีหายไป

“คุณหนู!! คุณหนูคะ!! ทหารเรียกหมอเร็ว เร็วสิ!”

“ครับ!!”

ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งวุ่นเพื่อช่วยฉัน ตอนนี้ฉันแทบไม่รู้สึกอะไรเลย มีดนี่มันเต็มไปด้วยยาพิษ ที่รุรแรงพอที่จะพรากชีวิตฉันตอนนี้ฉันกำลังจะตายสินะ ท่านพ่อ ท่านแม่ ฉันขอโทษที่ดื้อนะ ซิน เธอเป็นสาวใช้ที่ดีที่สุดในโลก องค์ชาย เชิญเสพสุขไปเลยนะยะ!! ถ้าฉันมาเกิดอีกรอบฉันจะทำให้นายตกหลุมรักฉันให้ได้ ฮรือออออออ ไม่ได้อยากตายสักหน่อย ใครทำยังไม่รู้เลย ขอได้มั้ย

ไม่ตายได้รึเปล่า…

“ฉันขอโทษ” เอ๊ะ นั่นเสียงใคร ฉันพยายามเอื้อมมือไขว่ขว้าหาคนข้างหน้า ใครมันมาบอกขอโทษฉันตอนนี้นะ คนสั่งฆ๋าหรอ หรือใคร โอ้ยยยย เจ็บแผลก็เจ็บ อยากรู้ก็อยาก พระเจ้าคะ ช่วยฉันที...ฉันไม่ไหวแล้ว...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***