คุ้นหน้า~

เลือดของชาลอต ให้พลังเยียวยาแก่เซน มากๆ ถึงเซนจะดื่มเลือดของพวกกวางมา ก็ไม่สามารถทดแทนเลือดของชาลอตได้เลย เวลานับพันปีที่เซนรอคอย ทั้งไม่ยอมดื่มเลือดจากคนอื่นเลยแม้แต่นิด....

ชาลอต : ท่านพาเรากลับได้แล้ว... ข้ามีงานและอะไรอีกมากมายที่ต้องทำ...

เซน : นี่... นายจะรีบกลับทำไมกัน...

ชาลอต : ถ้านายอยากจะให้เรามาอยู่ที่นี่ ก็กรุณาพาเรากลับเดี๋ยวนี้...

เซน : ในเมื่อจะมาอยู่ที่นี่... จะกลับไปทำไม..

ชาลอต : เรามีของที่ต้องใช้นะ เสื้อผ้าหนังสืออีกมาก... (นายนี่ช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ😑😑)

เซน : นายก็ไปซื้อใหม่ได้นี่...

ชาลอต : มันก็ไม่ใช่ทุกอย่างเฟ้ยยยย... เปลืองตังค์

เซน : ตังค์...?

ชาลอต : ก็เงินหนะแหละ... โอ๊ยยยย😑

เซน : แล้วทำไมถึงเรียกตังค์...?

ชาลอต : คงจะอยู่เป็นคุณชายในวังอย่างเดียวสินะ... ไม่รู้จักอะไรซักอย่าง..พาเรากลับหอที

เซน : แล้ว...

ชาลอต : เร็วเถอะน่า... ชักช้าอยู่ได้...

เซนเดินเข้าไปใกล้ๆชาลอต จากนั้นใช้แขนข้างหนึ่งโอบชาลอตไว้ เพียงเขาดีดนิ้วแค่ครั้งเดียว ทำให้ทั้งสองหายวาบไปโผล่ที่ห้องของชาลอตทันที....

ชาลอต : ไม่ต้องใช้รถเลยนะเนี้ย... 🤔

เซน : 😐😐

ชาลอต : งั้นเราก็ขี่นายไปมหาลัยได้อะดิ... ฮ่าฮ่า😂😂

เซน : ขี่...? เจ้าหมายถึงอย่างนี้หนะหรอ..?

เซนอุ้มชาลอตไปที่เตียง เขานอนลงและยกชาลอตขึ้นคร่อมตัวของเขา เขาจับมือของชาลอตทั้งสองข้างไว้แล้วนำมาไว้ที่หลังต้นคอของเขา...

ชาลอต : นี่... อย่าทำอะไรตามใจชอบเส้😳

เซน : อย่างนี้หรือไม่... เจ้าอยากทำอย่างนี้หรือไม่... 🤤🤤

ชาลอต : ไปเอาคำว่าขี่นี้มาจากไหนเนี้ย... บ้าบอ... ทุเรศที่สุด😳😳

เซน : นายไม่ได้ต้องการเราหรอ?

ชาลอต : ต้องการอะไรกัน... คนบ้า!! 😳

เซน : เราไม่ใช่คน... 😐

ชาลอต : โอเค๊... 😑😑

คงจะอยู่ด้วยกันลำบากแน่ๆเลย ทั้งคุยกันไม่รู้เรื่อง พูดมุกตลกไป เขาก็ไม่เก็ตมุกอีก... ชาลอตรีบเก็บของเพราะเริ่มดึกแล้ว ส่วนเซนก็นั่งเฉยๆอยู่อย่างนั้น เพราะเขาไม่เคยทำอะไรเลย...

ชาลอต : นี่คุณชาย.... ถ้านายมาช่วยเราเก็บของเนี้ย...จะตายมั้ยห๊ะ🙄

เซน : เราไม่มีวันตาย...

ชาลอต : โอเค😑

เซน : แล้วพ่อแม่ของนายล่ะ... ที่นายบอกเราว่านายก็มีพ่อมีแม่นะ... เราไปขอพวกท่านมั้ย

ชาลอต : ขืนไปบอกว่าเราจะไปอยู่กับแวมไพร์นะ... มีหวังได้ช๊อคตายแน่😓

เซน : แล้วเราจะไม่ไปบอกเขาหรอ?

ชาลอต : เดี๋ยวเราจัดการเอง...เราบอกเขาแน่นอน😗😗

เซน : อืม...

ชาลอต : เรากลับกันเถอะ (จ๊อกๆๆ)

เซน : นายหิวหรอ? นายจะกินเลือดเราก็ได้นะ...?

ชาลอต : นี่.... นายจะบ้าหรอ? อย่าคิดว่าคนอื่นเขาเป็นเหมือนตัวเองสิโว๊ยย~

เซน : แล้วจะทำยังไง... มนุษย์เขากินอะไรเป็นอาหารล่ะ...

ชาลอต : งั้น... นายช่วยกลับไปก่อน และก็เอาของกลับไปก่อนได้มั้ย? 😅

เซน : ทำไม?

ชาลอต : คือเราจะไปซื้อของกินอ่ะ... แต่ของเยอะมาก เราเลยไม่อยากเอาไปด้วย?

เซน : แค่เอาของไปเก็บใช่มั้ย...?

ชาลอต : ใช่... แล้วนายก็กลับไปเถอะ มีหวังถ้านายไปกับเราคนต้องพากันกรี๊ดแน่ๆ หน้าอย่างกับดาราเกาหลี... 😑😑( หล่อเกินหน้าเกินตามาก )

เซน : ไม่... นายจะเป็นอันตรายนะ

ชาลอต : แค่ไปหาอะไรกินอะนะ? ไหนนายบอกว่ามีตราที่นายทำไว้เเล้วจะไม่มีอันตรายไง

เซน : แต่สำหรับพวกหมาป่ามันไม่ใช่...?

ชาลอต : โธ่... ชีวิต... ทำไมไม่เกิดเป็นคนดีๆวะ😓😓😓

เซนดีดนิ้วเพียงหนึ่งครั้ง จู่ๆพ่อบ้านก็โผล่มาแล้วก็เก็บของทั้งหมดของชาลอตกลับวังทันทีเพียงไม่กี่นาที พระเจ้านี่ชาลอตควรดีใจหรืออะไรกันแน่วะเนี้ย... ควรดีใจที่ใช้ชีวิตสะดวกสบายขึ้นหรือว่าควรเสียใจดี ที่ชีวิตไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป....

เซน : ไปกันเถอะ...

ชาลอต : ไป..? ไม่ได้นายจะไปชุดนี้ไม่ได้ ไปซะเหมือนคนในวังขนาดนี้ เดี๋ยวคนก็พากันถวายความเครพกันหรอก...

เซน : จะให้ทำอย่างไรกันล่ะ?

ชาลอต : ไปเปลี่ยนชุดก่อน...

เซน : พ่อบ้าน!!

อูจี : ขอรับนายท่าน...มีอะไรให้รับใช้ขอรับ?

เซน : เราต้องการชุด...

อูจี : แบบไหนดีขอรับ...

เซน : แบบ...( หันมามองชาลอต )

ชาลอต : ช่วยจัดแค่ชุดสูตธรรมดาให้เขาพอครับ ส่วนผมขอชุดธรรมดาๆใส่สบายๆก็พอครับ

อูจี : ได้ขอรับ... ผมจะไปหาซื้อใกล้ๆนี้ให้..

ความรู้สึกมันบอกว่าอูจีมีประสบการณ์มากกว่าเซนเสียอีก ทั้งการพูดการจา การเลือกซื้อของ แถมมีเงินของมนุษย์อีก ต่างกับเซนที่พูดกันยังไม่ค่อยจะเข้าใจ... ถึงแม้อูจีจะแก่มากๆแต่ก็มีสไตล์การใช้ชีวิตที่ปกติมากๆ ส่วนเซนนั้น การใช้ชีวิตอย่างกับยุคพระเจ้าตาก... ผ่านมาไม่นานอูจีก็พร้อมกับชุดที่สั่งไป ทั้งคู่เปลี่ยนชุดเรียบร้อย จากนั้นก็ไปเดินตลาดกัน... ทุกคนต่างพากันมองมาที่เซน...

ชาลอต : บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา อย่างกับดาราขนาดนี้ รู้สึกอายเลย เทียบความหล่อไม่ติดซักนิด😭

เซน : มนุษย์... น่าเบื่อ...

ชาลอต : นี่ๆๆๆ... พูดให้มันดีๆหน่อยพี่ชาย... น่าเบื่อตรงไหนกัน...

เซน : ทั้งหวังแค่อำนาจของเงิน หวังแค่เป็นใหญ่เป็นโต ช่างโง่เขลา...

ชาลอต : แล้วพวกนายมันดีรึไง... ชิ😒

เซน : .....!!!

ชาลอต : พูดความจริงแล้วไม่กล้าพูดล่ะสิ... ชิ~

เซน : แล้วนายจะกินอะไร... เราจะได้รีบกลับกันซักที...เราขยะแขยงที่นี่มากพอแล้ว...

ชาลอต : 😒( คิดว่าเป็นใครมาจากไหน ถึงได้พูดจาอย่างนี้... ใช่สินายมันคนชั้นสูงนิ...)

เซนและชาลอตเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวร้านเดิมที่ชาลอตเคยมากินเมื่อวาน ชาลอตจึงเดินเข้าไปที่ร้าน และสั่งอาหารเหมือนปกติ... แต่จู่ๆก็มีชายหนุ่มร่างสูงๆ ผิวขาวราวดวงจันทร์เดินตรงมาที่โต๊ะและถวายคำนับ....

ชาลอต : ขนาดไม่ใส่ชุดนะเนี้ย ดีนะมีแค่คนเดียว ดีนะที่บอกให้นายเปลี่ยนชุดซะก่อน ไม่งั้นยุ่งยากเลย😑😑

ชอร์น : ทำความเครพนายท่าน... ไม่ทราบมาด้วยเหตุอะไร ถึงได้มาที่เมืองมนุษย์ได้...

เซน : เราพาลัตชามาเอาของนิดหน่อย ลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวจะเป็นที่จับต้องสายตาคนอื่น...

ชอร์น : นี่หรอ... ลัตชาที่ท่านรอมานานนับปี ไม่เสียเวลาจริงๆ😏ช่างน่า.... กิน

ชาลอต : อ... เอ่อ ผมชื่อชาลอตครับ... 😅

ชอร์น : อ๋อ.. ชาติใหม่สินะครับ... ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณชาลอต... 😊

เซน : รีบทาน... จะได้รีบไป ที่นี่อันตรายและน่ารำคาญที่สุด... เสียเวลาของเรามาก...

ชาลอต : 😑😑😑( นายสิน่ารำคาญ )

ชอร์น : งั้น... ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ...

ชาลอต : ได้ครับได้... 😊😊

เซน : 😒😒

ชาลอต : เอ๋... คุณ....?

ชอร์น : ผมชอร์นครับ...

ชาลอต : จะว่าไปเหมือนเราเคยเจอกันที่ไหน รึเปล่าครับ หน้าคุณชอร์นคุ้นๆ เหมือนจะเคยเจอกัน...

ชอร์น : งั้นหรอครับ... เราอาจจะเคยเจอกันก็ได้ครับ... 🤭🤭

เซน : จะคุยกันไปถึงเมื่อไหร่กัน...

ชาลอต : ก็รีบอยู่นี่ไง🙄

ชอร์น : อย่างไรก็ไว้เจอกันนะครับ วันนี้พอดีผมมีธุระนิดหน่อย... 😅 ทำความเคารพครับนายท่าน....

เซน : อืม...

ชอร์นเดินออกไปจากร้านทันที เขาน่าจะสัมผัสได้ถึงความอาฆาตของเซนที่กำลังพุ่งมาที่เขาอย่างจังๆ ผู้ชายคนนั้นหวงของอย่างกับอะไรดี...

ชาลอต : 😌อิ่มจังเลยยยยย~ไปกันเถอะเซน

หญิงคนหนึ่ง : อ๊ายยยยย ขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ คนอะไรน่ารักขนาดนี้ หืมมม หล่อจังเลย...

เซน : ออกไปซะ...

หญิงคนหนึ่ง : อย่าหยิ่งซิคะพ่อรูปหล่อ หน้าตาน่ารักขนาดนี้ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ ไม่น่ารักเลย....

เซน : เราบอกให้ออกไป...

หญิงคนหนึ่ง : แหม๋... เดี๋ยวสิคะ ขอถ่ายรูปก่อนสิ... อุ๊ย!!! มากับน้องชายหรอคะเนี้ย? หน้าหวานเชียว... พี่ถามหน่อยสิ เป็นรึเปล่าลูก? 🤭

ชาลอต : นี่... ผมจะบอกให้นะป้า เลิกบ้าผู้ชายครับ... นั่นมันคนของผม กรุณาถอย🙄

เซน : 😳😳...

ชาลอต : นายก็นั่งอยู่ได้ จะต้องให้อุ้มมั้ย🤬

เซน : อูจี... พาเขาออกไป...

หญิงคนหนึ่ง : เดี๋ยว... พ่อหนุ่มช่วยตอบที... ว่านายเป็นของเขาจริงรึเปล่า... ไม่ใช่แค่เขามโนอย่างเดียว...

เซน : เขาเป็นภรรยาของผม...

หญิงคนหนึ่ง : นี่... พ่อหนุ่มจะบ้าหรอ.. เขาเป็นผู้ชาย จะเป็นภรรยานายได้ยังไง? 😡

ชาลอต : ขอโทษนะเจ๊... ดูให้เต็มตา...

ชาลอตยกมือขึ้นให้หญิงคนนั้นเห็นแหวนในมือของเขา และจับมือของเซนชูขึ้นให้เห็นว่าเซนก็สวมแหวนอยู่เหมือนกัน จากนั้นเขาก็เปิดข้อมือของเขาขึ้นให้ดูว่ามีรอยสักที่สลักชื่อของเซนไว้แล้ว... หญิงคนนั้นหันไปมองหน้าของเซนแล้วเดินออกไปด้วยความไม่พอใจ...

ชาลอต : ฮอตจริงๆนะ บอกไปแล้วว่าไม่ต้องมา เป็นไงล่ะ... 😤

เซน : แบบนี้เขาเรียกว่าหึงหรือเปล่า...

ชาลอต : ไม่ใช่โว๊ย... เรื่องแบบนี้แล้วเข้าใจเชียวนะ ตอนที่จริงจังไม่เข้าใจซักอย่าง😡😡

เซน : อ่าว...? 😐

ชาลอต : แม่ค้าครับคิดเงินครับ...

แม่ค้า : 60 บาทจ้าหนุ่มน้อย...

ชาลอต : นี่ครับ...

เซน : ไม่ต้อง... เดี๋ยวเราจัดการเอง..

แม่ค้า : แหม๋... รักวัยรุ่นนี่มันชั่งร้อนแรงจริงๆ

ชาลอต : 😅😅( ป้าจะรู้มั้ยนะ ว่าวัยรุ่นที่ป้าเรียกหนะ อายุเกือบสองพันปี )

เซน : อูจี... จัดการให้เราหน่อย...

อูจี : ได้ขอรับ...

ชาลอต : ไปกันเถอะ...

เซน : อืม...ไปกันเถอะ

อูจีจ่ายเงินไปและกลับทันที ชาลอตและเซนเดินไปเรื่อยๆจนถึงซอยเล็กซอยหนึ่ง ทั้งสองเข้าไปในนั้น และหายวาบกลับมาที่ราชวัง เมื่อมาถึงของที่ชาลอตนำมาก็ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบที่ห้องเรียบร้อย...

ชาลอต : เหนื่อยนะเนี้ย... 😓😓

เซน : นายรู้มั้ย... นายทำให้เราเหนื่อยมากๆเลยนะ...

ชาลอต : เราก็เหนื่อยเหมือนกันนะ.. 😒

เซน : เราขอดื่มเลือดของนายหน่อยได้มั้ย?

ชาลอต : ไม่ได้...พรุ่งนี้เรามีเรียน และก็ออกไปจากห้องเราได้แล้ว

เซน : นายทำให้เราเหนื่อยขนาดนี้เลยนะ..

ชาลอต : แล้วยังไง ไม่เกี่ยวกันซักหน่อย... ไปๆๆ เราจะพักผ่อน... และนายจำไว้เลยถ้าเราไม่อนุญาต ก็ห้ามดื่มเลือดเราเด็ดขาด... คราวนี้เราจะไม่เคลิ้มไปกับนายแล้ว...

เซน : ได้... เรารู้แล้ว...

เซนเดินเข้าไปที่ชาลอตแล้วจูบเบาๆที่ริมฝีปาก จากนั้นเขาก็เดินออกไป และลงไปที่ห้องโลหิต ชาลอตปิดประตูแล้วมานั่งที่เตียงเขาแอบกรี๊ดเบาๆคนเดียว จากนั้นถึงหยิบมือถือโทรหาแม่ของเขา...

ชาลอต : แม่ครับ... ทำอะไรอยู่?

แม่ของชาลอต : กำลังจะทำกับข้าวเลยลูก เราล่ะเป็นยังไงบ้าง? เรียนเป็นไง? เพื่อนใหม่เป็นไง? อาจารย์ใจดีมั้ย?

ชาลอต : ดีครับแม่... ตอนนี้ผมอยู่ห้องเพื่อนนะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง... เพื่อนผมนิสัยดีมากๆเลย

แม่ของชาลอต : ดีแล้วล่ะลูก.... ว่างๆพามาหาแม่บ้างสิ...

ชาลอต : ได้ครับแม่ ฝันดีล่วงหน้าครับแม่ รักแม่นะครับ

แม่ของชาลอต : แม่ก็รักลูกจ้ะ

ชาลอตวางสายจากแม่ของเขา และนอนกลิ้งไปมาที่เตียง เผลอหันไปเจอหนังสือเล่มนั้นพอดี เขาเปิดหนังสือ ทำให้เขาตกใจมาก เพราะมีเรื่องราวใหม่ๆเกิดขึ้นในหนังสือ เมื่อเขาลองอ่านดู ยิ่งน่าตกใจมากกว่าเดิม เพราะเรื่องในนั้นกลับบันทึกสิ่งที่เขาทำมาทั้งวันนี้ เขาอ่านหนังสือไปซักพักก็หลับไป....

.......