หาบทนางเอก (1)

หอประชุม

ปึง!!!!!

ปี 4 : น้องๆปี 3 ครับ!! ปีที่แล้วได้เห็นการแสดงรุ่นพี่ไปแล้วใช่ไหมครับ คราวนี้ถึงตาน้องๆแล้ว ต้องทำให้ดีกว่าปีที่แล้วนะครับ เพราะปีนี้เป็นปีครบรอบ 50 ปีมหาลัย เข้าใจมั้ยครับ!!!!

ปี 3 : ครับ!!!!!

"เฮ้อ!"

"เป็นไรวะ ถอนหายใจอยู่ได้" ตั้งแต่ออกจากหอประชุมมาก็เห็นไอ้'โชกุน'ถอนใจไม่หยุดเลยเนี่ย

"ก็มึงดูดิ คนที่มาแคสบทแต่ละคน ไม่มีใครแคสผ่านสักคนเลยเนี่ย!!!"

"แหม ดูบทที่มึงแต่งดิ ต้องนู่น ต้องนี่ ต้องนั่น ใครมันจะไปทำได้ขนาดนั้นวะ"

"ก็ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ป่าววะ แค่แสดงให้มันสื่ออารมณ์ได้ก็พอมั้ย!!"

"เฮ้ย ใจเย็นเว้ย ถ้าคนที่แคสบทไม่มีใครผ่าน มึงก็ไปเดินหาเองเลยสิวะ"

"โห มหาลัยตั้งใหญ่ กว้างเกือบครึ่งประเทศ!"

"เวอร์ละ มันไม่ใหญ่ขนาดนั้นป่าวว"

"ยังไงก็หาไม่ได้ง่ายๆหรอกเว้ย บทนางเอกเลยนะเว้ย!!"

"เออๆ ช่างเรื่องนางเอกกันก่อนเหอะ กูหิวละ ไปกินข้าวได้แล้ว เร็ววว เดี๋ยวคนเยอะ"

"อ้าว ไอ้นี่ รีบหรอ"

"เออ! รีบ เร็วๆ" ผมไม่รอให้มันต่อปากต่อคำกับผมหรอก ตอนนี้ผมหิวจะตายอยู่แล้ว ผมวิ่งตรงไปโรงอาหารทันที

โรงอาหาร

"เพราะมึงเลยเนี่ย ชักช้า! คนเยอะเลยเห็นมั้ย"

"บ่นอยู่ได้ เห็นอยู่ว่าคนเยอะ ทนหน่อยดิวะ"

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!" อะไรกันเนี่ย อยู่ๆพวกสาวๆก็กรี๊ดกันสนั่นโลก

"อ้าว! น้องโชกุน"

"อ้าว! พี่โอห์มมาได้ไงครับเนี่ย พี่อยู่คณะแพทย์ไม่ใช่หรอ ทำไมมาอยู่โรงอาหารคณะนิเทศได้ล่ะครับ" อ๋อ ที่สาวๆกรี๊ดก็เพราะ'พี่โอห์ม'เดือนมหาลัยสินะ

"พี่ชอบมากินโรงอาหารคณะนี้น่ะ อาหารอร่อย"

"แหม ไม่ใช่ว่าชอบใครในคณะนี้หรอคร้าบบบบ"

"ฮะๆ ไม่ใช่ พี่มากินที่นี่เพราะอาหารอร่อยจริงๆ อ้าว!แล้วนี่ใคร" หึ คุยกันตั้งนานเพิ่งมาเห็นหัวผมรึไง

"อ่อ นี่เพื่อนผมครับ ชื่อ แม็ค"

"สวัสดีครับ พี่โอห์ม"ผมสวัสดี(ทักทายตามมารยาทอ่ะนะ) ฮึ่ย น่าหมั่นไส้ว้อยยย

ตั้งแต่เดินเข้ามา สาวๆยังมองกันเป็นตาเดียวแถมยังทำตารูปหัวใจใส่กันไม่หยุด ไอ้พี่โอห์มไม่เห็นจะหล่อกว่าผมตรงไหนเลย

“งั้นพี่ไปละนะ ไว้เจอกันนะน้องโชกุน อ้อ น้องแม็คด้วย”

ดูพูดสิ เหมือนผมเป็นตัวแถมอย่างนั้นแหละ ไม่อยากพูดถึงก็ไม่ต้องพูดสิ!!

“แหนะ ทำหน้าบูดอยู่ได้ เป็นไรวะ” หงุดหงิดสิถามได้ ผมคงแฮปปี้อยู่มั้งทำหน้าแบบนี้เนี่ย

“ก็ดูไอ้พี่โอห์มดิ มาคุยกับมึงอย่างกับไม่เห็นหัวกู พอคุยเสร็จก็ถามชื่อแล้วก็ไป”

“อ๋อออ ที่มึงหน้าบูดเนี่ยเพราะมึงน้อยใจที่พี่เขาไม่เห็นหัวมึง?”

“ไม่ใช่ว้อยยยยย กูหมายถึงว่ากูหงุดหงิดที่อยู่ๆไอ้พี่แม่งมาแทรกไง กูคุยอยู่กับมึงดีๆเนี่ย!!!”

“ใจเย็น ไอสัส ใส่อารมณ์มากไปป่าวว”

“ก็...”

“ช่างแม่งเหอะ เนี่ย!ใกล้ถึงคิวละ จะกินไร มึงหิวไม่ใช่รึไง” มาตัดบทกันเลยนะมึงง!

“เออๆ”สุดท้ายผมก็ต้องหุบปากเพราะขี้เกียจเถียงกับมันให้เปลืองน้ำลาย

“เฮ้ย! มึง กูมีประชุมว่ะ” แหนะ พอจะกินข้าวเสร็จก็หาทางหนีเลยนะ

“ประชุมเหี้ยไรอีกวะ”

“ก็ประชุมเรื่องหานางเอกละครเวทีไง คือยังหาไม่ได้เลยว่ะ”

“ทิ้งกูไว้ให้กลับคนเดียวอีก!!!”

“ก็มันจำเป็นป่าววะ ถ้าโดด รุ่นพี่มาตามบีบคอแน่”

“เฮ้อ จะไปไหนก็ไป เรื่องของมึงละ กูกลับคนเดียวก็ได้”

“แค่นี้มึงงอนหรอ กูขอโทษ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวเลยอะ”

“กูไม่ได้งอน!!! กูขี้เกียจพูดกับมึงละ มึงจะไปก็ไป ส่วนกูจะกลับบ้าน ไปละ เจอกันมึง”

“เออๆ”

สุดท้าย...ผมก็ต้องกลับบ้านคนเดียวT^T ไอ้โชนะไอ้โช รู้งี้ผมน่าจะยื้อมันไว้ไม่ให้ไปเขียนบทละครเวทีแบบนี้หรอก

ลานจอดรถ

"เฮ้อ กว่าจะถึงรถสักที เอ๊ะ นั่นมัน....!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***