จะได้ไม่ลืมกัน 01

"พี่ปกผมมีอะไรจะคุยด้วยหน่อยครับ" เสียงใสๆเรียกปกป้องที่กำลังมองดูปลาอยู่

"มีอะไรหรอ" เดินเข้ามาหาสีไม้

"เราเลิกกันเถอะครับ" เสียงเล็กๆเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด ที่จะต้องจากคนที่รักไป แม้ในใจจะเจ็บปวดแค่ไหนเค้าก็ต้องทำใจจากหวังแค่ว่าจะกลับมาเจอกันอีก

"ทำไมอะไม้พี่ทำอะไรผิด บอกพี่หน่อยได้มั้ย" มองคนรักด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะจับมืออีกฝ่ายแน่นไม่ยอมปล่อย แล้วดึงเข้ามากอด ก่อนที่คนตัวเล็กจะดันออก

"ไม่ครับพี่ไม่ได้ทำอะไรผิด ผิดที่ผมเองโชคดีนะครับ หวังว่าเราจะได้พบกันใหม่ถึงเวลานั้นพี่อาจจะลืมผมไปแล้วก็ได้" กลับหลังหันแล้วเดินไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วไม่หันหลังกลับไปมองอีก

"พี่จะไม่มีวันลืมไม้เด็ดขาด พี่จะรอไม้สมอ พี่จะไม่โกรธจะไม่เกลียดด้วย เพราะพี่รักไม้มาก......"พูดออกไปให้ไม้ได้ยินแต่คำสุดท้ายกลับพูดเสียงแผ่วลง มองตามคนรักเก่าที่เดินไปไกลจนลับตาไป แน่นอนว่าสีไม้ได้ยินแต่เค้าจำเป็นต้องไปจริงๆ

...----------------------------------------...

เฮือก!! ฝันอีกแล้ว

"ปกตื่นแล้วหรอลูก" ผู้เป็นแม่โผล่เข้ากอดลูกชายตัวเองพร้อมปล่อยโฮออกมา ก่อนจะคลายกอดแล้วมองหน้าลูกชาย ผมจำได้ว่าตอนนั้นยังทำฉากหลังอยู่ที่คณะแล้วเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ละ

"ผม...เป็นอะไรไป" มองไปรอบๆห้องก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล ก่อนจะถามแม่ที่กอดตัวเองไม่ปล่อยแถมร้องไห้เหมือนลูกตัวเองตายยังนั้นแหละ

"ก็เรานะสิรุ่นน้องในคณะบอกว่าทำงานไม่ยอมพักนอนดึกตื่นเช้ามาหลายวันเลยวูบไป รู้มั้ยเราหลับไปตั้ง2วันเต็มๆแหนะ" บอกกับลูกชายเสียงเข้มทันที ก่อนจะตีแขนไปทีนึง แต่แม่ก็ก้มมากอดผมเหมือนเดิม

"หรอครับ ผมคง...ทำงานหนักไปหน่อย" มองออกไปนอกหน้าต่าง ใช่แล้วผมหางานทำทุกอย่างทำตัวยุ่งๆทำงานที่บริษัท ทำงานที่มหาลัยเพื่อที่จะไม่คิดถึงเรื่องเมื่อก่อน

จนตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจทำสีไม้ถึงต้องบอกเลิกผมไปทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดคงมีเหตุผลบางอย่างละมั้งแต่ก็ชั่งมันเถอะคิดแล้วปวดหัวถามว่ายังรอกลับมามั้ย แน่นอนรอครับ ผมเชื่อว่าสีไม้ต้องมีเหตุผลบางอย่างที่บอกไม่ได้

"ยังไม่ลืมไม้อีกหรอเลิกกันไปตั้งหลายปีแล้วหาคนใหม่ได้แล้วนะ...แล้วก็ไม่ต้องทำงานหนักขนาดนั้นทั้งงานที่บริษัทแล้วงานมหาลัยอีก" พูดพร้อมลูบไหล่ปกป้อง

แม่คงจะดูผมออกว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่สีหน้ามันไปขนาดนั้นเลยหรอแต่ก็ชั่งเถอะ ผมควรจะมีคนใหม่ไปตั้งนานแล้วแต่ทำไมถึงยังหาไม่ได้ก็ได้รู้ คงรอสีไม้คนเดิมกลับมาอยู่มั้ง

"ครับ" ยิ้มให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะมีเสียงเคาะประตูดังมา คงไม่ใช่ใครที่ไกล ไอพวกเปรตนั่นแหละมั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ไอปกกูเข้าไปนะ"เสียงเพื่อนสนิทดังขึ้นหลังเคาะประตู

"เออ เข้ามา" สิ้นเสียงของปกป้อง กลุ่มเพื่อนๆก็พากันเข้ามาภายในห้อง

"สวัสดีครับคุณแม่" เพื่อนๆของปกป้องต่างพากันสวัสดีแม่

"เพื่อนๆมาแล้วงั้นแม่กล้บก่อนนะ แม่ฝากดูตาปกด้วยนะเดี๋ยวแม่กลับแล้ว" เมื่อเพื่อนๆของผมมาแม่ก็ขอตัวกลับก่อนน่าจะมีงาน อยู่ด้วยนานไม่ได้หรอก

"ครับผม นี่ไอปกกูซื้อของชอบมึงมาเลยยย ชาเขียวปั่นเป็นแงะ หมอบอกว่ามึงแดกได้แล้วไม่ได้เป็นไรมาก" พูดพร้อมยืนชาเขียวให้ แต่ก่อนให้เทมเอาไปดูดทีนึงก่อนยืนให้ปกป้อง

"ไอสัส" ด่าเพื่อนแต่ก็รับมาดูดต่ออย่างเงียบๆ

"ขอบใจ แล้วงานเป็นยังไงมั่งว้ะ" ถามถึงงานนิทรรศการที่กำลังจะจัดขึ้นทันที ผมไม่อยากให้ค้างคามากจะได้เสร็จๆไปแค่นั้นแหละ

"ห่วงตัวเองก่อนเถอะไอสัส โหมงานจนหนักไม่ยอมพักไอ้เวร พวกกูก็เป็นห่วงกันไปดิ" ดีนด่าเพื่อนไปยกนึง ห่วงแต่งานไม่ห่วงตัวเองเล้ยเพื่อนผมวันๆไม่ค่อยจะว่างหรอกนานๆทีจะว่างอยู่กะเพื่อนกะฝูงมั่ง

"ก็จริงอย่างที่ไอดีนมันว่ามึงพักไปยาวๆเลยเดี๋ยวงานที่เหลือพวกกูกับพวกรุ่นน้องจัดการเอง แล้วทำไมมึงเลือกฉากสะหวานเชียว" เทมพูดขึ้นบ้าง

"อย่าบอกนะมึงรอน้องไม้อยู่แล้วคิดว่าน้องจะมา" ภามถามขึ้นทันทีเมื่อนึกถึงหน้าแฟนเก่าเพื่อน

"ไม่หรอกกูชอบสีนั้นอยู่แล้ว" หน้าร้อนผ่าวน้ำตาคลอทันที แล้วทำไมผมต้องร้องละ ผมกำลังจะร้องไห้หรอ

"พวกมึงออกไปก่อนเหอะกูจะพักแล้ว" ไล่เพื่อนๆออกจากห้องเมื่อหยุดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาไม่ได้

"เออๆๆ งั้นพวกกูกลับแล้ว" พูดจบก็พากันออกไปปล่อยให้คนในห้องอยู่กับตัวเอง

"ฟู้วว....ร้องทำไมว้ะไอสัส...ฮึก..."พูดกับตัวเองพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาถึงแม้จะผ่านมาหลายปีแล้วแต่เค้าไม่เคยลืมคนตัวเล็กได้เลยอาจเป็นเพราะความผูกพันธ์ละมั้งถึงลืมไม่ได้ซักที

ด้านเพื่อนของปกป้อง

"กูเป็นห่วงไอปกว่ะ" เทมพูดขึ้น เห็นมันเป็นอย่างนี้ก็น่าห่วงเหมือนกันนะผมไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

"เออ เห้ย!นั่นมันน้องไม้ป้ะ"ดีนตกใจเมื่อเห็นอดีตคนรักของเพื่อนในสภาพผอมลง....แต่ก็ไม่ได้ผอมถึงกับติดกระดูกขนาดนี้น ดีนเดินตรงไปหาสีไม้ทันที ไอเท้าเจ้ากรรมของผมจู่ๆก็เดินจ้ำเข้าไปหาสีไม้

"น้องไม้" ดีนเดินไปหาสีไม้ที่เก้าอี้ ก่อนจะเอ่ยปากทักทายคนตรงหน้าที่ดูเปลี่ยนไปมากกว่าแต่ก่อน แต่ก่อนนะหน้าตาอ้วนกว่านี้ตัวอวบกว่านี้แต่ตอนนี้ผอมมาก

สีไม้ดูจะตกนิดนึงที่เห็นเพื่อนของคนรักเก่าพร้อมกับมองเหมือนกำลังหาใครซักคนเมื่อไม่มีคนนั้นจึงโล่งใจขึ้นมา

"ไอปกมันนอนอยู่ในห้องอะไม่ต้องมองหาหรอก" ดีนพูดกับไม้เมื่อแสดงอาการออกมา

"ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบก็เตรียมจะย้ายไปนั่งที่อื่นเพราะไม่อยากนึกถึงอดีตที่ต้องทำให้ปกป้องเสียใจ

"เดี๋ยวครับ ทำไมน้องไม้...ดูผอมลงไปเยอะเลยนะไม่สบายอะไรรึป่าว" ภามภามด้วยความเป็นห่วง

"ผมไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วครับขอตัวนะครับ" ก่อนจะเดินไปสีไม้ก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นค้นมา ก่อนจะล้มลงไปกับพื้นยังดีที่ดีนเข้ามาช่วยประคองก่อน

"สีไม้!" ดีน รีบเข้าไปประคองทันที ดีนะที่ผมรับน้องไว้ทันไม่งั้นนะตูดกระแทกกับพื้นแน่ๆ

จากนั้นก็มีหมอประจำตัวของสีไม้เข้ามาดูอาการทันที หลังจากตรวจอาการเสร็จดีนสงสัยว่าสีไม้เป็นอะไรจึงได้รู้คำตอบว่าสีไม้กำลังเป็นมะเร็ง....

หลังจากที่พวกของดีนนั่งรอจนสีไม้ฟื้น เพื่อที่จะถามความจริงว่าเลิกกับปกป้องทำไม ผ่านไปสักพักสีไม้ก็ฟื้นขึ้นมาก่อนจะขอร้องพวกของปกป้องไม่ให้บอกใครเรื่องนี้

"ผมขอร้องพวกพี่อย่าไปบอกพี่ปกนะครับ" พูดออกมา

ดีนสังเกตว่าใบหน้าสีไม้ถึงจะกำลังขอร้องแต่ก็ยังคงดูเย็นชาเอาซะมากๆเลย ทำไมถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้นะ

ตอนแรกที่เจอใจผมหายวาบเหมือนกันนึกว่าจะเจอพี่ปกป้อง แต่ดีที่ไม่ได้มาด้วยตอนที่ได้ยินว่านอนอยู่ในห้องใจก็ตกไปอยู่ตาตุ่มเหมือนกันผมเป็นห่วงเค้ามาก

"นี่หรอเหตุผลที่เราบอกเลิกไอปก" เทมถาม

"ครับ ผมไม่อยากให้พี่เค้าเป็นห่วงแล้วมาลำบากเรื่องผมอีก ผมเลยตัดปัญหาโดยการบอกเลิกพี่เค้าไปแล้วย้ายไปอยู่ที่อื่น" กำมือแน่น เค้าไม่ได้ต้องการให้เรื่องเป็นแบบนี้ เค้ารู้สึกผิดต่อปกป้องตลอดเวลา

"ไม่ต้องห่วงนะพี่ไม่บอกไอปกหรอกแต่มันยังลืมไม้ไม่ได้นะ คิดจะกลับไปหามันบ้างมั้ย" ดีนถามด้วยความเป็นห่วง เค้าอยากให้เพื่อนรักของเค้าเลิกบ้างานซักที

"คงต้องเป็นเรื่องของเวลา ผมขอตัวก่อนนะครับ" ยกมือไหว้พวกเพื่อนของปกป้องแล้วเดินไป แบบนี้แหละดีสุดแล้วผมขี้เกียจตอบจึงตอบปัดๆไป

"ไปๆๆกลับกันพวกมึง"จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

หลังจากที่สีไม้เดินออกจากห้องพักฟื้นก็เป็นจังหวะที่ปกป้องออกมาเดินเล่นเพราะเบื่อในห้องแต่ทั้งสองก็คลาดกันเพราะไปคนละทางคงยังไม่ถึงเวลาที่จะได้เจอกันและมั้ง

ปกป้องเดินไปสวนที่ทางพยาบาลจัดไว้ให้ผู้ป่วยที่ต้องการออกมาสูดอากาศข้างนอกเพื่อที่จะผ่อนคลายความเครียดบ้าง อุดอู้อยู่แต่ในห้องละมันอึดอัดเค้ายิ่งไม่ชอบอยู่แต่ในห้องอยู่ด้วย

"ไอปก" มีเสียงปริศนาเรียก ปกป้องจึงหันไปตามเสียงทันที

"อ้าวพี่วินมาได้ไงครับเนี่ย" สวัสดีก่อนจะเอ่ยถาม

"พอดีพาน้องมาหาหมออะเห็นว่าเราอยู่โรงบาลนี้ด้วยเลยโทรถามไอพวกนั้น" ยิ้มให้ก่อนจะนั่งข้างๆ

"แล้วนี่มาทำไรข้างนอกว่ะเบื่ออ่อ" วินถาม

"นิดนึงพี่" มองขึ้นไปบนท้องฟ้า

"เห็นไอพวกนั้นบอกว่ามึงไล่มันออกจากห้องอยากอยู่คนเดียวเครียดเรื่องไรอยู่ป่าว ปรึกษากูได้นะเว้ย "ตบไหล่ปกป้องเบาๆ

"หึ ผมปรึกษาได้จริงรึป่าวเถอะ" ขำเบาๆ

"เอ้ามา ไอเหี้ยนี่ไม่เชื่อลองซักเรื่องมา" ไอนี่นิไม่รู้จักกูซะแล้วไม่ใช่ไรหรอกผมอยากเสือกด้วยแหละแต่ผมก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีได้นะครับไม่อยากจะโม้เท่าไหร่หรอก

"ผมเลิกกับแฟนมา3ปีแล้วแต่ผมไม่รู้เหตุผลที่เค้าบอกเลิกผม ผมว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ " 3ปีแล้วไวเนาะทำไมผมถึงยังลืมสีไม้ไม่ได้ซักทีนะ

"เค้าอาจจะมีเหตุผลไง เหตุผลที่เค้าไม่อยากให้มึงรู้จบป่ะ" ตอบกวนตีนอีกไอพี่นี่ช่วยอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ปกป้องส่ายหน้าเบาๆ

"5555 โทษทีว่ะ อะ ไม่ต้องเครียดแดกน้ำก่อนกูซื้อมาให้น้องแต่มันหายหัวไปไหนไม่รู้กูยกให้มึงเลย" ยื่นขวดน้ำให้

ทำให้ปกป้องนึกถึงใครบางคนทันที

"เห้ยเป็นไรแดกไม่แดก" ถามปกป้องที่กำลังนั่งเหม่อ

"ผมไม่ชอบกินอะเอาไปให้น้องพี่เหอะ" ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยากกินหรอกเดี๋ยวแย่งน้ำน้องของพี่วินป่าวๆจึงเลือกที่จะไม่กิน

"ไรว่ะมึงนี่" หยิบขวดน้ำคืน

"พี่กลับตอนไหนอะ" ปกป้องถาม

"ไม่รู้ว่ะ โอ๊ะแปปนึงนะ" หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาร้บ

"ว่าไง"

//พี่อยู่ไหน//

"มาหารุ่นน้องเดี๋ยวก็ลงไปแล้วรอแปป"

//ผมรอที่รถนะ//

"เออๆๆเดี๋ยวรีบไป" วางสายก่อนจะกันมาพูดกับปกป้อง

"กูไปก่อนนะไว้เจอกัน" ลาปกป้องเสร็จก็รีบกลับไปที่รถทันที

วินรีบวิ่งไปหาสีไม้ทันที จนเห็นกลุ่มเพื่อนๆของปกป้องแว้ปๆใช่จริงด้วยว่ะ

"ยังไม่กลับกันอีกอ่อ" วินถามพวกของดีน

"ยังพี่กำลังจะกลับแล้วเนี่ย " ดีนตอบ

"กูนึกว่าพวกมึงกลับกันไปกันแล้ว" เกาหััว

"พอดีเจอรุ่นน้องอะ" ดีนเลือกที่จะไม่พูดชื่อสีไม้

"อ่อ ละกลับกันยังไงอะ" ไม่ใช่ว่าจะไปส่งนะผมถามเฉยๆถึงจะให้มาด้วยที่นั่งก็เต็มอยู่ดีแหละ

"พี่จะไปส่งพวกผมรึไงคร้าบบ"ภามพูดขึ้น

"ป่าวกูถามเฉยๆรถเต็ม555" พูดก่อนจะหัวเราะ

"โห่ไรว้ะนึกว่าจะไปส่งละจะถามเพื่อ ก็นึกว่าจะส่งซะอีกถามซะ" ถามบ่นออกมา

"บ่นเยอะไปละมึงอะ กลับกันดีๆรึกัน" โบกมือลาก่อนจะรีบเดินไป

เทมมองวินที่กำลังวิ่งออกไปก่อนภามจะสังเกตว่าเทมมองวินไม่กระพริบตาเลย

ปึ๊บ ภามดีดนิ้วใส่ข้างหูเทม ก่อนเทมจะสะดุ้งนิดนึง

"แหม่มองขนาดนั้นไปกับพี่เค้าเลยไป"ถามผลักไหล่เพื่อนเบาๆ

"อะไรเล่าา กลับกันเถอะหิวแล้ว" เทมเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

"ทำมาเป็นเปลี่ยนเรื่อง" ภามก็ยังแซวไม่หยุด

"มึงเลิกแซวมันได้ละไอภาม" ดีนตบหัวภามไม่เบาไปและไม่แรงไป

"ไอสัสดีน" ลูบหัวตัวเอง

ด้านสีไม้

"มาแล้วๆๆ" รีบวิ่งมาหาสีไม้ทันที

"ทำไมช้าจัง" สีไม้กำลังดูโทรศัพท์อยู่ได้ยินเสียงคนวิ่งมาก็ตกใจก่อนจะพบว่าเป็นพี่ชายตัวเอง

"โทษทีเดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าวป้ะ!" วินรีบหาอะไรมาเบี่ยงเบนเพื่อที่จะไม่ต้องฟังน้องชายบ่นยาวว

วินก็ขับรถพาสีไม้ไปกินข้าวก่อนที่สีไม้จะหงุดหงิด สีไม้เป็นคนที่หงุดหงิดค่อนข้างง่าย แต่กับคนอื่นเป็นรึป่าวไม่รู้แต่พออยู่กับเค้านะบ่นเอาๆ เหมือนแม่ไม่มีผิดเลย

to be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***