ตอนที่ 13 ดินแดนเก้าอสูร

เซิ่งหนี่ว์ที่ควรจะกลับไปพร้อมสองสาวใช้

กลับยังติดตามหนานเฟิ่งหวงมาอย่างไม่ยอมเลิกรา

เลยทำให้การเดินครั้งนี้ของโจจื่อเสียนสนุกขึ้นอีกมากโข

การจะไปยังดินแดนเก้าอสูร

ต้องข้ามผ่านประตูมิติในป่าเดือนดับ

ซึ่งหากเป็นผู้ฝึกตนมนุษย์ธรรมดาไม่อาจจะผ่านเข้าไปได้

ก็เหมือนกับที่อสูรอีกฟากฝั่งหนึ่งข้ามมาไม่ได้เช่นกัน

สมัยก่อนบรรพกาล

หลังจากมหาเทพเทียนหลงถือกำเนิด ทุกสรรพสิ่งก็ได้ถือกำเนิดตามมา ไม่ว่าจะเป็น พืช

สัตว์ อสูร ปีศาจ มนุษย์ และ เทพ และเหนือจากสิ่งเหล่านี้ขึ้นไป

คือวัฏจักรสงสาร

เพื่อความสมดุลของทุกสรรพสิ่ง

แต่ละดินแดนจะมีม่านมิติกางกัน โดยมีบุตรของผู้สร้างคอยดูแล

ประตูมิติจึงถูกปิดสนิทด้วยค่ายกล

นอกเสียจากผู้ที่มีพลังทัดเทียมกับมหาเทพอย่างเทพอสูรบรรพกาลเทียนจวิน

ที่สามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ เมื่อร่างกายเป็นอมตะ

ต่อให้ถูกค่ายกลข้ามมิติของมหาเทพเทียนหลงทำลาย ก็ยังสามารถสร้างร่างกายกลับมาได้ใหม่อยู่ดี

นั่นจึงทำให้เทียนจวินเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนเทพอย่างสบายใจ

ไม่นานทั้งห้าก็ได้เดินทางมาถึงอาณาเขตของป่า

ซึ่งป่าเดือนดับในดินแดนมนุษย์แห่งนี้ แท้จริงแล้วก็ซ่อนประตูมิติเอาไว้มากมาย

รวมถึงค่ายกลที่กักขังเทพอสูรเทียนจวิน เรียกได้ว่าเป็นอาณาเขตรอยต่อของมิติก็ว่าได้

"ว่ากันว่า ดินแดนเก้าอสูรอันตรายมาก

ศิษย์พี่เฟิ่งจะพาแม่นางโจไปด้วยจริงหรือเจ้าคะ

หนี่ว์เอ๋อกลัวว่าแม่นางโจจะเป็นอันตราย"

วาจาแสดงความห่วงใยของเซิ่งหนี่ว์

ทำให้โจจื่อเสียนเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยหางตา หญิงงามนางนี้เจตนายืนเบียดร่างตนเองเข้าหาร่างของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงกลางอย่างเห็นได้ชัด

หึหึ ที่แท้ก็อยากทำเหมือนข้า

ฝันไปเถิด!

"ข้าต้องขอบคุณแม่นางเซิ่งที่ห่วงใย

แต่เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง เพราะข้ามีสามีคอยดูแลอยู่แล้ว

พี่เฟิ่งย่อมไม่มีทางปล่อยให้ภรรยาเป็นอันตรายแน่นอน แต่..

เอ...เจ้าติดตามพวกเราสองผัวเมียไปเช่นนี้ แล้วจะมีผู้ใดปกป้องกัน แม่นางเซิ่ง ข้าว่าเจ้าอย่าเข้าไปเลย มันอันตรายมากนะ"

โจจื่อเสียนแสร้งทำท่าทางเป็นห่วงเป็นใยเกินจริง จนเกือบจะทำให้ซือซานและจูจูที่ยืนอยู่ด้านหลังหลุดหัวเราะออกมา

ส่วนหนานเฟิ่งหวง นอกจากคำพูดของโจจื่อเสียนแล้ว

คำพูดของหญิงอื่นก็เหมือนจะไม่ได้ยิน

"ข้าดูแลตัวเองได้!" เซิ่งหนี่ว์ที่ถูกสวนกลับต้องกัดฟันตอบออกไปด้วยความยากลำบาก

ใจอยากจะพุ่งไปฉีกเนื้อโจจื่อเสียนออกเป็นชิ้นๆ

ในส่วนลึกด้านทิศตะวันออกของป่าเดือนดับ

กลางหุบเหวที่ถูกซ่อน หนานเฟิ่งหวงใช้เสี้ยวพลังของมหาเทพเทียนหลง

เพื่อเปิดช่องว่างของค่ายกล แล้วพาทุกคนข้ามมิติไป

ดินแดนเก้าอสูร

กลิ่นอายประหลาดของทั้งห้าที่โผล่เข้ามาในดินแดน

ได้ชักพาอสูรมากมายมุ่งหน้ามาทางพวกเขา อสูรชั้นต่ำนับพัน เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว

ไม่นานทั้งกลุ่มก็ตกอยู่ในวงล้อม

โฮกกกกกกกก

ซือซานคืนร่างเป็นมังกรขาว

ลอยตัวอยู่เหนือท้องฟ้า พร้อมเสียงคำรามลั่น

พริบตาเดียวอสูรชั้นต่ำเหล่านั้นก็หนีหายไปเกือบหมด

เหลือเพียงอสูรชั้นกลางที่มีเผ่าพันธุ์เฉพาะและมีนาย

เมื่อกลับถึงดินแดนเกิด

เทียนจวินรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย ใบหน้าถึงกับประดับรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา

หวนคิดไปถึงอดีตยามที่ตนถือกำเนิด

เทพอสูรบรรพกาลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนถือกำเนิดมาได้อย่างไร

บ้างก็ว่าเกิดจากก้อนหินบ้างล่ะ กอไผ่บ้างล่ะ แต่ที่แน่ๆ

คือตัวเขาเกิดมาก็มีร่างอมตะแล้ว

แม้แต่อสูรราชันทั้งเก้า

ยังมิกล้าต่อกรกับเทพอสูรจอมป่วนผู้นี้ เพราะหากผู้ใดเผลอไปเป็นศัตรู

มีหวังทั้งชีวิตคงหาความสงบไม่ได้

โจจื่อเสียนจับมือบุรุษข้างกายด้วยความเคยชิน

ใบหน้างามหันไปเอ่ยด้วยท่าทางล้อเลียน "พี่เฟิ่ง

ความจริงท่านไม่จำเป็นต้องตามหาผลึกก็ได้

อยู่ใกล้ข้าเดี๋ยวท่านก็รู้มีอารมณ์ความรู้สึกเองแหละ"

หนานเฟิ่งหวงหันมาสบตาก่อนจะสอดนิ้วมือเข้าไปประสานกันเอาไว้

มุมปากขยับขึ้นเล็กน้อย คล้ายกำลังจะยิ้ม "เรื่องนั้นข้าจำเป็นต้องทำ"

"อืม ช่างเถิด

น้องจะถือว่าได้ไปเปิดหูเปิดตาก็แล้วกัน"

เซิ่งหนี่ว์ที่ยืนอย่างไร้ตัวตนมานานอดรนทนไม่ไหว

ต้องรีบเอ่ยขัดคนทั้งสอง "ศิษย์พี่เฟิ่ง พวกเราไม่ควรมาเสียเวลาตรงนี้กระมังเจ้าคะ"

แม้ผลึกทั้งสองจะนำพาหนานเฟิ่งหวงมาที่นี่

แต่เรื่องที่อสูรตนใดเป็นผู้เก็บผลึกชิ้นที่สามนั้น คงต้องใช้เวลาตามหา

ยิ่งหากว่าอยู่กับอสูรที่มีทักษะซ่อนวิญาณด้วยแล้ว ก็จะยิ่งยุ่งยาก

และนั่นคือเหตุผลที่หนานเฟิ่งหวงปล่อยให้เซิ่งหนี่ว์ตามมา

เพราะต้องการใช้แสงตะเกียงที่ไม่มีวันดับส่องหามัน

ซึ่งผลึกทั้งเจ็ดก็ไม่ต่างจากร่างของโจจื่อเสียน

ล้วนเป็นสิ่งที่แม้แต่บุตรแห่งผู้สร้างอย่างเทียนหลงยังมิอาจมองเห็น ไม่อย่างนั้น

คงไม่ต้องแยกดวงจิตลงมาจุติเพื่อตามหามัน

อสูรราชันทั้งเก้าต่างได้รับข่าวของกลุ่มมนุษย์ที่เข้ามาในดินแดนอย่างรวดเร็ว

ทุกเมืองพากันส่งอสูรระดับสูงออกไปสืบข่าว

เงาห้าร่างเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมุ่งออกมาจากป่าที่มีลักษณะคล้ายกับป่าเดือนดับไม่ผิดเพี้ยน

กลิ่นอายของสัตว์เทพทำให้อสูรระดับต่ำไม่กล้าที่จะเข้าใกล้พวกเขา

เมื่อออกมาพ้นชายป่า

กลุ่มของฟ้าผ่าสังเกตหวงก็พบกับอสูรร่างใหญ่โตห้าตนกำลังรอพวกเขาอยู่

"ดินแดนแห่งนี้

หาใช่ที่ที่พวกเจ้าจะมาเดินเล่น!"

น้ำเสียงเย็นชาที่มาพร้อมกับแรงกดดัน

ทำให้ทั้งห้าต้องหยุดชะงักลง ซือซานและจูจูสาวเท้าขึ้นมายืนเบื้องหน้าเจ้านาย

ก่อนจะค้อมกายเล็กน้อยเพื่อเป็นการคารวะ "พวกเราแค่ต้องการมาเอาของบางอย่าง

เสร็จแล้วก็จากจากไปทันที ขอให้โฉ่วเหมินช่วยเปิดทางด้วย"

"จะกลับไป! หรือจะตายที่นี่!"

อสูรเฝ้าประตูทั้งห้า ไม่เพียงไม่ฟัง

แต่ทั้งร่างยังปรากฏไอสังหารเข้มข้น

ซือซานรู้ว่าการเปิดฉากต่อสู้กับอสูรเหล่านี้หาใช่เรื่องดี

หากต้องปกป้องเพียงผู้เป็นนายคนเดียว

มังกรขาวคงพอที่จะหาทางพาอีกฝ่ายหลบหลีกผ่านเข้าไปได้ แต่นี่กลับต้องปกป้องถึงสี่

มิหนำซ้ำหนานเฟิ่งหวงยังมิอาจเรียกพลังของมหาเทพมาใช้ได้

เพราะการตามหาผลึกถือเป็นความลับของมหาเทพเทียนหลง

จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อเจอกับผู้ที่เก็บรักษาผลึกเซียนบรรพกาลเอาไว้เท่านั้น

อสูรเฝ้าประตู หรือโฉ่วเหมินทั้งห้านี้

เป็นอสูรที่ถือกำเนิดมาเป็นพิเศษ นอกจากประตูมิติจะมีค่ายกลป้องกันแล้ว แต่ละดินแดนยังมีโฉ่วเหมินที่คอยเฝ้าอยู่

พลังของผู้เฝ้าประตูเหล่านี้ค่อนข้างจะแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

ซึ่งหากเกิดปะทะกันขึ้นมาจริงๆ

แม้แต่สังเกตซานเองยังไม่แน่ว่าจะชนะพวกเขาได้ บรรยากาศเริ่มเย็นยะเยือกลงไปทุกขณะ

ฟิ้วววววว

ไม่รอให้ซือซานได้ทันตั้งตัว

การจู่โจมของสายลมก็พุ่งเข้ามาหาทั้งกลุ่มอย่างรวดเร็ว

ร่างของมังกรขาวปรากฏขึ้นแทบจะทันทีแต่ก็ยังช้าเกินไปที่จะพาทุกคนหลบการโจมตี

จึงทำได้แต่ขดตัวเป็นวงกลม ป้องกันคนทั้งสี่เอาไว้

ซึบ ๆ ๆ

เกล็ดมังกรถึงกับมีเลือดซึม

"ข้าจะเตือนอีกครั้ง! กลับไป!!"

โจจื่อเสียนหน้านิ่วหน้ามองฟ้าผ่าสังเกตเหมินทั้งห้าด้วยอารมณ์คุกรุ่น เริ่มจะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะถ้าหากเป็นเมื่อก่อน

เจ้าเทพอสูรเหล่านี้คือที่รองมือรองเท้าของเทียนจวินดีๆ นี่เอง

เวลาที่เจ้าตัวเบื่อหน่ายก็มักมาหาเรื่องทุบตีเหล่าโฉ่วเหมินของแต่ละมิติ

จนบรรดาผู้เฝ้าประตูไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าเทพอสูรที่เป็นอมตะอย่างเทียนจวินอีกเลย

ร่างบอบบางในชุดสีฟ้า

กะพริบหนึ่งทีก็ขึ้นมายืนเท้าสะเอวอยู่บนลำตัวของมังกรขาว ถลึงตามองโฉ่วเหมินทั้งห้า

"พวกเราเข้าไปไม่นาน!

ไม่ได้คิดจะไปทำลายความสมดุลในดินแดนเสียหน่อย แต่ถึงอยากจะทำก็ใช่ว่าพวกเราจะทำได้

พวกเจ้าก็แค่เปิดทางให้ มันยากเย็นตรงไหนกันเล่า!!"

หนานเฟิ่งหวงรีบตามขึ้นมายืนเคียงข้าง

เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเป็นอันตราย

ส่วนจูจูก็กลายร่างเป็นมังกรวารีตัวอ้วนลอยวนอยู่เหนือท้องฟ้า

เหลือเพียงเซิ่งหนี่ว์ที่ยังยืนอยู่ในวงล้อมของร่างมังกรขาว

"กลับไป!!"

"เฮอะ! ไอ้ลูกเต่า! กล้าดียังไงมาตวาดข้า! คอยดูท่านย่าผู้นี้จะทุบตีเจ้าให้บิดาจำหน้าไม่ได้เลย!!!"

ครื่น ๆ วูมมมมมม

เมื่อร่างทั้งร่างของโจจื่อเสียนมีประกายสายฟ้า ร่างของหนานเฟิ่งหวงที่อยู่ข้างกาย ก็ปรากฏลูกไฟสีทองขึ้นมาลอยวนไปรอบๆ

ซือซานนึกไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

นี่เขาลืมไปได้อย่างไร ว่าอารมณ์ของคุณหนูโจมักเอาแน่เอานอนไม่ได้

สงสัยว่าการต่อสู้ครั้งนี้คงมิอาจหลีกเลี่ยง

เปรี้ยง !

ร่างบอบบางกะพริบหายไป พร้อมกับเสียงฟ้าผ่าสะเทือนเลื่อนลั่น

"มนุษย์โง่งม! พวกเจ้าช่างกล้านัก!

งั้นก็จงทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่ก็แล้วกัน!"

แผ่นหลังของโฉ่วเหมินทั้งห้า

เริ่มมีปีกขนาดยักษ์งอกออกมาพร้อมกับพลังที่เพิ่มขึ้นเป็นอีกเท่าตัว

ร่างใหญ่โตกลายเป็นพายุหมุนลูกใหญ่

ความบ้าบิ่นของโจจื่อเสียน

ทำเอาซือซานปวดหัวไม่น้อย ร่างของมังกรขาวพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

ลอยวนเป็นวงกลมพร้อมกับมังกรวารีที่ขนาดตัวเล็กกว่าเกือบครึ่ง

เกล็ดของทั้งสองส่องประกายระยิบระยับ

ส่วนหนานเฟิ่งหวง

ร่างทั้งร่างดูราวกับลูกไฟ ที่กำลังพุ่งทะยานตามโจจื่อเสียนไปติด ๆ

การต่อสู้เริ่มขึ้นอย่างกะทันหัน

ทำให้ไม่มีผู้ใดสังเกตสตรีที่อยู่เบื้องหลัง

กลิ่นอายเทพเริ่มฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ

เงาร่างของสตรีที่งดงามเหนือสามัญค่อยๆ

ปรากฏกายขึ้นช้าๆ แทนที่ร่างระหงของหญิงงามชุดขาว

ดวงตาคู่งามมองตรงไปยังเบื้องหน้า

แต่หาใช่มองไปยังเทพอสูรทั้งห้าไม่ กลับมองแผ่นหลังของโจจื่อเสียนด้วยสายตาอาฆาต

ถึงจะฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่ข้าจะทำให้เจ้าพิการไปตลอดชีวิต!

เทพธิดาเซิ่งหนี่ว์ที่พึ่งรวมดวงจิตเข้ากับร่างเดิม

เรียกตะเกียงอมตะออกมาไว้บนฝ่ามือ ก่อนที่ทั้งร่างจะกะพริบหายไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***