

วุ่นนักนะ....คุณสามี(ไม่เต็มใจ)

 

02 คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

"อ้าว ยัยอิงกลับมาแล้วเหรอลูก พี่ทับเขากำลังรออยู่พอดีเลยลูก"

แม่ทักทายฉันอย่างสดใส ฉันมองไปที่อีคุณพี่ทับที่ยิ้มให้ฉันจนเห็นฟันเหลืองอร่ามไม่ใช่ทองนะ ขี้ฟัน เห็นแล้วจะอ้วก

"น้องอิงพี่ทับเอาองุ่นมาฝาก ที่บ้านพี่เหมาซื้อเพื่อน้องโดยเฉพาะเลยนะ"

ฉันยิ้มเจื่อนๆให้พร้อมกับมองไปที่พวงองุ่นเหี่ยวๆ ต้องเป็นคนแบบไหนว่ะเนี่ย ถึงมาทำอะไรแบบนี้ได้ คุณแม่จะเป็นลม

"ในเมื่อคุณพี่ทับมาก็ดีแล้วค่ะ น้องอิงจะได้บอกอะไรบ้างอย่าง"

ฉันยิ้มไปพูดไป และทั้งแม่ทั้งอีพี่ทับ รวมถึงพ่อที่นั่งอยู่ก็ยิ้มร่ามาให้ฉัน

"น้องจะคุยเรื่องอะไรครับ"

"คือน้องอิงจะคุยเรื่องงานแต่งของเราที่จะเข้ามาถึงเร็วๆนี้ล่ะค่ะ"

ทุกคนมองหน้ากันไปมองแล้วยิ้มออกมา คิดว่าฉันจะยอมจำนนสินะ

"อิงลูก แม่ก็กำลังจะคุยกับหนูพอดีเลย ไหนๆก็เกริ่นมาแล้วหนูก็พูดเลย"

ฉันแสร้งทำหน้าเศร้า เดินไปนั่งที่โซฟา

"ก่อนอื่นอิงต้องฝากกราบขอโทษคุณพ่อและคุณแม่ คุณพี่ทับด้วยนะคะ"

"อะไรกันครับเนี่ย ทำไมต้องขอโทษพี่ด้วยล่ะน้องอิง"

"คือ....อิง"

ฉันทำอ้ำอึ้งจนทุกคนเริ่มที่จะงงงวยกัยฉันแล้ว

"จะโทษที่อิงก็ได้นะคะ อิงเสียใจจริงๆที่ต้องเรียนเรื่องนี้ให้ทุกคนทราบ"

"มีอะไรก็พูดสักทีเถอะอิง"

พ่อที่เริ่มจะทนลีลาของฉันไม่ไหว ก็เริ่มจะชักไช้

"คืออิง....ท้องค่ะ"

แม่ที่จับองุ่นขึ้นมาดูก็ถึงกับทำมันร่วงลงกับพื้นทันที อีพี่ทับถึงกับอ้ำอึ้งไปทันทีเหมือนกับพ่อฉันเลย ขอโทษนะ แต่ทุกคนบีบบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้เอง

"นี่มันอะไรกันห๊ะอิง....แกท้องได้ไง!"

"อิงผิดเองพ่อ ที่เผลอใจเผลอกายไปกับคนที่เพิ่งรู้จักได้ไม่ทันข้ามคืน ก็......"

"ตายๆ แม่จะเป็นลม"

แม่ที่รีบหายาหม่องยาดมมาสูดเข้าปอด มันก็ทำให้ฉันรู้สึกผิดที่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้ แต่ให้เลือกระหว่างคนที่ไม่ได้ชอบ ฉันยอมเลี้ยงลูกที่เกิดจากความพอใจของฉันดีกว่า ถึงแม่ว่าจะไม่มีพ่อ แต่มันก็ดีกว่าที่ฉันจะต้องไปทนทุกข์ใจกับคนที่ไม่ได้รัก

"น้องอิงล้อพี่เล่นใช่ไหม"

"ถ้าคุณพี่ทับไม่เชื่อ ก็ดูนี่นะคะ"

ฉันยื่นผลการตรวจครรภ์ให้พี่ทับดู ทั้งพ่อและแม่ก็สุมหัวไปดูด้วยกันกับพี่ทับ พี่ทับเงยหน้าฉันมามองฉันอย่างไม่เชื่อสายตาแล้วส่ายหัวไปมา อย่างกับกำลังเล่นละครอยู่

"ไม่จริง ไม่จริง ม่ายจริงงงงงงง"

พี่ทับโว๊ยวายแล้วก็วิ่งออกจากบ้านฉันไปเลย ฉันมองตามแล้วยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

3 ปีต่อมา

"ลูกกวาด อมยิ้ม ไปโรงเรียนกันได้แล้วลูก"

"มามี๊ๆ มามี๊เอาการบ้านใส่กระเป๋าลูกกวาดรึยังคะ"

เด็กน้อยเดินมาจับมือฉันแล้วแกว่งไปมา ฉันตรวจดูความเรียบร้อยกระเป๋าของลูกๆ

"เรียบร้อยแล้วค่ะ คนเก่ง"

ฉันบอกพรางหยิบแก้มหนูน้อยอย่างหมั้นเขี้ยว

"ข้าวกล่องของอมยิ้มล่ะครับ"

"ใส่กระเป๋าให้แล้วครับ"

ฉันบอกลูกน้อยทั้งสองคน ลูกกวาดกับอมยิ้ม เป็นพี่น้องฝาแฝดชายหญิง เป็นผลงานของฉันเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้พวกเราสามคนแม่ลูกอาศัยอยู่คอนโดแห่งหนึ่ง ฉันทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะเก็บเงินซื้อบ้านให้มันกว้างขวางกว่านี้หน่อย

"งั้นไปโรงเรียนกันเลยยยย เย้"

ฉันจูงมือเด็กๆเดินออกจากห้อง ไปยังลานจอดรถ

ฉันพาลูกน้อยของฉันทั้งสองคนขึ้นนั่งเบาหลังพร้อมคาดเบลท์ให้

"ลูกกวาด อมยิ้ม ถึงโรงเรียนกันแล้วค่ะ"

ฉันบอกเด็กๆที่กำลังนั่งดูดนมกล่องกันคนละกล่องอย่างเอร็ดอร่อย

ลูกแฝดทั้งสองคนของฉัน เป็นเด็กดีทั้งยังชอบที่จะมาโรงเรียน จะว่าชอบเข้าสังคมก็คงจะใช่ ถึงวันหยุดทีไรต้องให้พาออกไปเที่ยวทุกทีเลย

ครืด~~~~

ฉันหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าสะพายขึ้นมาดูว่าใครที่โทรเข้ามาแต่เช้า

"ฮัลโหลค่ะ เลขามัสมีอะไรรึเปล่าคะ"

"เลขาอิง วันนี้ท่ายประธานบินกลับมาแล้ว"

"เร็วขนาดนี้เลย?"

"คือตอนนี้ยังไม่มีใครมาที่ออฟฟิศเลย คนขับรถก็ลาพาเมียไปคลอด"

"แล้ว....."

ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ และหนังตาข้างขวาก็กระตุกรัวๆ

"เลขาอิงต้องไปส่งลูกอยู่แล้ว ก็ฝากไปรับท่านประธานด้วยแล้วกัน"

"เอ่อ.."

"เถอะน่า เลขาอิงไปรับอาจจะได้โบนัสเพิ่มก็ได้"

"โอเคค่ะ เลขามัสวางใจได้ แล้วก็ฉันฝากดูเอกสารเข้าประชุมวันนี้ด้วยนะคะ"

" ได้ค่ะ ท่านประธานจะถึงภายใน 8 โมง ยังไงเลขาอิงก็ช่วยเร่งหน่อยนะคะ"

ฉันกดวางสาย ไม่อยากจะไปหรอกนะ แต่พอได้ยินคำว่าโบนัส คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวลูกสองอย่างฉัน

มีเหรอจะปฏิเสธ

' 30 นาที จะไปถึงสนามบินทันยังไงวะ '

"มามี๊ เดี๋ยวจะเข้าแถวแล้ว รีบพาพวกเราลงไปกันเถอะ"

เสียงแจ้วของลูกกวาดทำให้ฉันตั้งสติได้

"โอเคค่ะ รอแป๊บนะคะ"

ฉันลงไปปลดสายเบลท์ออก อุ้มเด็กทั้งสองคนลงมาแล้วจัดแจงให้สะพายกระเป๋า

"ตั้งใจเรียนนะคะ"

ฉันก้มลงหอมแก้มนุ่มนิ่มของลูกน้อยทั้งสอง

"ตั้งใจทำงานนะคะ/ครับ"

หนูน้อยทั้งสองกอดล้อมคอฉัน และรุมหนูกันไปทั่วหน้า

"พอแล้วลูก เดี๋ยวเครื่องสำอางมามี๊ลบหมด"

"มามี๊ไม่ต้องแต่งก็สวย"

อมยิ้มพูดอย่างฉอเราะ ฉันหยิกแก้มอมยิ้มอย่างหมั้นเขี้ยว

"เข้าห้องเรียนได้แล้ว"

ฉันส่งเด็กๆให้กับคุณครู ก่อนที่จะโบกมือบ้ายบาย

ฉันก้มลงดูนาฬิกา ตอนนี้ฉันพอมีเวลาอยู่นิดหน่อย ถ้าขึ้นทางด่วนน่าจะเร็วมากขึ้น ฉันรีบขึ้นรถแล้วขับออกจากโรงเรียนลูกๆอย่างรวดเร็วปานเดอะฟาส

20 นาทีต่อมา

"มาถึงเร็วกว่าที่คิดแหะ"

ฉันเดินเข้าไปในสนามบิน ดีนะที่วันนี้มีประชุมใหญ่ ฉันถึงได้แต่งตัวสวยมาก

ฉันนั่งฆ่าเวลารอท่านประธานที่ร้านกาแฟ

"สั่งกาแฟดำให้ท่านดีไหมนะ ถ้าท่านถูดใจอาจได้โบนัสเพิ่ม"

ฉันลงความเห็นกับตัวเองก็คิดว่าน่าจะต้องซื้อเพื่อไว้ เดินทางนานๆอาจจะเมื่อยและอีกอย่างช่วงเวลาที่ต่างประเทศกับไทยมันแตกต่างกัน ท่านคงจะมีง่วงนอนบ้าง

ฉันถือแก้วกาแฟดำร้อนเดินไปรับท่านประธานสายตาสอดส่องว่าเมื่อไหร่ท่านจะเดินออกมา และท่านประธานคนนี้ไม่ใช่คนที่ฉันเคยเจอหน้ามาด้วยสิ เนื่องจากส่วนมากท่านทำงานที่ต่างประเทศมากกว่า และตอนที่ฉันสมัครงานท่านก็ไปดำรงตำแหน่งที่อื่นก่อน

'ถามเลขามัสดีไหมนะ'

"ท่านครับ ทางบริษัทส่งข้อความมาบอกว่าจะให้เลขาอิงเดือนมารับ"

ชื่อฉันหนิ ฉันหันไปมองด้านหลังก็พบกับผู้ชายร่างสูงใหญ่อยู่สองคน ชายใส่ชุดสูทดำล้วนน่าจะเป็นบอดี้การ์ด ส่วนคนที่ใส่ชุดสูทสีน้ำเงินที่ตอนนี้กำลังยืนหันหลังอยู่ ก็คงจะเป็นท่านประธาน

ฉันเดินตรงดิ่งด้วยท่าทีมาดมั่นเข้าไปหาทันที

"สวัสดีค่ะท่านประธาน ดิฉันอิงเดือนเองค่ะ"

ฉันใช้เสียงทุ้มหวานส่งกระแสเสียงนี้ออกไป ทุกครั้งที่ฉันใช้เสียงนี้มักจะมีคนตกหลุมพรางอยู่บ่อยๆ

"สวัสดีครับเลขาอิงเดือน"

การ์ดกล่าวทักทายฉันอย่างสุภาพ ฉันโค้งให้เล็กน้อยกับรอยยิ้มจางๆ

"ไม่ทราบว่า ท่านรอดิฉันนายไหมคะ"

"ไม่เลยครับ ผมพึ่งมาถึง"

เสียงนี้ ฉันเริ่มสะกิดใจกับน้ำเสียงที่มันดูคุ้นหูเอามากๆ ฉันยืนมองนิ่งรอให้เจ้าตัวหันหน้ามา

"ลำบากคุณจริงๆ ทั้งที่ไม่ใช่เลขาของผมยังต้องมารับถึงที่นี่"

"ไม่เป็นไรค่ะ ท่านประ....."

เสียงหลุดรอยหายเข้าไปในลำคอทันทีที่เห็นหน้าของท่านประธาน ลำตัวเย็นวาบพร้อมกับขนที่ลุกชูชันขึ้นมา หัวใจคล้ายจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ หัวใจที่เริ่มจะเต้นไม่เป็นส่ำหลังจากหยุดไปเมื่อสักครู ตื่นเต้นยิ่งกว่าเจอเจ้าหนี้ ก็พ่อของลูกนี่แหละ!

"คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ"

เขาเดินเข้ามาจับที่ท่อนแขนฉันเบาๆ ในขณะที่ฉันกำลังตลึงในความโลกกลมนี้อยู่ ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนระหว่าง เจอคู่นอนเก่าที่เป็นเจ้านาย หรือ เจ้านายที่เป็นพ่อของลูก

ฉันรีบสกัดความคิดตอนนี้ออกไปให้หมดก่อน เมื่อคิดขึ้นได้ว่าเขาเองก็อาจจะจำฉันไม่ได้แล้วก็ได้

ฉันชักแขนออกเล็กน้อย พร้อมกับรอยยิ้มประจำตัว

"ไม่มีอะไรค่ะ นี่กาแฟดำที่ดิฉันตั้งใจซื้อให้ท่านค่ะ"

ฉันยื่นแก้วกาแฟให้ เขารับมันง่ายดาย จังหวะที่มือยื่นมารับแก้วกาแฟ ฉันรับรู้ได้ถึงความอุ่นที่แน่นอนว่าไม่ได้มาจากแก้วกาแหแน่นอน

เขากำลังกุมมือฉัน?

นี่ตั้งใจหรือแค่บังเอิญ?

ฉันช้อยสายตาแอบมองปฏิกิริยาเขา แต่เขาก็ดูนิ่งสงบ หรือนี่จะแค่บังเอิญ

ฉันปล่อยมือจากแก้วกาแฟ รวบมือทั้งสองข้างมาประสานกันที่หน้าท้องเล็กน้อย สายตาจ้องมองเขาเป็นระยะ

"ไม่ทราบว่าท่านรับประทานอะไรมาบ้งแล้วรึยังคะ"

"ทานนิดหน่อย ตอนอยู่บนเครื่องแล้วครับ"

"จะทานอาหารเช้าก่อนไหมคะ"

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวจะไม่ทันประชุม"

ฉันพยักหน้ารับรู้

"งั้นเราไปกันเลยไหมคะ"

เขาพยัญหน้าให้ฉันเล็กน้อย ฉันเดินนำหน้าเขาไปยังรถยนต์ ในระหว่างทางก็คิดทบทวนเรื่องของเขา

หรือว่าเขาจะจำฉันไม่ได้จริงๆ แค่หนึ่งคืนมันคงจะไม่ได้พิเศษหรือมีความทรงจำอะไรให้เก็บไว้ก็เป็นได้ ถ้าเกิดเขาจำฉันไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ ฉันสามารถวางใจเรื่องลูกได้แล้วใช่ไหม

ไม่ได้!

ไม่มีอะไรการันตีว่าเขาจำฉันไม่ได้ ถึงแม้ว่าฉันจะได้สำคัญวิเศษวิโสอะไร บางทีเขาอาจจะจำฉันได้ แต่อาจจะแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ก็ได้นี่

เฮ้อ~ ฉันถอนหายใจเฮือกใจ เป็นจังหวะเดียวกันที่เดินมาถึงรถฉัน ฉันกดรีโมตปลดล็อค

"เลขาอิงเดือนครับ ให้ผมคับเถอะ"

การ์ดของเขาเอ่ยของอย่างสุภาพ

"ฉันขับเองก็ได้ค่ะ คุณทั้งสองเดินทางมาเหนื่อยน่าจะพักกันในรถสักหน่อย"

"ไม่เป็นไรครับ ผมคงปล่อยให้คุณขับไม่ได้"

ไม่ไว้ใจฉัน?

ไม่พาไปตายหรอกน่า ฉันยิ้มให้เล็กน้อยปากก็กำลังจะอ้างตอบ

"คุณให้เขาขับเถอะ เขาชอบขับรถ"

ท่านประธานพูดอย่างสงบนิ่ง ฉันก็ได้แต่นิ่งเงียบแล้วยิ้ม ยื่นกุญแจให้การ์ดเขาไป พร้อมทั้งเดินไปเปิดประตูรถเตรียมจะขึ้นไปนั่งข้างคนขับ

"เลขาอิงเดือนครับ"