

วุ่นนักนะ....คุณสามี(ไม่เต็มใจ)

 

01 แผนการชั่วร้ายของอิงเดือน

"เฮ้อ! งานแต่งก็เริ่มจะเข้ามาแล้ว กูจะทำยังไงดีวะ"

ฉันนั่งเหมือนคนไม่มีวิญญาณปากก็พูดกับเพื่อนสนิทอย่างเครียดๆและปลงในโชคชะตา

" เอาน่าอิง....อยู่ๆกันไปอาจจะรักกันก็ได้นะมึง"

"รักกับผีสิคะ"

ฉันว่าพรางกระดกแก้วเหล้าเข้าปากรัวๆ รสขมของเรายังไม่ขมเท่ารสชาติชีวิตฉันเลยแม้แต่น้อย

"มึง....ครอบครัวกูก็ไม่ได้ร่ำรวยนะ จะให้กูแต่งงานกับคนรวยๆไปทำไม"

"เขาก็อยากให้มึงสบายนั่นแหละ มึงแต่งกับคนรวยๆไปจะได้มีกินมีใช้ไง"

ฉันยิ้มให้กับความคิดของเพื่อนที่เข้าข้างพ่อแม่ฉันอย่างสุดโต่ง

" งั้นมึงมาแต่งแทนกูแล้วกัน"

"ไม่อ่ะ กูจะหาผัวเอง"

"เห็นไหมล่ะ มันยังหาอยากผัวเองแล้วกูล่ะ กูก็อยากหาเองเหมือนกัน"

"แล้วมึงจะทำยังไงล่ะคะ เหลือเวลาแค่เดือนเดียวมึงจะหาผัวมาทันไหมล่ะ"

ฉันฟังคำพูดของลูกจีนก็ยิ่งเครียดหนักไปอีก ตอนเรียนมหาวิทยาลัยมีคนเข้ามาจีบเยอะแยะ ดันไม่เอา คิดว่าตัวเองสวยมากไง เป็นไงล่ะ...พ่อกับแม่ดันหาผัวมาประเคนให้ถึงทีเลย เป็นเครียดวุ้ย!!

"เฮ้อ...อีอิงมึงก็แต่งๆไปก่อน แล้วค่อยหาเรื่องหย่าก็ได้ไหมมึง ไม่ต้องเครียดหรอกมึง"

"แล้วคืนเข้าหอล่ะมึง.....กูจะทำยังไง"

ฉันพูดอย่างจริงจัง เรื่องหย่ามันไม่ยากหรอกแต่เรื่องคืนวันเข้าหอนี่สิ ฉันจะจัดการยังไงก่อน ยิ่งเป็นครั้งแรกฉันยิ่งไม่อยากให้มึงไปสุดกระชากจากคนที่ฉันไม่ได้เลือกเอง

"กูอ่ะ อยากเสียซิงให้กับคนที่กูอยากให้จริงๆ กูไม่อยากไปนอนกับไอ้หน้าไหนที่กูไม่ได้เต็มใจ"

"มึงก็เลือกสักคนในนี้สิ ผู้ชายเยอะแยะ เอาแบบที่มึงชอบ เดี๋ยวกูรอจนกว่ามึงจะเสร็จเอง"

ฉันมองมันแล้วก็ส่ายหัวไปมาเบาๆ ให้ตายสิ ฉันจะทำยังไงกับอนาคตอันมืดมนนี่ดี

" กูหนีไปต่างประเทศดีไหมวะ"

"ช่วงนี้โรคมันเยอะ มึงออกนอกประเทศไม่ได้หรอก"

"ไอ้นี่ก็ไม่ได้ ไอ้นั่นก็ไม่ได้ นี่กูต้องยอมแต่งจริงๆเหรอวะ"

โว๊ยยยยย นึกถึงงานแต่งทีไรแล้วจิตใจห่อเหี่ยวทุกที เหล้าคงเป็นยาย้อมใจชั้นเลิศในตอนนี้แล้วล่ะ

"หรือกูจะทำอย่างที่มึงว่าดีวะ"

ฉันที่เริ่มรู้สึกมึนๆ แล้วก็เริ่มหาทางออกไม่ได้หันไปหาเพื่อนที่กำลังกินเหล้าอยู่ข้างๆ มันมองหน้าฉันก่อนที่จะพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย

"มึงจะเอาจริงเหรอ ถ้ามึงเมาแล้วกูจะพากลับบ้าน"

ลูกจีนจับมาที่แขนฉันแล้วออกแรงดึงฉันขึ้นไป แต่ฉันขืนตัวเองเอาไว้แล้วแกะมึงมันออก สายตาสอดส่องไปทั่วแล้วก็หันมายิ้มให้มัน

"อย่างน้อยคนที่กูเสียซิงให้ก็เป็นคนที่กูเลือกเอง"

"ผู้ชายในผับนี่นะมึง เป็นใครก็ไม่รู้...ถ้าติดโรคขึ้นมามันไม่คุ้มกันนะมึง"

"ก็ช่างมันปะไร ดีซะอีก กูจะได้ไม่ต้องนอนกับมัน เผลออาจไม่ต้องแต่งงานเลยก็ได้"

ฉันที่เริ่มโวยวายอย่างไม่สนใจใครเพราะความเมา บอกกับลูกจีนแบบไม่สนใจอะไรแล้ว ลูกจีนขยี้หัวตัวเองอย่างเหลือดอด

"มึง....ถ้ามึงตายล่ะวะ"

"ไม่เป็นไรหรอก บ้านกูญาติพี่น้องเยอะ...พ่อแม่กูไม่อดตายหรอก"

"โถ่ อิดอก สมองคิดได้แค่นี้ มึงเรียนจบมาได้ไงวะ"

" ช่างกูเถอะ...กูจะไปหาผู้ชายมานอนด้วยคืนนี้ มึงไม่ต้องมายุ่ง"

"อีอิง ใจเย็นๆ อย่าวู่ว่าม คนในนี้มันไม่รับผิดชอบมึงหรอกนะ"

"กูไม่ได้จะให้มารับผิดชอบหนิ กูจะฟันแล้วก็ทิ้ง ใครๆก็ทำกัน....มึงไม่รู้เหรอ"

" เมาแล้วเลอะเทอะนะมึง ไป....กลับบ้าน กูจะไปส่ง"

"ไม่!! มึงกลับไปก่อนเลย วันนี้กูไม่กลับบ้าน"

"แล้วมึงจะไปไหน"

"คงจะม่านรูดสักที่แหละ บาย!"

"เฮ๊ย! มึงจะไปไหนอิง มึงกลับมาก่อน"

ฉันไม่ฟังคำทักท้วงของเพื่อนรีบเดินฝ่าเข้าฝูงชนที่เต้นแร้งเต้นกาอย่างสนุกสนาน แต่คนลำบากคือฉันนี่แหละที่ต้องมาฝ่าดงกลิ่งจั๊กแร้ที่ไม่พึ่งประสงค์ ให้ตายเถอะ! มีเงินซื้อเสื้อผ้าสวยๆมาใส่ แต่ไม่มีเงินซื้อโรลออนมาใช้กันรึไง เหม็นเปรี้ยวชิบหายเลยค่ะ

ปึก!

"อ๊ะ!...."

"เป็นอะไรรึเปล่า"

ฉันเงยหน้ามองคนที่ถูกฉันชนเข้าเต็มๆ ฉันทำปากพะงาบๆแต่ไม่มีเสียงพูดออกมา จะว่าอึ้งในความหล่อก็ได้ คนอะไรหล่อควายตายวัวล้ม อิฉันอยากได้ ฉันซบลงไปที่อกของเขาแสร้งทำเป็นเมาไม่รู้เรื่องไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเดิน ถึงแม้ว่าจะเพิ่งเดินผ่านฝูงชนมาได้ก้เถอะ

"คุณไหวรึเปล่า"

"โอ๊ย....ฉันรู้สึกเวียนหัวมากเลยค่ะ คุณช่วยไปส่งฉันที่รถได้ไหมคะ"

"หึ!"

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้งที่ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ ฉันยิ้มออกมาให้เขาบางๆเน้นยั่วยวนด้วยสายตา ไม่คิดเลยว่าวิชาที่เคยพับเก็บไปเมื่อหลายปีวันนี้จะได้ใช้มันอีก แต่ดูๆไปแล้วเขาก็คงจะไม่เบาสินะ ก็ดี! เวลารู้ว่านี่คือครั้งแรกของฉันจะได้ไม่ต้องมาสนใจอะไร

"ผมไม่หลงกลคุณหรอกนะ สาวสวย"

"แย่จังเลยนะคะ พอดีว่าอยากให้หลง"

เขายิ้มบางๆมากให้ฉันพรางก้มลงมาที่ข้างหูจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจเข้าออกที่มันร้อนวูมวาบ ฉันหายใจติดขัดเล็กน้อยเพราะไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะเข้าใกล้ฉันได้ขนาดนี้ แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้นก็แล้วกัน!

"แน่ใจเหรอ"

ฉันส่งยิ้มให้เขาแทนคำตอบ รอยยิ้มร้ายกาจตามแบบฉบับผู้ชายแบดๆรักสนุกไปวันๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

"คุณเสนอ ผมสนอง ต้องการเท่าไหร่ล่ะ"

"ชู่ว์....."

ฉันใช้นิ้วชี้เรียวที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีทาเล็บสีแดงสด แตะไปที่ริมฝีปากได้รูปของเขาเบาๆ สบตาคู่คมกริบ สายตาที่มีเสน่ห์เย้ายวนแล้วก็น่ากลัวในเวลาเดียวกัน นี่มันคือแววตาราชสิห์ที่หิวโหย!

30 นาทีต่อมา

ตอนนี้เราอยู่กันที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากผับที่เราออกมามากนัก ฉันกำลังอาบน้ำเตรียมตัวทำอะไรบางอย่างถ้าสำเร็จก็โชคดีไปแต่ถ้าไม่ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

ไม่นานชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดก็มาอยู่บนตัวฉัน ฉันมองตัวเองในกระจกใบหน้าที่เคยถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางถูกลบออกจนหมดเกลี้ยง

"เอาวะ! เสี่ยงดูสักครั้งก็ไม่เสียหาย"

มีแต่จะเสียใจเท่านั้นแหละ

แอ๊ดดด

เสียงเปิดประตู้ห้องน้ำดังขึ้น ฉันก้าวขาออกมาพยายามทำตัวให้มันปกติให้มากที่สุด พยายามที่จะไม่เผยพิรุธหรือความกลัวออกมาให้ผู้ชายตรงหน้าเห็น

"พร้อมรึยัง"

เขาบอกหน้าฉัน ยิ่งออกมาอยู่ข้างนอกด้วยแสงสีขาวยิ่งเห็นใบหน้าที่สมบรูณ์ที่หาที่ติไม่ได้ ยิ่งเห็นใบหน้าชัด ก็เห็นสีหน้าชัดเหมือนกัน ทั้งกิริยาท่าทางต่างๆที่ดูเย่อหยิ่ง แต่ก็ยังคงมีความร้ายกาจ

"ฉันต้องถามคุณมากกว่า พร้อมรึเปล่าสำหรับศึกครั้งนี้ที่ฉันจะมอบให้คุณ"

"พูดเหมือนจะไปออกรบอย่างนั้นแหละ ตอนแรกผมก็คิดว่าคุณจะมาอ่อยเล่นๆ ไม่คิดว่าจะเอาจริง"

"ฉันไม่เคยเล่นๆ"

เขาเริ่มปนกระดุมเสื้อทีละเม็ดอย่างใจเย็นไม่รีบร้อน พร้อมกับขาที่ก้าวเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ฉันยอมรับว่าจังหวะนี้ถึงแม้ว่าเมาอยู่ก็ยังต้องสร่างเมาทันที ฉันเผลอก้าวถอยหลังด้วยความตื่นกระดกไปหนึ่งก้าวแต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจะต้องทำอะไรอยู่ก็ต้องยับยั้งตัวเองทันที แล้วรวบรวมเอาความกล้าทั้งหมดที่ยังหลงเหลืออยู่เอาออกมาใช้

'นอนกับคนแปลกหน้าทั้งที่เจอไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง กูแม่งโคตรแอดวานซ์'

"กลัวเหรอ"

"เรื่องแค่นี้ฉันไม่กลัวหรอกค่ะ"

ฉันก้าวเดินไปใกล้เขาให้มากขึ้นแสดงให้เห็นว่าฉันไม่ได้กลัวเขาอย่างที่คิด แต่เขากลับไวกว่าฉันมา ในขณะที่ฉันก้าวเข้าไปหาเขา เขาก็ถือโอกาสนี้คว้าตัวฉันเข้าไปแนบสนิทกับตัวเขา

'น้องอิงรับรู้ได้ถึงมัดกล้ามที่แน่น'

"กลัวไหม"

"คิดจะลองเชิงฉันเหรอคะ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกค่ะ"

ฉันประคองใบหน้าของเขาแล้วจ้องเข้าไปในนัยน์ตานั้น ฉันต้องกล้าขนาดไหนที่ต้องมาสบสายตากับคนที่มีดวงตาที่อันตรายมากแบบนี้ได้ ฉันหายใจเข้าออกอย่างยากลำบาก น้ำลายก็เหนียวหนืดจนกลืนลงคอลำบาก ความกล้าเพียงสุดท้ายที่พอจะมีเหลืออยู่บ้างเพียงน้อยนิด ประคองใบหน้าเขาเข้ามาใกล้ ตัวฉันเองก็ยังต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นไป ริมฝีปากอวบอิ่มขอฉันประกบลงบนปากเขา มือที่ประคองหน้าเปลี่ยนมาเป็นโอบรอบคอแทน

มือหนาโอบรอบเอวบางที่จู่โจมเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว การประกอบจูบที่ดูกระทันหันและเก้ๆกังๆ การสอดประสานลิ้นที่ดูไร้ประสบการณ์ก็ทำให้เขาเริ่มงุนงงว่านี่คือการแสดงหรือว่าตัวตนของเธอกันแน่ เขาปลดสายรัดเอวของเธอออกปลดเปลื้องเสือคลุมเกะกะนี่ออกไป เขาค่อยๆพาเธอเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียง พร้อมกับการจูบที่ดูไม่ได้เรื่องของเธอ แต่กลับทำให้หัวใจเขากระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที

หลังจากการเล้าโลมที่ส่วนใหญ่เขาจะเป็นคนนำและเธอเป็นคนตามได้ผ่านมาสักพัก และเขาก็เริ่มสังเกตเห็นว่าเธอน่าจะพร้อมแล้ว มือหนาคว้าหาถุงยางอนามัยที่พกติดตัวมา แต่แล้วมือบางก็จับมือเขาไว้ เขาก้มมองเธออย่างสงสัย

"ไม่ต้องใช้หรอก"

"คุณรู้รึเปล่าว่ากำลังพูดอะไรออกมา หรือคุณจะหวังให้ผมรับผิดชอบอะไร"

"ไม่"

ฉันส่ายหน้าน้อยๆ ในหัวเริ่มประมวลเหตุผลมา

"ฉันได้ยินมาว่าไม่ใส่มันรู้สึกดีกว่า ฉันเลยอยากจะลองสักครั้ง"

"ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมไม่รับผิดชอบนะ"

"ฉันไม่ได้จะให้คุณมารับผิดชอบฉัน และฉันก็ไม่มีโรคอะไรคุณวางใจเถอะ"

มีแต่ฉันนี่แหละที่กลัวว่าอาจจะติดโรคมาจากเขา

"คุณพูดเองนะ"

"อืม"

หลังจากที่พูดคุยกันอยู่สักครู่เขาก็ตัดสินใจทำแบบที่ฉันบอก และแน่นอนวาความเจ็บหน่วงมันแล่นไปทั่วบริเวณ ความเจ็บปวดครั้งแรกที่เกินจะบรรยายได้มันได้ก่อตัวขึ้นจนฉันเองก็เริ่มจะเก็บทรงไม่อยู่ หยาดน้ำตาร่วงลง

"อึก"

ฉันที่พยายามกลั้นเสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวดไว้ ก็เตรียมใจมาแล้วบ้างแต่ไม่คิดว่ามันจะเจ็บกว่าที่คิดเอาไว้

"นี่คุณ....ทำไม"

เขามองหน้าฉันด้วยความสับสน ถึงตอนนี้เขาคงรู้แล้วล่ะว่าฉันไม่ได้เก่งกาจอย่างที่พูดและแสดงออกไว้

"อย่าสนใจ ฉันไม่ได้ให้คุณมารับผิดชอบอะไร ได้โปรดทำต่อเถอะ"

"คุณยังไม่เคยจริงๆสินะ"

ฉันหลับตาลงรับการกระทำทั้งหมดที่เกิดขึ้นมา จนไม่ได้รับรู้เลยว่าเหตุการณ์ครั้งนี้มันทำให้ใครบางคนได้พึงพอใจอย่างมากในตัวตนที่ฉันเก็บมันไว้

1 เดือนต่อมา

"เชิญคุณอิงเดือนที่ห้องตรวจค่ะ"

ฉันเดินเข้าไปในห้องตรวจที่มีหมอนั่งรออยู่ หมอมองหน้าฉันแล้วยิ้มให้อย่างใจดี

"ยินดีด้วยนะครับ คุณตั้งครรภ์ได้สี่สัปดาห์แล้ว"

"ฉันท้องจริงเหรอคะหมอ"