: เกริ่นนำ : Best Friend or Bad Friend เพื่อนรักเพื่อนร้าย

: เกริ่นนำ :

Best Friend or Bad Friend

เพื่อนรักเพื่อนร้าย

ร่างอ้อนแอ้นอรชรในชุดนักศึกษากระโปรงพลีทจีบรอบความยาวคลุมข้อเท้า

ปกปิดเรียวขาขาวไว้อย่างมิดชิดย่ำก้าวไปข้างหน้า

นัยน์ตาคู่สวยเศร้าหมองมองพื้นหินอ่อนบนทางเดินที่เชื่อมต่อกันระหว่างตึกเรียงราย

มือเย็นเฉียบทั้งสองของเธอกำลังกอดกุมอุปกรณ์การเรียนอิเล็กทรอนิกส์และกระเป๋าผ้าใบโปรดไว้แน่น

ๆ เพื่อซึมซับความสดใสร่าเริงของสาววัยใสไว้ให้มากที่สุดในเวลาที่เธอยังอยู่ในสถานที่แห่งนี้

มหาวิทยาลัย...

เมื่อใดที่ก้าวขาออกไปแล้วคงไม่ได้มีชีวิตเหมือนเพื่อนคนอื่น

ๆ ไม่ได้เที่ยวเล่น เดินห้างสรรพสินค้า หรือไปรวมกลุ่มกับใคร

เพราะเธอดันมีธุระประปรังที่นับว่าเป็นเรื่องจุกจิกอยู่มากมาย...

ใช่ว่าเธอไม่มีเวลาขนาดนั้นเมื่อธุรกิจกำลังไปได้สวย

ปรายลดาแค่กำลังสนใจเรื่องหาเงินมากกว่าเรื่องเรียน

จึงตั้งใจจะตรงกลับบ้านไปทำงานของตนต่อ

ไม่ทันได้รู้ตัวว่ามีบางคนกำลังตามหาตัวเธออย่างบ้าคลั่ง

“พุทรา! แกจะไปไหน?” เสียงแหลมปรี้ด รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดจึงหยุดก้าวลงแล้วหันกลับไปหาเพื่อนที่ดึงรั้งต้นแขนของเธอไว้เบา

ๆ ด้วยสีหน้าขุ่นเคืองใจ

“งานของหญิงแย้ม

แกทำเสร็จหรือยัง?”

“เดี๋ยววันนี้ฉันทำให้นะปริม”

ในน้ำเสียงแผ่วลงตอบหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน

ความเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาล

เธอรู้ว่านัชชาไม่ได้อยากมาจิก เพราะเพื่อนคนนี้มีอะไรก็ช่วยเหลือกันมาตลอด

“อาทิตย์ที่แล้วแกก็พูดแบบนี้

แกผลัดไปเรื่อย ๆ กี่ทีละ”

“ฉันก็ทำไปบ้างแล้วป่ะ

แค่ยังไม่เสร็จ อย่าเร่งสิ”

“ไม่เร่งแล้วมันจะเสร็จไหมล่ะ? งานเดดไลน์พรุ่งนี้นะ ไม่งั้นหญิงแย้มเอาตาย

แกก็รู้ว่าแม่ไม่หักคะแนนอย่างเดียว จะได้ทำเพิ่มอีกสามเล่มไปเป็นของไหว้ท่านแม่

แล้วฉันจะไม่มีเวลาไปช้อปปิ้งด้วย”

คำสั่งเรื่องเวลาส่งงานอาจารย์สุดโหดผู้ได้รับฉายาว่า ‘คุณหญิงแย้ม’ คือคำขาดบาดคอตาย!นักศึกษาระดับชั้นปีที่สามเทอมสุดท้ายคงไม่มีใครอยากถูกตัดคะแนนแล้วยังต้องทำงานเพิ่ม

ใช่เพียงเท่านั้น ใคร ๆ ก็อยากจะได้ใบปริญญาตัวเลขสวย ๆ

ไปให้พ่อแม่ที่บ้านได้ชื่นชมในเร็ววัน

“ฉันทำงานด้วยนะเว้ย

เห็นใจบ้างดิปริม บ้านฉันไม่ได้รวยอย่างแก อยากได้อะไรก็ได้

ขนาดมาเรียนฉันยังต้องนั่งรถเมล์มา”

“แกก็พูดไปเรื่อย

พูดยังกับว่าฉันรวยคับฟ้า ขับพอร์ชมาเรียนงั้นแหละ”

“แกไม่ได้ขับพอร์ช

แต่แกขับบีเอ็มสปอร์ตมาเรียน... คงไม่ต่างมั้งเพื่อน” เบ้ปากประชด

ปรายลดาไม่ได้นึกอิจฉาลูกเศรษฐีอย่างนัชชาที่มีคุณแม่เป็นถึงเจ้าแม่ปลากระป๋อง

ทั้งขายในประเทศ ส่งออก มีมูลค่าทรัพย์สินรวมกันแล้วทั้งชีวิตของเธอไม่มีวันหาได้

“นั่นมันรถแม่ฉันป่ะ

ฉันอุตส่าห์กราบงาม ๆ ขอมาเพื่อขับไปรับไปส่งแก แหม... จะมาทำบ่นอะไร”

“คราวหน้าจะไม่นั่งแล้วล่ะ

ฉันว่า... ฉันจะเลิกกินปลากระป๋องไปทั้งชีวิตด้วย”

นัชชาหัวเราะออกมา

ยกมือขึ้นป้องปาก รอยยิ้มเลือนหายไปในอีกครู่ “แกเลิกกินปลากระป๋องไม่ได้หรอก

ตราบใดที่แกยังไม่รวย... แล้วฉันจะบอกอะไรให้อย่าง ฉันจะไปทำงานกับแก ไปวันนี้

เดี๋ยวนี้ ตอนนี้เลย เพราะฉะนั้น รายงานกลุ่มของเราต้องเสร็จ!”

คำขู่ฟ่อนั้นว่าทำแน่

ปรายลดาถึงกับอ้าปากค้าง

เพราะการที่จะให้ลูกผู้ดีอย่างนัชชามาทำงานของเธอคือไลฟ์ขายของ!มันคงขายดีเป็นเทน้ำเทท่า

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นยะ

ฉันเป็นเพื่อนแก ฉันก็ต้องเห็นใจแกสิ... ไปกันเถอะ ฉันอยากช่วยแกทำงานเต็มแก่

ทำรายงานเสร็จแล้ววันนี้จะได้แต่งตัวสวยสะบัด ขายของเต็มหน้าฟี้ด cf cf เงินเด้งรัว ๆ ให้มือถือมันพังไปเลย”

นัชชายกมือขึ้นหยิกแก้มเพื่อนแรง

ๆ จนเจ้าตัวยกมือขึ้นลูบหน้าตาเหยเก

แก้มขาวนวลกลายเป็นสีแดงขับใบหน้างามหมดจดให้ดูน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก

พูดถึงความสวยของปรายลดาก็คงจะระดับดาวคณะบริหารธุรกิจ

สาขาวิชาการจัดการการตลาด ผิวขาวผ่องนวลเนียนละเอียดไปทั้งตัวไม่มีแม้รอยแผลเป็น

ทรวดทรงองเอวสะโอดสะอง จมูกโด่งเป็นสันงามตามแบบฉบับดารา

ริมฝีปากบางกระจับอมแดงชมพูทำให้เธอเปล่งประกายได้ในทุกย่างก้าวเข้ารั้วมหาวิทยาลัย

เบ้าหน้าใสกิ๊ก! แม้ไม่ใช่เด็กเฟรชชี่ปีหนึ่ง... อันที่จริงเด็กปีหนึ่งหลาย ๆ

คนดูมีอายุมากกว่าเธอที่อยู่ปีสามเสียอีก

“เออ

ไปก็ไป แต่แกต้องเอาส่วนแบ่งของแกไปด้วยนะ ไม่ใช่มาทำงานให้ฉันฟรี ๆ”

“ไม่มีปัญหา

ฉันเก็บไว้ทำบุญกับแก ไว้เป็นค่ารายงาน ค่าออกอีเว้นท์งานหน้า” นัชชาผุดรอยยิ้มกว้างเต็มวงหน้า

ยกมือขึ้นคล้องควงแขนกันเดินไป

นักศึกษาสาวดาวเดือนประจำคณะไม่มีใครแพ้ใคร

คนหนึ่งมีความโฉบเฉี่ยวในตัวด้วยเครื่องสำอางอ่อนรับลิปสติกสีเชอรี่

ขณะที่อีกคนนั้นสวยใสไร้เครื่องสำอาง แค่รองพื้นกันแดดมาเรียน

เพราะไม่มีเวลาจะแต่งหน้าแต่งตาเหมือนใครเขา

มันดันไปเสียเวลาตรงที่ต้องใช้ความพยายามในการปกปิดขอบตาคล้ำจัดเพราะอดนอนด้วยรองพื้นอย่างดี

เมื่อเด็กปีสามอย่างปรายลดาใช้ชีวิตเหมือนสาววัยสามสิบ! เลิกงานกลับบ้านทำงานบ้านทุกอย่าง ยังต้องทำงานที่เป็นธุรกิจของเธอเอง

แม้ว่าจะมีคนส่งเสียงเงินให้โดยไม่มีความจำเป็นต้องทำงานอะไรเลย

นัชชายังชอบที่จะว่าเธออยู่บ่อย

ๆ

“ชีวิตปรายลดาอนาถแท้

บ้านก็ไม่ได้จนไม่รู้จะขยันทำงานไปทำไม” บ่นอุบอิบพลางส่ายหน้าไปมา

ขณะที่อีกคนไม่ได้ตอบอะไรแต่เพียงเดินเคียงข้างกันไปเงียบ ๆ

ในมหาวิทยาลัยกว้างขวาง

นักศึกษาทยอยกันเดินทางกลับบ้าน จำนวนหนึ่งมีรถยนต์ส่วนตัวใช้

บางคนก็มีพ่อแม่มารับ การจราจรจึงเริ่มติดขัด

หากวันไหนปรายลดาไม่ได้ติดรถยนต์เพื่อนกลับบ้าน ก็จะต้องนั่งรถเมล์กลับเอง

พักหลังมานี้เธอได้มีโอกาสรู้จักกับรุ่นพี่คนหนึ่ง

กลับบ้านทางเดียวกันอยู่บ่อย ๆ เป็นพี่รหัสนิสัยดี

มันจึงไม่มีปัญหาเรื่องความปลอดภัยกับเธอที่ไม่ได้เป็นคนกลับบ้านดึกดื่นอะไร

ปัญหาอยู่ตรงที่นัชชาไม่ชอบขี้หน้ารุ่นพี่นี่แหละ...

“เออ...

ปริม ฉันมีเรื่องจะ...”

“หลงทางหรือจ๊ะ? สาว ๆ” เสียงทุ้มดังขึ้น ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาขวางหน้าไว้

ให้เพื่อนสาวที่เดินอยู่ข้าง ๆ กันมีสีหน้าไม่พอใจ

“ขอโทษนะคะ

พี่ธาม วันนี้พุทราไม่ว่างนะ เพราะว่าปริมจอง วันนี้เป็นวันของปริม

เชิญป้ายหน้านะคะ คุณพี่ธาม”

“ไปไหนกัน

ให้พี่ไปด้วยสิ?” ถามหน้าระรื่น

ตาคมจับจ้องอยู่บนวงหน้าหวานด้วยแววตามากความหมาย เป็นเวลาเดือนกว่า ๆ แล้วที่ธามไทไม่ได้เป็นแค่รุ่นพี่กับปรายลดา

ท่าทางอีกคนนั้นจะยังคงไม่รู้

“ไม่ได้ไปกินชาบูแน่

ๆ ค่ะ มันไม่ใช่เรื่องของพี่รหัสด้วยนะคะ”

“มันเป็นเรื่องของพี่รหัสนะครับ

ตราบใดที่น้องรหัสเดือดร้อน ไม่สบายใจ แล้วนี่... แฟนพี่ พี่ต้องได้สิทธิ์นั้นก่อน

ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก” ในท่าทีว่าได้รับชัยชนะ

ร่างสูงแทรกตัวเข้าระหว่างกลางจนแขนที่คล้องควงของคนทั้งสองหลุดออกจากกัน

เพื่อที่เขาจะดึงมือของปรายลดามาจับเอาไว้แทน

นัชชาหน้าซีดเผือดเมื่อพบว่าเรื่องที่ได้ยินนั้นเป็นความจริง

จากอาการประหม่าของเพื่อนสาวที่ไม่ปฏิเสธมือของชายหนุ่ม

“พุทรา...! อย่าบอกนะว่าแกกับพี่ธาม...”

“ครับ ทำไมครับ?”

เป็นเรื่องทำร้ายจิตใจเพื่อนสนิทที่สุด

ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาลสองจนเข้ามหาวิทยาลัย! ไม่มีเรื่องใดของปรายลดาที่นัชชาไม่รู้

นัชชาเองก็ไม่เคยปิดบังเรื่องส่วนตัวกับปรายลดา

ริมฝีปากบางเฉียบที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงเชอรี่เม้มเข้าหากันสนิทแน่น

หากไม่เป็นเพราะใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่าทรงเอขยับตัวลำบากไปสักหน่อย คงจะได้มีหัวร้างข้างแตกกันไปข้าง!

“ไอ้พี่ธาม

นังเพื่อนทรยศ แกมีความลับกับฉันได้ยังไง?”

“คือฉัน...

เปล่านะแก ก็กำลังจะบอก... แก” ปรายลดาอึก ๆ อัก ๆ  กลืนน้ำลายลงคออย่างหวั่นกลัว

เมื่อแววตาคู่สวยประกายจัดปรากฎเพลิงโทสะลูกใหญ่ ไม่ต่างไปจากอีกคน

ธามไทไม่เคยชอบขี้หน้าลูกเศรษฐีเอาแต่ใจ

อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนคนบ้า เพื่อน ๆ ในกลุ่มเขายังเรียกหล่อนว่า ‘อีปริม’ ลับหลังด้วยซ้ำ

มุมปากหนาหยักยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“ปริมจะมีปัญญาทำอะไรพี่ได้ล่ะครับ...?”

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!” สิ้นคำเท่านั้น นัชชาเบิกตากว้างมองคนทั้งสองอย่างโกรธแค้น

กระแทกส้นสูงปึงปังไป

มือหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายงานแบรนด์เนมออกมาเพื่อส่งข้อความอย่างไม่มีลังเลใจแม้แต่น้อย

‘พุทรามีแฟนแล้วนะคะ พ่อเลี้ยง...’

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***