...เรื่องราวที่ปรากฏในนิยายเรื่องนี้ เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น...
...ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือกลุ่มคนใด...
—————————————————————
...10 ปีต่อมา...
...“ พ่อฮะ อันนี้คืออะไรเหรอคับ ”...
...“ ไหนพ่อดูซิ ”...
ชินหลงหยิบอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในมือเด็กน้อยมาดู
มันมีรูปทรงเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็กกำลังพอดีมือ มีปุ่มกดเพียงไม่กี่ปุ่มเท่านั้น
แน่นอนว่าเขาเองก็ยังไม่เคยเห็นเทคโนโลยีชนิดนี้มาก่อนเช่นกัน
...“ อืม...พ่อก็ไม่แน่ใจ ”...
...“ ไว้กลับถึงบ้านพ่อจะรีบหาข้อมูลให้นะ ”...
...“ ครับ ”...
ชินหลงลูบหัวลูกน้อยเบา ๆ แม้ในใจของเขาจะรู้สึกกระวนกระวายเป็นอย่างมากก็ตาม ที่ตนไม่มีความรู้มากพอจะบอกแก่ลูกน้อย แต่แล้วชินหลงก็รีบปัดความคิดนี้ทิ้งไป และตั้งหน้าตั้งตาหาสิ่งของไว้ใช้ต่อ
เด็กน้อยเริ่มแน่ใจมากขึ้นเมื่อได้ฟังคำตอบ ตอนนี้เขากำลังอยู่ในโลกอนาคตจริง ๆ ไม่ใช่อดีต แม้ตอนแรกจะยังไม่เชื่อ แต่จากที่ตนได้เดินทางสำรวจกับผู้เป็นพ่อมาเป็นเวลานาน
ทุก ๆ อย่างก็เริ่มกระจ่างชัดขึ้นทุกที จนตอนนี้เขาเริ่มทำใจยอมรับมันได้แล้ว
หลังจากหาอาหารข้าวของของใช้ได้มากพอแล้ว
ทั้งสองก็เดินทางกลับบ้าน
เมื่อถึงบ้าน ชินหลงไม่รอช้ารีบเปิดหนังสือรวบรวมเทคโนโลยีอ่านอย่างขะมักเขม้น
เพื่อหาคำตอบให้ลูกน้อย แต่ไม่ว่าเขาจะหาเล่มแล้วเล่มเล่ายังไง ก็ไม่พบเทคโนโลยีรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีปุ่มกดเพียงแค่
4 ปุ่มเลย
เฮ้อ...ชินหลงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะคิดหาข้ออ้างเพื่อบอกคีพ
...“ คีพมานี่สิ ” ชินหลงกวักมือเรียก...
...“ ครับ ” เด็กน้อยรีบเดินเข้ามาหา...
...“ เอ่อ...คือว่าพ่อ... ”...
...ชินหลงครุ่นคิดเด็กน้อยเอียงหัวทำท่าทีสงสัย...
...“ ขอโทษนะ ”...
...“ พ่อไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าสิ่งนี้มันเรียกว่าอะไร ”...
ชินหลงพูดพร้อมกับมองไปที่ก้อนสี่เหลี่ยมในมือของเขา
สีหน้าของเขาดูรู้สึกผิดอย่างมากที่ไม่อาจหาคำตอบให้ลูกน้อยได้ และดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาแสดงสีหน้านี้ออกมาให้คีพได้เห็น
เด็กน้อยไม่รู้จะปลอบยังไง จึงเอื้อมมือไปคว้าสิ่งของที่อยู่ในมือพ่อของเขาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส
...“ งั้นเราตั้งชื่อให้มันดีไหมฮะ ”...
ชินหลงเบิกตากว้าง ดูเหมือนเขาจะตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกน้อยพูด แต่ก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน ที่ลูกน้อยไม่ถือโทษโกรธเขา
...“ ได้สิ ” ชินหลงตอบยิ้ม ๆ...
...“ งั้น ผมเรียกมันว่า เพจเจอร์ นะครับ ”...
...“ เพจเจอร์ ? ”...
ชินหลงครุ่นคิดดูเหมือนว่าเขาจะนึกอะไรบางอย่างออก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
ในคืนนั้นเอง ชินหลงได้เปิดหนังสือรวบรวมเทคโนโลยี และศึกษาข้อมูลดูอีกครั้ง แน่นอนว่าเขาได้พบคำตอบในท้ายที่สุด
* เพจเจอร์ เครื่องมือทางโทรคมนาคมส่วนตัวอย่างง่าย ถูกสร้างขึ้นเมื่อพันกว่าปีก่อน ใช้สำหรับรับส่งข้อความสั้น ๆ หากัน แต่เนื่องจากความเจริญก้าวหน้าทางเศรษฐกิจและเทคโนโลยี
จึงทำให้เครื่องวิทยุติดตามตัวนี้ ได้ถูกลืมเลือนไปในที่สุด
เช้าวันต่อมา
...“ พ่อฮะ ผมอยากเรียนฟันดาบ ”...
...“ ลูกยังเด็กเกินไป รอให้โตกว่านี้อีกหน่อยพ่อจะสอนให้ลูกเอง ”...
ชินหลงลูบหัวเด็กน้อย ก่อนจะไปหยิบอาหารกระป๋องที่หมดอายุไปแล้ว มาให้ทั้งสองกิน
คีพนั่งกินเงียบ ๆ ก่อนจะหวนนึกถึงอดีตของตน ในปี
พ.ศ.2564 ตอนนั้นเขายังเป็นเพียงแค่นักศึกษาหนุ่มที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระท่ามกลางเหล่าเพื่อน ๆ และสาว ๆ ในรั้วมหาลัยฯ เท่านั้น เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากดื่มหนักในคืนงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล
คีพไม่รู้ว่าเขาตายยังไง หรือจริง ๆ แล้วเขายังไม่ตาย
และที่เป็นอยู่นี้อาจเป็นเพียงความฝันของเขาเท่านั้น แต่ทุก ๆ อย่างรอบตัวกำลังบ่งบอกว่าที่นี่คือความจริง และตัวเขาในอดีตได้ตายไปแล้ว...
ทึก ทึก ทึก แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้งในรอบหลายปี
...“ คีพ ไปหลบในห้อง ”...
...“ คับ ”...
เด็กน้อยรีบวิ่งเข้าห้องไป ชินหลงหยิบดาบเก่า ๆ
ข้างโต๊ะอาหารก่อนจะตามคีพเข้าไปหลบในห้อง แม้ตอนนี้เขาจะอายุขึ้นเลข 3 แล้ว แต่ความกลัวก็ยังคงผุดขึ้นมาเสมอเมื่อได้ยินเสียงของเหล่าสัตว์ร้ายกลายพันธุ์
.
.
.
.
.
.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments