บทที่5

หลังกินอาหารค่ำเสร็จมาริษาออกมาเดินเล่นรับลมที่บริเวนซุ้มดอกไม้หน้าบ้าน เธอกำลังยืนมองท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับเต็มไปหมด สายลมเย็นๆ พัดโชยมาเป็นระยะๆ บรรยากาศเงียบสงบทำให้เย็นกายสบายใจขึ้นไม่น้อย...

ในขณะที่มาริษากำบังคิดอะไรเพลินๆ ก็มีใครบางคนเข้ามากอดเธอจากทางด้านหลัง มือหนาอีกข้างปิดปากของเธอเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงร้องออกมา

"อือ...อือ.."ด้วยความตกใจเธอพยายามทั้งส่งเสียงร้อง ทั้งดิ้นรนขัดขืน แต่ไม่เป็นผลเพราะมันยิ่งทำให้เขากอดเธอแน่นยิ่งขึ้นไปอีก จนเธอเริ่มหายใจติดๆ ขัดๆ

"เงียบ.. แล้วเลิกดิ้นสักที"เมื่อรู้ว่าเป็นเสียงของภาคินเธอจึงหยุดนิ่ง เขาจึงปล่อยมือออกจากปากของเธอแต่เขายังคงกอดเธออยู่เช่นเดิม

"คุณภาคินปล่อยริษานะ คุณจะกอดริษาอยู่ทำไม"

"อย่าทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวหน่อยเลยในเมื่อเธอเองก็ชอบวานเสน่ห์ให้ผู้ชายไปทั่ว"

"คุณ...ปล่อยริษานะ"เธอดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่

"จะดิ้นไปทำไมเล่า"เขาพูดขณะประทับรอยจูบ ซุกไซ้ดมกลิ่นหอมจากลำคอระหงษ์อย่าวเอาแต่ใจ

"ปล่อย..ริษาบอกว่าให้ปล่อย ไม่ได้ยินรึไง"เสียงสั่นเครือบวกกับตัวเธอที่สั่นหน่อยๆ ทำให้เขาหยุดก่อนจับเธอให้หันหน้ากลับมาหาเขา ใบหน้านวลเต็มไปด้วยน้ำตา ภาคินอึ้งอยู่ชั่วขณะก่อนจะผลักเธอให้ออกห่าง

"เธออย่ามาทำมารยานักเลย แค่ฉันกอดเธอนิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้จะเป็นจะตายขึ้นมา" น้ำเสียงเยียดหยัน

มาริษาสะอื้นไห้ออกมาอย่างลืมอาย"ฮึก....ฮือออ.."

ในขณะที่ภาคินพูดเสียงดุพรางยกมือขึ้นชี้หน้าเธอ"เงียบ..ฉันบอกให้เธอหยุดร้องเดียวนี้"

ภาคินถึงกับเอามือกุมขมับเมื่อเธอยังไม่หยุดร้องไห้ แต่กลับร้องหนักเข้าไปกว่าเดิมเสียอีก

"ที่เธอไม่หยุดร้องสักที หรือเพราะเธออยากให้ฉันทำมากกว่านี้งั้นสิ"เขาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้เธออย่างช้าๆ

มาริษารีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแล้วส่ายหน้าไปมาพร้อมก้าวเท้าเดินถอยหลัง

"ดีมาก ถ้าเกิดมีใครมาเห็นเธอตอนนี้ ถ้าเขาคิดว่าฉันกำลังรังแกเธออยู่ฉันก็แย่นะสิ"

"ก็รึมันไม่จริงล่ะ ก็คุณรังแกริษาอยู่จริงๆ " เธอเถียง

ขณะที่เขายกไหล่ขึ้นทำท่ากวนๆ มันทำให้มาริษาเริ่มฉุน เธอเม้นริมฝีปากแน่นจนเป็นสีแดงก่ำ และจ้องตาเขาอย่างไม่หลบ

ภาคินยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนเข้ากระชากร่างบางเข้าหาอกแกร่งแล้วประกบจูบริมปากบางอย่างรวดเร็ว โดยไม่ให้มาริษาได้ทันตั้งตัว มือบางทั้งทุบ ทั้งผลักอกแกร่ง ไม่นานนักเขาก็ถอดริมฝีปากออก ก่อนยิ้มหยัน และผลักเธอให้ออกห่างทันที

"คนเห็นแก่ตัว ใจร้าย คุณทำแบบนี้กับริษาทำไม"มาริษาทรุดลงกับพื้นสะอื้น มองหน้าคมผ่านม่านน้ำตาที่มันกำลังไหลรินแก้มบางอีกครั้ง

"เธอจะเรียกร้องความสนใจไปถึงเมื่อไร"เขาพูดพร้อมกับจับแขนเรียวกระชากให้ลุกขึ้นอย่างแรง

"ริษาไม่ได้เรียกร้องความสนใจ"(เธอสะบัดแขนออกจากมือหนา)"คุณเองต่างหากที่มายุ่งวุ่นวายกับริษาเอง"เธอตะคอกใส่เขาอย่างหมดความอดทน

"เดี๋ยวนี้เธอกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันหรอ"คิ้วเข้มขมวด มือหนาจับคางมนบีบแน่น จนเธอรู้สึกเจ็บ

มาริษาจ้องตาเขาไม่ยอมหลบก่อนจะกัดมือหนาอย่างแรง "โอ๊ย..นี่เธอ..เป็นหมารึไง"

"ใช่..ริษายอมเป็นหมาดีกว่าให้คุณดูถูกริษาแบบนี้"เธอพูดพร้อมผลักอกเขาจนเซก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเองและล็อกประตูโดยเร็ว 

ซึ่งภาคินนั้นโมโหเธอมาก เขาวิ่งตามเธอไปจนถึงหน้าห้องแต่มาริษานั้นล็อกประตูห้องเสียก่อนเขาจึงทำได้แค่เคาะประตูโวยวายเสียงดังอยู่ด้านนอก

"ปังๆ ๆ ๆ เปิดประตูเดียวนี้นะริษา"เงียบไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

"ปังๆ ๆ ๆ ๆ คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหนีฉันพ้นอย่างนั้นหรอ"

"ปังๆๆๆๆ ริษา.."จนแล้วจนรอดเธอก็ยังคงเงียบเช่นเดิม สักพักเขาจึงเดินกับห้องไป

เมื่อเสียงของภาคินเงียบลงสักพักมาริษา จึงรีบปาดน้ำตาแล้วไปอาบน้ำเข้านอนทันที

ตกดึกขณะที่มาริษากำลังนอนหลับอยู่เธอก็พลิกตัวไปกอดกับอะไรอุ่นๆ เธอลืมตาขึ้นมองดูเห็นเป็นเงาคนตัวใหญ่ๆนอนอยู่บนเตียงข้างๆเธอ

"กรี๊ดดดดดดด"เธอกระโดดลงจากเตียง ด้วยความตกใจ เมื่อเปิดไฟเธอยิ่งตกใจหนักไปอีกเมื่อเห็นภาคินกำลังนอนเอามือค้ำศรีษะตัวเองข้างหนึ่งและกำลังมองมาที่เธอในตาเจ้าเล่ห์

"ดึกขนาดนี้แล้วเธอลุกขึ้นมากรีดร้องเสียงดังทำไมกัน"เขาพูดเสียงเรียบ

"คุ..คุณภาคิน..คุณ.เข้ามาในห้องริษาได้ยังไง"เธอถามเสียงตะกุกตะกัก

"ฉันก็เปิดประตูเดินเข้ามานะสิ"เขาพูดพร้อมกับชูพวงกุญแจในมือให้เธอดู

 "เธอลืมไปแล้วรึไงว่าฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้"พูดหน้าตาเฉย

"ละ...แล้ว..แล้วคุณเข้ามาทำไมมีธุระอะไร"

"ก็ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากจะมาสั่งสอนคนที่มันกล้าทำให้ฉันโกรธก็เท่านั้นแหละ"เขาพูดพร้อมกับเข้าไปจับแขนเธอกระชากลงบนเตียง ก่อนจะโถมกายเข้าคร่อมร่างบางเอาไว้

"แค่วก!!! "

"กรี๊ดดดดดด"มาริษากรีดสุดเสียงเมื่อภาคินฉีกชุดนอนของเธอจนขาด

เขาก้มหน้าลงมาซุกไซ้ลำคอระหงแรงๆ และทำรอยเป็นจ่ำๆ ไว้หลายแห่งก่อนจะกัดที่หัวไหล่บางจนเขียวช่ำขึ้นเป็นรอยฟัน

"กรี๊ดดดดด..พี่คินริษาเจ็บ..ริษาขอโทษ..ฮืออออ"แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา

"ฮึก.อยะ...อย่าทำริษา..ฮึก..เลยนะคะ..ฮือออออ..ริษาขอโทษ"ร่างเล็กสั่นเท่า มองคนบนร่างอย่างหวาดกลัว เขาช่างใจร้ายเหลือเกิน ทำเธอทั้งเจ็บตัวและหัวใจ....

ภาคินเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็ก ที่กำลังร้องไห้นอนตัวสั่น อยู่ใต้ร่างใหญ่ ในใจนึกสงสารเธอขึ้นมา และคิดว่าเขาทำกับเธอรุนแรงเกินไปหรือเปล่า

เขาผละกายออกมายืนมองอยู่ที่ปลายเตียง นัยต์ตาคมเศร้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด มือหนาเอือมไปหมายจะดึงร่างบางมาปลอบ แต่คนตัวเล็กกลับขยับกายหนีพรางเอ่ยปากไล่...

"ไปให้พ้น อย่ามาแตะต้องตัวริษาอีก ไป.."เธอเควี่ยงหมอใบใหญ่ใส่เขาก่อนจ้องมองเขาผ่านม่านน้ำตาอย่างเจ็บปวด...

ภาคินเดินออกมาจากห้อง ก่อนหยุดยืนอยู่หลังประตู มือหนายกขึ้นทาบกับประตูก่อนก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***