ความลับของยัยติ่ง ฉันหลงรักยัยติ่งนี้แล้ว

ตอนที่ 2

เช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นมาก็เห็นท้องฟ้าสว่าง ฉันเลยยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าตอนนี้กี่โมง ตอนนี้เป็นเวลา 6โมงเช้า ฉันนอนข้ามวันเลยหรอเนี่ย รีบไปอาบน้ำดีกว่าเดียวตกเครื่อง ฉันเข้ามาอาบน้ำ..ตอนนี้ฉันได้อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว..ฉันได้ลากกระเป๋าเดินทางลงมาข้างล้าง ฉันเอาไปแค่2-3 กระเป๋าพอ..มันคงไม่เยอะลอก

เนอะ

เนเน่

: มาแล้วค่ะ..มีไรทานบ้างน้าา

พิพิน

: มีหลายอย่างเลย..มาๆรีบมากินเดียวกินไม่ทันเอา

ฉันนั่งลงใกล้ๆแม่..ตอนนี้พวกเราก็กินข้าวเสร็จแล้ว พวกเรากำลังเดินทางไปสนามบิม เพื่อที่ไปส่งฉันขึ้นเครื่อง..บนรถฉันกับแม่กับพ่อ เรานั่งคุยกันมาจนตลอดทางจนมาถึงสนามบิน...

เนเน่

: เน่..ขึ้นเครื่องแล้วนะค่ะ

กร

: อือ เดินทางปลอดภัย..นะลูก เดียวพ่อจะไปหานะ

พิพิน

: โทรมาหาบ้างนะ

เนเน่

: ค่ะ..บายค่ะ

ฉันบอกลาเสร็จก็เดินไปขึ้นเครื่อง..

ตอนนี้ฉันอยู่บนเครื่องแล้ว เครื่องก็ออกได้สักพักแล้ว.. ตอนนี้ก็น่าจะถึงสนามบินที่เกาหลีแล้ว

" ฮันโห..แกตอนนี้อยู่สนามบินที่เกาหลี..แล้ว มารับหน่อย"

" อือ.. เดียวไปรอก่อนนะแต่ฉันไปรับแกคนเดียวนะไอ แพท มันไม่ว่าง

" ไม..อ่ะ"

" เดียวฉันค่อยเล่าให้ฟัง เเค่นี้แหละ ฉันไปรับแหละ"

"อือ..บาย"

เนเน่

: เออ..ลืมเลย

พึ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมโทรบอกแม่กับพ่อว่าถึงแล้ว ฉันรีบกดโทรหาเลยกลัวพวกเขาเป็นห่วง

" ฮันโห..ค่ะแม่เน่ถึงแล้วนะ"

" จ้า.."

" แม่กับพ่อให้เน่เรียนที่ไหน"

" อ่าว..ยังไม่รู้หรอ.. แล้วนี้ยังไม่รู้ว่าพ่อให้ไปเรียนที่ไหน แล้วอยากไป..ยัยเน่!! ถ้าพ่อแกให้ไปเรียนโรงเรียนประจำแหละเเกจะทำไง!

" พ่อไม่ใจร้ายขนานนั้นหรอก.."

" เน่..ลืมถามอ่ะ..เน่ไม่ผิดนะ พ่อต่างหากที่ไม่ยอมบอกเน่ก่อนว่าจะให้เรียนโรงเรียนไหนบอกแต่ว่าให้ไปเรียนเกาหลี..เน่ไม่ผิด "

" เอ้า..ยัยเน่ แกมาโทษพ่อก็ไม่ได้นะแกไม่ยอมถามก่อน พ่อก็ลืมเป็นเหมือนกัน!!"

( เสียงแสกออกมาจากโทรศัพท์แม่ฉัน)

" อ๋อ..เน่เข้าใจแหละคนแกก็ขี้หลงขี้ลืม..อ่ะเนอะ.. "

" ยัย..เน่แกว่าพ่อแกหรอ..เดียวฉันเปลี่ยนใจไม่ให้แกเรียนที่เกาหลีเลย!"

"ฉันแหละปวดหัวให้กับสองพ่อลูกนี้จริงๆเลย"

" โห้..แม่เน่ออกจะน่ารัก"

" พ่อจ้า..เน่ขอโทษ..พ่ออ่ะทั้งหนุ่ม ทั้งหล่อ..แล้วตกลงพ่อให้เน่ไปเรียนที่โรงเรียนไหน"

" ก็โรงเรียนที่เพื่อนแก่เรียนไง

ฉันสมัคเรียนให้เเล้ว..ไปเรียนได้เลยพรุ้งนี้"

"เน่..ว่ายังไม่ได้นะ"

"ทำไม"

" ก็เน่ยังไม่มีชุดนักเรียนเลยอ่ะ"

" ฉันเตรียมให้แกหมดแล้ว คอนโดแก อยู่คอนโดเดียวกับเพื่อนแกเลยนะจะได้..ไปไกนมาไหนด้วยกันสะดวก ห้องคอนโดเเก 1024 นะ "

" คอนโด..ใครอะพ่อ"

" แกนี้ถามเยอะจริงๆ..คอนโดพ่อเองแหละซื้อไว้ "

เน่..ฉันมารับแล้ว

" นั้นแค่นี้นะค่ะ..ไอแนนมารับแล้ว"

"จ้า"

เนเน่

: มาแล้วหรอ..ป่ะไปคอนโดกันเอาของไปเก็บ

อือ

ไอแนนมันเดินนำฉันไปที่รถของมัน... ฉันกับไอแนนอยู่บนรถกันแล้ว..ตอนนี้ไอแนนมันกำลังขับรถออกจากสนามบิน

แนน

: แก่..อยู่คอนโดไหน

เนเน่

: คอนโด..เดียวกับแกอ่ะ

อือ

เนเน่

: แล้วทำไมไอ แพทมันมารับฉันไม่ได้ว่ะ..เพื่อนอุสามา

แนน

: ก็มันเรียนอยู่ไง

เนเน่

: แก..ก็อยู่ขณะเดียวกับมันอ่ะ..ทำไมเเกไม่มีเรียนว่ะ หรือว่าแกไม่ไปเรียนให้เพื่อนไปเรียนคนเดียว! นี้เเน่ะ

ฉันเอาฟากมือตีลงไหลไอแนนมัน ก็คนมัน หมันไส้ นิทิ้งให้เพื่อนเรียนอยู่คนเดียว

เเนน

: โอ้ย..ฉันเจ็บนะ!!

มันหันมามองฉัน..ฉันก็ได้แค่ยักไหลให้มันไป ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

เนเน่

: แล้วถ้ายัยแพทเรียนเสร็จมันกลับยังไง

แนน

: ก็ไปรับไง..แกก็ไปด้วยนะ

เนเน่

: อือ..

ตอนนี้ก็ถึงคอนโดแล้ว ฉันกับยัยแนนก็ช่วยกับขนของขึ้นมาบนห้อง ฉันได้เปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะเอาเสื้อผ้าแฝน พอฉันเปิดออกมาก็เห็นเสื้อนักเรียนที่พ่อเตรียมไว้ให้

ฉันเอาเสื้อผ้าเก็บใส่ตู้เสร็จ

แนน

: ไปรับไอ แพทยัง

เนเน่

: แล้วมันเลิกเรียนยังอ่ะ

แนน

: ยังอ่ะ เราไปถึงก็น่าจะเลิกแล้วแหละ

เนเน่

: อือ..นั้นไปกัน

ตอนนี้เรามาถึงมหาลัยแล้ว มหาลัยอยู่ใกล้คอนโดฉันมากเดินมาแปแปปเดียวก็ถึงแต่พวกฉันขี้เกียจเดินไงเลยขับรถมา..มหาลัยนี้มันใหญ่มาก สวยด้วย ฉันกับแนนเดินลงมาจากรถ

แนน

: แกไปตึก ขณะบริหาร แล้วไปหาไปแพทก่อนเลยนะ เดียวฉันมาไปเข้าห้องน้ำก่อน

เนเน่

: แต่ฉันไม่รู้ว่าขณะบริหารอยู่ไหน

แนน

: แก..ก็เดินไปเรื่อยๆเดียวก็เจอ

เนเน่

: อือ..

ตอนนี้ฉันเดินมาอยู่ตึกหนึ่ง..ไม่รู้ว่าขณะอะไร..ฉันเดินขึ้นไปบน..

บนไดเพื่อที่จะไปถามคนอื่นว่าตึก..ขณะบริหารอยู่ตึกไหน

ฉันเดินขึ้นไปเห็นห้องหนึ่งมี่ไม่มีอาจาร์ย สอนอยู่ ฉันเลยเดินเข้าไปในห้องนั้นเพื่อที่จะถามพวกเขา

พอฉันเข้าไปทุกคนก็หันมามองฉัน