ตอนที่3

"อาหลัวที่รักครับ ผมจะทำยังไงดี? ในเมื่อประธานเสี่ยวปฏิเสธมาแบบนี้แล้ว"เวยจื่อถิงที่ตอนนี้กำลังนั่งกลุ้มใจเรื่องประธานเสี่ยวที่ปฏิเสธการนัดเจอ

"เดี๋ยวผมจะลองติดต่ออีกครั้งครับ"เลขาหลัวที่ทนเห็นสภาพเวยจื่อถิงไม่ไหวเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและติดต่อกับประธานเสี่ยวทันที

รอสักพักในที่สุดก็มีคนรับสาย

"'สวัสดีครับผมเลขาธิการของบริษัทxyครับ'"

"สวัสดีครับ ผมเลขาหลัวเองนะครับ คือผมอยากจะถามว่าท่านประธานเสี่ยวสามารถไปคุยโปรเจ็กต์ใหม่กับทางเราภายในเดือนธันวาคมได้หรือไม่ครับ ทางเราต้องเร่งทำโปรเจกต์ใหม่ให้เสร็จน่ะครับ"

"'ผมจะเช็คตารางงานของประธานและพยายามจะหาเวลาให้นะครับ'"

"ครับ"

"'เดี๋ยวทางเราจะติดต่อไปอีกครั้งนะครับ'"

"ครับ ขอบคุณครับ"

"'ครับ'"

เมื่อสิ้นสุดการสนทนา เวยจื่อถืงก็รีบถามเลขาหลัวทันที

"เป็นไงบ้างครับ?"

"อาจจะไม่ครับ"เลขาหลัวตอบก่อนที่จะไปนั่งทำงานที่โต๊ะของตน

"ขอพระผู้ปิ่นเจ้าทรงเมตตาลูกด้วยเถิดดด"

"ทำงานได้แล้วครับ วันนี้ผมจะไปโรงพยาบาล"เลขาหลัวพูดเสียงเรียบ

"ครับคุณภรรยา จุ๊ป!"เวยจื่อถิงพูดก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้าใกล้เลขาหลัวและจูปแก้มของเลขาหลัว

"นี่คุณ!"เลขาหลัวทึ่ตอนนี้หน้าแดงลามไปถึงคอด้วยความเขินอายตีแขนของเวยจื่อถิงอย่างแรง

"ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ"เวยจื่อถิงหัวเราะอย่างมีความสุขที่สามารถทำให้เลขาหลัวโมโหได้ เพราะตอนที่เลขาหลัวโมโหจะเหมือนแมวน้อยที่กำลังแยกเขี้ยวขู่ก็ไม่ปาน เรียกได้ว่าไม่ได้น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย

"ไปได้แล้ว!"เลขาหลัวพูดก่ินที่จะก้มหน้าทำงานต่อพลางพูดบอกให้ตัวเองเลิกเขินได้แล้ว

"ครับๆ"

.

.

.

ทางด้านเวยหนานที่ตอนนี้ตนกำลังคุยงานกับหลิวเฉินลูกค้าอยู่ที่ภัตตาคารหรูชื่อดัง

"เป็นโปรเจ็คที่ดีมากเลยครับ"

"ขอบคุณค่ะ ทางเราจะรีบจัดการเพิ่มให้นะค่ะ"

"ช่วงนี้ผมกำลังหาหนังสือเกี่ยวกับสารคดีอยู่น่ะครับ แต่ว่าผมยังหาเรื่องที่ผมสนใจไม่ได้เลย คุณเวยหนานพอจะมีหนังสือสารคดีที่เกี่ยวกับท้องทะเลไหมครับ?"

"ก็มีอยู่นะค่ะ แต่หนังสือสารคดีที่เกี่ยวกับท้องทะเลก็มีเยอะไม่ใช่หรอค่ะ?"เวยหนานพูดเสียงเรียบ

"คือเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับปลาหมึกยักน่ะครับ"

"ลองสั่งในเว็บสิค่ะ"เวยหนานพูดเสียงเรียบ

"นั้นสินะครับ...เอ่อ วันอาทิตย์ที่กำลังจะถึงนี้คุณพอจะว่างมาเจอผมได้หรือไม่ครับ"

"ดิฉันคิดว่าวันอาทิตย์นี้อาจจะไม่ว่างนะค่ะ เพราะว่ามีธุระที่จะต้องจัดการอยู่น่ะค่ะ"

"ง.งั้นหรอครับ..."

"..."

ทางด้านเสี่ยวจินหยุน ที่ตอนนี้กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับคุณหนูตระกูลหลินด้วยความเบื่อหน่าย

'ผู้หญิงคนนี้น่ะหรอที่ว่าสวย ยัยที่เราปาเค้กใส่หัวยังสวยกว่าตั้งหลายเท่าเลย ไม่สวยยังไม่พอยังน่าเบื่ออีก ดูตัวครั้งนี้อย่าว่าแต่จะถูกชะตาเลย ขนาดหน้ายังไม่อยากมอง...'เสี่ยวจินหยุนบ่นในใจพลางมองไปทางหน้าต่าง

"ค.คุณเสี่ยวค่ะ ฉันเคยได้ยินมาจากคนที่บริษัทของคุณว่า คุณชอบทะเลหรอค่ะ วันหยุดนี้เราไปกันไหมค่ะ"หลินเฟยพูดพลางกระพริบตาปริบๆอย่างโปรยเสน่ห์

"เอ่อ...พอดีว่าผมไม่ว่างไปเที่ยวหรอกนะครับ ผมมีงานที่ต้องทำน่ะครับ"

"งั้นหรอค่ะ..."

"ครับ..."

"ถ้าอย่างนั้น...บลาบลาๆๆๆๆ"หลินเฟยพยายามชวนคุยต่างๆนานา เสี่ยวจินหยุนทำได้แค่ตอบกลับไปเล็กน้อย

'พูดมากซะจริง'เสี่ยวจินหยุนคิด

เสี่ยวจินหยุนมองรอบร้านเรื่อยๆ จู่ๆเสี่ยวจินหยุนก็เห็นคนที่เคยอาวะวาดใส่เมื่อตอนอยู่ที่ห้าง

'หึๆ พอดีเลยกำลังเบื่อๆอยู่พอดี'

เสี่ยวจินหยุนลุกขึ้นและตรงไปที่เป้าหมายทันที โดยที่ไม่สนใจคู่ดูตัวเลยสักนิด

"ค.คุณเสี่ยว!"

"อ.เอ่อ...พ.พอดีว่าผมมีตั๋วหนังสองใบอยู่น่ะครับ คุณเวยหนานพอจะว่างมาดูหนังกับผมเย็นนี้ได้ไหมครับ"

"เย็นนี้ดิฉันมีนัด..."

"มีนัดเดทกับผมอยู่น่ะครับคงไม่ว่างไปดูหนังกับคนหน้าจืดอย่างคุณหรอกนะครับ"เสี่ยวจินหยุนพูดก่อนทึ่จะจับข้อมือของเวยหนานเดิมออกมา

"ค.คุณเวยหนาน!"

"นี่คุณ! ทำอะไรของคุณน่ะ!"เวยหนานพยายามสะบัดข้อมือออกจากมือหนาแต่ไม่มีวี่แววว่าจะหลุด

"ไปกันเถอะดาลิ่ง ผมมีเรื่องอยากคุยคุณครับ"เสี่ยวจินหยุนพูด

"ปล่อยคุณเวยหนานนะครับ!"หลิวเฉินกระชากแขนของเสี่ยวจินหยุนออก

"ขอบคุณคุณหลิวมากๆเลยนะค่ะ"เวยหนานที่เป็นอิสระแล้วไปยืนข้างๆหลิวเฉินอย่างรวดเร็ว

"นี่ดาลิ่งครับ ทำไมคุณถึงไปยืนอยู่ข้างๆคนอื่นได้ล่ะครับ ผมเจ็บปวดเหลือเกิน อะเฮื้อ..."เสี่ยวจินหยุนกุมหน้าอกซ้าย

"คุณคือประธานเสี่ยวสินะครับ"หลิวเฉินพูด

"หึ ถ้ารู้แล้วก็ออกจากดาลิ่งของฉันซะ"

"ขอโทษนะค่ะ ท่านประธานเสี่ยว ดิฉันไปเป็นที่รักของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ?"เวยหนานขมวดคิ้วแน่น

"ก็...เมื่อวานไงครับ^^"เสี่ยวจินหยุนตอบพลางยิ้มกวนประสาท

"..."เวยหนานคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่โดนปาเค้กใส่หน้าก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ

"เรามีเรื่องต้องคุยกันนะครับดาลิ่ง"

"คุณหลิวค่ะ ขอโทษที่เสียมารยาทนะค่ะ ดิฉันต้องตัวลาไปก่อนนะค่ะ"เวยหนานพูดพลางหยิบกระเป๋าและเอกสารเดินออกจากที่แห่งนั้น

"ครับ"

"เฮ้! รอก่อนสิ!"

เสี่ยวจินหยุนเดินตามเวยหนานที่เดินออกจากร้านอาหารอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงเวยหนานแน่ใจแล้วว่ามาถึงที่ปลอดคนก็ทิ้งกระเป๋าและเอกสารลงพื้นอย่างแรงพลางหันไปมองคนเดินตามมาด้วยสายตาโกรธแค้น

นี่เป็นครั้งแรกของปีที่เวยหนานโกรธคน เวยหนานกระชากคอเสื้อของเสี่ยวจินหยุนมาติดกำแพงด้านข้างอย่างแรง

"เฮ้ๆ เธอจะทำอะไรน่ะ?"เสี่ยวจินหยุนถามเสียงสั่นพลางขนลุกซู่เมื่อเห็นสายตายตาของเวยหนานที่มองตนอย่างเย็นยะเยือก

"เมื่อวานฉันทำนายเดือดร้อนและยอมให้นายเอาคืนอยากเท่าเทียม แต่วันนี้นายกลับมาหาเรื่องฉัน...มันมากเกินไปแล้ว!"เวยหนานพูดเสียงเย็นพลางจ้องเสี่ยวจินหยุนอย่างอาฆาต

"อึก!"เสี่ยวจินหยุนกลืนน้ำลายลงคอ

"ที่นายทำแบบนี้นายต้องการอะไร?"เวยหนานถามเสียงเย็น

"อ.เอ่อ..."

'ซวยแล้วสิเรา เราแค่อยากแหย่ยัยนี่เล่นๆ แต่ยัยนี้กลับจะเอาจริงซะงั้น'

"ทำไมไม่ตอบ?"เวยหนานถามเสียงเย็น

"ค.คือ..."

"ปล่อยคุณเสี่ยวนะ!"หลินเฟยที่วิ่งตามมากระชากแขนของเวยหนานออกจากเสี่ยวจินหยุนอย่างแรง

"อ้อ...นายอยากให้ฉันเอาคืนที่นายทำกับฉันสินะ นี่คุณผู้หญิงคุณชอบเขาไหมค่ะ?"เวยหนานถามหลินเฟยเสียงเย็น

"ก.ก็..."

"ก็ดี..."เวยหนานแสยะยิ้มเย็นพลางมองไปที่เสี่ยวจินหยุน

เสี่ยวจินหยุนขนลุกซู่ทันทีที่ได้สบตาของเวยหนาน

เวยหนานกระชากแขนของเสี่ยวจินหยุนเข้าหาตัวเอง

"ฉันคือคนรักของเขานะค่ะ เพราะงั้นคุณก็หมดสิทธิ์"เวยหนานพูดเสียงเย็นจนคนฟังรู้สึกชาถึงกระดูก

"..!"หลินเฟยเป็นลมพับไม่ใช่เพราะเสี่ยวจินหยุนที่ตนชอบแต่เป็นเพราะสายตาและน้ำเสียงของเวยหนานที่เย็นยะเยือกเหมือนจิตสังหารก็ไม่ปาน

เวยหนานปล่อยมือออกจากแขนของเสี่ยวจินหยุนและผลักเสี่ยวจินหยุนหนึ่งครั้ง

"แค่นี้ก็หมดเวรกรรมกันแล้วนะค่ะ ต่อไปอย่าได้เจอหน้ากันอีกทุกภพทุกชาติไป"เวยหนานพูดพลางก้มเก็บของและเดินออกไปปล่อยให้เสี่ยวจินหยุนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้นกับหลินเฟยที่สลบอยู่ที่พื้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***