ตอนที่3

‘พี่สัญญา’

คำสัญญาของพี่ธันวาที่ให้ฉันไว้ ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมองของฉัน แต่คำสัญญานั้นไม่เคยเป็นจริงเลยถึงเป็นอย่างนั้นฉันก็ไม่โกรธพี่ธันวาหรอก แค่ได้เจอกันอีกครั้งฉันก็ดีใจมากแล้วหล่ะ

หลังจากให้คำชี้แจงบนเวทีจบแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปเรียนที่ห้องเรียนของตัวเอง แต่หลังจากที่ฉันเข้าห้องเรียนแล้วฉันก็สังเกตได้ว่านักเรียนชายที่นั่งเรียนข้างฉัน ก็คือ อีตาโรคจิตคนนั้นเอง

“อีตาโรคจิต! นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ฉันรีบเดินไปที่โต๊ะของตัวเองทันที

“ฉันก็เรียนอยู่ห้องนี้ไงหล่ะ แล้วก็เลิกเรียกฉันว่า อีตาโรคจิตได้แล้ว ฉันก็มีชื่อเหมือนกันนะ”ฉันอยู่ในความรู้สึกตกใจที่ฉันอยู่ห้องเดียวกับอีตาโรคจิตคนนี้

“หรอ..แล้วนายชื่ออะไรหล่ะ”ฉันถามออกไป เพราะฉันก็อยากรู้ชื่อของอีตาโรคจิตนี้เหมือนกัน

“เรียกฉันว่า ‘ที่รัก’ ”คำตอบกวนประสาทของเขาทำให้ฉันรู้สึกโมโหนิดๆ “ฉันเรียกนายว่าอีตาโรคจิตยังดีกว่าตั้งเยอะ”เพราะฉันไม่อยากเรียก

“ถ้าจะเรียกชื่อฉันว่าอีตาโรคจิต ก็เรียกชื่อจริงๆของฉันดีกว่า ฉันชื่อ คิว ทีหลังก็เรียกชื่อฉันแล้วกัน”เขาชื่อ คิว หล่ะ ฉันพยักหน้าตอบรับแล้วครูก็เริ่มสอนคาบต่อไป และคิวก็นั่งหลับเหมือนเดิม หลังจากครูสอนเสร็จก็เป็นเวลาที่ได้กลับบ้านซักที

ฉันเดินลงบันไดอย่างช้าๆเพื่อที่จะกลับบ้าน ฉันเดินสวนทางกับพี่ธันวา และฉันก็ไม่รอช้าที่จะรีบคว้าแขนของพี่ธันวาไว้เพื่อไม่ให้พี่ธันวาหนีไปไหน

“อะไรของเธอเนี่ย”พี่เขาตอบกลับด้วยความหงุดหงิด

“พ..พี่ธันวาจำหนูไม่ได้ หรอคะ”ฉันพูดออกไปด้วยความที่อยากได้คำตอบจากพี่ธันวา พี่ธันวามองฉันด้วยสีหน้างุนงงและสังเกตอย่างละเอียด

“ฉันคุ้นหน้าเธอนะแต่ว่าฉันนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเธอคือใคร”คำตอบของพี่ธันวาทำให้ฉันรู้สึกเสียใจทันที พี่ธันวาต้องลืมคำสัญญานั้นแล้วจริงๆ

“พี่ธันวาคะ หนูคือแพรวพราวไงคะ พี่จำหนูไม่ได้จริงๆหรอคะ”ฉันถามออกไปด้วยหวังที่จะให้พี่ธันวาจำฉันได้พี่ธันวาคิดอยู่สักพัก

“เธอ คือแพรวพราวจริงๆหรอ”

“ใช่ค่ะพี่ธันวาจำพราวได้แล้วหรอคะ”

“พี่ขอโทษนะ ที่พี่ผิดคำสัญญา”

“พราวไม่โกรธพี่หรอกค่ะ แต่พราวคิดถึงพี่มากๆ”พี่ธันวาไม่พูดอะไร แล้วพี่ธันวาก็กอดฉันด้วยความคิดถึง มันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นมาก

แชะ\~\~

ฉันได้ยินเสียงการกดถ่ายรูปแต่พอมองไปรอบๆกลับไม่มีใครนอกจากพี่ธันวากับฉัน ฉันคงหูแว่วไปเองแหละมั้ง

“แพรวพราว พี่ต้องรีบไปแล้วนะ พี่ต้องไปประชุมแล้วเจอกันใหม่นะครับ”

“ค่ะ”ฉันตอบออกไปด้วยความดีใจและฉันก็ได้กลับบ้านอย่างมีความสุข

07:00น.

ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะเดินไปโรงเรียนเมื่อฉันเดินไปถึงโรงเรียน ทุกสายตากลับจับจ้องฉัน ฉันรีบเดินขึ้นห้องเรียนทันที หลังจากที่ฉันถึงห้องเรียน ที่โต๊ะของฉันก็มีแต่คำด่ามากมาย ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น“นี่เธอ! เธอเป็นอะไรกับพี่ธันวาของฉัน”เสียงของมินนี่ก็ดังขึ้น ฉันก็ได้แม่มึนงง ‘นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย’ฉันคิดอยู่ในใจ

“เปล่าหนิ”ฉันตอบออกไป

“อย่ามาตอแ*ล ถ้าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ธันวาแล้วรูปนี้มาได้ยังไง”มินนี่พูดพร้อมหยิบรูปถ่ายรูปหนึ่งขึ้นมา o_o"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***