ตอนการไปเรียนของชูและเรย์จิ

"ความเดินจากตอนที่แล้วที่เหล่ามุคามิได้สงสัยต่อยุย และเรื่องคนปริศนาครั้งจะฆ่าคานาโตะและยูมะ รวมไปคนช่วย และตอนเรื่องลึกลับ"

ยุย:เอ้าล่ะ ต้องรีบบอกแล้วสิ

*******ช่วงเช้า*******

[ทางห้องรับแขก]

?:เห้ ชิชินาชิ

ยุย:อายาโตะหรอ มาทำไมนะหรอ

อายาโตะ:ก็ไม่มีอะไร ฉันจะหาเธอไม่ได้รึไงห๊ะ

ยุย:เปล่าหรอก(เรากะว่าจะติดต่อทางนั้นแท้ แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะ อายาโตะต้องมาก่อนเราเองก็ไม่ได้เจอกันด้วย อื้ม)"ยุยได้พูดในใจและกำมืออกมา"

อายาโตะ:นี้เธอ คิดอะไรอยู่

ยุย:เอ๋

อายาโตะ:ตอบฉันซะ

ยุย:แล้วคิดว่าเรา คิดเรื่องอะไรอยู่ล่ะ อึหึ

อายาโตะ:ห๊ะ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อรองอะไรทั้งนั้น

ยุย:ก็ได้ อึหึ ตึก คิดอายาโตะยังไงล่ะ

อายาโตะ:ห๊ะ นี่เธอบ้ารึเปล่า

ยุย:เราไม่ได้นะ เราน่ะคิดอย่างนี้จริงๆน่ะ "ยุยได้ทำสีหน้าจริงใจหวานๆ"

อายาโตะ:ชิ เธอน่ะเลิกเล่นได้แล้ว

ยุย:ก็ได้ แล้วอายาโตะล่ะมาอะไรที่นี้

อายาโตะ:ฉันคนนี้ก็แค่อยากได้เลือดเธอ มันผิดรึไง

ยุย:อื้ม งั้นหรอ ตึก ตึก

อายาโตะ:เดี๋ยวสิ

ยุย:เราไปล่ะ

"ยุยได้เดินผ่านอายาโตะ"

ยุย:(จริงๆน่ะ อายาโตะถ้าอายาโตะอยากได้เลือดหรือมากกว่านั้นเราน่ะให้ได้น่ะ)

[ด้านบนของห้องรับแขก]

ไรโตะ:เห หวานใสๆ แบบนี้กับอายาโตะคุงยังไม่รู้อีกหรอเนี่ย(แต่ทำไมกันถึงได้หงุดหงิดน่ะ)

เรย์จิ:อึก "เรย์จิได้ทำสีหน้าไม่พอใจ"

ซูบารุ:ชิ เหม็นชะมัด

?:ให้ตายสิ

ไรโตะ:ชูหรอ

ซูบารุ:มาทำอะไรที่นี้

ชู:เปล่านี่ก็แค่มานอนตรงนี้แต่กลับต้องมาเห็นเนี่ย

ไรโตะ:แต่ว่าวันนี้ไม่ไปเรียนน่ะ เพราะวันนี้ไม่มีตารางเรียนน่ะ

เรย์จิ:ส่วนผมมีครับ และก็ได้ยินว่าอาจารย์คนใหม่มาประจำห้องด้วยครับ

ไรโตะ:เห งั้นหรอ ชูล่ะ

ชู:ไม่รู้สิ

เรย์จิ:หึ ให้ตายสิ คนอย่างคุณน่ะ มีอะไรที่สนใจไหมล่ะครับ นอกจากนอน เพลงและดนตรี พวกไร้ประโยชน์และขี้เกียจอย่างคุณน่ะครับ ชู คงต้องไม่มีใครมาอยากเกี่ยวข้องหรอกครับ

ชู:อึก หนวกหู มันก็เรื่องของฉัน

ตึก ตึก "ชูลูก"

เรย์จิ:คุณจะไปไหนครับ

ชู:กลับไง

เรย์จิ:ให้ตายสิ ให้ตายสิ คุณน่ะไม่ได้เรื่องเลยครับ

แคนี้ก็ทนไม่ได้

[ทางเดิน]

ยุย: วันนี้เป็นวันเรียนสิน่ะ!! งั้นต้องเตรียมตัวอาบน้ำดีกว่า และก็ต้อง

"ปึง เสียงปิดประตู

[ห้องยุย]

ยุย:เอาล่ะ กระดาษๆ อยู่ไหนน่ะ

ยุย:อ้อ เจอแล้ว

ยุย:อึหึ

ยุย:งั้นก็ เขียน

"หลังจากนั้นยุยได้เขียนไปทางจดหมาย"

ยุย:อื้ม ทีนี้เสร็จแล้วก็ต้อง

"ยุยได้หยิบบางสิ่งออกมา"

"เสียงเรียกและได้เรียกบางอย่าง"

"และได้บอกว่า"

ยุย:ช่วยเอาไปส่งน่ะ~ จากที่อยู่ที่เขียน~

"หลังจากได้เขียนถึงจด นั้นก็ได้สัตว์บางอย่างได้ส่งออกไป"

เอาล่ะ เราต้องอาบน้ำแล้วสิ

หลังจากนั้นยุยได้อาบน้ำ

[หน้าประตู]

ยุย:มาแล้วค่ะ

ดูเหมือนคุณมาแล้วสิน่ะครับ เวลาก็รอไม่นานด้วยครับ

ยุย:ค่ะ(ก็แหละล่ะใครจะอยากฟังคำบทสวดเล่า)

แต่ก็ยังต้องรอคือ เจ้าขี้เกียจนั้นครับ พูดยังไม่ทันขาดคำก็มาแล้วสิน่ะครับ

ตึก ตึก ตึก "เสียงจากบุคคลมาแล้ว"

?:ให้ตายสิ มหาลัยที่น่ารำคาญ

เรย์จิ:คนอย่างคุณเนี่ยมาช้าจังครับ รู้รึเปล่าครับว่ามันจะสายและยังจะไปไม่ทันเวลาเรียนของผมครับ

มันก็เรื่องของนาย ไม่ใช่เกี่ยวกับฉัน

ยุย:หึ อึก

ยุย:แปะๆ เอาล่ะค่ะไปเรียนรึยังค่ะ~ ชูซัง เรย์จิซัง ~

ชู:อะไรของเธอน่ะ

ยุย:ก็คุณบอกว่า มหาลัยน่านำคราญยังไงล่ะค่ะ

ยุย:คุณก็แค่รีบๆไปให้จบ ส่วนเรย์จิซังก็เลิกบ่นได้แล้วค่ะ

เรย์จิ:คุณเนี่ยทำเหมือนพวกผมเป็นเด็กน่ะครับ

ยุย:เปล่าหรอกค่ะ(ใช่เด็ก เด็กประถม)

งั้นก็ไปกันเถอะค่ะ "ยุยได้แจกรอยยิ้มตะวัน"

[มหาลัย]

ยุย:ถึงแล้ว

ตึก ตึก ตึก

ยุย:งั้นเจอกันที่หน้าประตูน่ะค่ะ

เรย์จิ:ตามนั้นครับ หากมีเรื่องด่วนอะไรก็บอกมาได้เลยน่ะครับ

ยุย:ค่ะ

"ในระหว่างที่กำลังเดินตามที่ใครที่มัน "

ทางเดิน

ตึก ตึก ตึก

ยุย:(จะว่าไปแล้ว)

(เมื่อสองสามวันก่อนเป็นวันฉายละครที่เราแสดงไปนี่ คงจะโดนรังเกียจหรอกน่ะ)

ตึก "เสียงหยุดและเสียงเปิดประตู"

?:เอ๋

ทุกคน:เอ๋

ยุย:เอ๋

"ทุกคนต่างก็มองยุยและพร้อมคำอุทานออกมา"

ยุย:(หว่า นี่มันอะไรเนี่ย)

ตึก ตึก "ยุยได้ไปเดินที่นั่งของตัวเอง

เสียงเปิดประตูและเสียงของอาจารย์

อาจารย์:เอาล่ะเริ่มเรียนกัน หืม

ยุย:(แม้แต่อาจารย์ก็ยังมองเลยหรอ)

อาจารย์:ถะ..ถ้างั้นเริ่มเรียนได้

ยุย:(เสียงสั่นอยู่น่ะ)

"จากนั้นทุกก็เรียนกันโดยที่มองยุยและเริ่มคุยเกี่ยวกับยุย"

**หลังเรียน**

อาจารย์:ตึก เอาล่ะ นักศึกษาที่อยู่ตรงนี้ คาบหน้าให้เตรียมเครื่องดนตรีด้วยล่ะ

ชายและหญิงในห้อง:นี่ๆ คนๆนี้รึเปล่า/หืม/ที่แสดงคู่กับมุคามิโควน่ะ/ดูท่าทางใช่น่ะ/ในละครดูหยิ่งไปน่ะ/ไม่หรอก ฉันสังเกตุทั้งคาบวันนี้เแล้วน่ะ แบบเป็นเงียบๆ และดูหวานอยู่น่ะ/งั้นหรอ แต่ตัวจริงเนี่ยสวยกว่าในละครอีกน่ะ/นั้นสิ จะว่าไปก็สวยจริง/ยังไงดีล่ะดูน่ารักน่ะ/แต่ก็ผู้คนนี้เองก็มากลับกับทางซาคามากิด้วยล่ะ/เอ๋ จริงดิ!!/ไม่หนอกมั้งแม้ว่าจะไปกลับกับซาคามากิแต่ก็ดูแล้วไม่ใช่น่ะ

ตึก ตึก

ยุย:ออ คือว่า...

กลุ่ม:เอ๋

ยุย:มีอะไรรึเปล่าค่ะ

กลุ่ม:เปล่าค่ะ/ครับ งั้นขอตัวก่อนน่ะค่ะ/ครับ

"ยุยเดินเข้าไปหาแต่ทุกคนก็ได้วิ่งหนี"

ยุย:เอ๋ เป็นอะไรเนี่ย ช่างเถอะ

ยุย:(เพราะยังไงคนอื่นๆก็วิ่งนี้หมด)

ตึก ตึก ตึก

"ยุยได้เหลือบมองผมสีทองบลอนด์"

ยุย:นี่มัน!!ชูซัง!!

ยุย:งั้นก็คงใช่ ตามไปดีกว่า

"จากนั้นยุยได้ตามไป"

[ทางด้านเรย์จิ]

ตึก ตึก อึก ตุบ

เรย์จิ:วันนี้เป็นวันอะไรกันครับ!!!

#ขอย้อนความ#

เรย์จิ:(หืม ดูเหมือนยังไม่มาสิน่ะครับ อาจารย์)

"เรย์จิได้เปิดประตูเข้าไปและพบว่าอาจารย์ยังไม่มา"

เรย์จิ:แต่ก็เอาเถอะ

กลุ่มคน:เห ซาคามากิมาแล้วน่ะ/ใช่ๆ

เรย์จิ:หืม(อะไรกัน)

"เรย์จิได้นั่งลงแล้ว"

กลุ่มคน:นั้นสิน่ะอิจฉาอ่ะ/ใช่เลย!!/แล้วอะไรล่ะที่หน้าอิจฉาน่ะ/นี่ไม่รู้หรอ นายได้ดูละครรึเปล่า/ละครอะไรล่ะ/ก็เรื่อง....../หืม แล้วมันเกี่ยวอะไรล่ะ/ก็คนที้แสดเป็นนางเอกคือ กลุ่มคนในซาคามากิยังไงล่ะ/เอ๋ งั้นก็หมายความว่า!!!/ซาคามากิได้อยู่กับระดับนางเอกยังไงล่ะ!!/

เรย์จิ:(กลุ่มคนในซาคามากิหรือว่าผู้หญิงคนนั้นซิน่ะครับ)

กลุ่มคน:แล้วเธอคนนั้นชื่อว่าอะไรหรอ/ถ้าจำไม่ผิดโคโมริ โคโมริ ยุย/อย่างนี้เองแล้วเนื้อเรื่องยังไงหรอ/ก็จากนั้นก็"หนึ่งในคนกลุ่มหนึ่งก็ได้เล่าลายละเอียดซึ่งเรย์จิก็ได้ฟัง"/อ้อ อย่างงี้นี่เธอ น่าสนุกงั้นก็ต้องลองไปดูแล้วซิ/แต่ละครยังถ่ายอยู่เลยน่ะ/งั้นหรอ งั้นลองเปิดซักหน่อยได้ไหม/อ้อ ได้สิ

จากนั้นผู้หญิงที่เล่าก็ได้เปิดให้ดู

เรย์จิ:(ดูท่าทางผู้หญิงคนนั้นเริ่มดังแล้วซิครับ)

ชิสุกุ(ยุย):นี่นาย!!

ยูสุ(โคว):อะไรชิสุกุจัง ผมก็แค่อยากสนิทสนมกับคุณไม่ได้หรอครับ

ชิสุกุ(ยุย):มะ..มันก็เรื่องของฉัน!!! อย่ามายุ่งจะได้ไหม!! ไอ้ขยะ

กลุ่มคน:โห เก่งมากๆเลยไม่ใช่หรอ/แถมเนี้อเรื่องก็สนุกด้วย/นางเอกสายซินหยิ่งกับพระเอกอีกสายอ่อนหวานสุภาพบุรุษ/ใช่/แถมยังสวยอีก/

เรย์จิ:ฮึก#เรย์จิผู้ได้ดูด้วย#

กลุ่มคนชาย:อ่า~ นี่มัน... ดีสุดเลย

ก๊อกก๊อกก๊อก "เลียงเคาะและเสียงเปิดประตู"

?:เอาล่ะประจำที่ได้แล้ว

ทุกคนยกเว้นเรย์จิ:หืม

ตึก ตึก ตึก เสียงเดินและนั่ง

อาจารย์:เฮ่อ~

คนในห้อง:(มาแล้วไง อาจารย์ขี้เกียจหน่ะ)

อาจารย์:ให้ตายสิ อ้าว~

คนในห้อง:(หว่า หาวอีกแล้ว)

อาจารย์:งั้นวันนี้ก็ไม่เรียน แยกย้ายได้ เพราะฉันขี้เกียจ เอาสมุดเช็คชื่อหน่อย

คนในห้อง:อึก

"คนในห้องต่างก็ซ๊อกกับสิ่งที่ได้ยิน"

เรย์จิ:เดี๋ยวก่อนสิครับ อาจารย์

"แต่ก็มีเรย์จิที่ขัดคัดค้านในตอนนี้"

อาจารย์:หืม อะไร นายแว่นเซนเทรอ

เรย์จิ:วันแรก คุณเองก็มาเช็คชื่อแล้วไป และวันอื่นๆเองก็เหมือนกันครับ รวมถึงวันนี้ด้วยครับ

อาจารย์:อืม อ้อ

##ขอย้อนเล่าอีกรอบ##

**วันแรกของการเรียนเรย์จิ**

เสียงเปิดประตู

?:เอาล่ะ

คนในห้อง:เฮ้ย อาจารย์ละ/สวยชะมัด/หุ่นก็ดีด้วยอ่ะ

"ตึก ตึก ตึก ตึกเสียงนั่งลงและวางของ"

อาจารย์:เอาล่ะแนะนำตัวกันเลยน่ะ ฉันมีชื่อว่า

คนในห้อง:อืมๆ

อาจารย์:อิจิสึ คิริโนะ "เสียงที่เขียนกระดาษด้วยช็อกขาว"

อาจารย์:เอาล่ะ เริ่มจากไหนก่อนดีหน่ะ

เรย์จิ:หึ(................................)"เรย์จิได้ยิ้มออกมา"

อาจารย์:หืม "อาจารย์ได้มองไปที่เรย์จิ"

อาจารย์:วันนี้ก็ ไม่ต้องเรียน

ทุกคน/เรย์จิ:ฮึก

อาจารย์:เอาสมุดเช็คชื่อมา ใครดูแล

?:ฉะ...ฉันค่ะ

อาจารย์:เอามาหน่อย

?:คะ..ค่ะ

ตึก ตึก"เด็กสสวที่มาพร้อมกับสมุด"

"จากนั้นก็เช็คชื่อให้กับนักเรียนทุกคน"

อาจารย์:เอาล่ะวันนี้ก็เลิกได้จะไปอยู่ไหนก็อยู่ "อาจารย์ได้มองมาที่เรย์จิ"

อาจารย์:ฉันจะกลับแล้ว

"เสียงที่ปิดประตู"

**วันที่สอง**

อาจารย์:เอาล่ะนั่งที่

ทุกคนในห้อง:มาแล้วๆ

"อาจารย์ได้มองที่เรย์จิ"

เรย์จิ:(วันนี้ก็............)

อาจารย์:งั้นก็วันนี้ไม่เรียน

A:เอ๋ ทำไมค่ะ อาจารย์

อาจารย์:ก็ขี้เกียจและรำคราญไง

อาจารย์:งั้นใครเอาสมุดมาหน่อยซิ

?:คะ....ค่ะ

"จากนั้นอาจารย์ก็ได้เช็คชื่อแล้วไป"

**วันที่สาม**

"เสียงเปิดประตู"

"อาจารย์ได้มองที่เรย์จิ"

อาจารย์:งั้นก็ไม่เรียน เอาสมุดเช็คชื่อมา!!

ทุกคนในห้อง:ทำไมค่ะ

อาจารย์:ก็ขี้เกียจและรำคราญ

"อาจารย์ก็ได้เช็คชื่ออีกครั้ง"

อาจารย์:งั้นไปล่ะ

"ตึกตึก"เสียงเปิดและปิดประตู

**วันต่อ**

"เสียงเปิดและปิด"

อาจารย์:วันนี้ไม่ต้องเรียน เอาสมุดมา

"เสียงวางและไป"

"จากนั้นจากอาจารย์ก็ได้ไปเช่นเคย"

เรย์จิ:อึก

***ตัดผมมาที่วันเดิม***

เรย์จิ:ทำไมถึงไม่สอนพวกเราครับ

อาจารย์:ก็เพราะขี้เกียจ และน่ารำคราญไง

เรย์จิ:ให้ตายสิครับ คุณอย่างคุณเนี่ยเอะอะไรก็ขึ้เกียจและน่ารำคราญ

B:เดี๋ยวเถอะซาคามากิในเย็นๆ

เรย์จิ:ใจเย็นหรอ กับคนที่ไม่มีจรรยาบรรณอาจารย์หรอครับ

อาจารย์:อ้อเรื่องจรรยาบรรณ ไอ้นั้นน่ะหรอฉันโยนไปทิ้งกับไอนั้นของพ่อแล้วล่ะ

คนในห้อง:ฮึก กล้าพูด!!

เรย์จิ:อึก คนอย่างคนนี้มัน มียางอายไหมครับเนี่ย!!

อาจารย์:อายหรอ แล้วคนอย่างนายมียางอายไหม

เรย์จิหืม อะไรครับ

อาจารย์:อย่าคิดว่าฉันมองไม่ออก ว่านายคิดอะไรบ้างในหัวตอนทีฉันอยู่

อาจารย์:งั้นเอางี้

[ตัดมาที่ยุย]

"ยุยได้ตามชูไป แต่ชูก็ได้หยุดเดิน"

ตึกตึก ตึก

ยุย:(อะ หยุดแล้ว)

"จากนั้นชูก็ได้เดินต่อไป"

ยุย:(เค้าไปไหนน่ะ ดูน่าสงสัยสุดๆ เลยแหะ แต่ตามไปดีกว่าเพราะเพื่อมีเรื่องอะไรจะได้กันได้)

ยุย:อะ ไปไหนแล้ว

ยุย:แย่แล้วต้องรีบหา

ตึก

ยุย:ฮึก หือ อุ๊บ!!

ชู:เธอเองหรอ ที่แอบตามฉันมาน่ะ

"ชูได้เอามือปิดปาก"

ชู:ให้ตายสิ "ชูปล่อย"

ยุย:อะ ฮ่ะ ฮา ก็เห็นสงสัยว่าชูซังอยู่ไหนเลยแอบตามค่ะ

ชู:งั้นหรอ

ยุย:งั้นจะกลับได้รึยังค่ะ

ชูยัง!!

ยุย:เอ๋" หมับชูจับยุย"

ชู:เธอยังกลับไปไหนไม่ได้

ยุย:(อะไรอีกล่ะ)

ยุย:หมายความว่าไงค่ะ

ชู:ก็แค่ ส่ง.. หึ

ยุย:อะไรค่ะ

ชู:วันนี้เธอแปลกไปน่ะ

ยุย:ยังไงค่ะ

ชู:ก็แค่เมื่อก่อนเป็นกลิ่นหอมหวานธรรมดาๆ ทำไมถึงมีกลิ่นหอมหวาน ที่ไม่เหมือนเมื่อก่อน

ยุย:(แปลกจัง ปกติหมอนี่ไม่พูดอะไรเป็นยาวนี่)

ชู:หวานๆ เหมือนกับดอกไม้

ยุย:(ดอกไม้ ไอ้หมอนี่ ประสัมผัสน่าจะต่ำนี่ เพราะฉีดยาแล้วนี่)

ยุย:ชูซังทำไมถึงกลิ่นอยู่ล่ะค่ะ

ชู:พูดอะไรน่ะ อ้อก็คงหมายถึงว่าที่ฉันยังได้กลิ่นน่ะหรอ

ชู:ก็เพราะว่าฉันได้ยาน่ะ แม้ว่าจะฉีดแต่มันก็แค่ทำให้สภาพร่างกายเหมือนมนุษย์ ไม่ได้ทำให้ประสาทฉันลดลง มันก็เหมือนกับ..... แต่ถึงพูดไปเธอคงไม่เค้าใจ เพราะเธอเชื่องช้า และคิดช้า

ยุย:(อย่างงี้นี่เอง ดูท่าทางคนที่มีประสาทสัมผัสไวมากๆ ถึงจะฉีดแล้วแต่มันก็ยังมีอยู่ว่าง่ายๆ คือคนมีเซน์ แต่แกล้งโง่ดีกว่า เพราะอยากให้เราดูโง่ ก็ขอล่ะกัน)

ยุย:พะ...พูด อะไรค่ะ (ไม่เค้าใจเลย~)

ชู:เธอเนี่ยยังเชื่องช้าไม่เปลี่ยนเลยน่ะ แม้ว่าภายนอกเปลี่ยนแต่ภายในยังไม่เปลี่ยน แต่พูดไปคงไม่เข้าใจ

ยุย:ปึ้ง (ค่ะ ว่าไม่เปลี่ยนที่ว่าคือ ความโง่สิน่ะค่ะ แต่ว่าขอโทษน่ะค่ะ ที่ฉลาด~) "เสียงหงุดหงิดพร้อม"

ยุย:งั้นหรอค่ะ

ชู:หึ ไหนๆ ก็ไหนแล้วเอาเลือดให้ฉันกินดีกว่า

งั้นก็ได้

ชู:เห เธอเนี่ยว่าง่ายดีนี่ เพราะที่ผ่านมาเธอน่ะ ขัดขืนโดยมาตลอดเลยนี่ หรือว่าติดใจวิธีดูดเลือดฉันแล้วนี่

ยุย:อืม~ ก็คงงั้นค่ะ(เสียดายจัง)

แต่ว่า

ชู:หึ อะไร อย่าบอกน่ะว่าเปลี่ยนใจน่ะ

ยุย:ไม่หรอกค่ะ แต่ว่าฉันจะไม่รับผิดชอบน่ะค่ะ อึหึ "ยุยได้ยิ้ม"

ชู:หึ

"ฟึ่บ หมับ"

ชู:ฮึก "ยุยได้ถลอกแขนขึ้นและนำแขนตัวเองยัดเข้าปากชู"

ชู:หึ เธอเนี่ยเชื่องจังเลยน่ะ ที่ผ่านมาบอกว่าเพื่ออายาโตะ ชอบหรือรัก น่ะ มันก็แค่คำหลอกลวงที่เธอบอกนั้นแหละ "ชูหลังจากที่ได้ดื่มเลือดยุยได้ยิ้มและพูดออกมา"

ยุย:ไม่ใช่ค่ะ ที่ฉันให้เลือดคุณไปก็แค่อยากจะแสดงและดัดนิสัยแย่ค่ะ

ชู:หึ หมายความว่าไง แต่จะยังไงก็ช่างเอาเลือกมาอีกซะ เพราะเลือดของเธอมันหวานมาก หวานละมุน หึ "ชูได้ยิ้มออกมา"

ยุย:เมื่อกี้นี้คุณดื่มเลือดฉันแล้วสิน่ะ ยุยได้ยิ้มออกมา และได้ลืมตา

ชู:อึก สีของดวงตา อึกตึก ตูบ "เมื่อยุยยิ้มออกมาได้เห็นสีของดวงตาที่แปลกไปและชูได้เดินโซเซและล้มลง"

ชู:ฮึก อะไรเนี่ย!! ฮึก อ๊าก~ " จากนั้นชูกระอักเลือด ซำลอกเลือดออกมาที่ปาก"

ยุย:ออกฤทธิ์แล้ว~ "ยุยได้ยิ้มออกมา"

ชู:นี่มันคืออะไร!!

ยุย:อ้อ อะไรหรอค่ะ ก็คุณดื่มเลือดฉันแล้ว อืมจะเล่ายังไงดีน่ะ

ชู:ฮึก นี่เธอ

ยุย:งั้นบอกตรงๆ เลยดีกว่า~ ฉันน่ะไม่ได้ใช่หัวใจของคลอเดเลียซังหรอกค่ะ

ชู:ห๊ะ !!

ยุย:หรือง่ายฉันได้เปลี่ยนหัวใจค่ะ

"จากนั้นชูได้ยินอย่างนั้นเข้าก็ตกใจดวงตาได้โตขึ้น"

ชู:เห เปลี่ยนหัว งั้นหรอ อึก อัก อึก หึก

ยุย:ค่ะ

ชู:แต่ถ้าเปลี่ยนเธอก็ตายสิ

ยุย:ไม่ค่ะ ไม่ได้ตายเลย เพราะร่างกายฉันแต่เดิมทีก็ไม่ได้เหมือนชาวบ้านเค้าอยู่แล้ว และก็เดิมทีเลือดของฉันไม่ได้ให้แวมไพร์อย่างพวกคุณทานค่ะ

ชู:เห!!

ยุย:ที่คุณพ่อของคุณปลุกถ่ายอวัยวะฉันเพื่อให้เดิมเลือดได้ค่ะ เพราะฉะนั้นในเมื่อมันไม่ใช่อวัยวะฉันมาตั้งแต่เกิดมันทำให้ในช่วงที่เมื่อ5 ปีครึ่งของฉันมันมันลำบากมากๆ โดยฉะเพราะะตอนที่ย้ายมาอยู่ที่นี้ ทั้งความคิด ความรู้สึก แถมมันยังทำให้ฉันร่างกายอ่อนแอเพื่อให้ถูกเหยียบย่ำง่ายๆ ทั้งๆที่มันควรทำอะไรอย่างๆ มากกว่านั้น

"ตึก ตึก ตึก ยุยได้เดินเข้าไปหาชู"

ยุย:แต่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ มันไม่ถึงตาย แต่ก็ทำให้เข็ต อีกนาน เลย~

"ฮึก อ๊ะ ชูได้สลบลง"

คำในใจชู

เมื่อผมได้เห็นเธอ อยู่ๆก็ได้กลิ่นจากเธอ มันคือกลิ่นประลาดมากๆ ออกมา มันทำให้ลุ่มหลง ต่างจาก ตอนเจอกันครั้งแรก แต่พอได้ดื่มกลับทรมาน ร่างกายราวกับจะระเบิดออกมา

ตัดมาที่ยุย

ยุย:ให้ตายสิ ขอโทษน่ะค่ะ พอเผอิญฉะนโกหกไปน่ะค่ะ~ หืม "ยุยได้สัมผัสอะไรบางอย่าง"

————————————————————

ผู้เขียน

เป็นไงมั้ง ต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะที่ไม่มีโมเม้นท์ยุยกับอายาโตะเลย และตอนนี้เองก็ได้ทำการทำร้ายลูกพี่ชูอย่างโหดๆ ไปแล้ว แต่ตอนหน้าจะเป็นอย่างไรฝากติดตามด้วยน่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***