ตอนเรื่องสงสัยของยูยและมุคามิ

ยุย:งั้นกลับล่ะ

ยุย:ออ จะว่าไปแล้วเรื่องรถล่ะ

คานาโตะ:อ้อ ผมเอาเจ้านี่มาด้วยครับ

"คานาโตะได้หยิบออกมาคือ"

คานาโตะคุงเอามาด้วยหรอ แล้ววิธีใช้ล่ะ

คานาโตะ:ออ ผมใช้เป็นอยู่ครับ

โคว:เดี๋ยว!! นั้นมันมือถือนี่!!

คานาโตะ:ทำไมครับ

เปล่าหรอก แปลกใจที่ซาคามากิ แวมไพร์อย่างพวกนายแล้วมีมือถือ

ยุย:อ้อ เรื่องนั้น มันเป็ของส่งจากโทวโกะซังให้น่ะ

โคว:โทวโกะซัง หมายความว่าท่านคารล์ไฮนซ์หรอ

ยุย:ใช่

โคว:ท่าอิจฉาจังอะ ทำไมถึงได้มีกันน่ะ!!!

ยุย:ก็ไม่รู้เหมือนกัน

ยูมะ:เชอะ ไม่มีต้องมีเลยนี่ของแบบนี้น่ะ

โคว:ยูมะคุงไม่เอาไม่ใช่ปัญหา แต่ฉันอยากได้นี่

คานาโตะ:ออ ไอ้นี่ใช่ยังไงเนี่ย

ยุย:(ไหนบอกว่าใช้เป็น)

คานาโตะ:อะ มันมีปุ่มด้วย

ยุย:ตึก นี่ให้เรายืมหน่อยจะได้ไหม?

โคว:ดิล่ะ ต้องซื้อเลย!!

ยูมะ:เดี๋ยวโคว นายไม่ปรึกษารุกิหรอ เดี๋ยวก็โดนลงโทษหรอก!!

โคว:ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวก็ขอรุกิคุงเองล่ะ~

"ระหว่างที่ทั้งสองได้ห้ามปราบกันอยู่ยุยกับคานาโตะก็ได้คุยเรื่องมือถือ"

ยุย:งั้นไว้เจอกันน่ะ โควคุง~ยูมะคุง~

โคว:ไว้เจอกันเหมือนกันน่ะ เอ็มเน...ยุยจัง บ๊าย~

"ยุยได้ทักทายโครงกับยูมะแล้วก็ได้มีรถมารับและกลับไปคฤหสน์ซาคามากิ"

โคว:นี่ๆ ยูมะคุง

ยูมะ:อะไรล่ะ

โคว:ยูมะคุงตอนก่อนที่ฉันจะไปช่วยมีอะไรใช่ไหม

ยูมะ:ชิ ออ มีคนจะฆ่าฉันกับเจ้าเปี๊ยกซาคามากิด้วย แถมพูดแปลกๆอีก

โคว:งั้นหรอ

ยูมะ:แต่ก็มีคนมาช่วย

โคว:เอ๋งั้นหรอ

[คฤหาสน์ซาคามากิ]

ปึง "เสียงเปิดประตู"

ตึก

ยุย:นี่ๆ คานาโตะคุง

คานาโตะ:อะไรครับ

ยุย:เราอยากถามน่ะ เรื่องที่บอกว่าเป็นเพราะเราน่ะ คงมีอะไรใช่ไหม

คานาโตะ:ใช่ครับ มีใครไม่รู้ที่อยากจะฆ่าผมคนอีกคนของมุคามิ

ยุย:แล้วเค้าได้พูดอะไรหรือเปล่า

คานาโตะ:ไม่นิครับ

ยุย:งั้นหรอ "ยุยได้ยิ้ม"

แล้วตอนที่คานาโตะ ตึก คานาโตะคุงโดนมัดรู้สึกนยังไงหรอ

คานาโตะ:ฮึก

ยุย:คือมันยังไงดีล่ะประมาณเหมือนมีอะไรมายึดติดใช่ไหม

คานาโตะ:อะ....อะไรครับ

ยุย:มีอะไรใช่ไหม บอกเรามาตรงๆเถอะ

คานาโตะ:คือ ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรแท้ๆแต่กลับเหมือนมีอะไรติดแถมยังกระชากไม่ได้อีกครับ

ยุย:แล้วคนที่จะฆ่า คานาโตะคุง เค้าได้พูดอะไรรึเปล่า~

คานาโตะ:เค้าบอกว่า เป็นคนของหมอนั้นครับ

ยุย:งั้นหรอ ขอบคุณมากน่ะ อึหึ "ยุยได้ยิ้มออกมาอีกครั้ง"

ยุย:งั้นเรากลับล่ะ

ตึก ตึก ตึก จากนั้นยุยได้เดินไป

คานาโตะ:อึก หือ (อะไรกันครับเนี่ย อยู่ทำไมถึงได้พูดอะไรออกไปบ้างครับเนี่ย ทำไมล่ะ)

[ทางด้านยุย]

ตึก ตึกตึก

ยุย:เฮ้ย~

"แหมะ กึก อึก "เสียงเลือดที่หยุดแล้วแผลได้ปิดสนิท"

ยุย:(หึ แผลเป็นเหมือนเดิมแล้ว)

ยุย:ให้ตายสิ ต้องใช้พลังแล้วสิ

(ก็น่ะ เจ้าหมอนั้นคงไม่ยอมบอกแถมยังหยิ่งใส่เพราะฉะนั้นต้องทำแบบนี้ แต่บอกว่าเหมือนไม่มีอะไรแท้ๆกลับมีอะไรติดอยู่งั้นหรอ)

(คงเป็นพวกแสงไม่ก็เงาสิน่ะ แต่ที่ตรงนั้นมืด คงเป็นเงาสิน่ะและไหนจะกลิ่นล่ะ แต่เราไม่ได้ถามว่าเจ้าหมอนั้นลักษณะยังไงรูร่างด้วย คงต้องถามยูมะคุงแล้วสิ แต่ก่อนอื่นต้องบอกทางนั้นแล้วสิ)

ตึก ตึก ตึก ยุยก็กลับห้องของตัวเอง

[ทางด้านคฤหาสน์มุคามิ]

ตึกตึก ปึ้ก "เสียงวิ่งพร้อมกับเปิดประตูแรง"

โคว:รุกิคุง~

รุกิ:เดี๋ยวสิ โคว บอกแล้วไม่ใช่หรอ ว่าอย่าเปิดประตูอบบนั้นน่ะ เดี๋ยงก็พังหรอก

โคว:โทษ

อาสึสะ:กลับ...มาแล้วหรอ....โคว...ยู..มะ

โคว:นี่ๆ คือมีเรื่องอยากขอร้องน่ะ

รุกิ;อะไร

โคว:คือ เค้าอยากได้มือถือน่ะ

เรื่องแค่นี้น่ะ

มือ..ถือ...หรอ

อื้ม

รุกิ:ไม่ได้

โคว:ทำไมล่ะ

รุกิ:ของแบบนั้นมันไม่จำเป็น เพราะพวกเราเป็นแวมไพร์ที่ยืนนานและตลอดมาพวกเราเองก็ไม่ได้ใช้นี่

โคว:งั้นหรอ แต่ทางซาคามากิทำไมใช่ล่ะ

รุกิ:หือ ซาคามากิหรอ

โคว:ใช่ ซาคามากิ เอ็มเนโกะจังบอก

รุกิ:หือ คาจิคุหรอแล้วนายเจอกันที่ไหน

ยูมะ:เจอที่ที่งานของโควน่ะ

อาซึสะ:แล้ว..ทำไม. .ถึงได้อยู่..ที่นั้นล่ะ

โคว:ก็เอ็มเนโกะจังเป็นนักแสดงทำงานที่นั้นยังไงล่ะ

ยูมะ:ห๊ะ ยัยนั้นเป็นนักแสดงหรอ

โคว:ใช่ แล้วก็เป็นถึงนางเอกด้วยคู่กับฉันด้วย~

รุกิ:คาจิคุเนี่ยน่ะ "กึก รุกิได้วางแก้วลง"

อาซึสะ:อีฟ..หรอ...เป็น..นางเอกหรอ

โคว:ใช่ แถมตอนแสดงน่ะ เก่งสุด ความเป็นซินเดเระ ได้ดีสุดๆเลย

ทั้งหน้าตา อารมณ์ก็เข้าถึงเอามากๆเลยล่ะ

รุกิ:แต่ยัยนั้นน่ะ ทำไมไม่อยู่สายนักแสดงล่ะ

โคว:หืม อะไรหรอ

รุกิ:ก็ยัยตอนที่ฉันเจอครั้งก่อนที่มหาลัยน่ะ ยัยนั้นอยู่สายดนตรีน่ะ

โคว:เอ๋ เอ็มเนโกะจังที่มหาลัย แถมอยู่สายดนตรีหรอ!!

ยูมะ:เฮ้ย เอาจริงดิ

รุกิ:ใช่ แล้วทางเดินที่ฉันเดินก็เป็นทางเดินของพวกสายดนตรีอีก และสมุดโน๊ตอีกที่ฉันเห็นอีก

โคว:แต่มันขัดแบบสุดๆเลยน่ะ

รุกิ:แต่ก็อยู่พวกสายเดียวกันน่ะ พวกต้องออกแสดงน่ะ

ยูมะ:ก็จริง อย่างที่พูด

โคว:ฮึก แต่ทำไมกันน่ะ รู้สึกว่ามันแปลกๆน่ะ

รุกิ:อะไรล่ะ

โคว:จริงๆแล้วฉันเจอเอ็มเนโกะจังตอนหลังทำงานล่ะ

รุกิ:หืม

โคว:ก็ไม่ได้ทำงานแสดงน่ะ แต่ดันเห็นเอ็มเนโกะจังกำลังโดนรังแกน่ะ

ยูมะ:ห๊ะ ยัยนั้นโดนรังแกหรอ ยัยนั้นเนี่ยน่ะ

โคว:อื้ม แถมอีกฝ่ายยังเป็นผู้ชายและผู้หญิงเดินคู่กัน ที่เอ็มเนโกะจังขอโทษแล้ว ยังให้ก้มกราบอีก

ยูมะ:เดี๋ยว มันเกินไปน่ะที่ให้ก้มกราบน่ะ!!!

อาซึสะ:อื้ม

รุกิ:ก็จริงที่ว่า มันเกินไป แล้วคาจิคุทำไม

โคว:ก็ไม่ เพราะฉันได้ห้ามก่อนจะทำ

ยูมะ:เดี๋ยวยัยนั้นคิดจะทำหรอ

โคว:ก็ไม่ทำหรอกน่ะ แต่ตอนที่ฉันเห็นดูท่าทางเอ็มเนโกะจังรู้จักด้วยน่ะทั้งสองด้วยน่ะ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่รู้จักน่ะ

แล้วฉันก็ได้ถามด้วยว่ารู้จักหรอ และยอมทำไม

เธอตอบว่ารู้จักสิ รู้จักยิ่งกว่านี้อีก และที่ยอมเพื่อไม่เกี่ยวข้องอีก

ทั้ง3คน:ฮึก

โคว:ดูแล้วมันแปลกไหมล่ะ

อาสึซะอืม...ดู...แปลก..แปลก..นะ

ยูมะ:ดูท่าทางยัยนั้น ดูเป็นพวกลึกลับใช่เล่นเลยนี่

โคว:ใช่ ลึกลับมากๆเลยด้วย

ลึกลับสุดด้วย

เหล่ามุคามิได้คุยและได้พูดประเด็นเกี่ยวกับยุยแต่ก็ยังไม่ได้พูดเกี่ยวกับยุย

**วันต่อมา**

แอ็ด~

ตึก ตึก ตึก ตึก

ยุย:อื้ม~ อึก "ยุยได้นึก"ดูท่าทางเราต้องให้ทางนั้นเครื่องไหวแล้วสิ

\=\=ตอนแถม\=\=

ยูมะ:นี่รุกิ

รุกิ:อะไรยูมะ

ยูมะคือ ขอโทษ

รุกิหืม ขอโทษอะไรของนายน่ะ

ยูมะ:เรื่องโควน่ะ

รุกิ:โคว แล้วหมอนั้นทำอะไรล่ะ

ยูมะ:ออ เปล่า หรอก

(ที่จริงเจ้าบ้านั้นซื้อไปแล้วมือถือก่อนอนุญาติน่ะแล้วก็ห้ามเจ้าหมอนั้นไม่ได้ด้วย)

#ยูมะไม่กล้าบอกเรื่องโควซื้อมือถือแล้ว#

——————————————————————

ผู้เขียน

เป็นไงมั้งสำหรับตอนนี้ ที่มันอาจสั้นไปนิด(ไมนิดล่ะ) แต่ก็ยังคงความตลกนิดนั้นกว่าเพราะตอนมันเบากว่าตอนที่แล้วว่าง่ายๆ พักสมองค่ะ(พักตับนั้นแหละ)และมีตอนแถมด้วยน่ะ บางช่วง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***