ตอนวันเรียนครั้งแรกของมหาลัยของซูบารุและคานาโตะที่แสนวุ่นวาย 2

"ซูบารุกับยุยได้กำลังมุ่งหน้าไปหาคานาโตะอยู่"

คาร์ล่า:เธอจะไปแล้วสิน่ะ

ยุย:ค่ะ คาร์ล่าซัง

คาร์ล่า:งั้นหรอ

ซูบารุ:รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวเจ้าเปี๊ยกนั้นได้อาละวาดคาห้องจนต้องเดือดอีก

ยุย:อื้ม(หว่าอย่างกับตัวเอง ไม่สร้างวิลากรรมอะไรเลยเนอะ)

[ทางเดิน]

ตึก ตึก ตึก ยุยกับซูบารุได้เดินไปแบบกึ่งวิ่ง

ยุย:จะว่าไปซูบารุคุงสายอาชีพเป็นไงมั้ง

ซูบารุ:ก็ไม่มีอะไรนี่ ก็แค่ อาจารย์เอาอะไรก็ไม่รู้ให้ทำ

ยุย:ไม่ใช่แบบ พวกทำเป็นรายงานหรอ

ตึก ตึก

ซูบารุ:ไม่ใช่ แบบพวกฝึกงานในร้านต่างๆน่ะ

ยุย:อ้อ (ฝึกงานหรอ)

ยุย:แล้วมันซูบารุคุงได้ร้านยังไง

ซูบาร:ก็เป็นแบบนี้ไง

ยุย:หืม

ซูบารุ:มันเป็นแบบจับฉลากน่ะ ให้ตายสิ เจ้าตาแกนั้นบังอาจเขียนว่า หากเรียนไม่จบจะโนโทษนักน่ะสิ

ยุย:งะ...งั้นหรอ(ดูท่าทาง จะได้ผลแหะ ต้องขอโทษอีกครั้งน่ะค่ะ โทวโกะซัง)

ยุย:งั้นขออ่านได้ไหม

ซูบารุ:อ้อ นี่ไง

ยุย:หืม "ยุยได้สตันไปวิหนึ่ง"

ยุย:เอออ ออ ซูบารุคุงนี่ของซูบารุคุงจริงๆน่ะหรอ

ซูบารุ:จริงสิ ทำไมน่าอิจฉาหรอ

ยุย:ปะ....เปล่า(โคตรสงสารทางร้านเลยแหะ หวังว่าคงไม่ป่วนหรอกน่ะ อีกคนนะ)

?:ว้าย!!! ตูม

ยุย:หืม (ดูเหมือนทางนั้น ได้อาละวาดตามที่เราคาดการเรียบร้อยแล้ว)

[ห้องคานาโตะ]

คานาโตะ:ออกไปให้พ้นครับ!!!

?:เดี๋ยวเถอะ ซาคามากิคุง ใจเย็นหน่อยน่ะ

คานาโตะ:ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นครับ ฟึ่บ ตุ้ม "คานาโตะได้โยนของใส่เพื่อนในห้อง"

?:คา..นาโตะซัง อยู่..ดีกว่านะ

คานาโตะ:ว่าไงนะครับ!!! นี่คุณ!!

?:หยุด...เถอะนะ

คานาโตะ:หนวกหู คนอย่างคุณมาทำไมที่นี้ครับ อาสึซะ

อาสึซะ:ก็...ฉัน..มาเรียน...ไงล่ะ

คานาโตะ:น้ำหน้าอย่างคุณหรอครับ

ตึก ตึก ตึก

[ทางด้านยุย&ซูบารุ]

ยุย:ดู..ท่า.เฮ่อ ทาง เฮ่อ เฮ่อ จะไม่ทันแล้วสิ

ซูบารุ:ยังไงก็ "เฮ่อ" ต้องหยุดเจ้านั้น "เฮ่อ" ให้ได้ไม่งั้น ถ้าตาแกคงได้ทำโทษทั้งหมู่แน่!!!

ซูบารุ:ว่าแต่ "เฮ่อ"ยาแปรสภาพร่างกายมนุษย์เนี่ยทำไมถึงได้ แบบนี้เนี่ย!!

ยุย:ก็เพราะเพื่อความเหมือนยังไงล่ะ ซูบารุคุง(คงเพราะไม่ออกกำลังกายด้วยแหละถึงได้)

"ทั้งสองคนพูดไปด้วย "หอบไปด้วยเพราะวิ่ง"

[หน้าห้อง****คานาโตะ]

ซูบารุ:ถึงซะที

เห้ ไอ้เปี๊ยก!!!

ว่าไงน่ะครับ!!! ซูบาร!!

อาสึซะ:ซูบารุซัง...หรอ..แล้ว...อีฟ

ซูบารุ:นี่นาย!!!

ยุย:อะ...สึ...ซะ...คุงหรอ ว่าแต่ทำไม

อาสึซะ:วันนี้.....ผมเรียน...น่ะ

ยุย:งั้นหรอ เราเอง เฮ่อ ก็เรียนเหมือนกันน่ะ

อาสึซะ:แล้วก็...ได้ยินเสียง..ทางห้อง....คานาโตะ..ซังน่ะ

ซูบารุ:แต่ฉันไม่ได้ยินเลยน่ะ

อาสึซะ:ไม่...ได้ยินงั้นหรอ

ยยุ:(ก็อยู่ในสภาพร่างกายคล้ายมนุษย์นี่ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว)

ยุย:งั้นหรอ งั้นต้อง

ตึก ตึก ตึก

ซูบารุ:นี่!!!

ยุย:ขอโทษนะค่ะ

?:เอ๋(สวยจังอยากได้เบอร์จัง)

ยุย:พอดีอยากจะถามว่าทำไมคนผมม่วงเค้าอาละวาดหรอค่ะ

?:ออ คือ พอดีว่า

*******ตอนเล่า******

กึก "เสียงเปิดประตูแบบเลื่อน"

อาจารย์:เอาล่ะ วันนี้มากันครอบแล้วใช่ไหม

?:อะ ยังค่ะ ยังหรอ หนึ่งที่ค่ะ

อาจารย์:อาช่างมัน

"เสียงลากประตู"

อาจารย์:หืม

อาจารย์:อ้าวนี่เธอตรงนั้น ทำไมเธอได้มาสายล่ะ!!

คานาโตะ:ขอโทษครับ พอดี ผมหลงทางครับ

คนในห้อง:อุ๊ย น่ารักจัง/ตัวเตี้ยซะมัด!!/

อาจารย์:ช่างมัน รีบไป นั่งลงได้แล้ว

คานาโตะ: ****อึก**** ครับ

ตึก ตึก ตึก

อาจารย์:เอาล่ะ เราจะทำการเช็คชื่อล่ะ ก่อนอื่นฉันมีชื่อว่าอารากิ อากิระ ยินดีที่ได้รู้จักกันน่ะ

อาจารย์:งั้นก็เริ่มเลย เริ่มจากเธอ

?:ค่ะ

"จากนั้นคนในห้องได้แนะนำตัวจนถึงคานาโตะ"

อาจารย์:ถึงตาเธอแล้ว

คานาโตะ:ครับ ผมมีชื่อว่าคานาโตะ ซาคามากิ คานาโตะครับ "คานาโตะได้ลุกขึ้นและได้แนะนำตัวเองแย่างสุภาพ"

อาจารย์:อะ เมื่อกี้นี้ว่าอะไรน่ะ

คนในห้อง:ซาคามากิหรอ/ใช่ จำได้แล้ว/มีคนนี้อยู่นี่

?:ชิ ลูกคุณหนูหรอ

?:เฮ้ยเล่นมันไหม

?:เอาดิ

อาจารย์:งั้นมิน่าล่ะ แต่ช่างเถอะ นั่งลงได้

คานาโตะ:ครับ

อาจาย์:เอาล่ะ ฉันจะอธิบายล่ะน่ะ

"จากนั้นอาจารย์ได้อธิบายเกี่ยวกับสายอาชีพ ความแตกต่างของสายอื่น รวมถึงวิธีจบของสายนี้ "

อาจารย์:งั้นจะทำการ จับฉลากกันน่ะ

?:อาจารย์ค่ะ คือฉันอยากรู้ว่าทำไมถึงต้องจับฉลากหรอค่ะ ไม่ให้เด็กๆ เลือกให้หรอค่ะ?

อาจารย์:มันเป็นเหมือนกับธรรมเนียมของที่นี้อะน่ะ

อย่างงี้นี้เอง

คานาโตะ:(อะไรกันครับเนี่ยน่าเบื่อ หน่ายจังครับ)

"จากนั้นเหล่านักศึกษาในห้องได้ทำการจับฉลากกัน"

อาจารย์:ต่อไป ถึงตาเธอแล้ว

ครับ

"ตึก ตึก ตึก ตึก กึก "คานาโตะเดินแต่มีคนขัดขา"

อะ ตุบ

คานาโตะ:เมื่อกี้นี้คุณทำอะไรน่ะครับ!!!

?:ก็เปล่านี่ /นายสะดุดเองน่ะเอง/ใช่

คานาโตะ:อึก

อาจารย์:เอาล่ะ เธอตรงนั้นน่ะรีบๆมาได้แล้ว

คานาโตะ:ฮึก ทำไม

ตึก ตึก ตึก หมับ คานาโตะได้จับฉลากแล้วและได้อ่านออกมา

คานาโตะ:คินาโกะ

?:เอ๋ คินาโกะ/ไม่จริงน่า

อาจารย์:คินาโกะหรอ อืมเป็นร้านอาหารญี่่ปุ่นด้วยสิ

คานาโตะ:หมายความว่าไงครับ ที่ให้ผมไปเป็นพวกเด็กฝึกที่นั้นหรอครับ

อาจารย์:เอาล่ะ อาจารย์ขอไปก่อนล่ะ

"จากนั้นสักระยะหนึ่งที่อาจารย์ได้ไปก็มีกลุ่มนกนึ่งกัวเลาะเยาะคานาโตะ"

?:อุ๊ปส์ 555 ร้านอาหารคินาโกะหรอ นี่ๆ ดูดิ ลูกคุณหนู จะทำอาหารล่ะ ไม่รู้ว่าจะทำได้รึเปล่า

คานาโตะ:ว่าไงน่ะครับ!!!

?:ก็ เด็กน้อยจะทำงานนี่ เดี๋ยวไปน่ะ เจ้าเตี้ย

คานาโตะ:เห็นผม!! ไม่ทำอะไรเลยน่ะครับก็พูดจาอะไรก็ได้น่ะครับ

?:นี่ อย่ามาพูดสุภาพจะได้ไหม

คานาโตะ:ว่าไงน่ะครับ!!!

[กลับมาปัจจุบัน]

?:ก็ ผู้ชายคนนั้น ผมไม่ทำอะไรล่ะครับ เค้าก็....อึก หือ หือ

?:ออ ว่าแต่ว่ามีเบอร์ไหมเอย ขอได้ไหม

ยุย:อื้ม คน_อแหล กำลังคิดว่าฉันโง่ใช่ไหม แล้วยังจะขอเบอร์อีกหรอ "ยุยได้พูดน้ำเสียงและทำหน้ากลัวใส่ คนที่พูดด้วย"

?/ซูบารุ:อึก

ยุย:ออ งั้นฉันไม่ถามคุณแล้ว ออ ขอโทษน่ะค่ะ ช่วยเล่าอธิบายหน่อย

?:เออ ค่ะ

"จากนั้นผู้ได้อธิบายยุยด้วยความจริงต่างจากคนเมื่อกี้นี้ เด่นชัด"

ยุย:อา~ ซูบารุคิดว่าไงหรอ

ซูบารุ:ออ เป็นฉันคงอาละวาดเหมือนกัน

ยุย:แต่จริงๆ คานาโตะคุงเองก็ไม่ใช่ฝ่ายผิด ร้อยดเบอร์เซ็นหรอกน่ะ งั้นเราไปล่ะ

อาซึสะ:เดี๋ยว~อีฟ~

ซูบารุ:ห๊ะ

?:นี่แก!!! เป็นแค่ลูกคุณหนูแท้

คานาโตะคุณเองก็เหมือนกันเป็นแค่!!!!

ยุย:คานาโตะคุง เรามารับแล้วน่ะ~

คานาโตะ:หืม นี่ยุยซัง!!!

?:เฮ้ย เธอน่ะออกไปไกลๆเลย

ยุย:ทำไมล่ะ

?:เป็นแค่ผู้หญิงออกไปซะ

?:อึก หืม น่าตาน่ารักดี นี่มาเป็นของฉันดีกว่า

ยุย(ไอ้หมอนี่)

?:อยู่กับฉันสนุกหน่ะ

?:เอาอีกแล้วไอ้หมอนี่/จริง/คางามิ เคงะ เด็กอันธพาลสุด พ่อของไอ้หมอนี่มีอิทธิพลด้วย อย่ายุ่งจะดีกว่า/คงงั้น/แต่ฉันเองก็สงสารเหมือนการน่ะ/

เพราะว่าเจ้าหมอนี่/

อาซึสะ:(แย่แล้วอีฟ กำลังตกอยู่ในอันตราย)

คางามิ:เห็นอย่างฉันรวยน่ะ

ยุย:ไม่ล่ะ ตึก ตึก ตึก "หมับ"คานาโตะคุงกลับกันเถอะน่ะ

คานาโตะ:อะ ครับ

คางามิ:เฮ้ย เดี๋ยว อย่าเมินสิ "หมับ ผู้ชายที่ทะเลาะกับคานาโตะได้จับยุย"

ยุย:เจ็บน่ะ ช่วยปล่อยได้ไหมล่ะ

คางามิ:ห๊ะ ฉันทำให้เธอสะดวกสบายได้ เพราะให้ท่าฉันซะ!!!

?:หว่าสงสารผู้หญิงอ่ะ/ สวยสุดๆ แถมยังน่าตาน่ารักอะ แต่ต้องเป็นของหมอนั้น!!

ซูบารุ:เฮ้ย แกน่ะปล่อยยัยนี้น่ะ!!

คางามิ:นี่แกเป็นใครกันน่ะ ห๊ะ ยัยนี่ฉันจองแล้ว!!

ยุย:เอามือออก!!

คางามิ:ห๊ะ นี่เธอพูดอะไรออกมาน่ะ เป็นแค่พวกชั้นต่ำ!! และมีสิทธิ์เพราะพ่อฉันมีอิทธิพล และมากพอที่จะทำให้เธอยอมจอมนนซะ!!! ถ้าไม่อยากเจ็บตัว

คานาโตะ:เดี๋ยวก่อนสิครับ เธอคนนี้เป็นของผม เพราะฉะนั้นอย่ามาแตะต้องจะได้ไหมครับ!!

คางามิ:หุบปากไปเลย!!

ยุย:งั้นหรอ ซูบารุคุง~คานาโตะคุง~ช่วยรออยู่ตรงนั้นจะได้ไหม~

คางามิ:อุ๊ย 5555 นี่อย่าบอกน่ะว่า.เธอเลือกฉันแล้วน่ะ พูดอย่างงี้ดิ ฉันชอบ

คางามิ:(หึ คิดว่าทำให้เธอน่ะมีความสุขหรอ ไม่มีทาง เพราะผู้หญิงเป็นแค่ของสนุกของฉันก็แค่นั้น ฉันจะทรมานให้ดูเองน่ะ 5555 อึก)

หมับ ตึก กึก ตุ้ม "ยุยได้จับทุ้มด้วยยูโด"

คานาโตะ/อาสึซะ:เอ๋

คางามิ:นี่เธอ!!!

ยุย:คิดว่าฉันเป็น ไซต์ไลน์ที่ให้ท่าผู้ชายใช่ไหม!!!

คางามิ:ห๊ะ

ยุย:ใช่ไหม!!

คางามิ:ฮึก

ตึก ตึก ตึก ยุยเดินเข้าไปข้างหูของคางามิและได้พูด

ยุย:งั้นฉันจะบอกอะไรดีๆ ให้ฟังน่ะ~&&-#--฿-- "จากนั้นยุยได้พูดกับคางามิฟัง"

คางามิ:ฮึก เฮ้ยเดี๋ยว!!!

ยุย:฿&-"+฿!

"แต่ยุยก็ได้พูดต่ออีก"

คางามิ:ฮึก

ยุย:คงจะไม่อยากหรอเนอะ

คางามิ:นี่เธอเป็นใครกันแน่เนี่ย

ยุย:ก็ไม่รู้สิ แต่ถ้าหากคิดจะทำอะไรฉะนกับคนรอบตัวฉันล่ะ คงไม่จบไม่สวยล่ะน่ะ

ยุยงั้นกลับกันเถอะ คานาโตะคุง~ ซูบารุคุง~ อาสึซะคุงด้วยน่า~

คางามิเดี๋ยวยังคุยกันไม่จบ!!!

ยุย:คุยกัน งั้นหรอ แล้วที่แกบอกอย่างนั้นหรอ

ซูบารุ:อึก "ซูบารุได้รู้ถึงจิตสังหารออกจากยุย"

ยุย:งั้นก็กลับล่ะ คุณเก่งแต่ปาก "ยุยได้พูดเป็นภาษาไทยพร้อมทำหน้าสะใจ"

คางามิ: หน่อย แน่ พูดอะไรห๊ะ

"จากนั้นคางามิพูดด้วยน้ำเสียงเจ็ยใจ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรอีก เพราะหากทำคงได้เกิดเรื่อง"

[หน้ามหาลัย]

อาสึซะ:นี่..อีฟ

ยุย:......

อาสึซะ:นี่..อีฟ

ยุย.....

อาสึซะ:อืม นี่...ยูอิ..ซัง

ยุย:หืม อะไรหรอ อาซึสะคุง~

\=ยุยสามารถเรียก ได้นอกจากคำว่ายุย คือ ยุ้ย หรือยูอิ ได้เป็นต้น

อาสึซะ:เมื่อกี้นี้...ยูอิซัง...ทำอะไรกับผู้ชายคนนั้นล่ะ

ตึก ตึก ตึก

ยุย:ก็ ไม่ มีอะไร ตึก ตึก "ยุยได้พูดแล้วหมุนตัว"

ยุย:นี่ อึกึ "ยุยได้พูดด้วยรอยยิ้ม"

อาสึซะ:งั้น...หรอ

ยุย: โอ้ว รถมาแล้ว เราไปล่ะ~

"จากนั้นยุยได้ขึ้นรถไปกลับคฤหาสน์ซาคามากิ แต่ก็ได้ทิ้งคำถามให้อาสึซะ"

[คฤหาสน์ซาคามากิ]

ยุย:อื้ม~ ค่อยยังช่วย~

ซูบารุ:งั้นฉันไปล่ะ

ยุย:อื้ม!

คานาโตะ:นี่คุณเมื่อกี้นี้ทำอะไรครับ

ยุย:อะไรหรอ

คานาโตะ:ก็คุณที่จับทุ้ม คุณทำได้ยังไงล่ะครับ

ยุย:อ้อ อืม เราก็แค่ ใช้ความสูงให้เป็นประโยชน์น่ะ

คานาโตะ:ความสูงหรอครับ แล้วคุณทำได้ยังไงหรอครับ

ยุย:ไม่รู้เหมือนกันนะ~ เผอิญเราทำเองได้น่ะ~

คานาโตะ:งั้นหรอครับ

"คานาโตะได้กำมือและบีบเน้น"

ยุย:อืม(ที่จริงก็ไม่ใช่ บังเอิญหรอกน่ะ ก็แค่ใช้เทคนิคของยูโด และไอคิโด้ ก็แค่นั้น)

ยุย:งั้นเรากลับล่ะ

คานาโตะ:เดี๋ยวก่อนครับ

ยุย:หืม อะไรหรอ

คานาโตะ:มีที่หนึ่งที่อยากให้ไปครับ

ยุย:ที่หนึ่งหรอ(คงต้องมีอะไรแน่ๆ)

คานาโตะ:ครับ

ยุย:ไม่ล่ะ คือเราอยากพักแล้วนะ เอาไว้ทีหลังนะ (ทีหลังก็ไม่เหมือนกัน)

"หลังจากนั้นยุยได้พักที่ห้องแต่การเลี่ยงสุดของยุยและคานาโตะ"

**"ตอนเช้ามา***

[หน้าบ้าน]

คานาโตะ: ตามที่ได้พูดไว้ครับ ผมมีที่ๆอยากให้ไป

ยุย:อืม เราขอทำออกกำลังกายให้เสร็จก่อนนะ

คานาโตะ:ก็ได้ครับ

ตอนเที่ยง

คานาโตะ:ยุยซัง

ยุย:อ้าว คานาโตะคุงหรอ มาทำอะไรล่ะ

ก็มา

?:เอ้าบิทช์จัง

ยุย:อะไรหรอไรโตะคุง

ไรโตะ:พอดีผม อยากให้ช่วยน่ะ

ยุย:ไม่ล่ะ เราจะไปมหาลัยน่ะ ขอโทษน่ะ

***ตอนอาหารเมื้อคำ***

[ห้องทานอาหาร]

คานาโตะ:ยุยซัง พอดี

ยุย:อ้อ เรย์จิซังนี่

คานาโตะ:หืม

เรย์จิ:มีะไรครับ

ยุย:พอดีมีเรื่องอยากจะให้ช่วยน่ะค่ะ

เรย์จิ:อะไรครับ

ยุย:งั้นเราคุยกันที่ห้องเรย์จิซังดีกว่า เรื่องนั้น

เรย์จิ:งั้นหรอครับได้ครับ

***เช้าวันต่อมา***

แอ็ด~ "เสียงเปิดประตู"

ยุย:หือๆ

?:ยุยซัง

ยุย:อะไรหรอ

คานาโตะ:ผมมีที่อยากให้ไปครับ

ยุย:ขอโทษน่ะ พอดีเรามีงานที่ต้องทำน่ะ

คานาโตะ:งั้นหรอครับ

งั้นผมไปด้วยได้ไหมครับ

ยุย:เอ๋ ทะ...ทำไมล่ะ

คานาโตะ:ผมไปไม่ได้หรอครับ

ยุย:มะ..ไม่ใช่นะ~ (ก็ออดิ เดี๋ยวแกทำเรื่องให้ซวยอีก)

คานาโตะ:งั้นก็ให้ผมไปสิครับ ได้ไหมครับ"คานาโตะได้ทำหน้าตาน่าสงสาร"

ยุย:อะ อื้มก็ได้(แต่ก็น่ารักดี)

งั้นรอเราน่ะ คานาโตะ

คานาโตะ:เร็วด้วยน่ะครับ ส่วนผมจะเรียกคนมานะครับ

ยุย:ได้อยู่แล้ว เจอกันที่หน้าบ้านน่ะ

"จากนั้นยุยได้ทำการเปลี่ยนเสื้อผ้า"

คานาโตะ:(หึ ติดกับแล้วสิน่ะครับ)

?:นี่ๆ ที่บอกว่าติดกับเนี่ยไหม ความว่าไงหรอ

คานาโตะ:ไรโตะหรอครับ ทำไมถึง

ไรโตะ:เปล่าหรอกนะ คิดว่าทำไมช่วงนี้ทำไมถึงได้เกาะติดบิทช์จังล่ะ

คานาโตะ:มันก็เรื่องของผมครับ

ไรโตะ:อย่างงั้นหรอ คิดจะทำอะไรน่ะ คิดให้ดีน่ะ ถึงแม้ไม่รู้ว่าคานาโตะคุงทำอะไร แต่ก็คงเป็นเรื่องที่ไม่ดีสิน่ะ~

คานาโตะ:หมายความว่าไงครับ

ไรโตะ:เปล่าหรอก แค่อยากจะมาเตือนเฉยๆ ว่าทำอะไรก็ระวังบิทช์จังให้ดีเถอะน่ะ~

คานาโตะ:มันก็เรื่องของผม ไรโตะเองทำอย่างกับกลัวเธอน่ะ ผมก็แค่อบรมเธอไม่ให้เธอนั้น เกินหน้าเกินตาผม และอีกอย่างเธอเป็นแค่มนุษย์ครับ

ไรโตะ:งั้นหรอ งั้นผมไปล่ะ~

ไรโตะที่มาเตือนคานาโตะก็ได้หายไป แต่ไรโตะก็ได้มองดูคานาโตะที่เป็นแฝดนั้นพร้อมกับนึกควาทรงจำ

ไรโตะ:อึก

**ความทรงจำ**

[โบสถ์]

ต้ม ยุยได้ซ้อมอย่างแรงในสภาพไรโตะมีเลือดไหลอยู่ แต่เลือดนั้นกลับ

ไรโตะ:หึ เธอเนี่ยทำผม....เจ็บแสบจังเลยน่ะ

ยุย:ก็ไรโตะคุงทำเราก่อนและสิ่งเราทำครั้งนี้นั้นมันรวมทบต้นทบดอก ทั้งหมด หรือว่าง่ายๆ คิดบัญชีทั้งหมด

ไรโตะ:เธอเนี่ย อึก....เจ้าคิดเจ้าแค้น...กว่าที่เห็นน่ะ

ยุย:ก็ไรโตะคุงหยามเกียรติเรามากเลยนี่ แล้วเราก็เก็บกดมานานแล้วด้วย และอีกอย่างน่ะไม่มีใครเตือนเลยหรอว่าให้อย่าทำน่ะ อย่างเรย์จิซังน่ะ

ไรโตะ:นี่หมายความว่าไง

ยุย:ก็เราได้ทำการทำในสิ่งที่ไรโตะคุงโดนเหมือนกัน แต่ไม่ต้องห่วงน่ะ เพราะรายนั้นก็เจ็บพอๆกับไรโตะคุงเลยล่ะ~

ไรโตะ:ฮึก นี่เธอหน่ะ มาที่นี้ทำไมล่ะ ทั้งที่เจอเรื่องแบบนี้

ยุย:อื้ม งั้นเราจะบอกหนึ่งในความลับให้ฟัง

ไรโตะ:ฮึก

ยุย:เราน่ะมาที่นี้ เพื่ออายาโตะยังไงล่ะ เราสัญญากับอายาโตะว่าจะไปไม่นาน แต่เราก็มาซะเล่น4ปี

น่ะ

ไรโตะ:หืม สัญญางั้นหรอ อึก

ยุย:เพราะงั้น อายาโตะเป็นคนสำคัญสำหรับเรา นอกนั้นคนอื่นๆ ก็เป็นแค่ให้เป็นเพื่อน หรือพี่น้องน่ะ แต่ไรโตะคุงคงเป็นน้องชายมั้งน่ะ

ไรโตะ:ฮึก หึ ตูบ อัก

ยุย:เพราะงั้น เราจะทำการขอดัดและกำราบนิสัยแย่ๆของนายให้เองน่ะ~ อึหึ "ยุยได้ยิ้มออกมา"ก่อนที่จะเจอกับ__~

ไรโตะ:ฮึก อะ

**กลับมาที่ภาพปัจจุบัน***

ไรโตะ:หมายความว่าไงน่ะ~ ที่พูดแบบนั้น เจอ__ อึหึ

[สถานที่ทำงานของยุย]

คานาโตะ:ที่นี้หรอครับ

ตึก ตึก ตึก"

ยุย:อื้ม ทำไมหรอ

คานาโตะเปล่าครับ แค่รู้สึกว่ามีกลิ่นมนุษย์เต็มไปหมดเลยครับ น่ารังเกียจ

ตึก ตึก ตึก ตึก"

ยุย:(อย่างกับแกทำตัวให้คนอื่นเค้ารักแกมั้ง)แล้วการเรียนเป็นไงมั้ง

ตึก ตึก ตึก ตึก"

คานาโตะ:ก็เป็นการเลือกจับที่แย่มากๆ เลยครับ

ยุย:ยังไงหรอ

ตึก ตึก ตึก"

คานาโตะ:คือผมได้ร้านอาหารครับ

ตึก ตึก ตึก"

ยุย:เอ๋!!!ร้านอะไรหรอ

ตึก ตึก ตึก"

ร้านคินาโกะครับ

ยุย:คะ....คินาโกะหรอ(ซวยแล้วทั้งร้านได้_ิบหายวายโวแน่ๆ)

คานาโตะ:ครับ ทำไมครับ

ตึก ตึก ตึก ตึก"

ยุย:เปล่าหรอก

คานาโตะ:แล้วคุณทำไมถึงต้องตกใจขนาดนั้นครับ

ยุย:คานาโตะคุงไม่รู้จักหรอ ร้านคินาโกะ เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่เน้นต้นตำหรับดั่งเดิมเลยน่ะ

"ยุยหยุดเดิน"

คานาโตะ:อย่างนั้นหรอครับ คงไม่ยากหรอครับ

ยุย:ไม่ยากอะไรล่ะ ขึ้นชื่อว่าอาหารญี่ปุ่น!!เลยน่ะ

คานาโตะ:กะอิแค่นี้ทำไมต้องโวยวายด้วยล่ะครับ!!

ยุย:อะขอโทษทีน่ะ พะ...พอดีเราเคยทำอาหารญี่ปุ่นแบบต้นตำหรับน่ะ เลยเป็นห่วงคานาโตะคุงน่ะ "ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก"(ไม่หรอก เป็นห่วงทางร้านซะมากกว่า เพราะอาหารญี่ปุ่นขึ้นชื่อเรื่องเรียบๆละเอียดอ่อนสุดๆเลย ไมอยากคิดเลยจริงหากเจ้าหมอนี่ไปแล้ว ร้านคงได้แปดเปื้อนและเกิดเรื่องแน่ๆ)

คานาโตะ:ฮึก งั้นหรอครับ

ยุย:เอาล่ะ ถึงแล้ว~

?:นี้ ยุนจัง

ยยุ(เปลี่ยนสับพนามอีกแล้ว)

สวัสดีค่ะ

หืม วันนี้ไม่ได้พาพ่อหนุ่มหมวกซาคามากิหรอ

ผู้จัดการ:พ่อหนุ่มหมวกซาคามากิหรอครับ

ยยุ:เปล่าค่ะ นี่คือพี่ชายฝาแฝดเค้าค่ะชื่อว่าซาคามากิ คานาโตะค่ะ

ผู้จัดการ:อุ๊ปส์ ต๊ายตาย ตัวเล็... อุ๊บ "หมับ "

ยยุ:ออ คือคานาโตะคุงเราขอไปทำธุระหน่อยน่ะ~

คานาโตะ:อะ ครับ

ยยุ:ออ คือช่วยตามมาจะได้ไหมค่ะ คุณผู้จัดการ ตึก ตึก ตึก

[ทางเดิน]

ผู้จัดการ:เฮ้ย~ นี่ยุนจัง คิดจะทำอะไรเนี่ย

ยุย:เปล่าหรอกนะค่ะ

คืออยากจะเตือนว่าห้ามพูดเรื่องความสูง ตัวเล็กหรือว่าเด็กค่ะ

ผู้จัดการ:ทำไมหรอ~

ยุย:เพราะเค้าเซ็นสะทีบกับเรื่องพวกนี้มากเลยค่ะ

ผู้จัดการ: ขนาดนั้นหรอ

ยุย:ค่ะเพราะฉะนั้นหลีกเลี่ยงที่คำที่พูดค่ะ

ผู้จัดการ:ก็ได้แต่ เธอจะต้องทำอะไรให้ชั้นก่อน

ยุย:คือ~

ผู้จัดการ:เรียกชั้นว่าเจ๊~

ยุย:เอ๋ เจ๊หรอค่ะ

ผู้จัดการ:ใช่จ๊ะ

ยุย:แต่ทำไมถึงรู้คำว่าเจ๊ล่ะค่ะ!! มันเป็น

ผู้จัดการ:อ้อ~พอดีชั้นเป็นลูกครึ่งไทยเชื้อสายจีน

ยุย:เอ๋ เจ๊หรอค่ะ

ผู้จัดการ:ใช่~

ยยุ:งั้นก็รู้คำไทโกะเยอะใช่ไหมค่ะ

ผู้จัดการ:ก็แหง~อยู่แล้ว

ยยุ:งั้นก็ตามที่ฉันพูดไว้น่ะค่ะ เจ๊~

ผู้จัดการ:เข้าใจแล้ว~

ยุย:(มีน่านะล่ะ นิสัยอารมณ์เหมือนอยู่กับคนไทยเลย อึหึ)

ยุย:ไปกันเถอะค่ะ

ตึก ตึก ตึก ตึก "ยุยได้เดินไป"

—————————————————————

ผู้เขียน

เป็นไงมั้งเอย สำหรับตอนที่2 ต่อจากตอนที่แล้ว และจะเป็นยังไงเมื่อคานาโตะได้วางแผนอะไรซักอย่างกับยุยแน่ๆเลย ตอนต่อไปจะเป็นยังไงโปรดติดตามด้วยน่ะ~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***