ตอนวันเรียนครั้งแรกของมหาลัยของซูบารุและคานาโตะที่แสนวุ่นวาย 1

ยุย:เฮ้ย~ ค่อยยังช่วย

หลังจากที่แข่งปาเป้า เราเดินกลับห้องแล้วได้ยินประตูได้พังลงเสียงวิ่งไปดู พบเจอคลอเดเลียที่พบห้องปิดตาย คลอเดเลียได้เกือบฆ่าเรา แต่ก็มีคนมาห้ามคือเบียทริซ ซึ่งคลอเดเลียได้ทำร้ายเบียทริซ แต่ก็เราก็ได้ปกป้องเบียทริซและไล่คลอเดเลียไป จึงได้คุยกับเบียทริซที่ห้องเรา เราได้คุยกับเธอหลากหลายรวมไปถึงคนๆนั้นด้วย

ยุย:วันนี้ก็วุ่นแบบสุดเลยแหะ งั้นเราก็ต้องพบเรย์จิซังแล้วสิ งั้นก็

[หน้าห้องเรย์จิซัง]

ยุย:ก็อก ก็อก ก็อก เรย์จิซังค่ะ มีเรื่องอยากจะคุยหน่อยค่ะ

เรย์จิ:มีอะไรครับ ถึงได้มาถึงที่นี้

ยุย:ก็เป็นเรื่องสำคัญค่ะ

แอ็ด ~

เรย์จิ:เชิญครับ

ยุย:งั้นขอรบกวนด้วยน่ะค่ะ

"ยุยได้เดินเข้าไปในห้องของเรย์จิ เรย์จิได้รินชา"

ยุย:อ้อ ชาน่ะ ฉันไม่เอาน่ะค่ะ

เรย์จิ:ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เพราะผมคงไม่ใส่ยาในนี้

"กึก เรย์จิได้วางชาที่ใส่แล้ว"

เรย์จิ:แล้วคุณเองก็ไม่ทำกับผมอีกใช่ไหมครับ

ยุย:ค่ะ~ ถ้าคุณไม่ทำฉันก่อนฉันก็ไม่ทำเหมือนกัน เพราะงั้นไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ~

ยุย:อะว่าแต่ว่าทั้งที่เกิดเรื่องแบบนั้นเข้า คุณก็ยังต้อนรับฉันอย่างดี ทั้งๆที่ที่ฉันวางยาคุณไป คุณก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยน่ะค่ะ

เรย์จิ:ผมก็แค่เรื่องเล็กๆ แค่นี้ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่แบบคุณหรอกน่ะครับ

ยุย:ค่า~ (เรื่องเล็กหรอ วางยาน่ะเฮ้ย)

เรย์จิ:ว่าแต่มีอะไรครับ

"ยุยได้วางถ้วยชาบนจานและยิ้มก่อนพูด"

ยุย:กุญแจห้องปิดตายมันพังค่ะ

เรย์จิ:หึก เรื่องห้องปิดตายหรอครับ

ยุย:ค่ะ

เรย์จิ:ไม่จริงหรอกครับ

ยุย:เป็นเรื่องจริงก็เพราะฉันได้ยินเสียงเลยวิ่งไปดูก็เจอกับคลอเดเลีย ตอนนั้นก็เกือบตายเหมือนกัน แต่ก็รอดมาได้ค่ะ

เรย์จิ:หืม ผู้หญิงคนนั้นหรอครับ แล้วคนนั้นได้ทำอะไรคุณรึเปล่าครับ

ยุย:ไม่ค่ะ (เป็นห่วงด้วยอะ)

เรย์จิ:แต่ผู้หญิงคนนั้นก็โดนไล่ไปแล้วนี่ครับ ทำไมถึง

ยุย:ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ

ยุย:แต่เพราะเรื่องนี้เลยอยากให้คุณทำยาเหมือนครั้งนั้นค่ะ

เรย์จิ:ยานั้นหรอครับ

ยุย:ค่า ยาที่ไล่เธอคนนั้นออกไปค่ะ

เรย์จิ:แล้วทำไมถึงต้องให้ผมทำละครับทั้งๆ ที่คุณเองก็ทำยาได้นี่ครับ

ยุย:เพราะยาของฉันมันไม่ใช่ยาเฉพาะทางเรื่องนี้ค่ะ แถมยังต้องมีอะไรเตรียมอีกค่ะ และกลัวว่ามันจะไม่ทัน

เรย์จิ:อะไรครับที่บอกว่าไม่ทัน

ยุยได้ดื่มชาและวางถ้วย

ยุย:เทศกาลวันไหว้วิญาณค่ะ

เรย์จิ:อึก หมายความว่าไง

ยุย:ถ้าจะพูดให้ถูก คุณรู้จักศาสนาพุทธไหมค่ะ

หืม

ยุย:ในทางศาสนาพุทธนั้น มันมีวันหนึ่งของทุกๆปี ที่มันเป็นการปล่อยผี

เรย์จิ:วะ....วันปล่อยผีหรอครับ

ยุย:ค่ะ(คงกลัวสิน่ะ ก็น่ะ) เพราะฉะนั้นเลยอยากให้คุณทำยาไล่ผีของคุณ

เรย์จิ:งั้นก็คงช่วยไม่ได้ครับ ผมจะทำให้ครับ แต่คุณมีอะไรให้ผมเป็นการแลกเปลี่ยนหรอครับ

ยุย:งั้นก็คงเป็น"ยุยได้ยิ้มจากนั้นยุยได้อธิบายอะไรซักอย่างหนึ่งออกไปเรย์จิก็ได้ตกใจ"

"เพ็ง น้ำชาได้ตกลงไป"

เรย์จิ:นี่! เมื่อกี้คุณพูดอะไรน่ะครับ!!

ยุย:ก็ตามที่พูดออกเมื่อกี้นั้นค่ะ เพราะงั้นฉันทำการเตรียมน่ะค่ะ

ยุย:อ้อ อีกอย่างคุณอย่าพึ่งบอกคนอื่นๆน่ะค่ะ

เรย์จิ:นี่คุณเป็นใครกันแน่ครับ

ยุย:หึ เป็นคนช่วยคุณยังไงล่ะ และอีกอย่างฉันยังบอกอะไรเกี่ยวกับฉันยังไม่ได้หรอค่ะ เพราะมันมีอะไรหลายๆอย่างค่ะ

'ยุยได้ลุกขึ้น"

ยุย:งั้นฉันมีเรื่องจะแจ้งแค่นี้ ฉันขอลาตัวเลยน่ะค่ะ~

ตึง เสียงปิดประตูเบาๆ

เรย์จิ:ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่น่ะครับ

[ห้องยุย]

ตึก ตึก ตึก

ยุย:เฮ้ย~ ใกล้ถึงแล้วสิวันไหว้ผี คงต้องทำสิ่งนั้นแล้วสิ

ยุย:เราเนี่ยทำไมถึงได้มีแต่เรื่องชวนปวดหัวน่ะ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ อืมถ้าอายาโตะก็คงดีกว่านี้จัง

"จากนั้นยุบกำลังจะหลับลงแต่"

ยุย:อืม อะ ไม่ได้!ไม่ได้!เราไม่ได้ไอ้เลยนี่เขียนเลยนี่!!!

ยุยใช่!!!

"หลังจากนั้นยุยได้จดบันทึก"

ยุย:เฮ้ย เขียนเสร็จแล้ว เอาล่ะ ดูตารางดีกว่า

ยุย:ตึ๋ง"ยุยกดดูตาราง" อืม~ วันพรุ่งนี้ไปมหาลัยหรอ

อ่า~ หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่มีอะไรใช่ไหม

[ตอนเช้าที่หน้ารถ]

ยุย:อืม~"น้ำตาได้ตกลงมา"

?:คุณมาช้ามากครับ!!!

?: เธอเนี่ยทำอะไรอยู่

ยุย:(จบแล้วสิน่ะ จบแล้ว)

งั้นก็ไปดีกว่าน่ะ คานาโตะคุง ซูบารุคุง

"จากนั้นได้ขับรถที่มหาลัย"

[****มหาลัย****]

ยุย:คานาโตะคุง ซูบารุคุง คือว่า

คานาโตะ:อะไรหรอครับ

ซูบารุ:อะไรล่ะ

ยุย:มีเบอร์ไหม

ซูบารุ:เบอร์อะไรน่ะ

ยุย:ก็เบอร์ติดต่อทางมือถือยังไฝล่ะ

คานาโตะ:ไม่มีครับ ทำไมถึงได้ถามของแบบนั้นด้วยครับ

ยุย:คือว่ายังไงดีล่ะ~ เพราะเผื่อว่าเลิกแล้จะได้ติดต่อเลยน่ะ.หรือมีเรื่องอะไรก็โทรหาน่ะ

ซูบารุ:ของแบบนั่น มันไม่จำเป็นหรอก

คานาโตะ:ใช่ ผมไม่คิดว่ามันจะมีประโยชน์อะไรเลยครับ

ยุย:(หว่า พวกบ้านนอก)

ซูบารุ:งั้นจะเจอกันที่ไหนดีล่ะ

ยุย:งั้นเอางี้ไหมอืม เดี๋ยวเราไปรับเอง ถ้าเราเลิกก่อนหน้าทั้งสองคน แต่ถ้าเราเลิกช้าก็ให้ไปที่อาคารห้องคานาโตะ

คานาโตะ:ทำไมถึงเป็นห้องผมล่ะครับ!!

ยุย:ก็คิดว่า ห้องของคานาโตะคุงคงดีกว่า เพราะอาคารของเราที่เรียนอยู่มันค่อนข้างไกล แถมยังเรียนวันนี้วันแรกอีก(ไม่หรอก แค่ไม่อยากเดินกับแกแคนั้น)

ยุย:งั้นก็ตกลงตามนี้น่ะ

ซูบารุ:ชิ

คานาโตะ:ตามนั้นก็ได้ครับ

ยุย:(ท่าทางไม่พอใจสุดๆเลย)

[ทางด้านคานาโตะ]

ตึก ตึก ตึก

คานาโตะ:ห้องเรียนอยู่ไหนล่ะครับเนี่ย!!!

ตึก ตึก

คานาโตะ:มหาลัยที่นี้เนี้ยกว้างจังครับ

?:เอ อยู่ไหนน่ะ

ตึก ตึก ตึก

อะ ตึ้ง ทุบ ตึ้ง ~ คานาโตะได้ชนกับเด็กสาวผมเงิน

?:ขอโทษค่ะ

คานาโตะ:นี้ เธอทำไมถึงไม่ดูให้น่ะครับ!!

?:เออ ขอโทษค่ะ พอดีฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ

คานาโตะ:ไม่ได้ตั้งใจหรอครับแต่ก็ทำให้ผมเกือบล้มหรอครับ!!

?:ต้องโทษจริงๆ น่ะค่ะ "เค้าได้ก้มหัวเป็นการขอโทษ"

คานาโตะ:ขอโทษแล้วมันทำให้หายไหมครับ!!!!

อะ....

คานาโตะ:ช่างมันเถอะครับ!

"จากเสียงที่โวยวาย กลายเป็นเสียงปกติ"

คานาโตะ:เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ

?:เอ๋ อะคือ

คานาโตะ:หืม!! นี้คือ!! อะไรหรอครับ

?:อ้อ นี่คือหนังสือค่ะ!!

คานาโตะ:อย่างนั้นหรอครับ ให้ผมช่วยไหมครับ

?:อะ ค่ะ(แปลกจัง)

"จากนนั้นคานาโตะช่วยเก็บด้วยจนเสร็จ"

คานาโตะออ ทางห้องสายอาชีพอยู่ไหนหรอครับ ของชั้นปี3 ครับ

?:อ้อ คือ ขะ...อโทษน่ะค่ะ ตึก ตึก ตึก "เด็กสาวได้วิ่งออกไป"

คานาโตะ:เอ๋

ตึก ตึก ตึก ตึก

คานาโตะ:อะไรของผู้หญิงเมื่อกี้นี้ล่ะครับเนี่ย!!

ตึ๋ง คานาโตะก็ได้นึกความทรงจำ

?:ขอโทษค่ะ

ตึ่ง

คานาโตะ:หึ แต่จะว่าไปแล้วเด็กหญิงคนนั้นที่มีผมสีเงินก็น่ารักดีน่ะครับ

จากนั้นคานาโตะได้หายไป

?:เฮ่อ เฮ่อ คนๆเป็นซาคามากิรึเปล่าน่ะ เฮ่อ น่ารักจัง เค้าได้น่าแดงออกไป

[ทางด้านซูบารุ]

ตึก ตึก ตึก ตึก

ซูบารุ:เอ ห้องไหน ตึก

ซูบารุ:ห้องนี้รึเปล่าน่ะ

อะ

"เสียงเปิดประตู"

?:เห้ อ้าย ! ไอ้โรคจิต

ซูบารุ:เฮ้ย!! ดะ....เดี๋ยวสิ!!! ฉันไม่ใช่โรคจิต!!

?:ออกไปเลยน่ะ!!! ออกไป ออกไป

"ตึ้ง ตึ่ง ตึ่ง

ซูบารุ:ก็บอกว่าฉันไม่ใช่โรคจิต!!

ตึก ตึก ตึก

"หลังจากที่ซูบารุเปิดห้องผิดก็ได้โดนขาของจากหญิง และได้วิ่ง"

ซูบารุ:เฮ่อ เฮ่อ เมื่อกี้นี้..เรา..เปิดห้องผิดหรอ อึก

"เห็นภาพเหล่าผู้หญิงเปลื้องผ้า"

ซูบารุ:หยุดคิดสิฟะ!!

เฮ้ย~ ทำไงดีเนี่ย

"ตึก ตึก ตึก"

?:ซูบารุซัง....หรอ

ซูบารุ:หือ!!

ซูบารุ:นี้นายมุคามิ!!!

อาสึซะ:ทำ...ไม..มาอยู่...ที่นี้

ซูบารุ:ก็มาเรียนที่รำคราญยังไงล่ะ

อาสึซะ:งั้นหรอ....แล้วซู..บา..รุ..ซัง..อยู่สายไหน

ซูบาร:ฮึ สายอาชีพ

อาสึซะ:งั้น...หรอ ก็อยู่กับ..สาย....ผมเหมือนกันสิน่ะ "อาสึซะได้ยิ้มออกมา"

เอ๋ งั้นก็อยู่สายก็รู้ทางใช่ไหม

.....ผะผม..รู้

งะ....งั้นช่วยนำทางนะ.....หน่อย

อื้ม

"จากนัันก็ได้ทางให้"

อาสึซะ:ทางนี้...ซูบารุซัง

ซูบารุ:ฉะ...ฉันก็ไม่ได้ที่จะ...คิดอะไรนี่ ปะ...ไปล่ะ

อาสึซะ:อะไร...ของเค้าน่ะ

"เสียงเลื่อนประตูปาน"

"ซูบารุได้เปิดประตูออกไปก็พบผู้คนที่ได้นั่งประจำที่อยู่"

ตึก ตึก ตึก ตึก

"เสียงนั่งลง"

ฟึ่บ "เสียงเปิด"

อาจารย์:ตึก ตึก ตึก เอาล่ะประจำที่ได้!! "เสียงอาจารย์

อาจารย์:เอาล่ะเหล่าเด็กนักศึกษาปี2 ทุกคนที่มาวันแรกก่อนอื่นเลยฉันขอแนะนำตัว ฉันมีชื่อว่าฮึราสึกะ ฮิสึ จะเป็นอาจารย์ประจำที่นี้และแนะนำเกี่ยวกับอาชีพของพวกเธอน่ะ

กลุ่มในห้องหญิง:ว๊ายอาจารย์หล่อ

อาจารย์:เอาล่ะ อาจารย์ได้แนะนำตัวเองแล้ว พวกเธอต้องแนะนำตัวเองบ้างน่ะ ถ้าอาจารย์เรียกใครคนนั้นต้องแนะนำและงานอดิเรก อาชีพในฝันของพวกเธอน่ะ

อาจารย์:เอาล่ะ เริ่มจากคนแรก ซาคามากิ ซูบารุ

ซูบารุ:ห๊ะ ทำไมถึงต้อง!!! เป็นฉันล่ะ

อาจารย์:เป็นอะไรได้ฟังที่อาจารย์พูดไหม

ซูบารุ:ชิ ฉันมีชื่อว่าซาคามากิ ซูบารุ

อาจารย์:แล้วงานอดิเรกล่ะ

ซูบารุ:ไม่มี!!

อาจารย์:อาชีพในฝันล่ะ

ซูบารุ:ก็ไม่มี จบไหม!!!

กลุ่มนักเรียนหญิง:อุ๊ย เมื่อกี้นี้ชื่อซาคามากิหรอ อย่าบอกนะว่า/คงใช่แหละเพราะลูกชายของนักเมืองซาคามากิมาเรียนที่นี้!!/งั้นก็รวยดิ/ใช่ แถมมาอีก 5คนล่ะ/อย่างนัันก็ดีเลยดิ!!

ซูบารุ:ชิ พวกน่ารำคราญ "ซูบารุได้เอ่ยคำพูดออกมดด้วยเสียงรำคราญ"

"จากนั้นอาจารย์ได้เรียกชื่อเหล่าคนในห้องจนครบ ผู้คนในห้องต่างก็บอกความฝัน บอกงานอดิเรกกัน"

อาจารย์:เอาล่ะมีแค่นี้ เพราะงั้นจะอธิบายเกี่ยวกับการเรียนสายนี้ให้ฟัง

อาจารย์:สายอาชีพเป็นสายที่ให้เรียนเกี่ยวกับภาคปฏิบัติมากว่าที่จะเรียนภาคทฤษฎีและเรียนแค่4ปี ซึ่งคนที่เรียนสายนี้นั้นสามารถได้เรียนจบแล้วสามารถทำงาน,สมัครงานได้เลย หรือพวกที่กำลังค้นหาอาชีพตัว ซึ่งในห้องนี้เองก็มีหลายคนที่ยังไม่มีอาชีพในฝัน

หลักการเรียนจบที่นี้คือ เราจะส่งเด็กนักศึกษาที่นี้ในสาขานี้ไปเรียนและศึกษาหรือเรียกว่าฝึกงานน่ะจากเหล่ารุ่นพี่ที่อยู่กัน เพราะฉะนั้นใครอยากเค้าอะไรบ้าง

คนในห้อง:ผมครับ/แอนริน/ซูทาร/ปังเทีย/

"ทุกคนต่างยกมือพูดกับชื่อร้าน"

อาจารย์:เอาล่ะ ในเมื่อทุกไปเลือกร้านของตัวเองที่อยากเข้าแต่ก็มีร้านที่ซ้ำกันเพราะฉะนั้นเราจะทำการจับฉลากกัน

เอ๋ ทำไมถึงต้องจับฉลากล่ะ/นั้นสิ/แต่ก็น่าสนุก/ใช่จะลุ้นว่าได้อะไร/แต่ถ้าจับอันที่มันไม่ดีล่ะ/นั้นสิ/

(หึ ก็อิ่แค่ร้าน ทำไมถึงต้องยิ่งใหญ่ด้วยน่ะ)#ยังไม่รู้ตัวสิน่ะสุบารุ#

เอาล่ะใครโชคดีได้ร้านอะไรน่ะ งั้นทุกคนเดินมาจับล่ะ

จากนั้นทุกคนก็ลุกเดินมาจับกับ

A:ซาคามากิไม่จับหรอ

ซูบารุ:หึ ฉันไม่จับน่ะ

อาจารย์:แต่ถ้าไม่จับก็ไม่มีหลักฐานการเรียน เมื่อไม่มีก็ไม่จบการศึกษา

ซูบารุ:ไม่จบก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่

อาจารย์:งั้นหรอ งั้นซาคามากิ เอาซองมาสิ

ซูบารุ:ห๊ะ อะไรล่ะ!!

อาจารย์:ของจากคุณพ่อของเธอฝากมา ให้อาจารย์น่ะ

ชิ ตึก ตึก ตึก ตึก ซูบารุเดินเข้าไปเอาซอง และเปิดอ่าน

"ถึงซูบารุฉันได้ยินข่าวว่าเธอเรียนสายอาชีพ เพราะฉะนั้นจงเรียนให้จบ แค่4ปีเท่านั้นหากเธอเรียนไม่จบหรือไม่ผ่านจนทำให้วงศ์ตระกูล แปดเปื้อน ฉันจะมอบบทลงโทษสุดวิเศษไว้ให้ เป็นของขวัญที่ทำให้วงศ์ตระกูลฉันพัง คงจะไม่อยากโดนบทลงโทษนี่หรอกนะ เพราะงั้นเรียนให้จบ เอาใบปริญญาให้ได้เหมือนพี่น้องคนอื่นๆ จากซาคามากิ โทวโกะ"

ซูบารุ:โถ่เว้ย!! ไอ้แก่นั้น!! "ซูบารุได้ขยำกระดาษ"

ชิ งั้น จับก็จับ!!!

อาจารย์:งั้นหรอ

"จากนั้นซูบารุได้จับ"

อาจารย์:เอาล่ะ ใครได้อะไรมาสิบอกมาสิ

A:ค่ะ ของฉันร้านชอง

B:เอ๋ คินาโกะหรอเป็นร้านอาหารเกาหลีหรอ

C:ส่วนฉันฮินาโนะค่ะ

อาจารย์:อืม บริหารเกี่ยวกับเกษตรและโรงแรมสิน่ะ

คนในห้อง:ว้าว โชคดีจัง/ฮินาโนะงั้นหรอ สุดยอดน่ะ/ได้ยินว่าเป็นธุระกิจระดับประเทศเลยอ่ะ

"หลังจากนั้นเหล่าคนในห้องก็ได้บอกจนถึงคิวซูบารุ"

อาจารย์:แล้วเธอล่ะ ซาคามากิ

ซูบารุ:ชิ อันนี้น่ะ

อาจารย์อ้อ ปังเทียสิน่ะ

เอ๋ ซาคามากิ ได้ปังเทียหรอ

แล้วมันเกี่ยวกับอะไรน่ะนั้น

คนในห้อง:แต่ ซาคามากิคุง จะอยู่ไหวหรอ เพราะเค้าเป็นลูกคุณหนูไฮโซน่ะ จะอยู่รอดหรอ/นั้นสิ

ซูบารุ:(ห๊ะ อะไรน่ะนั้น)

อาจารย์:เอาเป็นว่าซาคามากิได้ปังเทีย แล้วจะทำไหม

ซูบารุ:หึ ทำอยู่แล้ว

อาจารย์:(เป็นอย่างที่เธอบอกเลย)

ตอนนึกภาพ

?:อาจารย์ค่ะ ฮิราสึกะ สิน่ะค่ะ

อาจารย์:หืม นี่เธอ รู้จักอาจารย์หรอ

?:ฉันโคโมริ ยุย คืออยากให้เอาซองจดหมายให้กับซาคามากิ ซูบารุได้ไหมค่ะ พอดีว่าคุณพ่อของเค้าฝากมาค่ะ

อาจารย์:แล้วเธอรู้ได้ไงว่าซาคามากิ อยู่ห้องอาจารย์ล่ะ

ุยุย:ก็เพราะฉันได้เช็กเรียบร้อยและได้ดูรูปแล้วค่ะ ว่าอาจารย์ไปประจำห้องของเค้าค่ะ

อาจารย์:แล้วเธอเป็นอะไรของเค้า

ยุย:อืม เป็นพี่สาวที่ห่วงน้องชายมั้งค่ะ พอดีว่าคุณพ่อของเหล่าซาคามากิให้ฉันเป็นคนดูแลล่ะค่ะ แม้ว่าทางซาคามากิเค้าไม่รู้ก็เถอะค่ะ และก็ไม่อยากให้รู้นะค่ะ

อาจารย์:งั้นหรอ งั้นก็ได้

ยุย:ขอบคุณค่ะ

[ทางยุย]

ยุย:(อืม ดูคงเราคิดถูกแหะ ขอโทษนะค่ะ โทวโกะซังที่ใช้ชื่ออ้างไปแบบนั้น)

อาจารย์:เอาล่ะก็มีแค่นี้

ยุย:(ดูเหมือนว่าเลิกแล้วเรา)

[ทางด้านซูบารุ]

อาจารย์:เอาล่ะเลิกแล้ว เจอกัน อาจารย์จะแจกแบบฟอร์มให้ยืนยัน

คนในห้อง:ค่ะ/ครับ

?:นี่ คิดว่าซาคามากิเนี่ย จะอยู่รอดไหมน่ะ

?:ไม่หรอก เพราะดูท่าทางไม่มีความอดทนเลยล่ะ

?:ใช่แถมยังเป็นปังเทีย ที่ทำเกี่ยวกะ

ตุ้ม "เสียงทุบกับกำแพง"

ทั้ง3 คน:อึก

ซูบารุ:นี่พวกเธอชุบชิบนิทาเรื่องอะไรกับฉัน ห๊ะ!!

ทั้ง3 คน:มะ....ไม่มีอะไรค่ะ!!

ตึก ตึก ตึก ทั้งสามคนวิ่งหนี

?เดี๋ยวซาคามากิ นายจะทำอย่างนี้ไม่ได้น่ะ!!!

ซูบารุ:หนวกหูเดี๋ยวกับย้ำซะเลยนี่!!

?:อึก

?::เฮ้ย อย่ายุ่งเกี่ยวกับหมอนี่เลยดีกว่าน่า

?:ใช่เดี๋ยวเจ็บตัวหรอก

?:รู้แล้ว

ซูบารุ:ให้ตาย สิ กะอิแค่ปังอะไรน่ะ อึกโว้ย!!! เพราะไอ้แก่นั้นคนเดียว!!!!

?:หึ นี้คนเล็กของซาคามากิ ทำไมมาอยู่ที่นี้ล่ะ

ซูบารุ:ฮึก นี่แก!!! พวกสึกินามิ ทำไมถึง!! "ซูบารุได้หันไปทางด้านหลังของตน"

คาร์ล่า:ทางคาร์ลไฮนซ์คงจะไม่ได้บอกหรอ ว่าทางสึกืนามิได้ยินข่าวว่าอีฟเองมาแล้ว เพราะฉะนั้นก็มาเรียนไงล่ะ

ซูบารุ:ฮึก(จะว่าไปตาแกนั้นก็)

?:อ้าวซูบารุคุง คาร์ล่าซัง นี่

คาร์ล่า:หืม เธอเองหรอ

ยุย:ก็ตามนั้นค่ะ อึหึ "ยุยได้ยิ้มตะวันออกมา"

คาร์ล่า:งั้นหรอ

ยุย:ซูบารุคุงรอนานไหม "หมับ"โทษทีน่า พอดีเราเพิ่งเลิกอ่ะ "ยุยได้พนมมือขอโทษ"

หึ ไม่หรอก

งั้นหรอ งั้นก็ไปรับคานาโตะคุงดีกว่าน่ะ

ไอ้เจ้าเปี๊ยกหน่ะ

เจ้าคนที่4 ของคาร์ลไฮนซ์หรอ

อื้ม

ซูบารุ:ไม่เห็นเป็นไรนี่ เจ้านั้นคง อึก

"ซูบารได้นึกภาพตอนที่ อาจารย์และเพื่อนในห้องกำลังโดนคานาโตะอาลาวาดอย่าง _ิบหาย"

รีบๆไปดีกว่า

งั้นตกลงน่ะ

"จากนั้นทั้ง 2คนก็ได้รีบไปที่ห้องของคานาโตะ"

————————————————————

ผู้เขียน

ก็ไปแล้วอีก หนึ่งตอน ต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่ลงช้าเพราะเป็นช่วงยุ่งๆไม่ค่อยมีเวลาเขียน และคนอื่นได้ ก็อาจช้าเหมือนกัน ต้องขอโทษล่วงหน้า ไว้ก่อน

และแอดจะพยายามๆ ให้ตอนมันยาว และเนี่ยหาสนุกขึ้นน่ะค่ะ และตอนนี้เป็นไงมั้ง ตอนนี้เป็นเนื้อหาเกี่ยวกับคานาโตะกับซูบารุ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นซูบารุมากกว่า และไม่ค่อยมียุยนักเท่าไร แต่ใครสังเกตด้วยไหมที่คู่ของคานาโตะมาแว้ว ตอนหน้าจะเป็นยังไงก็ติดตามต่อไปเลยน่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***