ตอนการเจอ พูดคุย ของเบียทริซและยุย

ต่อจากความเดิมที่แล้ว

ยุย:"ยุยหมุนตัว"งั้นเรากลับก่อนน่ะค่ะ ท่านอายาโตะ

อายาโตะ:รีบๆ ไปเลย

ยุย:ค่ะ~

[ทางเดินออกทางห้องนั่งเล่น]

?:นี่ๆ จงใจออมือใช่ไหม

****ยุย****:ทำไมถึงคิดอย่างนั้นหรอ ไรโตะคุง

ไรโตะ:ก็เพราะผมเห็นก่อนจะปา เธอมองมาที่อายาโตะยังไงล่ะ

ุยุย:หว่าความแตกซะได้ อื้มเราออมือน่ะ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว เรากลับล่ะ ตึก ตึก ตึก "ยุยได้เดินผ่านไรโตะ" หือๆ ตึก หือ ตึก

ไรโตะ:ฮึหึๆ หือ บิทช์จังเนี่ย มีอะไรก่อนแน่น่า กำลังเตะผม รวมไปภาพนั้นอีก น่าสงสัย

[ทางเดินห้อง]

ตึก ตึก ตึก หือ หือ หืม ตึก "ยุยที่กำลังล้าลาอยู่ก็ได้หยุดลง"

ยุย:เฮ้ย~ เจ้าหมอนั้นโดนเราเตะซ้อมขนาดนั้นยังมีแรงมีสติ ที่จะมาอีกหรอเนี่ย ตึก ตึก น่ากลัว ตึก ตึก

"ยุยได้ถอดหายใจแล้วเดินต่อ จนถึงหยุดอีกครั้งและได้สัมผัสอะไรบางอย่าง"

ยุย:ฮึก หือ สัมผัสแบบนี้ แถวนี้มันห้องปิดตายงั้นหรอ แถมยังเสียงกุญแจมัน อึก ตึก ตึก ตึก "ยุยวิ่งไปห้องปิดตาย ตึก ตึก"

ยุย:เฮ่อ เฮ่อ อย่างที่คิดกุญแจพัง

" แอ็ด เสียงเปิดประตู"

มันไม่ได้มีอะไรนี่ แต่ก็อย่าประมาทดีกว่า อึก นี่มัน จากนั้นยุยได้เห็นอะไรบางอย่าง

ยุย:นี่คุณ!! ตึก ตึก "ยุยได้ตกใจพร้อมกับเดินถอยหลัง"

?:ไม่ได้เจอกันนานเลยน่ะ แม่หนูเครื่องสังเวย

ยุย:คุณคลอเดเลีย ทำไมถึง ตึก ตุบ ยุยเดินถอยหลังจน

คลอเดเลีย:ก็ ไม่ทำไมหรอ เธอเนี่ยเปลี่ยนไปเยอะเลยล่ะแต่ ฟึ่บ "คลอเดเลียก็ได้เคลื่อนที่เร็ว"

ยุย:ฮึก อัก "คลอเดเลียได้บีบคอยุย"

ความโง่เง่ายังมีอยู่

ยุย:อึก อัก ปล่อย!!

คลอเดเลีย: คิดว่าคนน้ำหน้าอย่างเธอมีสิทธิหรอ หึ ไม่มีทางที่จะมีสิทธิอะไรทั้งนั้น

ยุย:คุณเนี่ย อึก

คลอเดเลีย:หืมจะพูดอะไร อย่าบอกน่ะว่าจะร้องขอ จะขอก็ไม่อยู่แล้ว ฮึบ "คลอเดเลียได้เพิ่มแรงบีบ"

ยุยเปล่า อึก คุณมันก็แค่ตัวแพร่เชื้อให้คนอื่น

คลอเดเลีย:ว่าไงน่ะ

ยุย:ที่ลูกของคุณเป็นแบบนี้เป็นเพราะมีแม่ต่ำๆอย่างคุณ

คลอเดเลีย:พูดอีกที!!! อุ๊บ "ยุยได้ถีบคลอเดดลีย"

ยุย:แอ๊ก แอ๊ก แอ๊ก "ยุยได้สำลัก" อีกอย่างเป็นถึงภรรยาราชาแต่ทำตัวต่ำตม

คลอเดเลีย:นี่แก "คลอเดเลียจะเล่นงานยุยแต่"

?:หยุด เดี๋ยวนี้เลยน่ะค่ะ!!

ุยุย:หือ

คลอเดเลีย:หึ นี่เธอเองหรอ มาทำอะไรที่นี้

?:ดิฉันไม่จำเป็นต้องคำถามคุณค่ะ

คลอเดเลีย:นี่แก เป็นแค่แวมไพร์ชั้นต่ำที่บังอาจมาพูดแบบกับฉันที่เป็นลูกสาวลอร์ดราชาปีศาจ และยังเป็นภรรยาของราชาแวมไพร์อย่างคาร์ลไฮนซ์อย่างนั้นหรอ

?:ลูกสาวลอร์ดและภรรยาหากมันเป็นคำพูดที่สูงศักดิ์ขนาดนั้นก็จงทำให้มันเป็นคุณค่าสิค่ะ ไม่ใช่ว่าคุณจะมาอวดอ้างแบบนี้ค่ะ

คลอเดเลีย:นี่แก ปาด คลอเดเลียได้ตบหน้าสาวปริศนา

?:โอ้ย

คลอเดเลีย:หึ เอาอีกสักล่ะกัน

หมับ อึก นี่เธอ

ยุย:เมื่อกี้นี่คุณกล้าทำกับคนไม่กล้าทำ งั้นมาลองกับฉันไหมล่ะค่ะ!!!

คลอเดเลีย:หึ คนอย่างมนุษย์อย่างเธอจะมาทำอะไรฉันได้ น่าขำสิ้นดี

ยุย:ถ้าไม่ลองก็ได้ไม่รู้หรอกน่ะ

ยุย:งั้นก็ "ฟึ่บ หมับ อึด ตูบ "ยุยได้จับคลอเดเลียล้ม"

คลอเดเลีย:ฮึก หือ

เมื่อกี้นี่คุณตบทางด้านไหนน่ะ อ้อจำได้แล้วข้างขวา

"ยุยได้ยกมือตั้งท่าขึ้นมา"

ตึ้ง อึก อ๊าก ยุยได้ตบหน้าคลอเดเลีย

คลอเดเลีย:หึ หน่อย ฝากไว้ก่อนเถอะ "คลอเดเลียได้หายตัวไป"

?:เมื่อครู่นี้ "ก้มลง"

ยุย:ไม่เป็นไรค่ะ คุณเบียทริซ ภรรยาคนที่สองของคาร์ล์ไฮนซ์

เบียทริซ:นี่คุณรู้จักชื่อเสียงดิฉันด้วยหรอค่ะ

ยุย:ค่ะ งั้นมาหาที่นั่งดีกว่าไหมค่ะ

[ห้องยุย]

ที่นี่คือ

ุยุย:ห้องของฉันเองค่ะ

เบียทริซ:เอ๋ จะดีหรอค่ะ ที่ให้ดิฉันนั่งที่นี้น่ะ

ยุย:ไม่เป็นไรค่ะ เราเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน อีกอย่างคุณเองก็มีกิริยามารยาทมากพอที่จะไม่ทำเรื่องไร้มายาทค่ะ

เบียทริซ:งั้นหรอค่ะ งั้นก็ขอเสียมารยาทน่ะค่ะ "เบียทริซได้นั่งลงบนเตียง"

ยุย:อะ ฉันขอปฐมพยาบาลคุณได้ไหมค่ะ

ออ คือ

ยุยไม่ได้หรอกค่ะ ฉันอยากจะตอบแทนน่ะค่ะ

เบียทริซ:งั้นก็ได้ค่ะ

ยุย:งั้นขอเสียมารยาทน่ะค่ะ

"จากนั้นปฐมพยาบาลให้กับเบียทริซ เบียทริซก็พูดออก"

เบียทริซ:คุณเนี่ย ใจกล้าจังเลยน่ะค่ะ

ยุย:ไม่หรอกฉันค่ะ ฉันก็แค่ทนเห็นไม่ได้ที่คนดีอย่างคุณโดนรังแกแบบนี้ มันไม่ยุติธรรมเลยค่ะ คุณต่างหากล่ะค่ะที่กล้าต่อปากต่อคำค่ะ

เบียทริซ:แต่ยังไงก็คุณ ที่ยังใจกล้าพอที่กล้าตบตีกับเธอคนนั้น ถึงแม้ว่า

ยุย:ต้องขอโทษเรื่องเมื่อกี้ด้วยน่ะค่ะ เพราะฉันได้ทำกริยามารยาทที่มันไม่ดีลงไป

เบียทริซ:อึหึ อย่างนั้นหรอค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ

ยุย:ออ แล้วหัวเราะอย่างนี้ทำไมหรอค่ะ

เบียทริซ:เปล่าคะคุณเนี่ยเก่งและดีเลยคะ

ยุย:ไมหรอกค่ะ คุณต่างหากที่ดี แถมเป็นแม่ที่ดีด้วยค่ะ

เบียทริซ:ไม่เลยค่ะ !!!ดิฉัน เป็นแม่ที่ไม่ดีเลย เลี้ยงลูกก็เลี้ยงไม่เท่ากันเลยค่ะ จน....

ยุย:หมายถึงเรย์จิซังสิน่ะค่ะ

เบียทริซ:เอ๋ นี่คุณรู้ได้ไงค่ะ

ยุย:ก็เพราะฉันได้ยินที่เรย์จิซังกล่าวไว้ค่ะ คุณว่าเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยสง่า สมบูรณ์แบบค่ะ เค้าอยากเป็นเหมือนคุณด้วย

เบียทริซ:อย่างนั้นหรอค่ะ แต่เด็กคนนั้นเค้าเก่งขึ้นมาด้วยตัวเองค่ะ ส่วนชูก็...

ยุย:จริงๆแล้วรักทั้งสองคนนั้นสิน่ะ

เบียทริซ:ไม่ใช่หรอค่ะ ดิฉันก็แค่......

ยุย:คุณเนี่ยปากไม่ตรงกับใจ ปากแข็ง และชอบเก็บความรู้สึกตัวเอง

เบียทริซ:เอ๋ คือ......

ุยุย: อึหึ มิน่า ชูซัง เรย์จิซัง ทำไมถึงเป็นแบบนั้น

เบียทริซ:อะไรหรอค่ะ

ยุย:จริงๆ ทั้งสองคนนั้นแอบชอบฉันค่ะ

เบียทริซ:เอ๋ ชูกับเรย์จิหรอค่ะ ทำไมถึงได้

ยุย:ค่ะ ถึงแม้ว่าพวกเค้าจะไม่พูดออกมาเพราะปากและใจแข็งมากๆ ทั้งคู่เลย แต่ฉันก็ดูและสังเกตอาการจากที่ผ่านมา แม้ว่าตอนที่ฉันมาครั้งแรกฉันยังไม่รู้ตัว แต่ก็ลองคิดและเรียงเหตุการณ์ หลายๆ อย่าง รวมไปถึงเรื่องเซ็นของฉันแล้วมันไม่มีทางผิดแน่นอน

เบียทริซ:อย่างน้้นหรอค่ะ คุณเนี่ยฉลาดเหมือนกันน่ะค่ะ

ยุย:ก็ไม่ถึงหรอกค่ะ ฉันแค่ใช้ความรู้เก่าๆ ก็แค่นั้น ฉันน่ะไม่ได้เก่งหรอกน่ะะค่ะ ไม่งั้นเค้าคง "ยุยยิ้มออกมา" เอาล่ะค่ะ คุณมีเรื่องอะไรที่มันอึดอัดรึเปล่าค่ะ

เบียทริซ:คือ แต่ว่า

ยุย:ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกค่ะ เอางี้ไหมค่ะ

เบียทริซ:อะไรค่ะ

ยุย:คุณเล่าอดีตของคุณ ส่วนฉันก็จะเล่าอดีตของฉันะ และจะปิดเรื่องนี้ไว้ทั้งคู่เลยดีไหมค่ะ

เบียทริซ:ก็ได้ งั้นขอเสียมารยาทน่ะค่ะ

"จากนั้นเบียทริซก็ได้เล่าอดีตของตนออกมา"

ยุย:อย่างงี้เอง คุณเองก็ได้รับความกดดันเหมือนกันน่ะค่ะ จากเจ้าแม่_อแ_ลแห่งชาติสิน่ะค่ะ มิน่าถึงได้เป็นแบบนี้ #แอบหลอกด่าสิน่ะยุยจัง#

เบียทริซ:ตัวดิฉันเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เหมือนกันค่ะ ว่าแต่ว่าคำว่าเจ้าแม่

ยุย:ไม่เป็นไร และไม่ต้องสนคำนั้นหรอกค่ะ ถ้าฉันเองก็พอเข้าใจ ถ้างั้นฉันขอเล่า แต่คุณจะเชื่อรึเปล่าค่ะ

เบียทริซ:ดิฉันเชื่อค่ะ เห็นอย่างนี้แต่กิฉันก็พอมองคุณออกอยู่น่ะค่ะ อึหึ

ยุย:งั้นก็"จากนั้นยุยได้เล่าอดีตของตัวเอง"

เบียทริซ:งั้นหรอค่ะ แล้วเรื่องคู่มั้นคุณก็

ยุย:เค้ามีคนใหม่ค่ะ

เบียทริซ:งั้นหรอ คุณเองก็เจอเรื่องแย่ และเรื่องกดดันมาขนาดนี้ แต่คุณกลับอดทนอยู่มันได้มาปีๆ ไม่ใช่เล่นๆ เหมือนกันน่ะค่ะ

ยุย:งั้นหรอค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันเองก็เจอเรื่องแย่ อายาโตะเค้าเป็นคนทำให้ฉันนั้นกล้าขึ้นมาอีกครั้ง

เบียทริซ:คุณแอบรักเค้าสิน่ะค่ะ

ยุย:เอ๋ อะ....คะ...คือ"ยุยได้น่าแดงขึ้นมา" ว่า อะค่ะ

เบียทริซ:ฮึหึหึ คุณเนี่ยปากตรงใจจังเลยน่ะค่ะ

ยุย:ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ คือจริงๆแล้ว ช่วงแรกของฉันก็ยังไม่ยอมรับหรอกค่ะ แล้วก็ช่วงหลังๆ ของฉันยอมรับใจตัวแล้วแต่ก็ไม่กล้าที่เปิดเผย ถึงตอนนี้ยังไม่กล้าบอกรักเค้าเลยน่ะค่ะ คงคิดว่าจีบเค้าก่อนน่ะค่ะบอกน่ะค่ะ

เบียทริซ:จีบหรอค่ะ

ยุย:ค่ะ

เบียทริซ:อย่างนี้ก็กล้าแล้วค่ะ

ยุย:อย่างนั้นหรอค่ะ

เบียทริซ:การที่สามารถแสดงความรู้สึกหรือจีบคนที่เรารักได้ก็ถือว่ากล้ามากแล้วค่ะ

"หลังจากที่ได้เล่าอดีตของกันและกันแล้ว แม้จะต่างเผ่ากัน หรืออายุที่ห่างกันเป็นร้อยๆปี แต่ก็สามารถคุยกันตามภาษาผู้หญิงด้วยกันได้ แต่หลังจากที่คุยกันสักพัก เบียทริซก็เอยออกมาอีกครั้ง"

เบียทริซ:คุณเนี่ยเหมือนคนๆนั้นเลยค่ะ แต่เค้ามีสีผมที่ต่างกันคือคนๆนั้นมีสีฟ้าอ่อน แต่ดวงตาเป็นสีแดงซึ่งเหมือนคุณมากไปเลยค่ะ แล้วก็วิธีสู้คนแบบนี้ แต่เค้าเป็น...

ยุย:คุณหมายถึง.........สิน่ะค่ะ

"หลังจากที่ยุยได้พูดอย่างนั้นเบียทริซก็ได้ตกใจอีกครั้ง"

เบียทริซ:เอ๋ นี้คุณรู้จักเธอคนนั้นด้วยหรอค่ะ

ยุย:ค่ะ เค้าเป็น.........เองค่ะ

เบียทริซ:อย่างนี้นี่เอง งั้นคุณก็เป็นกลูสิน่ะค่ะ

ยุย:ใช่ค่ะ แต่เป็นกลูที่มีสายเลือดมนุษย์อยู่ค่ะ ทางสามีของคุณเรียกว่าเดมค่ะ

เบียทริซ:เดม หรอค่ะ

ยุย:เดมคือมนุษย์ที่มีสายเลือดปีศาจหรือมนุษย์ที่สามารถทนรับพลังปีศาจได้

เบียทริซ:อย่างนี้เอง

ยุย:ซึ่งไม่ใช่มีแค่ฉันที่มีเลือดของเดมอยู่ แต่มีถึง.....

เบียทริซ:เอ๋ มากขนาดนั้นมัน!!

ยุย:ค่ะ แล้วยังต้องหาเดม เพื่อมาเป็นคู่ชีวิตของลูกชายของคาร์ลไฮนซ์ซึ่งรวมถึงลูกชายของคุณด้วย เพราะฉะนั้นเลย

เบียทริซ:อะไรหรอค่ะ

ยุย:ฉันเลยต้องจะขอร้องและขอโทษค่ะคือ

เบียทริซ:คือ

ยุย:คือฉันต้องขอโทษจริงๆเพราะได้ทำร้ายเรย์จิซังลงไปค่ะ !!!

เบียทริซ:เอ๋ เรย์จิ!! ไม่เป็นไรค่ะ

ยุย:และมีอีกเรื่องคือฉันอยากขออนุญาตดัดนิสัยเสียลูกของคุณค่ะ

เบียทริซ:ทำไมถึงได้อยากดัดนิสัยลูกดิฉันค่ะ

ยุย:คือ ชูซังกับเรย์จิซังเค้าไม่แย่น่ะค่ะ ไม่สิเค้าแย่มากๆเลยค่ะ

เบียทริซ:เอ๋

ยุย:เค้าทำเรื่องเยอะกับฉันไว้มากๆ ฉันจึงไม่อยากให้เหล่าเดิมทั้งหลายจะต้องโดนเหมือนฉัน และอีกอย่างพวกเกม เป็นพวกที่อ่อนไหว ความรู้สึกพอๆกับมนุษย์เพราะเนื่องจากเดมอาศัยกับอยู่มนุษย์มากๆ หากไม่ดัดลูกชายทั้งสองของคุณ จะเป็นที่เดือดร้อนของเดม

เบียทริซ:งั้นเป็นเพราะดิฉันรึเปล่า ที่ทำให้คุณเดือดร้อนน่ะค่ะ

ยุย:ไม่เลยค่ะ!! เพราะยังไงมันไม่ก็เป็นความผิดของคุณ แม้ว่าคุณจะเลี้ยงดูอาจจะไม่ถูกต้องแต่คุณก็เลี้ยงอย่างดีที่สุดแล้ว คนที่ผิดคือสามีของคุณที่คิดโครงการบ้าๆขึ้นค่ะ!!!!

เบียทริซ:อย่างนั้นเองหรอค่ะ ถ้างั้นฝากอบรมลูกดิฉันทัังสองคนให้ดีด้วยน่ะค่ะ "เบียทริซได้ก็มลง"

ค่ะ

งั้นก็ขอลาตัวเลยน่ะค่ะ

ค่ะ~ ไว้เจอกันใหม่น่ะค่ะ

"จากนั้นเลยเบียทริซหายตัวไป"

ผู้เขียน

เป็นไงมั้งสำหรับตอนนี้ที่เป็นการพูดคุยยุยกับเบียทริซที่เป็นแม่ของชูและเรย์จิ ซึ่งอาจจะน่าเบื่อไม่หน่อย สำหรับคนอ่านต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะ งั้นตอนต่อไปจะเป็นยังไงก็ฝากด้วย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***