ตอนความรู้สึกของไรโตะ

จากความเดิมตอนที่แล้ว

ยุย:กลับห้องดีกว่า

****เช้าต่อมา****

[ทางเดิน]

ตึก ตึก ตึก ยุยเดิน

ยุย:อื้ม~

?:อ้าว~บิทช์จัง บังเอิญจังเลยน่ะ

ยุย:อ้าว~ไรโตะคุงหรอบังเอิญเหมือนกันเลยเนอะ(มาดักสิท่า)

ไรโตะ:แล้ววันนี้จะไปไหนหรอ

ยุย:ก็จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปทำงาน

ไรโตะ:อ้าวงั้นวันนี้ก็ไปทำงานถ่ายละครหรอ

ยุย:อื้ม (วันนี้ก็ซวยเมื่อวานก็สร้างบาปให้เรย์จิซัง วันนี้ก็ได้สร้างบาปอีก)

แล้วไรโตะคุงล่ะ

ไรโตะ:ผมหรอ วันนี้ผมไม่มีเรียนมหาลัยเลย

ยุย:งั้นหรอ

ไรโตะ:งั้นผมไปด้วยได้ไหม

ยุย:เอ๋ทำไมล่ะ

ไรโตะ:ก็ผมอยากเห็นบิทช์จังแสดงน่ะ

ยุย:เอ๋จะดีหรอ

ไรโตะ:ดีสิะ ผมจะขอไปน่า~

ยุย:แต่ว่า...

ไรโตะ: ผมจะรอบิทช์จัง

ยุย:แต่จะดีหรอแล้วเรื่องตารางเวลาล่ะ(เดี๋ยวสิ แย่ามาเที่ยวทำลายงานของคนอื่นๆ ได้ไหมย่ะ)

ไรโตะ:ไม่ต้องห่วงเลยล่ะเพราะผม วันนี้ว่างน่ะ

ยุย:งั้นหรอ

ไรโตะ:แล้วขออนุญาตเรย์จิซังรึยัง

ยุย:ยังเลยน่ะ

ไรโตะ:ทำไมหรอ~

ยุย:ก็(พูดถามมากจริงๆ)

ไรโตะ:งั้นเอางี้เดี๋ยวผมไปขอเอง

ยุย:อ้อ ไม่ล่ะ เดี๋ยวเราเขียนทางเมล์ก็ได้แล้วน่ะ

ไรโตะ:งั้นเอางั้นก็ได้

ในระหว่างที่ยุยกำลังพิมพ์ขออนุญาตเรย์จิอยู่ ไรโตะก็ได้พูดอย่างหนึ่งว่า

ไรโตะ:กลิ่นหอมจังเลยน่า~

ยุย:อืม ไรโตะคุงพูดอะไรน่ะ

เปล่าผมไม่ได้พูดอะไรเลยนี่ อึหึ "ไรโตะได้พูดไปหัวเราะ"

ยุย:อ้อ งั้นหรอ(โกหกคำพูดแกมันเชื่อถือไม่ได้ แถมได้ยินเต็มสองหู)

ยุย:อะ เรย์จิซังตอบมาแล้ว

เค้าบอกว่าคุณจะไปไหนก็เชิญเลยครับ

ไรโตะ:งั้นหรอ งั้นก็ไปที่ทำงาน กันเถอะ

ยุย:แต่เดี๋ยวก่อนเราขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนน่ะ

"ระหว่างที่ยุยกำลังวิ่งกลับห้องไรโตะก็มองยุยในสายตาแหล่พร้อมพูดว่า"

ไรโตะ:วันนี้ผมต้องถามเธอให้แล้วสิ

ยุย:ขอโทษที่ให้รอน่ะ~

ไรโตะ:ไม่หรอกผม ว่าแต่ว่า

ยุย:หืม

ไรโตะ:ทำไมถึงใส่กางเกงยาวล่ะ~ ปกติใส่กระโปรงนี่ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะบิทช์ใส่อันไหนก็น่ารัก

ยุย:เราก็ใส่แบบเปลี่ยนบรรยากาศมั้ง แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำชมน่ะ~(แกน่ะ โคตรอันตรายคิดว่าจะใส่กระโปง ยิ่งตอนอยู่กันแกสองต่อสอง แค่คิดก็โคตรน่ากลัวแล้ว)

ยุย:งั้นเราขึ้นรถเลยไหม

ไรโตะ:งั้นก็ตามนั้น

"หลังจากที่ยุยกับไรโตะไปที่ทำงานได้เรย์จิได้มองที่หน้าต่างยุยกับไรโตะและนึกขึ้นเรื่องเมื่อวาน"

เรย์จิ:นี่คุณมาทำอะไรหรอครับไรโตะ

ไรโตะ:ก็ผมจะขออนุญาติน่ะ

เรย์จิ:อะไรหรอครับ

ไรโตะ:ก็.......

"หลังจากที่เรย์จิได้พูดอย่างนั้นไรโต๊ะก็ได้เล่าแผนการ เรย์จิก็ได้รับฟัง"

เรย์จิ:นี่คุณคิดจะทำอย่างนั้นจริงๆหรอครับ

ไรโตะ:ก็ตามที่ผมพูดไปเมื่อกี้นี้

เรย์จิ:งั้นคุณเองก็ออมมือด้วยน่ะครับ

ไรโตะ:ไม่ต้องห่วงหรอน่ะเพราะผมน่ะคิดจะถามเธออยู่มานานานแล้ว และอีกอย่างบิทช์จังอ่อนแอจะตาย

เรย์จิ:งั้นเหรอครับ แต่คุณเองก็รับผลที่คุณทำด้วยครับ

[กลับมาปัจจุบัน]

เรย์จิ:(ไรโตะ ผมได้เตือนคุณแล้วน่ะครับ เพราะเธอคนนั้นไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว หวังว่าคงไม่ได้ทำอะไรแผลงๆใส่เธอน่ะครับ)

[ที่ถ่ายละคร]

ไรโตะ:ที่นี่น่ะหรอ

ยุย:อืม ทำไมหรอ

ไรโตะ:เปล่าหรอ

ยุย:แต่ว่าไรโตะคุงไม่เป็นไรน่ะ

ไรโตะ:ไม่เป็นไรหรอกเพราะผมได้ทานยาแปรสภาพแล้วล่ะ~

ยุย:งั้นหรอ(เตรียมการมาอย่างดีเลยน่ะ และดูเหมือนต้องมีแผนอะไรแน่ๆ)

?:อ้าวน้องยุนมาแล้วหรอ แหมทำไมถึงได้มาเร็วจังล่ะ~

ยุย:ก็ต้องมาเร็วอยู่แล้วล่ะค่ะ~ คือฉันไม่อยากให้พวกคุณนั้นรอค่ะ

ผู้จัดการ:แล้วคนที่ถือหมวกนั้นใครหรอ

ยุย::อ้อก็คนนี้คือ...

ไรโตะ:ผมชื่อซาคามากิ ไรโตะ คร้าบ~

เอ๋ ซาคามากิ งั้นก็แปรล่า...

"ผู้จัดการได้เดินไปถามยุยว่า"

ผู้จัดการ:นี่ๆน้องยุน เจ๊ของถามหน่อยน่ะ ทำไมลูกชายของนักการเมืองถึงได้อยู่ที่นี้ล่ะ"เสียงที่เบา"

ยุย:คือว่า ทางซาคามากิได้ให้ฉันอยู่ค่ะ

ผู้จัดการ:เอ๋เดี๋ยวสิงั้นก็หมายความว่า....

ยุย:เปล่าค่ะ คือฉันแค่ได้อาศัย เพราะคุณพ่อของฉันเป็นคนรู้จักทางซาคามากิค่ะ

ผู้จัดการ:งั้นก็โชคดีน่ะสิ

ยุย:มะ....ไม่หรอกค่ะ(ดี บ้าอะไรละค่ะ)

?:อ้าวยุยจัง กับไรโตะคุงนี่ หวัดดีน่ะ

ไรโตะ:เห้ นี่นายคือ โควคุงแห่งมุคามิสิน่ะ

ยุย:หวัดดีน่ะโควคุง

โคว:ตามนั้นเลยล่ะ ว่าแต่ทำไมถึงมาได้อยู่ที่นี้ละ

ไรโตะ:ก็ผมมาดูบิทช์จังทำงานยังไงล่ะ

โคว:แต่ว่าจะดีหรอ นายนาะเป็นแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์น่ะ แดดแบบนี้

ไรโตะ:อ้อไม่ต้องห่วงผมหรอก เพราะทางนี้มียาทำให้อยู่ในสภาพที่สามารถทนแสงแดดของมนุษย์ได้น่ะ

โคว:เห้ งั้นหรอ

ยุย:เอาล่ะ โควคุงไม่ไปถ่ายละครหรอ (อย่ามาทะเลาะกันแถวนี้จะได้ไหม)

โคว:เอางั้นก็ได้ งั้นฉันไปก่อนน่ะเอ็มเนโกะจัง

อืม โควคุง

"จากนั้นโควได้ไปเตรียมถ่ายทำ"

ไรโตะ:นี่ๆ บิทช์ไปสนิทกับพวกมุคามิตั้งแต่เมื่อไรหรอ

ยุย:เปล่านี่ ก็แค่เจอกันตอนแสดงล่ะ และอีกอย่างน่ะเรามีเรื่องอยากจะขอร้อง

ไรโตะ:หืม

ยุย:คือ อยากให้ช่วยเรียกชื่อเราว่ายุยได้ไหม เพราะชื่อบิทช์จังมันไม่สุภาพในที่สาธาณะหรือไม่ก็ที่ๆไม่มีคนอื่นน่ะ ได้ไหม?

ไรโตะ:งั้นก็เอาอย่างนั้นก็ได้น่ะ บิท..ไม่สิยุยจัง

ยุย:งั้นก็ขอบคุณมากนะ ไรโตะคุง งั้นเราไปล่ะ

ตึก ตึก ตึก ตึก "ยุยได้วิ่งไปหาสตาฟ"

ผู้จัดละคร:เอาล่ะเริ่มการแสดงได้

ชิสุกุ:นี่ นายคิดจะทำอะไรเนี่ย

ยูสุ:ก็ผม กำลังช่วยคุณอยู่น่ะ

ชิสุกุะ:ไม่ต้อง! ฉะ...ฉันไม่ต้องการ

ยูสุ:แต่ผมอยากทำน่ะ

ชิสุกะ:นายนี่มัน จะ....ทำอะไรก็รีบทำ

ยูสุ:งั้นก็ขอบคุณน่ะ

ผู้จัดละคร:คัด! ดีมาก โคโมริ โคว

โคว:เฮ้ย~ ค่อยยังช่วยหน่อยเนอะยุยจัง

ยุย:อื้ม

"หลังจากนั้นยุยกับโควได้ถ่ายละครจนเสร็จ"

ตึก ตึก ตึก ยุยเดินมาพร้อมกับคำพูด

ยุย:อื้ม!!

ไรโตะ:บิทช์!! ยุยจัง~

ยุย:มีอะไรหรอไรโตะคุง

ไรโตะ:ผมได้เห็น เธอแสดงแล้วรู้สึกว่าเธอเนี่ยเก่งจัง~

ยุย:งั้นหรอ แล้วรถมารึยังน่ะ

ไรโตะ:น่าจะไม่~แล้วล่ะ เพราะมันไม่มีคนมาระบ

ยุย:เอ๋ แต่ทางนั้นยังไม่ได้บอกอะไรเลยน่ะ ว่าไม่มีคนมารับคนก็ตั้งเยอะนี่

ไรโตะ:แต่ทางนั้นพึ่งมาบอกน่ะ ว่าให้กลับเองน่ะ

ยุย:งั้นหรอ เราต้องกลับเองสิน่ะ

ไรโตะ:คงงั้น~

ยุย:(ทำไมถึงต้องลันลาขนาดนั้น หรือว่า)

"ในระหว่างที่เกิดติดปัญหาแต่ไรโตะก็ได้ทำตัวลั่นล้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน"

[ทางเดิน]

ตึก ตึก ไรโตะกับยุยเดิน

ยุย:ไรโตะคุง ไม่เหนื่อยหรอ"ตึก ตึก ตึก

ไรโตะ:ผมไม่นี่และอีกอย่างน่ะ ผมทำอะไรที่มันเหนื่อยกว่านี้ก็ยังมาแล้วเลยนี่~ อึหึ "เสียงหัวเราะ"

ยุย:(คิดเรื่องโสโครกอยู่สิน่ะ) "ตึก ตึก ตึก"

ไรโตะว่าแต่ไม่หน่อยหรอ ให้ผมช่วยไหม~

ยุย:ไม่เป็นไรเราไม่เหนื่อยเลย(หึ ฝันไปว่าเราจะเชื่อแก)"ตึก ตึก ตึก"

?:สวัสดีค่ะ คุณอาสึกิ และคุณคู่หมั่น

?:สวัสดีค่ะ/ครับ

ยุย:หืม (เสียงและชื่อนี้มัน!!)"อยู่ๆยุยได้หยุดเดินและได้มองไปทางโทรทัศน์"

?:แหมพวกคุณ สองคน นี่ช่างเหมาะจริงๆ เลยน่ะคะ

ไรโตะ:มีอะไรหรอบิทช์จัง

ยุย....... "ไรโตะได้ถามอย่างนั้นแต่เธอก็ไม่ได้ตอบกลับ"

?:ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะพวกเราเองก็แค่พึ่งมั่นหมายกันเองน่ะค่ะ

"ยุยได้หยิบมือถือขึ้นมา"

?:งั้นหรอค่ะ แล้วทางคุณเองล่ะค่ะ

?:ผมหรอครับก็สบายดี มีความสุขมากๆ เลยครับมากกว่าคู่มั้นของผมสมัยก่อนอีกครับ

"ยุยได้ตกใจพร้อมกับ"

ยุย:มีความสุขกว่าหรอ?

ไรโตะ:บิทช์จัง เป็นอะ.... ไรหรอ"ไรโตะกำลังจะถามแต่ก็ได้เห็นยุยได้โกธร"

ยุย:มีความสุขสิน่ะ? คงชอบสิน่ะ? หึ ช่างเหมาะกันซะจริงเลย~

ไรโตะ:นี่เธอเป็นอะไร "ไรโตะถามแบบจริงจัง

ยุย:เปล่านี่ไรโตะคุง~ แต่ว่าเรารีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวเรย์จิซังโดนดุอีก~ อึหื่อหือ

ไรโตะ:หมับ เดี๋ยวสิยังไม่ได้ตอบคำถามผมเมื่อ.... วิ้ง อึก "ไรโตะกำลังจะเข็นคำตอบจากยุยแต่ก็ได้เห็นแสงภาพอะไรซักอย่างหนึ่งแล้วได้ถามต่อไปอีก"

ยุย:(แย่แล้ว)

ไรโตะ:นี่มันอะไรกันหรอ~ บิทช์จัง แล้วสองคนนั้นคือใครหรอ~

ยุย:ก็ไม่นี่ ไรโตะคุงไม่คอยได้ยินเลยหรอ

ไรโตะ:ไม่นี่~

ยุย:งั้นสองนั้นคือ ไรโตะคุงรู้จักอาสึกิไหม

ไรโตะ:อาสึกหรอ

ยุย:เป็นบริษัทที่ทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ของญี่ปุ่นล่ะ รวยสุด ถึงเคเยนเชี่ยวน่ะ

"เคเยนคือค่าเงินของญี่่ปุ่นที่เป็น5 ของหลักล้านล้านค่ะ"

ไรโตะ:อย่างนี้นี่เองแล้ว

ยุย:ส่วนผู้หญิงคนนั้นคือ อิซาโยะ มิยุโนะดราสาวสวยยังไงล่ะ~

ไรโตะ:หืม~

ยุย:แล้วกลับได้รึยังเอย

ไรโตะ:ก็คงกลับได้แล้วล่ะ

"หลังจากที่ยุยกับไรโตะได้ดห็นภาพถ่ายโทรทัศน์ ก็ได้กลับบ้าน"

[คฤหาสน์]

[ห้องยุย]

ยุย:(ให้ตายสิ เผลอใช่พลังไปแล้วน่ะ ทั้งๆที่มันเป็นอดีตทีีไม่อยากให้ใครรู้ด้วยเนี่ย)

"หลังจากที่ยุยได้พูดอย่างนัันก็ได้เปิดจากระเป๋าคือภาพเด็กหนุ่มผมสีเหลืองทองที่ยืนอยู่คู่กับยุยตอนสมัยเด็กที่งานเลี่ยงที่ยิ่งใหญ่"

ยุย:ทำไมถึงได้อย่างนั้นน่ะ ทำไมถึงได้หักหลังยุยหรอค่ะ อึก "น้ำเสียงที่มันกำลังจะร้องไห้ออกมา แต่ยุยก็ได้ข่มมันไว้"

ยุย:ไปโบสถ์ดีกว่า

[โบสถ์]

ยุย:นี่พระเจ้าค่ะ ทำไมภึงต้องเป็นฉันที่ต้องเจอเรื่องแย่ล่ะค่ะ

พระเจ้า:........

ยุย:คงไม่ตอบสิน่ะ แต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะเราเปลี่ยนศาสนาแล้วนี่

?:จะช่างมันได้ยังก็หรอ บิทช์จัง~

ยุย:ฮึก ไรโตะคุงทำไถึงได้มาที่นี้ล่ะ

ไรโตะ:เพราะผมรู้จักเธอยังไงล่ะ~

ยุย:รู้จักหรอ~ แล้วเมื่อกี้นี้ถามถึงๅสองคนนั้น เลยนี่~

ไรโตะ::หืม ก็จริงมี่ผมรู้เรื่องของเธอแต่ก็รู้ไม่ลึกหรอกน่ะ~

เพราะที่ผ่านมาของเธอยังไม่ได้เล่าอะไร~ ให้พวกผมฟังเลยนี่ "ไรโตะที่พูดเล่นก็กลายเป็นเสียงที่จริงจัง"

"ตึก ตึก ตึก หมับ ไรโตะเดินไปจับไหล่ของยุย"

ยุย:จะทำอะไรหน่ะ

ไรโตะ:ก็จะให้เธอรำลึกถึงการตกนรกครั้งแรกยังไงล่ะ ครั้งแรกผมกับเธอยังไงล่ะ~ "หลังจากเสียงที่พูดอย่างนั้นก็กลายเป็นภาพดำสนิท"

ความรู้สึกของไรโตะ

ืี่ผมเคยคิดว่าเธอนัันบ้า ใสซื่อ อ่อนแอ เหมือนกับผู้หญิงคนหนึ่งธรรมดาทั่วๆไปที่ไม่เคยเจอเรื่องแย่เลยสักครั้งหนึ่ง แต่ผมที่ผ่านมาไม่ใช่รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรกำแพงกันอยู่ตลอดเวลาที่เคยรู้จักกันมา ไม่ใช่แต่ผมแต่เป็นทั้งอายาโตะคุง คานาโตะคุง ซูบารุคุง เรย์จิ ชู ทัังมุคามิ สึกินามิ ทุกคนที่เคยอยู่กับเธอต่างก็มีกำแพงกันสูงตระหง่าน คนอื่นอาจไม่ได้ว่ามันมีอะไรกั้นอยู่ แต่ผมกลับรู้ถึงมันตลอดเวลา เหมือนไม่อยากให้เข้าใกล้ เหมือนไม่อยากให้ใครมายุ่งเกี่ยว เหมือนอะไรซักที่มีความเศร้าหมองที่แผ่อยู่ ในตอนนั้นที่ผมดูดเลือดเธอทุกครั้งเพื่อให้เธอเล่าอดีตของเธอให้ฟัง เพื่อที่จะอยากรู้ว่าเธอเคยเจอเรื่องอะไรบ้าง แต่เธอกลับไม่ได้พูดอะไรเลย จนถึงตอนที่เธอจากไป และได้กลับมาอีกครั้ง เธอได้เปิดใจให้แล้ว แต่กลับเป็นอายาโตะคุงเอง ที่เธอเปิดใจรักใคร ผมรู้สึกเจ็บมาก มันเหมือนกันตอนของเธอคนนั้นเลย

ไรโตะ:เอ้าล่ะ~ มาตกนรกกันอีกครั้งน่ะ บิทช์

"ไรโตะได้จับยุยนอนบนโต๊ะโบสถ์และได้คร่อม"

ยุย:อย่ามาพูดบ้าๆ กับเราน่ะ

ไรโตะ:หืมอะไรหรอ~ ตึ่ง อึก อัก ยุยได้ถีบที่หน้าท้องไรโตะเต็มแรง

ไรโตะ:นี่เธอกล้าถีบผมหรอ

ตึก ตึก ตึก ยุยเดินเข้าหาไรโตะ

ยุย:ใช่ และอีกอย่างน่ะ ตึก ตึก ตึก

ไรโตะ:ฮึก

ยุย:ที่บอกว่าเรามาตกนรกด้วยกันเถอะน่ะ คงคิดว่าเราเป็นของตายที่เหมือนคนอื่นๆใช่ไหม ตึก ตึก

ไรโตะ:ฮึก ตึก

ยุย:เหมือนกับครั้งแรกใช่ล่ะ "ยุยได้หยุดและก้มลงให้ที่หน้าไรโตะ"

ยุย:นี่ เราน่ะจะพูดอะไรซักอย่างน่ะ ที่ไรโตะคุงทำเราตกนรก น่ะ ไม่ใช่ครั้งแรกของเราหรอกน่ะ ที่ตกนรกทั้งเป็นและก็ไม่คิดว่าจะไปอีกด้วย

ไรโตะ:หมายความว่าไง

ยุย:เอ้าล่ะ~ ได้เวลาที่ไรโตะคุงเป็นคนตกนรกบ้างน่ะ~ ชอบขาอ่อนๆผู้หญิงมากๆใช่ไหม~

ไรโตะ:นี่เธอจะทำอะไรผม

ยุย:ก็จะ..... ยุยยิ้ม เป็นรายแรกและที่ไรโตะคุงจะจำไปจนวันตายเลยว่า เป็นคนสั่งสอน ที่สอนให้รู้การให้เกียรติผู้หญิงมั้งยังไงล่ะ(เอาละไรโตะคุง นายเป็นรายที่สองของทำการดัดสันดาน)~ "ยุยได้ยิ้มและได้ใช้ขาซ้อมเตะไรโตะ"

—————————————————————

ผู้เขียน

ต้องขอโทษน่ะค่ะ ที่เนื้อหามันรุนแรงและมันไม่มีโมเม้นให้กับยุยอายาโตะ ต้องขอโทษจริงๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***