ตอนความวุ่นวาย

หลังจากเหตุการณ์ในวันที่ไรโตะได้ขอร้องให้ยุยช่วยจัดห้องให้ แต่วันนี้ได้เกิดฝนตกฟ้าร้องขึ้น ทำให้ไม่สามารถไปวิ่งได้

[ห้องนอนยุย]

เสียงฝนตก

ยุย:โธ่ เอ้ย ไอ้ฝนบ้า ทำให้ฉันนั้นออกไปวิ่งไม่ได้เลย!!!

ยุย: ทั้งๆที่ออกไปทำงานแล้วนี่เสร็จแล้ว ก็อยากออกไปวิ่งโว้ย!!!

"ยุยได้บ่นออกมา"

ยุย:ดิ แล้วจะทำไงเนี่ย น่าเบื่อแหะ

ยุย:ลองออกไปดีไหมเนี่ย

แอ๊ด~ตึง เปิดปิดห้อง

[ทางเดิน]

ตึก ตึก ตึก ตึก

ยุย:โอ้ย ตอนฝนตกที่นี้เนี่ย หนาวซะมัด เลยเหะ ทำไมถึงได้ไม่มีพวกทำความร้อนน่ะ

[ห้องรับแขก]

ยุย:ขอรบกวนน่ะค่ะ

ยุย:หืมดูว่าวันนี้ก็ไม่มีอีกเหะ

ยุย:ทำไมวันนี้ดูเงียบเชียวจัง

"ยุยเปิดมือถือดูวัน"

ุยุย:อ้อ วันนี้เป็นวันเดือนดับนี้เองก็น่ะ

?:เห้นี้เธอมาอะไรที่นี้ห๊ะ ชิชินาชิ

ยุย:เอ๋ เองหรอ ทำไมถึงได้มาที่นี้เนี่ย

อายาโตะ:ก็ที่นี้เป็นที่ของฉัน แล้วจะทำไม

ยุย:เปล่าหรอเพราะว่าวันนี้รู้สึกว่าทุกคนมันไม่อยู่

อายาโตะ:ห๊ะ นี้เธอคิดถึงเจ้าพวกนั้นหรอ

ยุย:เปล่าซักหน่อย~ เพราะว่าวันนี้มันแปลกๆ น่ะ

อายาโตะ:หืมแปลกยังไง

ยุย:ก็วันนี้ ฝนก็ตกตั้งแต่ตอนเราออกไปทำงาน คนอื่นๆก็ไปไหนก็ไม่รู้

อายาโตะ:ชิเจ้าพวกนั้นมันจะไปไหน มันก็เรื่องของเจ้าพวกนั้นดิ

ยุย:งั้นเรามานั่งเหมะ เพราะยื่นอย่ํตรงนี้ไปก็เท่านั้น~

ในระหว่างที่อยู่กันสองคนก็ได้นั่งลงคุยกัน

อายาโตะ:เห้ ชิชินาชิ ฉันคนนี้ถามเธอหน่อย

ยุย:หืออะไรหรอ ถามมาได้เลยเพราะถ้าเป็นอายาโตะล่ะก็เราจะยอมตอบให้น่ะ~ อึหึ "ยุยได้ยิ้มให้กับอายาโตะ"

อายาโต:ะตอนที่เธออยู่น่ะเป็นไง

ยุย:อะไรเป็นไงหรอ

อายาโตะ:ก็...ตอนอยู่อะไรนอกๆ นั้นล่ะ

ยุย:อ้อ เมืองนอกหรอ ก็สนุกดี และก็มีอะไรหลายอย่างให้ทำด้วย

อายาโตะ:งั้นหรอ

แล้วอายาโตะล่ะ

อายาโตะ:หึ ก็แห อยู่แล้วฉันก็อยู่ในบ้านแค่นั้น

ยุย:งั้นหรอ(ก็กะแล้วว่าต้องพูดอะไรแบบนี้)

อายาโตะ:นี่อายาโตะน่ะ ได้เข้าสายกีฬาอะไรล่ะ~

อายาโตะ: ก็ บาสน่ะ

ยุย:งั้นหรอ

อายาโตะ:แล้วเธอล่ะ"อายาโตะได้ถามยุยแบบเสียงอ่อนนุ่ม

ยุย:ก็ สายดนตรี กีต้าน่ะ

ห๊ะเธอเนี่ยน่ะ กีต้าน่ะ

อื้ม แล้วทำไมหรอ~

อายาโตะ:เปล่านี่เธอน่ะทำไมไม่เข้าสายแสดงล่ะ

ยุย:ก็ไม่อยากน่ะ เพราะเข้าไปแล้วมันก็ไม่มีอะไรให้เรียนหรอก และอีอย่างเราน่ะ ก็รู้อะไรมาเยอะแล้วเรื่องพวกนี้น่ะ อยากทำอะไรให้แปลกไหมด้วย

"หลังจากที่คุยซักระยะหนึ่งก็ได้เกิดเหตุการณ์ขึ้น"

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

?:เจอตัวแล้ว

ยุย:กริ๊ด คะ...คิโนะคุง "ยุยได้เดินถอยหลังออกไปหาอายาโตะ"

คิโนะ:อย่ากริ๊ดจะได้ไหม!!!

ยุย:ทำไมถึงได้มาที่นี้ได้ล่ะ(มาได้ไงเนี่ย)

อายาโตะ:เฮ้ย ทำไมแกมาได้ไง แถมยังบุกบ้านคนอื่น เค้าเนี่ย

คิโนะ:เอ้า ก็มาหาน้องรักไงล่ะ

อายาโตะ:ใครเป็นน้องรักของแกมิทราบ

คิโนะ:เอาน่า~ น้องรัก แล้วไม่ได้เจอกันนานเลยน่ะ

ยุย:อื้มไม่ได้เจอกันน่าเหมือนกันน่า~ แล้วยูริซังมาได้ไง

คิโนะ:ว่าแต่ว่าเธอเนี่ยเปลี่ยนไปเลยน่ะ สวนชุดเสื้อแขนสั้นสีฟ้า กระโปรงยาวถึงเกือบเข้า แล้วยังสวมถุงน่องด้วย รองเท้าผ้าใบด้วยงั้นหรอ การแต่งตัวของเธอเปลี่ยนไปน่ะ

ยุย:งั้นหรอ ขอบคุณสำหรับคำชมน่ะ "ยุยได้ยิ้มใส่คิโนะ"

คิโนะ:หือ "คิโนะได้ตกใจและเกือบโดนเสน่ห์ใส่"

คิโนะ:เธอเนี่ยเปลี่ยนไปเยอะเลยน่ะ

ยุย:หืม อะไรหรอ~

ยุย:แล้วมาทำอะไรที่นี้น่ะ

ิคิโนะ:ก็มาหาน้องชายไง

ยุย:เอาตรงๆน่ะ มาทำอะไรที่นี้

คิโนะ:ก็มาหาเธอไงล่ะย

อายาโตะ:ห๊ะ เดี๋ยวก่อนน่ะทำไมต้องหายัยนี่ด้วย

คิโนะ:ก็เพราะว่าทางกูลได้ยินข่าวจากคาร์ลไฮนซ์ว่า อีฟกลับมาแล้ว น่ะ พร้อมกับสิ่งที่บอกตามจดหมายด้วย

ยุย:(อย่างที่คิดไว้เลย)

แล้วจะมาหาเราทำไม

คิโนะเรางั้นหรอ วิธีพูดเปลี่ยนไปเลยน่ะ

ยุย:ก็น่า~ มันเหตุอะไรหลายๆอย่างที่บางทีต้องเปลี่ยน~

อายาโตะ:เฮ้ย อย่าข้ามหัวกันสิ สิฟะและอีกอย่าง เธอน่ะ อย่าปล่อยช่องโหล่ให้อีกฝ่ายสิ

ยุย:เอ๋ เราไม่ได้ ปล่อยน่ะ~ ตึก ตึก ยุยเดินไปหา รึว่า อายาโตะ กลัวเราไปหาคิโนะงั้นหรอ

อายาโตะ:ห๊ะ ฉะ......ฉันเนี่ยน่ะกลัว

ยุย:อ้าว ไม่ใช่อย่างนั้นหรอ งั้นเราไปน่ะ~

อายาโตะ:เฮ้ย เดี๋ยว

ยุย:หือ เดี๋ยวอะไรหรอ

อายาโตะ:ฉันไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น!!

ุยุย:ทำไมล่ะ

อายาโตะ:เพราะเธอเป็นของฉันไง ชิชินาชิ

ยุย:งั้นก็ได้ อึหึ ยุยยิ้มให้กับอายาโตะ

เรย์จิ:เอ๊ะอะ อะไรกันครับ

คิโนะ:หือ

ไรโตะ:จริงด้วย โอ๊ะ นั้นมันคือโนะคุงสิน่ะ

คานาโตะ:จริงด้วยครับ

ซูบารุ:มาทำไม

ชู:ให้ตายสิ เรื่องน่ารำคาญมาเยอะจริง

คิโนะ:ก็มาตามเจ้าหญิง

ซูบารุ:ห๊ะ แล้วใครที่เป็นเจ้าหญิง

คิโนะ:ก็เธอไง อีฟ

อายาโตะ:เฮ้ยบอกว่า ยัยนี่ก็เป็นของฉัน

ไรโตะ:เดี๋ยวก่อน ทำไมถึงคิดว่าบิทช์เป็นของอายาโตะคุงล่ะ "ไรโตะได้เดินมาหาอายาโตะพร้อมกับ"บิทช์จังเป็นของผมต่างหากล่ะ~

อายาโตะ:ห๊ะ นี่แก!! คิดจะหาเรื่องกับฉันใช่ไหม

ไรโตะ:ก็ไม่รู้สิน่ะ

เรย์จิ:หยุดเลยน่ะครับ จะทะเลาะกันแบบนี้มัน

อายาโตะ:แกเองก็หุบปากไปเลย ไอ้แว่นแก่

ว่าแต่ว่าเรย์จิเองก็เถอะ ไม่หวงบิทช์จังหรอ

คนอย่างผมหรอครับที่ หวงมนุษย์ผู้หญิงคนนั้นน่ะครับ "เรย์จิได้ดันแว่นตัวเอง"

ชู:เอะอะกันจร

ระหว่างที่อายาโตะต่อปากกับไรโตะและเรย์จิยุยเดินมาหาคิโนะแล้วพูดว่า"

ยุยคิโนะคุงน่ะจะกลับได้ยัง~

คิโนะ:นี่ไล่ผมหรอ~

ยุย:เปล่าหรอก แค่คิดว่าคิโนะคุงคงมาแบบเหมือนครั้งก่อนน่ะ~

คิโนะ:ทำไมถึงคิดว่าผมจะยังนั้นน่ะ

ยุยก็คิดจะว้าคิโนะคุงชอบปั่นหัวคนอื่นๆ แล้วพาฉันไปในระหว่างที่เกิดการตีกัน ซึ่งมันคล้ายกับคุณริชเตอร์เป๊ะเลยนี่~

คิโนะ:รู้ได้ไงนี่

ยุย:ก็เดาไม่ยากหรอก

คิโนะ:แล้วเธอจะไปกับผมไหม

ุยุย:งั้นขอตอบตรงๆ น่ะไม่ไป~

คิโนะ:ทำไมล่ะ

ยุย:ก็เพราะอยู่ที่นี้ดีกว่า อีกอย่างน่ะ เราจะเตือนว่าคิโนะ ถ้าทำอะไรอายาโตะ หรือเรา หรือแม้กระทั่งคนรอบตัวเรา แล้วถ้าเราหมดความอดทน เราจะเป็นคนนึงที่เป็นหนึ่งในที่คิโนะคุงกลัวล่ะ "หลังจากที่ยุยพูดกับคิโนะอย่างนั้น"

คิโนะ:ผมเนี่ยน่ะที่ต้องกลัวเธอ หึ

ยุย:คิดว่าเราพูดเล่นๆ อยู่หรอ~ "ยุยได้มองแรงใส่คิโนะ"

คิโนะ:ฮึก "คิโนะได้ตกใจถึงแรงสัมผัส"

งั้นผมกลับก่อน ยูริ

ยูริ:หืม

คิโนะ:กลับได้แล้ว

ยุย:งั้นหรอ กลับดีๆน่ะ

คิโนะ:อืม

อายาโตะ:นี่แกจะกลับแล้วหรอ

คิโนะ:รึว่าจะให้ผมอยู่นี่ต่อ

ซูบารุ:แกน่ะไสหัวไปเลย!!!

คานาโตะ:ตามนั้นครับ คุณก็กลับได้แล้วครับ

คิโนะ:งั้นไว้เจอกันวันหลังน่ะ

เ****รย์จิ:ไม่ต้องเจอกันวันหลัง หรอกครับ แค่วันนี้ก็วุ่นวายมากพอแล้วครับ

คิโนะ:งั้นไปล่ะ

"คิโนะกับยูริได้หายไป"

ชู:วันนี้ได้ว่าุนวายจริง~

ไรโตะ:ว่าแต่ทำไมถึงได้มาหาบิทช์จังล่ะ

บุญ:อ้อ เรื่องนั้นคงเป็นเพราะ

"ยุยได้เล่าเหตุการณ์"

เรย์จิ:อย่างนี้นี่เอง เป็นเพราะท่านพ่อสิน่ะครับ

ยุย:ตามนั้นค่ะ~(ท่านราชาของพวกนายได้สร้างวิระกรรมพอๆกับสร้างชื่อเสียงเลยจริงๆ)

ยุย:คงไม่ใช่แค่ คิโนะคุง หรอน่ะ~

เรย์จิ:หืมหมายความว่าไงครับ

ยุย:อืม ก็ขนาด คิโนะคุงยังรู้ ก็คงมีคนอืนๆ ด้วยมั้งค่ะ

เรย์จิ:งั้นคุณเองก็ต้องระวังตัวด้วยนะครับ

ุยุย:ค่าาา~

[คฤหาสน์]

นี่คือโนะ ฉันถามนายได้ไหม

หืมอะไรล่ะ

ทำไมถึงกลับก่อนล่ะ

เพรราะว่าเจ้าหญิงไงล่ะ

อีฟ แม่คนนั้นน่ะหรอ

เค้าขู่ผมว่าถ้าคิดจะทำอะไรกับพวกนั้นได้เจอดีแน่ยังไงล่ะ

คนอย่างนายเนี่ยกลัว

ใช่ ผมกลัว เพราะผมสัมผัสที่ถึงแม้พวกนั้นไม่ได้รู้สึก เธอมองแรงสายผม ราวกับบอกว่าถ้าทำอะไรนายจะโดนหนักยังไงล่ะ

แต่ว่าเมื่อก่อนเธอยังไม่..

ใช่ ยังไม่ได้มีสิทธิ์แรงอำนาจ เหมือนกับถูกผนึกไว้

งั้นเราต้องระวัง อย่าให้เธอโมโหแล้วสิ

——————————————————————————

ผู้เขียน

ต้องขอโทษด้วยค่า มี่ทำตอนนี้ไม่สนุกเพราะช่วงนี้ไอเดียไม่ค่อยมี เลยทำแบบนี้ค่ะ แต่ก็ได้โมเม้นแายาโตะกับยุย และปมของยุยที่ล่ะนิด และการเจอดันของคิโนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***