ตอนสิ่งที่อยู่ในลึกๆ ของยุย ซูบารุ

[ในมุมมองยุย]

หลังจากที่เราคุยกับสึกินามิเราได้มุ่งหน้าไปคฤหาสน์ซาคามากิ พอไปถึงเท่านั้นแหละเราโดนเรย์จิซังบทสวนเลยเป็นเหมือนพระสวดที่โรงเรียนแล้วแถมโดนขู่อีกว่าถ้าไปทำงานแล้วยังสร้างปัญหาอย่างนี้อีกจะไม่ให้ทำงานอีก ซึ่งในความคิดตอนนั้น วันหลังคงต้องแจ้งกับทางบริษัทต้องว่านัดล่วงหน้าแล้วสิ!!

[ห้องนอนยุย]

"ฟึ่บเสียงทับเตียง"เบื่อชะมัดเลยแหะ กี่โมงแล้วเนี่ย

3ทุ่มแล้วหรอ

ตึก เสียงกดโทรศัพท์ แล้วดูภาพ

ยุย:คุณพ่อ

ยุย:ทำไมน่ะ ทำไมต้องทำงานนักฆ่าด้วยน่ะ เพราะแบบนี้สินะถึงได้ สอนหนูหรอค่ะ

นึกความทรงจำ

เซย์จิ:ยุยลูกต้องยิงให้ได้

ยุย:ไม่เอา หนูกลัว

เซย์จิ:ไม่ได้ลูกนะต้องยิงให้ได้น่ะ มันจำเป็น

ยุย:ทำไมหนูต้องยิงไอ้นี่เป็นด้วย

เซย์จิ:ทำไปเพื่อลูกนะ

ปัง ปัง เสียงปืน

ยุย:อะ หนูไม่เอาแล้วหนูกลัวเสียงมัน

เซย์จิ:ไม่ได้!! ลูกต้องเรียนน่ะ ยุย

ยุย:ทำไมน่ะ!! ทำไม

เซย์จิ:เอาเถอะน่ะ!!

ยุย:ไม่น่ะ!! มันเจ็บแงๆ

เซย์จิ:ไม่ได้ลูกต้องเรียน!!!!

ยุย: กลัวไอ้คมๆนี่

เซย์จิ:ไม่ได้!!

ยุย:ไม่ค่ะคุณพ่อ ไม่ทำเรื่องอย่างนี้แน่

"ตอนเราสมัยก่อนตอนอายุ5 ขวบ เรากลัวกับสิ่งที่คุณพ่อให้เรียนให้สอนคุณพ่อ บังคับให้ทำตาม แต่เราก็อ้างว่ามันจำเป็นหรือไม่ก็ทำไปเพื่อลูกตอนนั้น เราคิดว่ามันไม่จำเป็นมันไม่สำคัญ แต่ที่ผ่านมานั้นจากทั้งเรื่องนั้น ทั้งเรื่องของคลอเดเลียทั้งเรื่องของสึกินามิ มันทำให้เห็นว่ามันจำเป็นมากๆ เลย โดยเฉพาะตอนนั้น เพราะงั้นตลอด4 ปีของเราเลยต้องเรียนศิลปะต่อสู้ ไม่ว่าจะเป็นปืนที่เรากลัวเสียง มีดที่กลัวความคมมัน ศิลปะมือเปล่าที่กลัวเจ็บตัว หรืออื่นๆ เพื่อที่จะปกป้องตัวเองและคนอื่นๆได้ ไม่ว่าจะไม่ชอบแค่ไหนก็ เพราะมันทำให้เรานั้นได้รู้ว่ามันสำคัญเอามากๆ เราอดนึกเสียดายที่ ถ้าเราทนต่อไปก็คงเรียนไปก็จบ"

โอ๊ยยยย นอนไม่หลับเลยแหะ ออกไปสวนดอกกุหลาบดีกว่า

[สวนดอกกุหลาบ]

ยุย: สมแล้วที่เป็นของคฤหาสน์ซาคามากิเเหะ

เห็นชัดๆ เลยว่าดูแลชั้นดีเลย

เอาล่ะตัดดอกกุหลาบนี่แล้วไปประดับที่ห้องดีว่า

หือ~หื่อ หือ หือ

"ยุยได้ตัดดอกกุหลาบ"

ุยุย:ว้าวตัดมาเยอะเลยแหะ

?:คุณยุย มาทำอะไรตรงนี้หรอครับ

ยุย:แล้วคานาโตะคุง~ ล่ะมาทำอะไรที่นี้หรอ

คานาโตะ: ผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามคุณหรอกครับว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี้ครับ

ยุย:ก็มา... ตัดดอกกุหลาบแล้วไปประดับที่ห้องน่ะ~(ไอ้หมอนี่ต้องตอบตรงประเด็นจะทะเลนไม่ได้เด็ดขาด เพราะไม่งั้นมีหวังซวย)

คานาโตะ:งั้นคุณช่วยตามผมมาได้ไหมครับรวมไปถึงดอกไม้ด้วยครับ

ุยุย:อื้ม ได้สิ(เราต้องทำตามไอ้หมอนี่สั่ง ไม่งั้นก็ซวยอีก)

[หลุมศพ]

ตึก ตึก เสียงเดิน

ยุย:(อ้อ~ มาหาแม่เองสิน่ะ )

คานาโตะ:ช่วยวางไว้ตรงนี้ด้วยครับ

ยุย:ได้สิ

"ยุนวางดอกไม้ไว้ที่หลุมศพแม่คานาโตะ"

ยุยแล้วคานาโตะคุง จะไปไหนอีกรึเปล่า

คานาโตะ:ทำไมถึงถามอย่างนั้นครับ

ยุย:ก็เพราะเราอยากรู้ว่าคานาโตะคุง~ อยากให้ไปที่ไหนอีกรึเปล่า (ไม่หรอกแต่แกล้งถามอย่างนั้นแหละ ทำไมน่ะหรอ เพราะว่าครั้งก่อนเราโดนไอ้นี่เล่นงานแล้วรู้ฤทธิ์มันแล้วไงล่ะ ถ้าเราบอกว่างั้นเรากลับก่อนน่ะ มีหวังได้กลับบ้านเก่าก่อน)#แหม่เข็ดแล้วสิน่ะยุยจัง#

คานาโตะ:ไม่มีแล้วครับ

ยุย:งั้นเรากลับได้รึยัง~

คานาโตะ:ได้เลยครับ

ตึก ตึก ตึก

ยุย:(เราต้องไม่เดินเร็วไปช้าไปเพื่อไม่ให้ไอ้หมอนี่มันรู้ตัวว่าเราไม่อยากอยู่ใกล้มัน)

คานาโตะ:นี่คุณยุย ผมขอถามจะได้ไหมครับ

ได้สิ(รีบๆ ถามมาซะ เราจะออกห่างได้เร็ว)

ทำไมคุณถึงได้มาเอาป่านี้ครับ

ุยุย:อ้อ เรื่องนั้นน่ะ อืมเพราะมันเป็นช่วงที่ทางมหาลัยที่ไทโกะมันสามารถที่จะมาญี่ปุ่นได้หน่ะ

คานาโตะ:ผมไม่ได้ถามอย่างแบบนั้นครับ ผมถามว่าทำไมถึงต้องมาเอาป่านี้ ทำไมไม่อยู่ที่นั้นไปตลอดชีวิตล่ะครับ

ยุย:(แหมเล่นเอาคำแขวะมาด้วยน่ะ)ก็เพราะว่ามีคนที่ฉันสัญญาว่าเมื่อไปแล้วต้องมาให้ได้ไงล่ะ

คานาโตะ:แล้วใครหรอครับ

ยุย:(อึก นายจะถาม เยอะอะไรนักหนาเนี่ย ไม่ตอบก็ไม่ได้อีก ไอ้หมอนี่เป็นประเภทที่เราโคตรจะไม่ถูกด้วยเลย~)

ยุย:แล้วถ้าเราตอบแล้วคานาโตะคุง จะทำอะไรเราไหม~

คานาโตะ:คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อรองอะไรทั้งนั้นครับ

ยุย:(หว่าเริ่มหงุดแล้วสิน่ะ ไอ้น้ำเสียงฮีททีเลียที่เริ่มออกมาเนี่ย) อืม ก็เพราะอยากคุณพ่อมาหาน่ะ

คานาโตะ:งั้นหรอครับ

ุยุย:อื้ม (ขอโทษนะค่ะ คุณพ่อที่ใช้ชื่อมาอ้าง)

งั้นเราไปได้ยัง~

ตึก ตึก

คานาโตะ:คุณน่ะกำลังโกหกอยู่สิน่ะครับ

ยุย:อะไรหรอ(หว่าเผลอแป๊บเดียวก็โดนจับไต๋ได้แล้ว)

คานาโตะ:ก็บอกว่าคุณกำลังโกหกผมไงครับ!!

ยุย:(โฮะโฮะมาแล้ว มาแล้ว)

ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ

คานาโตะ:ก็เพราะผมเห็น ผมได้ยินที่เธอพูดตอนที่คุยกับอายาโตะมี่สระน้ำครั้งนั้นครับ ที่เธอพูดว่า เราเปลี่ยนไปมาเลยใช่ไหมอายาโตะ อย่างนี้ครับ

ุยุย:(อื้ม ถ้ารู้อยู่แล้วจะถามทำไมเนี่ย แถมยังเถียงจำคำด้วย)

คานาโตะ:ผมหน่ะ ผมหน่ะ เกลียดคนโกหกที่สุดเลยครับ!!

ยุย:(อะไร อะไรก็เกลียดที่สุด อะแกน่ะ)

คานาโตะ:คนอย่างเธอน่ะ ผมเกลียดที่สุดเลยครับ!!!!

"คานาโตะได้บุกเข้ามาหายุยเพื่อที่จะทำร้ายเธอแต่ยุยก็หลบได้"

ยุย:เดี๋ยวเถอะคานาโตะคุง หยุดเถอะ!!ตึก ตึก (ใครก็ได้ช่วยเราด้วยที ก่อนที่เราจะฆ่ามันก่อน)

"ยุยได้แต่หลบและวิ่งหนีไปทางคฤหาสน์เพื่อที่จะหาจุดโปร่ง"

ตึก ตึก ตึก

[คฤหาสน์]

ยุย:ฮา ฮ่ะ ฮา ฮ่ะ ยุยได้วิ่งออกมาถึงคฤหาสน์แล้วแต่คานาโตะยังตื้อ

"หมับคานาโตะได้จับยุยไหวทันแต่ยุยก็ได้ทำการ

คานาโตะ:จะไปไหนครับ"

ยุย:ปล่อยน่ะเรานะ!!! คานาโตะคุง!!!

คานาโตะ:ไม่ครับ ผมจะฆ่าเธอ

ยุย:(เฮ้ยช่วยไม่ได้)

คานาโตะ:อะ ตึ้ง ตูบ อยู่ๆคานาโตะก็ได้สลบไป

?:ให้ตายสิ เธอน่ะ เป็นอะไรรึเปล่า

ยุย:อื้ม ไม่เป็นไรเลย ซูบารุคุง~

ยุย:ขอบใจน่ะ ที่อุตส่าห์ช่วยเราไหว้(ค่อยยังช่วยที่เป็นซูบารุคุงนี่ช่วยไหว้ ไม่งั้นเราคงทำมันจมดินแน่)

ซูบารุ:ชิ ฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอหรอกน่ะ

ยุย:อื้ม

ยุย:ออ แล้วคานาโตะคุงจะทำยังไงล่ะ

ซูบารุ:เดี๋ยวฉันแบกไอ้เตี้ยเนี่ยไปเอง

ยุย:แล้วจะอธิบายยังไงก็เรย์จิซังล่ะ

ซูบารุ:ก็ไม่รู้ซิ

ยุย:งั้นหรอ

ซูบารุ:เธอน่ะไปก่อนเลย อยู่นี้แล้วเกะกะ

ยุย:ไม่ล่ะ

ซูบารุ:ห๊ะ ทำไมล่ะ

ยุย:ก็เพราะเราจะไปเป็นเพื่อนด้วย(ใช่เลย ไอ้หมอนี่นอกจากอายาโตะแล้วหมอนี่มันน่าคบที่สุดเลยนี่)

ซูบารุ:เธอน่ะไปเลยไป!!!!

ยุย:น่ะขอร้องละน่ะ ยุยได้อ้อนน่ารักๆ

ซูบารุ:ชิ จะทำอะไรก็ทำ!!!!

ยุย:เย้ งั้นก็ขอบคุณน่ะซูบารุคุง~

[ห้องคานาโตะ]

เฮือบ ซูบารุได้วางคานาโตะที่บนเตียงในสภาพที่เอาตัวและหน้าคว่ำไว้

แอ๊ด~ปิดประตู

[ทางเดิน]

ตึก ตึก ตึก

ซูบารุว่าแต่ว่าเธอมากับฉันทำไม

ยุย:ก็มาเป็นเพื่อนและมากันเรย์จิซังดุด้วย

ซูบารุ:ห๊ะแล้วทำไมถึงต้องมากับฉัน

ยุย:ก็ตอบแทนเฉยๆ

ซูบารุ:ตอบแทนอะไรล่ะ

ยุย:ก็ตอบแทนช่วยฉันยังไงล่ะ ถ้าไม่มีซูบารุคุงคอยช่วยเราได้อัดคานาโตะคุงแน่

ซูบารุ:ห๊ะนี่เธอเนี่ยน่ะ!!! เฮ่อ!คนอย่างเธออัดเจ้าเปียกนั้นได้หรอ

ุยุย:ได้สิ เห็นอย่างนี้แต่เราเรียนคาราเต้ด้วยน่ะ

ซูบารุ:คาระอะไรน่ะ

ตึก "ซูบารุหยุดเดิน"

ุยุย:คาราเต้คือศิลปะต่อสู้อย่างหนึ่งของญี่ปุ่นยังไงล่ะ

ยุย:แล้วนอกจากจะคาราเต้ ก็มียูโด ไอคิโด้ เคโด้ด้วยน่ะ

ซูบารุ:นี่เธอเรียนนั้นหมดเลยหรอ

ยุย:ใช่ คาราเต้ เน้นการโจมตีหนัก ส่วนยูโดเน้นจับจุดอ่ออีกฝ่ายและไอคิโด้คือศิลปะต่อสู้ที่ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัวด้วย ส่วนเคโด้คือวิชาดาบญี่ปุ่นยังไงละ

ซูบารุ:เธอเนี่ยทำได้ขนาดนั้นทำไมเธอถึงไม่ลงมือเอง

ยุย:ก็เพราะเราเป็นมือหนักยังไงล่ะ อีกอย่างมันยังไม่จำเป็นที่จะต้องใช้ด้วย

ซูบารุ:ทำไมล่ะ

ยุย:มันมีคำสอน หนึ่งของไทโกะด้วยน่ะว่า คนฉลาดมักจะโน้มน้อม มีอะไรก็ไม่ได้แสดงอะไรให้ใครเห็นนอกจากจะจำเป็นจริงๆ แต่ถ้าเป็นคนโง่มักจะชอบอวดอ้าง ชอบโชว์ตัวเองยังไงล่ะ

ซูบารุ:อึก

ยุยทำหน้าอย่างนั้นไม่เชื่อเรางั้นหรอ งั้นเราจะแสดงอะไรให้ดูก็ได้

ซูบารุ:แต่จะดีหรอมันไม่จำเป็นเลยไม่ใช่หรอ

ยุย:ไม่เป็นไรหรอก ถ้าซูบารุคุงไม่ได้คิดจะบอกใครอะน่ะ~

ซูบารุ:งั้นหรอ

ยุย:จะทำได้ไหม

ซูบาร:งั้นก็ได้(ตัวเราเองก็อย่างเห็นยัยนี่เทำได้เหมือนที่พูดรึเปล่า)

ยุย:ว่าแต่ว่าจะหาที่ลานกว้างแล้วยังไม่มีคนที่ไหนอีกรึเปล่า?

ซูบารุ:มีน่ะ แต่ไกลหน่อย

ยุย:ได้อยู่แล้ว~

[ลานกว้าง]

ยุย:งั้นเราเริ่มล่ะน่ะ~

ซูบารุ:เข้ามาเลย

ตึก ตึก ตึก ตึ้ง ตุ้ม ยุยได้บุกก่อนและใช่ขาเตะแต่ซูบารุกลบได้ทันแต่ก็ได้ทันเห็น

ซูบารุ:อึก นี่เธอเตะหรอเนี่ยแรงใช้ได้เลยนี่ เล่นเอาพื้นแตกได้ด้วย

ยุย:เห็นรึยังว่าเราน่ะมือหนัก นี้ขาดไม่เต็มแรงยังขนาดนี้แล้ว ถ้าเราสับคานาโตะคุงเมื่อกี้นี้ล่ะ คงจะร้ํูใช่ไหมล่ะ

ซูบารุ:ก็คงนั้น ไม่น่าล่ะทำไมถึงเห็นฉันทุบกำแพงวันแรกถึงได้ไม่ตกใจเหมือนครั้งแรกเลยน่ะ

ยุย:ก็น่ะ ว่าแต่ จะต่ออีกไหม

ซูบารุ:ไม่ล่ะ ถ้าขืนฉันได้สู้กับเธอ ฉันคงได้เจ็บตัว

ยุย:งั้นก็เอางั้นล่ะกัน(อย่างที่คิดไว้เลยว่าซูบารุเนี่ยจริงๆแล้วเป็นน่าคบว่าพี่น้อง ยกเว้นอายาโตะอีกเนี่ย แต่ก็แค่ไม่กล้าเข้า ไม่รู้วิธีการเข้าสังคมแค่นั้น เราเนี่ยยังมองคนเก่งเหมือนกันเนี่ย)

ซูบารุ:ยิ้มอะไรของเธอเนี่ย

ยุย:เปล่าเราก็แค่นึกถึงอะไรบ้างอย่างน่ะ

ซูบารุ:แล้วอะไรของเธอล่ะ

ยุย:เป็นความลับ "ยุยได้เอานิ้วชี้ มาไว้ที่ปากเพื่อเป็นการสื่อว่าอุ๊บไว้"

ซูบารุ:งั้นหรอ

ยุย:เรากลับล่ะน่ะ~

ซูบารุ:อืม แล้วจำทางกลับแล้วไง

ยุย:จำทางกลับได้แล้ว~

ซูบารุ:อะไรกันน่ะ ไอ้ความรู้สึกเนี่ยมาคืออะไรกัน ทั้งๆ ที่มันเหมือนกัน แต่มันไม่ได้รู้สึกแบบกับยัยนี้กับเมื่อมันคืออะไร อะเดี๋ยว แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกอะไรกับยัยเนี่ยด้วยเนี่ย ตุ้ม "ซูบารุได้ทุบพื้นจนแตกละเอียด"

——————————————————————————

ผู้เขียน

ตอนที่ 7 สิ่งที่อยู่ในลึกๆ ของยุย ซูบารุ ในตอนนี้เกี่ยวกับมีการเริ่มเล่าปมของยุยจังขึ้นมาบ้างแล้ว และความสามารถของยุยจัง แต่ถ้าซูบารุคู๊งไม่ช่วยไม่งั้นคานาโตะคุงได้(โดนยุย)อัดและแน่เลย

แล้วก็ความรู้สึกของซูบารุคุงที่ได้เปลี่ยนแปลงไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***