ตอนความรู้สึกของเหล่าสึกินามิ

"หลังจากที่ได้รับอนุญาตยุยได้มุ่งหน้าไปที่สวนสาธารณะ"

[สวนสาธารณะ]

ผู้จัดการ:อ้าว โคโมริจัง

ฮ่า ฮะ ฮ่า ฮะ เสียงหอบเหนื่อย

ยุย:ขอโทษที่ทำให้เวลามาสายค่ะ

ผู้จัดการ:ไม่เป็นไรเลย ทางนี้ต้องขอโทษล่ะกันที่เรียกกระทันหัน เพราะมันเกิดเหตุนึงเลยต้องเป็นแบบนี้

ยุย:ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเรามาเริ่มถ่ายละครเถอะค่ะ

ผู้จัดการ:แต่จะดีหรอ เพราะเธอเองก็เพิ่งมาเองน่ะ พักสักแป๊ปก็ได้

?:(หือ

ยุย:ไม่เป็นไรค่ะ เพราะจะได้ไม่ต้องเสียเวลาด้วยค่ะ

ผู้จัดละคร:งั้น เดี๋ยวบอกผู้จัดละครเลยเริ่มถ่ายละครเตรียมเร็ว

"ในระหว่างผู้จัดการกำลังจะบอกผู้จัดละคร แต่มีคนทัก"

?:ไง วันนี้เจอถึงสองครั้งเลยน่า~

ยุย:ไง โควคุง มีอะไรหรอ~

โคว:เปล่าหรอพอดีเห็น ยุยจังเหนื่อยหน่อยก็เลย

ยุย:งั้นไม่ต้องห่วงเราหรอน่ะ โควคุง เราไหวอยู่แล้ว

โคว:งั้นหรอ

ผู้จัดละครเอาล่ะ:ได้เวลาถ่ายทำแล้ว เตรียมตัวได้แล้วนักแสดง

ยุย:งั้นเราไปน่ะ โควคุง~

ผู้จัดละคร:เอาล่ะวันนี้แสดงคือ ระหว่างที่ชิสึกุหรือโคโมริ ที่ได้เดินกลับไปทางจากบ้านไปกำลัง ร้านอาหารโปรด แต่ก่อนไปก็ได้เจอหมาของยูสุหรือโควที่เห็นชิสึกุแล้วทักทาย แต่ทางชิสึกุได้ทำตัวหยิ่งใส่ แก้เขินตามบทละคร

ยุย/โคว:ค่ะ/ครับ

คณะผู้จัดละคร:แต่ว่าจำบทได้แล้วรึยัง โคโมริ เวลาจำบทระยะสั้นทำได้หรอ

ยุย:ได้ค่ะ

ผู้จัดละคร:งั้นเริ่มได้

หลังจากถ่ายละครไปด้วยดีเสร็จแล้วก็ในระหว่างที่จะจัดเตรียมก็ได้ทำการแก้ไขข้อผิดพลาดของนักแสดงแล้ว

ผู้จัดการ:เหนื่อยน่ะ~ แหมวันนี้ก็ได้แสดงเต็มที่เลย

ยุย:ออ ขอบคุณค่ะ

โคว:ยุยจังเราไปน่ะ

ยุย:อืม

ผู้จัดละคร:ตอนนี้19:54ก็ประมาณเวลาแล้ว เตรียมเก็บของด้วย เจ้าหน้าเก็บของ

เจ้าหน้าที่เก็บของ:ค่ะ/ครับ

ในระหว่างที่เจ้าหน้าที่กำลังเก็บของก็ไก้มีคนเดินนั่งข้างยุยและได้ตำหนิยุย

ตึก ตึก ตึก ฟึ่บ เสียงคนเดินและนั่งข้างยุย

?:เฮ้ย~ ดึกป่านนี้แล้วเนี่ย ทำไมยังไม่ได้กลับเนี่ย

แต่ก็นะ เพราะมีคนมาสายเลยเวลาตั้ง10นาที และยังต้องให้เวลาจำบทอีก 1ชั่วโมง แบบนี้อีกน่ะ

ยุย:ออ มีอะไรรึเปล่าค่ะ (คนครั้งก่อนที่โวยวายนี้ นี่)

?:เปล่าก็แค่บ่นแถวนี้ว่า วันหลังช่วยมาเช้ากว่านี้อีก น่ะ เพราะจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเพิ่มอีก

ยุย:งั้นต้องขอโทษด้วยน่ะคะ ที่ทำให้เสียเวลา วันหลังฉันจะมาเร็วกว่านี้ค่ะ

?:รู้ตัวก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องทำให้ฉันเสียเวลา

ยุย:ค่ะ

งั้นฉันไปล่ะ

ค่ะ~

ผู้จัดการ:น้องยุน! เป็นอะไรไหม ที่โดนแม่นั้นทำอะไรรึเปล่า

ไม่เป็นไรค่ะ

งั้นหรอ ล่องอก

ทำไมหรอค่ะ

ผู้จัดการก็เพราะแม่นี้ ชื่อว่า จูน ฮายี ยังล่ะ รู้จักไหม

ยุย:ไม่เลยค่ะ เพิ่งได้ยินที่ผู้จัดการพูดเมื่อกี้นี้ค่ะ

ผู้จัดการ:เธอเป็นนักแสดงเกาหลีที่มาจากต่างประเทศที่จีน แต่ย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่น เหมือนน้องยุนเลย เรื่องความสามารถนางน่ะเก่งมาก แต่เรื่องนิสัยตามที่เห็น ชอบเหยียดคน ครั้งก่อนที่ยกเลิกนางที่เป็นบทของนาเอกก็เพราะมีปัญหา แต่พอดีมีน้องยุนเลย เลยโชคดีไป

ยุย:งั้นหรอค่ะ(โชคดีสำหรับ ว่าแต่ว่าทำไมถึงเรียกชื่อฉันว่าน้องยุนหรอ

ผู้จัดการ:ทำไมหรอไม่ได้หรอ

ยุย:เปล่าค่ะ ก็แค่รู้สึกแปลกๆ ค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ

ไปได้เลยเพราะเก็บแล้ว

ค่ะ~

"หลังจากคำทักทายลากล่าวของเสร็จแล้ว ก็กำลังจะกลับไปคฤหาสน์ซาคามากิแต่ระหว่างทางก็มีคนกำลังพูดข่าวลือ"

[รถเมล์]

?:นี่ ๆได้ยินข่าวไหม

ยุย:(ข่าวหรอ) "ในระหว่างที่เค้าเล่าอยู่ยุยได้นั่งแอบฟัง"

?:ข่าวอะไรน่ะ~

?:ก็ข่าวที่ว่าหมาแถวนี้แปลกๆ อยู่ๆก็หอนออกมาล่ะและก็กลัวออกมาล่ะทั้งๆ ที่มีอะไรเลยแท้ๆ เวลา20:00ไม่ก็21:00 น่ะดิ

?:ทำไมล่ะ

?:ก็เพราะแถวนี้อาจมี...

?:มีอะไรน่ะ

?:ก็ผีน่ะสิ

?:เอ๋ จริงดิ น่ากลัว

ยุย:(ผีกับหมาหอนกลัว)

ยุย:(จะว่าไปแล้ว) หลังจากที่ฟังเด็กสาวสองคนที่กหลังเล่าก็ได้นึกเหตุการ

***ย้อนเหตุการณ์สวนสาธารณะ****

?:เฮ้ย!มันเป็นจริงหรอ

ยุย:(หืม อะไรน่ะ)

?:ก็จริงอะดี เพราะได้ฉันได้เห็นหมาแปลกที่มีสีแดงบลอนด์อ่อน

ยุย:(หมาสีแดงบลอนด์งั้นหรอ)

?:แล้วลักษณะยังไง

?:ก็ลักษณะคือเห็นขนมันเป็นสีแดงบลอนด์ แค่นั้น และก็อีกอย่าง

?: อีกอย่างอะไรหรอ

?:ก็คือ มีคนแปลกๆเดินมาแถวหน้าถ้าคฤหาสน์หรูใหญ่ที่หนึ่งล่ะ

?:แล้วมันแปลกยังไง

?:คือพวกเค้าน่ะ มาตอน2ทุ่มหรือไม่3ทุ่มครึ่ง

?:ห๊ะ นี่มันดึกมากเลยน่ะ

?:จริงใช่ไหมล่ะ

?:ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่เอาเป็นว่าระวังดีกว่า

?:ตามนั้น

*****กลับมาที่ปัจจุบัน*****

ตึ่ง ตึง

?:ถึงแล้ว รีบลงแล้วกลับดีกว่า เพราะตอนนี้ก็เกือบถึง2ทุ่มแล้ว

?:ตามนั้น

"หลังจากที่เด็กสาวสองคนนั้นได้รีบลงไป เพื่อกลับบ้านให้เร็วขึ้น แต่ยุยยังนั้นนั่งต่อเพราะที่กลับไปคือที่คฤหาสน์ซาคามากิและได้"

ยุย:(ในที่ถ่ายทำ ก็ได้เล่าว่าหมอสีแดงบลอนด์แล้วก็คนเดินตอนดึกที่ๆคฤหาสน์หรอ)

ตึ่ง ตึง

ยุย:อะ ดูท่าทางจะถึงแล้ว

"ยุยได้ลงจากรถและได้เดินไปคิดไป"

[ทางเดิน]

ุยุย:(จะว่าไปแล้วเหตุการณ์นี้คุ้นจัง)

ยุย:(เหมือนเหตุการณ์กับ)

-------โบร๋ว "เสียงหามาหอนที่ตอนนี้เวลา2ทุ่ม

ยุย:หืม หมาหอนตามที่ข่าวบอกสิน่ะ

ยุย:ั(งั้นก็หมายความว่าหมาบลอนด์กับคนเดินกลางดึกต้องเกี่ยวข้องแน่!!)

ตึก ตึก ตึก "เสียงเดิน"

ยุย:(ฮึก คนไม่สิหรือว่า)

ยุย:(ไม่ได้! เราต้องตั้งสติ)

ตึก ตึก

ฟู่~ฟึ่บ ลมหายที่กำลังตั้งสติ และหันกลับ

ยุย:ใครน่ะ!! เอ๋ มะ....ไม่มี (ไม่ใช่สิความรู้สึกอย่างนี้มัน!!)

?:เจอตัวแล้ว "เสียงคนจากด้านหลังและระยะที่ข้างหู"

นั้นสิน่ะ!!! เสียงที่ตอบกลับอีกเสียงหนึ่ง เสียงที่ดูใจเย็น

ยุย:เดี๋ยวน่ะ เสียงนี้มันหรือว่า

"ยุยได้หันกลับไปนั้นก็คือ"

คาร์ล่า:อืม ไม่ใช่นี้

ยุย:เอ๋

ชิน:นั้นสิน่ะ พี่ ถ้าเป็นผู้หญิงคนนั้น คงไม่เป็นแบบนี้หรอก ก็เพราะว่ายัยนั้นไม่ใช่แบบที่ผู้ชายชอบนี่ อาโทษทีที่ตกใจ

ยุย: (ไม่ใช่แบบ อึก )

คาร์ล่า:ใช่ยังไร้ประโยชน์กว่านี้และยังไม่มีสิทธิ์หรอ ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรอก

ยุย:(ไร้ประโยชน์กว่านี้และไม่มีสิทธิ์)

ยุย:อ๊า นั้นสิน่ะ

คาร์ล่า:หืม อะไรของเจ้า

ชิน:ใช่ พวกเราไม่ได้มีธุระกับเธอแล้ว กลับไปซะ!!

ยุย:กลับงั้นหรอ ตึ้ง "เสียงยุยได้ทุบพื้นแตก "

ชิน:เฮ้ย!! เดี๋ยวดิ อะไรของเธอเนี่ย!!

ยุย:เมื่อกี้ใครว่าก่อนล่ะ

ชิน:ห๊ะ นี่เธอพูดอะไร ฉันไม่ได้หมายถึงเธอ แล้วเธอจะเกี่ยวอะไรด้วย และอีกอย่างเธอน่ะ แรงเยอะอย่างกับกอลิล่าแน่

ยุย:เมื่อกี้ว่า กอลิล่าใช่ไหม

ชิน:กะอิแค่คำว่ากอลิล่าทำไมถึงต้องโกรธขนาดนี้ด้วย

ยุย:หืม ไม่เปลี่ยนไปเลยน่ะ ไอ้นิสัยอย่างกับพวกหมาเนี่ย

ชิน:นี่เธอ!!! จะหาเรื่องกันใช่ไหม อย่าคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแล้วฉันไม่กล้าลงมือน่ะ

คาร์ล่าเดี๋ยวก่อนชิน!!!

ชิน:จะห้ามผมทำไม!!! ยัยนี้มันกล้าด่าผมกับพี่น่ะ!!!!

ยังไงก็ใจเย็นก่อน

คาร์ล่า:ทำไมเจ้าถึงได้ว่าพวกฉันสองคนล่ะ ทั้งไ ที่ไม่รู้จักเลย

ุยุย:อ้อ ไม่รู้จักสิน่ะ ไม่รู้เลย~ แล้วไอ้คนที่ว่าฉันคือใครล่ะ!!! "ยุยเถียงแบบเดือดใส่"

ชิน:ห๊ะ แล้วฉันได้ว่าเธออะไรล่ะ

ยุย:ก็ตามที่บอกไป ไง

คาร์ล่า: หึ เมื้อกี่นี้เธอบอกว่า ว่าฉันใช่ไหม

ยุย:ก็ใช่น่ะสิ

คาร์ล่า:แล้วเธอ รู้ว่าพวกเราเป็นใครใช่ไหม

ยุย:ใช่ รู้ไง คุณสึกินามิแห่งต้นตระกูลค่ะ~

ชิน:แล้วเธอรู้แล้วทำไมถึง!!.... อึก

ยุย:ถึง ถึงอะไรล่ะ โห นี่จำไม่ได้สิน่ะ ทำไมถึงได้สมองเสือมขนาดนี้ล่ะ

คาร์ล่า:นี่ เธอเป็นใครกันแน่

ยุย:ก็ ยุย ไง

คาร์ล่า/ชิน:อึก

ชิน:เฮ้ย เดี๋ยวดิ เมื่อกี้นี้ว่าอะไรน่ะ

ยุย:ก็ยุย คนที่เคยอยู่กับพวกนายไง

ชินไม่จริงน่า!!! นี่เธอเป็นใครกันแน่!!!

ยุย:โอ้ย!!!! บ่ด้ายยินก้า!!(ไม่ได้ยินหรอ) "ยุยได้เดือดจนเริ่มพูดภาษาเหนือ"

คาร์ล่า:นี่เธอพูดอะไรนี่?

ยุย:ฮึ ช่างมัน ฉันกลับแล้วล่ะ

ชิน"หมับ"ก็บอกว่าเธอเป็นใครกันแน่!!

ยุย:โอ้ยก็บอกว่า ยุย โคโมริ ยุยไง ถ้าไม่เชื่อก็ดูที่ตาดิและกลิ่นสัมผัสดิ

คาร์ล่า/ชิน:หืม/ห๊ะ:ตา และกลิ่นสัมผัสงั้นหรอ

คาร์ล่ากับชินได้ดูที่ตาและกลิ่นสัมผัสที่ได้ทำแล้วตกใจ

[ตัดมาที่นั่ง้มาของสวนสาธารณะที่ใกล้ๆกับคฤหสน์ซาคามากิ]

ชิน:อะ จริงดิ

คาร์ล่า:เป็นเธอหรอ "คาร์ล่าได้ถามแบบตกใจที่ยังมีสติ"

ยุย:ก็ใช่น่ะสิ แล้วคิดว่าอะไรล่ะ "ยุยได้มั่นหน้าถามกลับ

ชิน:ปะ....เปล่านี่ กะ...ก็ไม่คิดว่าเธอจะเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้"ชินตอบแบบเขินๆใส่"

ยุย:ก็แหงล่ะ ใครจะไปอยู่แบบนั้กันล่ะ~ ยุยได้ตอบแบบกึ่งเล่นๆ

คาร์ล่า:งั้นต้องขอโทษด้วยล่ะกันที่ ว่าใส เธอ " คาร์ล่าได้ขอโทษ"

ยุย:เราเองก็ต้องขอโทษด้วยล่ะกันที่ ด่าใส่

คาร์ล่า:ระ...เราเองงั้นหรอ" คาร์ล่าสงสัยคำเรียกของยุย

ยุย:เอาล่ะ ถือว่าหายดันแล้วน่ะ~

ยุย:งั้นเรากลับล่ะ เพราะเดี๋ยวทางซาคามากิจะเดือดร้อนเอา

ยุย:งั้นเจอวันหลังน่ะ ออ เราถามหน่อยดิ

คาร์ล่า:อะไรละ

ยุย:อืม คือ ทำไมถึงได้ตามหาเรางั้นหรอ~

ชิน:ก็ได้ยินว่าเธอกลับจากเมืองนอก นี่ ก็เลยตามหาไง เลยตามหา

ยุย:แล้วได้ยินจากใครหรอ~

คาร์ล่า:จดหมายจากคาร์ลไฮนซ์ ไงล่ะ เจ้าแวมไพร์โสโครกนั้นไง

ยุย:งั้นหรอค่ะ

ยุย:งั้นฉันไปก่อนน่ะค่ะ อึหึ "บุญยิ้มให้กับคาร์ล่าและชิน"

ตึก ตึก ๆ ยุยได้วิ่งกลับไปที่คฤหาสน์ซาคามากิ

[คฤหาสน์สึกินามิ]

ชิน:เฮ้ย เหนื่อยชะมัดเลย อะว่าแต่นี้พี่

คาร์ล่า:หืมอะไรชิน

ชิน:ไม่หวั่นไหวบ้างหรอ

คาร์ล่า:หวั่นไหวสิ แล้วชินล่ะ

ชิน:นั้นสิน่ะ ไม่คิดเลยจะเปลี่ยนไปเยอะมากเลย สวยสุดๆเลยละ

ชิน:เมื่อก่อนยังไม่เป็นยังงี้เลย แถมเหมือนมีอะไรกั้นไว้เลยล่ะ เหมือนไม่อยากจะอะไรซักอย่าง แต่ตอนนี้มันกลับบางลงแล้ว

คาร์ล่า:ใช่เลย เหมือนกับไม่อยากให้ใครเข้าใกล้นักน่ะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน

ชิน:แต่ยัยนัันก็ไปอยู่กับซาคามากิอยู่ดี ซาคามากิเนี่ยโชคดีชะมัดเลยแหะ ที่ได้อยู่กับสาวสวยราวกับนางฟ้าขนาดนั้น

คาร์ล่า:แต่ทางซาคามากิเองก็โชคร้ายเหมือนกัน

ชิน:คืออะไรหรอ พี่

คาร์ล่า:คือต้องอดกลั้นยังไงล่ะ

ชิน:ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ

คาร์ล่า:ที่ต้องอดกลั้นเพราะต้องอยู่กับสาวที่ทั้งสวยสง่างาม เก่งและไร้ที่ติ แบบนั้นมันก็ต้องคิดว่า มันสูงเกินยังไงล่ะ

ชิน:อย่างงี้นี้เอง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าหนอน่ะ ขนาดเราอยู่ได้แค่แป๊ปเดี๋ยวก็รู้สึกว่ายัยนั้นสูงส่ง ราวกับนางฟ้าผู้มีสูงศักดิ์เลย

คาร์ล่า:นั้นสิ ยัยนั้นไม่ได้เหมือนกับเมื่อก่อนที่เอื้อมแค่นิดเดียวก็ถึงแล้ว แต่ตอนนี้ นั้นไม่ได้แล้ว

"ระหว่างกที่ทั้งสองคนได้พูดถึงยุยและนึกถึงอดีตที่

ไปด้วยรวมถึงนึกภาพที่ตัวเองได้เคยสัมผัสนางหฟ้านั้น ได้ลิ้มรสนั้น ที่ตอนนี้ไม่สามารถที่จะสัมผัสได้อีกแล้ว"

———————————————————————————

ผู้เขียน

ก็ได้จบไปแล้วกับความรู้สึกของเหล่าหนุ่มสึกินามิ

เป็นไงมั้ง ได้เริ่มกลิ่นไอของมาม่ารึยัง เดี๋ยวไม่ใช่แล้ว!! หมายถึงกลิ่นไอดราม่าในเรื่องนี้ ที่ทางสึกินามิของเราได้พูดถึงไว้ แต่เรื่องนั้นไว้ทีหลังตอนหน้าจะเป็นยังไงไว้ติดตามน่ะ บ๊าย~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***