ตอนวันแรกของการไปมหาลัยและการเลือกสาขา

?:บิทช์จังตื่นได้แล้ว น่ะ~ ฮ่า

ยุย: หืม อึ!!!

อายาโตะ:หึ กว่าจะตื่นได้ ต้องให้ฉันคนนี้มาปลุก

คานาโตะ:นั้นสิแล้วหรอครับ

ยุย:หืม

ไรโตะ:ใช่ ๆพวกผมรอมาตั้งนานแล้วน่ะ~เอาล่ะเรามาทำเรื่องดีๆ กันเถอะ

เรย์จิ:นี่!พวกคุณจะสายแล้วน่ะครับ! ยังมีหน้ามาทำเรื่องแบบนี้อีกหรอครับ อีกอย่างคุณเองก็ตื่นสายวันนี้เป็นวันแรกของไปมหาลัยน่ะครับ คุณมีวินัยรึเปล่าครับ

ไรโตะ:น่าๆ บิทช์จังเองก็เพิ่งตื่น นี่

ยุยก็ไม่แล้วล่ะ เพราะเราตื่นตั้งแต่ได้ยินประโยคแรกของไรโตะคุง แล้วล่ะ~

ไรโตะ:แหมๆ อุตส่าห์ ได้ฟังผมพูดด้วยหรอ

เรย์จิ:พอเลยครับ ไรโตะ ส่วนคุณเองก็กรุณารีบแต่งตัวและลงมาอย่างรวดเร็วด้วยน่ะครับ

ยุย:เข้าใจแล้วค่ะ เรย์จิซัง

เรย์จิ:งั้นก็เจอกันหน้าประตูน่ะครับ

ยุย:ค่ะ~

พวกเรย์จิได้หายตัวไป

ยุย:อืม งั้นก็

[หน้าประตู]

มาแล้วค่ะ~

ซูบารุ:ชิ ช้าชะมัดเลย ผู้หญิงเนี่ยยังแต่งตัวน่ารำคาญ

ยุย:ก็เราเร่งแล้วน่าซูบารุคุง อีกอย่างต้องเลือกชุดที่เหมาะสำหรับตัวเองด้วยน่ะ

เรย์จิ:แต่คุณก็ควรทำเวลาเร็วกว่านี้อีกน่ะครับ

ยุย:ต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะ

เรย์จิ:เอาล่ะครับได้เวลาไปแล้วครับ

[ในรถลีมูซีน]

ยุย:หว่าทุกคนก็แต่งตัวธรรมดาๆ ในบ้าน แตกต่างจากวันไปโรงเรียน แต่สิ่งที่เหมือนกันตอนที่อยู่คือไม่พูดเคยกันในรถทุกคนเงียบหมดเลย เหมือนกับวันแรกที่เรามาเลย

อายาโตะ:เฮ้ย ชิชินาชิ

ยุย:อะไรหรอ อายาโตะ

อายาโตะ:นี่เธอคิดอะไรอยู่

ยุย:อ้อ เราก็แค่คิดถึงเรื่องอายาโตะน่ะ (ตอนนี้ยิ่งเหมือน)

อายาโตะ:ห๊ะ นี่เธอว่าอะไรน่ะ

ยุย:ก็ตามที่บอก

อายาโตะ:นี่เธอกล้าต่อปากต่อคำงั้นหรอ ชิชินาชิ

เรย์จิ:อายาโตะ หยุดเลยน่ะครับถ้าจะทำก็เชิญทำที่ห้องตัวเองครับ

อายาโตะ:เงียบปากไปเลย!!!!

ชู:หนวกหูน่า ที่นี้อยู่ในรถมันทั้งแคบ ทั้งก้อก ทั้งอึกอัดอีก

ไรโตะ:ใช่เลยล่ะ ตามที่ชูบอกเลย หยุดดีกว่าน่~ะอายาโตะคุง

อายาโตะ:นี่แกออกคำสั่งฉันหรอ ไอ้โรคจิต

ไรโตะ:ถือเป็นคำชมล่ะกันน่ะ~

คานาโตะ:พอเลยครับ!!! ทั้งอายาโตะ ทั้งไรโตะ หยุดเลยครับ ผมน่ะ อึดอัดตั้งแต่คนๆ นั้น บอกให้เข้ามหาลัยแล้วล่ะครับ แล้วยังมาเรื่องนี้อีก หรอครับ

ซูบารุ:โอ๊ย หนวกหูโว้ย จะเอะอะ อะไรกันนักกันหน่าวะ อยู่เงียบๆ ไม่เป็นรึไงเนี่ย!!!! ตาแกนั้นก็ไหว้แล้วไม่ใช่หรอว่าให้เข้ามหาลัย โดยไม่เกิดเหตุอะไรขึ้นอีกไง

เรย์จิ:ตามที่ซูบารุว่านั้นแหละ ท่านพ่อได้สั่งไหว้ หากใครสร้างปัญหาไว้ ก็จะทำการลงโทษหนักครับ

ยุย:ออ งั้นฉันขอถามอะไรได้ไหมค่ะ

เรย์จิ:อะไรหรอครับ

ยุย:คือฉันสงสัยตั้งแต่ มาก่อนออกรถแล้วล่ะค่ะ คือว่า ทำไมสีผิวของอายาโตะ คานาโตะคุง ไรโตะคุง ซูบารุคุง ชูซัง และเรย์จิซัง ดูเหมือนสีผิวมนุษย์ขึ้นมาล่ะค่ะ

เรย์จิ:คุณเองก็ช่างสังเกตจังเลยน่ะครับ ใช่ครับ ที่พวกผมนั้นมีสีผิวคล้ายมนุษย์นั้น หลังจากที่ท่านพ่อได้ทานอาหารงานเลี้ยงครั้งนั้นในวันต่อมา ก็ได้ส่งยาที่มีคุณสมบัติแปรสภาพให้คล้ายคลึงกับมนุษย์ ที่มีฤทธิ์ เพียง 12 ชั่วโมง นอกจาก สีผิว ยังทำให้มีอุณหภูมิ ชีพจร การโดนบาดแผลเอง การฟื้นฟูก็เหมือนมนุษย์ และยังทำให้ทนกับแสงแดดกลางวันได้อีกเหมือนพวกแวมไพร์สายไม่บริสุทธิ์อีกครับ

ยุย:งัันหรอค่ะ

เรย์จิ:แต่ก็มีข้อเสียอยู่เหมือนครับคือ เพราะสภาพร่างกายเหมือนมนุษย์ ถึงได้การฟื้นฟูทางร่างกายช้าทำให้ตายง่ายได้ครับ ต้องให้ฤทธิ์หมดเองหรือต้องเอายาถอดแปรสภาพครับ หืมดูท่าทางจะถึงแล้วน่ะ

[มหาลัยชิราซะวะ]

"เหล่าซาคามากิที่ได้ไปถึงผู้คนต่างก็ตกใจและตะลึความหรูหรา"

คน:โห้ อะไรเนี่ย/รถหรูชะมัด/

ปึง"เสียงคนเปิดประตู"

อายาโตะ:ที่นี้สิน่ะ มหาลัยอะไรนั้น

คานาโตะ:ใหญ่จังเลยครับ

ไรโตะ:สมแล้วที่เป็นมหาลัยระดับประเทศ~

ชู:น่ารำคาญจริง

กลุ่มผู้หญิง:ว้ายคนหล่อ/แต่ว่ามีผู้หญิงด้วยนี่/แต่ก็สวยจัง

เรย์จิ:ดูท่าทางต้องหาห้องผู้อำนวยการสิน่ะครับ

ไรโตะ:ก็คงงั้น เพราะพวกเราไม่ได้สอบเข้านี้เนอะเหมือนตอนเรียวเทย์

ซูบารุ:ชิ ได้กลิ่นพวกมนุษย์เต็มเลย

ไรโตะ:แต่ก็ได้กลิ่นสาวเต็มเลย หืม....ยังคนอื่นนอกจากบิทช์~ แถมยังอีก 5 คนด้วย"มีสาวเดินผ่านที่อยู่ระยะที่ไรโตะรับกลิ่นได้ต่างจากสาวคนอื่นๆ"

ยุย:หึ (กลิ่นสัมผัสแรงนี่มันอย่าบอกน่ะว่า...)"ในระหว่างที่ยุยกำลังนึก มีคนเรียกกันซะก่อน"

?:โย่ว! ยุยจัง ไม่ได้เจอกันเกือบตั้ว 1 อาทิตย์ น่า~

ยุย:อ้าว โควคุงหรอ โย่ว~

โคว: ว่าแต่ว่า ยุยจังใส่ชุดน่ารักๆ อีกแล้วน่ะ

ขอบคุณน่ะ~สำหรับคำชม

?:เห้ โคว

"หลังจากที่ผ่านไป จากตอนที่แล้วคือเมื่อ6วันก่อนที่ยุยจะเข้ามหาลัยที่ยาของซาคามาดิส่งมาพอดี และลองทดลองแล้ว"

ย้อนความเหตุการณ์ก่อนที่โควจะมา

โคว:โห้ ที่นี้น่ะหรอ มหาลัย ใหญ่จังเลย แถมยังมีพวกมนุษย์เยอะแยะเลย แหะ

อาสึซะ:อืม

ยูมะ:แต่พวกมนุษย์ก็เยอะมาก จนน่ารำคาญ

รุกิ:ก็ที่นี้เป็นมหาลัยที่ดังระดับประเทศเลยนี่

โคว:โอ้ ทำไมคนถึงมุงเยอะขนาดนั้นเนี่ย

รุกิ:ดูเหมือนว่า ซาคามากิมาถึงแล้ว เพราะรถลีมูซีนนั้น

อาสึซะ:งั้นอีฟก็มาแล้วสิ

โคว:นั้นเอ็มเนโกะลงมาแล้ว~ ดูท่าทางฉันต้องต้อนรับ ไปล่ะ~

รุกิ:เดี๋ยวโควกลับมาก่อน ยูมะ นายไปดูแลโควอย่าได้สร้างปัญหาล่ะ

ยูมะ:ครับๆ

กลับมาที่ปัจจุบัน

ยูมะ:รุกิเรียกตามกลับ หืม"ยูมะได้เหลือบมองเห็นยุยและได้ตกใจ"

ยูมะ:นี่เธอเป็นใครหน่ะ "น้ำเสียงตกใจและหันไปถามโคว"หมับ" เห้โควไหนบอกว่า ยัยหมูตัวเมีย

ยุย:อ้าว ยูมะคุง ลืมเราแล้วหรอ อึหึ"ยุยยิ้มใส่ยูมะ

ยูมะ:มะ...ไม่จริงน่า

โคว:มันเป็นเรื่องจริงยูมะคุง ก็คนนี้แหละ เอ็มเนโกะ ที่เราเคยรู้จัก บอกแล้วว่าถ้าเห็นตกใจแบบสุดๆเลยใช่ไหม สวยมากเลยใช่ไหมล่ะ~

ยูมะ:ห๊ะ พะ..พูดบ้าอะไร ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย!!!!

ว่าแต่ว่า ไปได้แล้วเดี๋ยวโดนรุกิดุอีก

โคว:ก่อนกลับฉันขออะไรอย่างนึงก่อน "โควได้มองทางซูบารุ"

โคว:โย่ว ซูบารุคุง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน

ซูบารุ:ชิ มีอะไรล่ะ

โคว:เปล่าหรอกแค่อยากทักทาย แค่นั้น

ซูบารุ:แกเนี่ยชอบกวนประสาทฉันจังเลยน่ะ

โคว:งั้นก็บ๊าย

ยุย:อะ ก่อน โควคุง

โคว:หืม มีอะไรหรอเอ็...ไม่สิยุยจัง

ยุย:คือฉันอยากถามหน่อยว่ามาอยู่ที่นี้ได้ไง

โคว:ก็เพราะ ตึก ตึก ตึก"โควได้เดินไปพูดกับยุยระยะใกล้"ท่านคาร์ลไฮนซ์ให้มาที่นี้

โคว:งั้นก็บ๊ายจริงๆแล้ว บ๊ายยุยจัง บ๊ายซูบารุคุง บ๊ายทุกคนเหล่าซาคามากิ

"จากนั้นโควได้กลับไปหารุกิ"

อายาโตะ:ชิ กวนประสาทชะมัด "คนในซาคามากิได้บ่น"

เรย์จิ:ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแลยน่ะครับ ว่าแต่ว่าคุณเถอะครับ

ยุย:อะไรหรอค่ะ เรย์จิซัง "เรย์จิได้ถามว่ายุย"

เรย์จิ:คุณไปได้เจอรู้จัก ชายคนนั้นที่ไหนหรอครับ

ยุย:อ้อ ฉันเจอที่บริษัทน่ะ พอว่าเป็นนักแสดงชายที่แสดงคู่กับฉันค่ะ มีอะไรหรอค่ะ

อายาโตะ:เมื่อกี้เธอว่ายังไงน่ะ! อย่าบอกน่ะ คนที่คุยกับเธอตอนนั้นคือ

ยุยก็ใช่อยู่หรอก แต่ไม่ต้องห่วงน่ะ ฉันได้ขีดเส้นกันไว้แล้ว รับรองฉันไม่ไปเกินระยะห่างที่ฉันขีดหรอกน่า~ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงเลยน่า~ อึหึ "ยุยได้ยิ้มใส่อายาโตะ"

อายาโตะชิ

[ทางด้านรุกิ]

โคว:โทษทีน่ะ

รุกิ:นี่นายไปแบบนี้ มันขัดคำสั่งฉันน่ะ

โคว:ก็ฉันขอโทษแล้วน่ะ ออ จะว่าไปแล้วรุกิคุงเห็นเอ็มเนโกะจังไหม

รุกิ:เห็น แล้วจะทำไม

โคว::ก็อยากถามว่าสวยไหม

รุกิ:เอาถามเรื่องนี้เอาไว้ทีหลัง เข้าหอประชุมได้แล้ว

[หอประชุม]

"หลังจากที่รุกได้บอกเข้าหอประชุมแล้วเป็นเวลา 1 ชั่วโมง 30 นาที

ผู้อำนวยการได้กล่าวคำทักทายของเหล่านักศึกษาแห่งนี้

และได้อธิบายไว้ว่าความเป็นมาในโรงเรียนและได้อธิบายสาขาที่สามารถเข้าเรียนด้วย และมีการทดสอบเข้าเรียนอีกด้วย รวมไปถึงชมรมต่างๆนาๆ

อายาโตะ:เฮ้ย เหนื่อยชะมัด นั่งนานแบบนี้หน่ะ

ไรโตะ:เอ้าน่า~อย่างน้อยก็ได้ รู้เกี่ยวกับเรื่องมหาลัยและก็สาขาที่ให้เรียนด้วยน่า~

ยุยจะว่าไปแล้วอายาโตะ ไปสาขาไหนหรอ "ได้ถามอายาโตะ"

อายาโตะ:ก็แหงอยู่แล้ว เอ สาขาอะไรบ้างนะ

เรย์จิ:ให้ตายสิครับ คุณไม่ได้ฟังเลยหรอครับ ว่ามีสาขาอะไรบ้าง#งั้นเรย์จิก็เล่าให้แอดฟังบ้างสิค่ะ#

เรย์จิ:กรุณาฟังให้ดีๆ นะครับ ในมหาลัยแห่งนี้ มีสาขาหลากหลาย คือ สายวิชาการ สายศิลป์ สายกีฬา สายดนตรี สายเกษตร สายธุรกิจ สายวิทย์ สายการแสดง และสายอาชีพเป็นต้นและในแต่ละสายก็มีสายที่แยกย่อลงมาอีกครับ

ไรโตะ:งั้นผมขอเลือกไปสายดนตรีน่ะ "ไรโตะได้บอกเป็นคนแรกและได้ถามไปที่ชู

ไรโตะ:แต่ชูคงเลือกสาชาดนตรีเหมือนกันใช่ไหม

เรย์จิ:ก็คงใช่ล่ะครับ เพราะคงไม่เอาอย่างพวกสายที่ต้องใช่ร่างกายกับสมองนักหรอกครับ

ไรโตะแล้วเรย์จิ อายาโตะคุง คานาโตะคุง ซูบารุคุง และบิทช์จัง "เลือกสาขาอะไรบ้างหรอ ไรโตะได้ถามทุกว่าเข้าสาขาอะไร"

เรย์จิ:ผมเลือกสายวิทย์เคมีครับ

ไรโตะ:เห้ สายวิชาการนี้เอง แล้วคานาโตะคุงล่ะ

คานาโตะ:ผมคงเลือกมันเป็นสายอาชีพมั้งครับ

ไรโตะ:คานาโตะคุงสายอาชีพสิน่ะ

คานาโตะ:ครับ

ไรโตะ:ซูบารุคุงล่ะ

ซูบารุ:หึ ฉันเลือกสายยังไม่รู้

อายาโตะ:ฮะ กะอิแค่นี้แกยังเลือกไม่ได้งั้นหรอเจ้าฮิคิโคโมริ 555555555 "ฮายาโตะได้ยั่วโมโห ซูบารุไว้

นี้ ว่าไงน่ะ แล้วแกละ เลือกได้ แต่ซูบารุก็ไม่ยอม

ก็แหง แหละ ก็ฉันคนนี้เลือกบาสยังไงล่ะ 555

อายาโตะคุงสายกีฬาสิน่ะ

ห๊า บาสเนี่ยเป็นกีฬาด้วยหรอ

ยุย:(ก็ใช่น่ะสิ อายาโตะ)

หึ พวกสายบ้าพลัง

ยุย:(ก็พลังเเหมือนกันนั้นแหละ)

นี้แก จะหาเรื่องแล้วใช่ไหม!!

?:เห้ ช่วยด้วย!!!! "เสียงตะโกนดังแต่อายาโตะกับซูบารุไม่ได้ยิน

ทุกคน: หือ "ทุกคนได้ยินยกเว้นอายาโตะอายาโตะกับซูบารุไม่ได้ยิน"

ก็เอาเส่ เอาให้มันรู้ไปเลย

อายาโตะ หยุดหาเรื่องจะดีกว่าน่ะ~ หรือถ้าจะทะเลาะกันก็อย่าทะเลาะกันตอนี้ดีกว่าน่ะ~

?:ใครก็ได้ใช่หยุดทีค่ะ!!!

ห๊ะ นี่แกมีสิทธิ์ออกคำสั่งฉันงั้นหรอ

ไม่ใช่น่ะ อายาโตะคุง

ใช่ ตามที่ไรโตะคุงบอกดีกว่าน่ะ~

แล้ว เธอจะห้ามฉันทำไม

ใช่ ฉันกับไอ้หมอนี่ให้รู้ดำรู้แดงกัน

เห้ ไอ้พวกนั้นหน่ะ ถ้าจะไม่ช่วยก็หลบหน่อย

ถ้างั้นอายาโตะคุงกับซูบารุคุงก็โชคดีน่ะ~

ยุย:ตามนั้น ตึก ตึก ตึก "ยุยถอยห่างและทุกคนยกเว้นอายาโตะกับซูบารุ"

อายาโตะ/ซูบารุ:/ห๊า แล้วคนอย่างฉันทำต้อง /อึก ตึ้ง อ๊ากกกกก ตุ้ม เสียงชนอย่างแรงและเสียงซูบารุกับผู้กญิงถือของ

อายาโตะ:เฮ้ย เกือบไปแล้ว เห้ ทำไมเธอถึงไม่บอกฉันห๊ะ ชิชินาชิ "อายาโตะได้ว่ายุยว่าทำไมไม่บอกเค้า"

ยุย:ก็เราบอกแล้วว่าอย่าทะเลาะกันกันตอนนี้น่ะ อายาโตะก็ไม่ฟัง "ยุยได้อธิบายกับอายาโตะ"

อายาโตะ:นี่กล้าหือกับฉันงั้นเหรอ "แต่อายาโตะก็โทษยุยอยู่"#กล้าหือ อายาโตะนั้นแหละ•_•#

ยุย:แล้วใครล่ะที่บอกว่า เธอจะห้ามฉันทำไม!! ห๊ะแล้วใครตอบอย่างนี้ นอกจากจะอายาโตะ ล่ะ!! "แต่ยุยก็ได้เถียงและใช้เสียงดุใส่"

อึก หน่อย!!!!! อายาโตะไม่เถียงกลับเพราะเป็นความจริง#คงกลัวสิน่ะอายาโตะ#

ไรโตะ:ว่าแต่ ก่อนที่จะทะเลาะกันไม่ไปดูซูบารุคุงไม่ดีกว่าหรอ~

อายาโตะกับยุย:จริงด้วย

[ทางด้านซูบารุ]

?:อ๊า นี่นายไม่ได้เป็นไรใช่ไหม "น้ำเสียงใจเย็น"

ซูบารุ:จะไม่เป็นไรได้ยังไง เนี่ย เจ็บสุดเลย แล้วเธอล่ะ!! ทำไมไม่บอกฉัน ซูบารุได้โต้กลับไปแบบนั้น

?:ก็นายทะเลาะกับคนอื่นวี

ยุย:อยู่ไหนน่ะ ซูบารุคุง

คานาโตะ:อยู่ทางนั้นครับ "คานาโตะได้บอกทางทุกคนก็ไปทางที่คานาโตะนำทาง"

ซูบารุ:นี่คิดว่าเป็นความผิดฉันหรอ

ไรโตะ:หว่าทะเลาะกับเด็กผู้กญิงด้วยหรอเนี่ย

?:แล้วใครบอกให้ทะเลาะกันที่แบบนี้ล่ะ "น้ำเสียงที่ยังใจเย็นอยู่"

[ทางด้านหนึ่ง]

?:อะ อยู่ไหนน่ะเนี่ยโธ่ อยู่ทางอยู่ทางนั้นไง

?: ชิริน่ะ

ตัดมาทางซูบารุ

?:ชิรินะ ฮะหึก ฮะหึก ชิรินะ ตามหากันซะให้ทั่วเลย

"เสียงคนเหนื่อย"

ชิรินะ:โอะ ฮานัน โทษทีๆ แหะๆ

?:ก็ฉันบอกแล้ว ว่าแย่เล่นอะไรแพลงๆ น่ะ

ไรโตะ:เอ๋ มนุษย์ผู้หญิงน่ารักๆ ขนาดนี้ อีก คนนึ่งผมสีชมพู อีกคนนึ่งผมสีเงินล่ะ

เรย์จิ:ไรโตะ หยุดเลยน่ะครับ ท่านพ่อได้รับคำสั่งอะไรจำได้ไหมครับ

ชิรินะ:เห้ นายที่อยู่ตรงนั้นน่ะ

เรย์จิ:หืม มีอะไรหรอครับ

ชิรินะ:อืม "เดินเข้ามาระยะประชิต"

นายคนนี้น่ะ เป็นคนของนายใช่ไหม "ผู้หญิงได้ชี้ใส่ซูบารุ"

ซูบารุ:เดี๋ยวดิ ทำไมถึงได้ชี้ฉัน

ชิรินะ:อ้าวไม่ใช่หรอ เห็นว่าตามมาหาหมอนี่ไม่ใช่หรอ

เรย์จิ:ใช่แล้วครับ ซูบารุคุณลุกไหวไหมครับ

ซูบารูไหวอยู่แล้ว ชิ

ชิรินะ:งั้นก็ ขอโทษล่ะกันวี ออวันหลังก็ช่วยตักเตือนคนของนายด้วยล่ะวี บ๊าย~

?:เดี๋ยวสิชิรินะ ออ ต้องขอโทษด้วยน่ะคะ ที่ทางนี้ได้เผลอทำเรื่องไร้มายาทใส่ด้วยน่ะค่ะ "เดี๋ยวสาวผมสีเงินได้ก้มคำกล่าวขอโทษ และได้ไป"

เรย์จิ:ไม่เป็นไรครับ

เรย์จิ:เอาล่ะครับได้เวลา ไปได้แล้วครับ

[ทางด้านขอชิรินะ]

?:เดี๋ยวเถอะ ชิรินะ ทำไมถึงต้องพูดกับพวกเค้าอย่างนั้นด้วยล่ะ

ชิรินะ:ฮานันเองก็รู้นี่ว่าทางนั้นพูดอะไรออกมาล่ะวี่~

แต่เค้าเป็นถึง......

ชิรินะ:รู้แล้วน่า เพราะรู้อยู่แล้วไงล่ะ

[ห้องผู้อำนวยการ]

ผู้อำนวยการ:แหม ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ลูกชายนักการเมืองอย่างซาคามากิ โทวโกะ ได้ให้มาอยู่มหาลัยชิราซะวะแห่งนี้ รู้สึกดีใจมากเลย เพราะคุณพ่อของคุณได้ทำการช่วยเหลือไว้มากครับ ทางเราได้ให้พวกคุณได้ทำการบรรจุในเครือมหาลัยแล้ว รายละเอียดจะส่งไปทางบ้านของคุณด้วยครับ

เรย์จิ:งั้นหรอครับ ทางผมเองก็รู้สึกเป็นเกียรติเหมือนกันครับ งั้นขอตัวเลยน่ะครับ

ซูบารุ:เป็นไงมั้งเรย์จิ

เรย์จิก็ทางมหาลัยได้บรรจุแล้วแต่มีปัญหาคือ ซูบาร ครับ

ซูบารุ:ชิ แล้วอะไรล่ะ

เรย์จิ:คุณได้เข้าสาขาสายอาชีพครับ

ซูบารุ:ห๊ะ ทำไมเข้าต้องสาขาอาชีพด้วยล่ะเนี่ย

เรย์จิก็เพราะคุณไม่ได้เลือกสาขาไหน ทางมหาลัยหากใครไม่ได้เลือกวิชาไหนก็เลือกได้ให้ทำการบรรจุทางสายอาชีพครับ

ซูบารุ:แล้วยัยนี่ล่ะ ทำไมยัยนี้ไม่โดนด้วยล่ะ

เรย์จิ:เพราะเธอได้ทำการเลือกสายแล้วครับ

ยุย:ก็ตามนั้น ซูบารุคุง~

ไรโตะ:แล้วบิทช์จังได้เลือกอะไรหรอ "ไรโตะได้ซักถามไปด้วยน้ำเสียงเล่นๆ"

ยุย:ก็เหมือนไรโตะคุงนั้น แหละ คือสายดนตรีน่ะ~ "แต่ยุยได้ตอบน้ำเสียงเล่นเหมือนกัน"

ไรโตะ:หืม งั้นก็ได้เจอกันสิน่ะ ~ ไรโตะพูดหว่านล้อม

ยุย:ก็ไม่ขนาดนั้นหรอ เพราะทางสายดนตรีเองก็มีหลายตัวเลือกว่าจะเข้าเรียนอะไรด้วย~ แต่ยุยได้รู้ทัน เลยตอบแบบอ้อมๆ

ไรโตะ:แล้วบิทช์จังจะเข้าอะไรล่ะ~ "ไรโตะไม่ยอมลดล่ะที่จะรู้"

ยุย:แล้วไรโตะคุงเข้าอะไรหรอ~"ยุยได้ถามกลับใส่ไรโตะ"

ไรโตะ:ถ้าบิทช์จังตอบคำถาผม ผมก็คงตอบ ไรโตะได้พยามเค้นออกมาว่ายุยเข้าเรียนอะไร

อืมถ้าไม่ตอบก็ไม่เป็นไร เพราะเราคงพอเดาได้อยู่ "ยุยเริ่มเถียงใส่ไรโตะ"

ไรโตะ:แล้วคิดว่าผมเข้าเรียนอะไรล่ะ~ "แต่ไรโตะไม่ยอมหยุดแต่ก็มีคนคอยห้าม"

เรย์จิ:พอเลยครับ ได้เวลากลับได้แล้วครับเพราะนี่ก็ดึกมากแล้วครับเพราะฉะนั้น กลับกันได้แล้วครับ

ตึ่ง ตึ้ง ตึ้ง เสียงโทรศัพท์

ยุย:โอ๊ะ เรย์จิซัง มีคนโทรเข้าขออนุญาตรับสายจะได้ไหมค่ะ

เรย์จิ:เชิญครับ แต่คุณต้องคุยในณะที่นี้ครับ

ยุย:ค่ะ ขอบคุณค่ะ

ยุย:ฮัลโหล สวัสดีค่ะคุณผู้จัดการ วันนี้มีอะไรหรอค่ะ

ออ ขอโทษน่ะค่ะ คือว่าต้องขอโทษจริงๆ น่ะค่ะ เพราะนับตั้งแต่วันนี้ ฉันได้เข้ามหาลัยแล้วนะค่ะ

ค่ะ

มหาลัยชิราซะวะค่ะ

งั้นหรอค่ะ

อืม แล้วที่ไหนค่ะ

งั้นหรอค่ะ

ถ้าวันนี้ฉันไปไม่ได้ต้องขอโทษด้วยน่ะคะ

ค่ะ

ยุย:งั้นแค่นี้ น่ะค่ะ "เสียงวางสาย"

เรย์จิ:เอาล่ะ มีอะไรงั้นหรอครับ

ุยุย:คือว่า เค้านัดถ่ายละครกระทันหันค่ะ

เรย์จิ:แล้วที่ไหนหรอครับ

ยุย:คือที่สวนสาธารณะแถวนี้ค่ะ

เรย์จิ:แล้วเลิกกี่โมงครับ

ยุย:คงจะประมาณ 2ทุ่มครึ่งค่ะ

เรย์จิ:งั้นก็เช้าสิน่ะครับ

ยุย:ก็คงงั้นค่ะ (เช้าสิน่ะ)

เรย์จิ:แต่แล้วใครจะคอยดูแลคุณตอนขากลับล่ะครับ

ยุย:ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ คงจะ นั่งรถเมล์กลับค่ะ เอาเป็นว่าฉันขอตัวไปถ่าย ละคร น่ะค่ะ

เรย์จิ:งั้นก็เชิญครับ

ยุย:ขอบคุณมากเลยน่ะค่ะ

จากนั้นยุยก็ได้มุ่งหน้าไปที่สวนสาธารณะเพื่อที่จะไปถ่ายละคร

——————————————————————————ผู้เขียน

ก็จบไปแล้วสำหรับตอนที่5 ตอนนี้ไม่ค่อยมีโมเม้นของยุยกับอายาโตะ แต่ก็ได้เจอฉากเริ่มความลายของไรโตะและการเจอตัวละครใหม่ที่เพิ่มมาอีก2คนค่ะ ตอนหน้าจะยังไงนี้ เอ ชักหน้าสนุกแล้วสิ55555

ติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***