ตอนการเจอกันมุคามิ(ยุย)

รุกิ:โคว ยูมะ อาสึซะ

โคว:หืม อะไรหรอ~ รุกิคุง~

"ฟึ่บ เสียงนั่งโซฟา"

โคว:มีอะไรหรอ~ทำถึงเรียกพวกเรามาน่ะ~

รุกิ:ซาคามากิ

อาสึซะซาคามากิ งั้นหรอ รุ กิ

ยูมะ:แล้วทำไมถึงต้องเรียกมาด้วยเนี่ย

ยัยนั้น"ก็อก เสียงวางแก้ว" กลับจากเมืองนอก

ห๊ะ หมายความว่าไงรุกิ!!

ก็ตามนั้น

อาสึซะอีฟหรอ

แล้ว มันเกี่ยวกับซาคามากิ ใช่ไหม

ใช่ ทางซาคามากิ ไม่สิ ท่านคาร์ลไฮนซ์ ได้ส่งเหล่าลูกชาย ไปมหาลัยชิราซะวะ

โคว/ยูมะ:เอ๋!!!!!

อาสึซะ:มะ....มหาลัย...งั้นหรอ

ยูมะไม่จริงน่า

รุกิ:แต่มันเป็นความจริง

อาสึซะ:แล้ว..ท่าน..คาร์ลไฮนซ์...ล่ะ

รุกิ:ทางนั้นก็ต้องการให้เราเข้าร่วมด้วย

โคว:แต่มหาลัยมีการแข่งขันกันสูงเลยไม่ใช่หรอ~

รุกิ:คงงั้น แต่ทางเราและทางซาคามากิได้มีเส้นเข้า

ยูมะ:ฮึ เส้นเข้าสิน่ะ

อาสึซะ:ว่าแต่...ทำไมถึงให้พวกเรา...เข้าด้วยล่ะ

รุกิ:ไม่รู้เหมือนกัน แต่ต้องเข้า เพราะเป็นคำสั่ง

โคว:แต่ก็คุ้มอยู่น่ะ เพราะได้เจอเอ็มเนโกะจังอีกครั้ง เลยนี่~

ยูมะยัยหมูตัวเมีย

โคว:แล้วเราต้องไปวันไหนล่ะ~

รุกิ:ก็คง อาทิตย์หน้าวันจันทร์ที่ตรงกับวันเปิดพอดี 09:30น.

โคว:เห้งั้นก็เร็วอยู่น่ะ~

รุกิแต่ก็เตรียมตัวทันอยู่ เพราะงั้นก็เตรียมตัวซะ

ทุกคน:อืม

"หลังจากที่รุกิได้พูดอย่างนั้นลงไปเหล่าทางมุคามิก็ได้กลับห้องเพื่อที่จะไปเตรียมตัวไปมหาลัย"

รุกิ:ยุย

ความรู้สึกของรุกิที่มีต่อยุย

ตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรกเธอคือผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ไม่ต่างจากคนอืนๆ คือ เหมือนกับคุจิคุ (สัตว์ในคอก)ที่กำลังรอใก้อีกทำอะไรกับตัวเองก็ได้

แต่พอได้สัมผัสกับเธอก็ไม่ใช่ ภายนอกที่เธอนั้นเกมือนคนอื่นๆ ที่ดูออกง่ายและเชื่อง แต่ภายในเธอ เข้มแข็ง คอยให้กำลังใจอยู่เสมอ สิ่งนั้นทำให้เธอแตกต่างจากคนอื่นๆ และทำผมนั้นได้หลงรักตัวเธอ

[ทางด้านของยุย]

วันนี้เป็นวันแรกของการทำงานของเราที่ญี่ปุ่น เราต้องแต่งตัวหน่อยดีกว่า

ยุย:เอาชุดอะไรดีน่ะ!

ยุย:เอาตัวนี้ล่ะกัน

"ยุยได้เลือกเสื้อแขนยาวชุดกระโปงสั้นสวมถุงน่องสีดำและรองเท้าบูทสีดำ"

"กริ่ง กริ๋ง เสียงมือถือที่มีคนโทรมา"

ยุย:โฮะ หว่าเค้าโทรมาล่ะ ตึง

ยุย:ฮะโหล มีอะไรหรอค่ะ

?:รีบมาเลยน่ะ เพราะเราต้องแสดงกับคนดังด้วย

ยุย:ไม่ต้องห่วงค่ะ ยุยไปทันอยู่แล้วค่ะ

"แอ๊ด เสียงปิดประตู"

"ตึก ตึก "

"หลังคุยเสร็จก็ไปห้องเรย์จิเพื่อขออนุญาตไปทำงานแต่ระหว่างนั้นก็มีคนขัดจังหวะ"

?:นี่เธอจะไปไหน

ยุยมีอะไรหรอ อายาโตะ"ยุยได้หันไปตามเสียง"

อายาโตะ:ฉันถาม เธอต้องตอบ ยัยบ้า!

ยุยก็เราไปทำงานน่ะ เราไม่ได้ไปไกลขนาดนั้นหรอหน่ะ เลยขออนุญาตเรย์จิซังไงล่ะ

อายาโตะ:ทำงานที่ไหน !

ยุย:ก็งานแสดงละคร ไงล่ะ ก็เราบอกงานตั้งแต่เมื่อวานไงล่ะ

อายาโตะไม่ได้! ฉันคนนี้ไม่ให้ไป

ยุยอะไรหรอ เป็นห่วงหรอ แต่ไม่ต้องห่วงน่ะ เราไม่สนใครอื่นหรอ

อายาโตะ:ใครเป็นห่วงเธอ และก็ต้องแหงอยู่เพราะฉันคือ ท่านอายาโตะยังไงล่ะ!

ยุย:แล้วทำไมต้อง พูดเสียงสู้งสูง ใส่เราจัง

อ****ายาโตะ:นะ...นี่ ฉันแค่ตัองคอยกัน ว่าใครกังอาจมาเล่นกับของฉันแค่นั้น

ยุยหรอ งั้นเอางี้อายาโตะก็ไปส่งเราไงจะได้ หวงเราไง~

อายาโตะ:นี่เธอ!

ยุย:เอาล่ะรีบๆ ไปกันเถอะ ~ เดี๋ยวสายเอาน่ะ~

อายาโตะ:ชิ

[หน้าห้องเรย์จิ]

ยุย"ก็อก ก็อก ก็อก" เรย์จิซัง ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องค่ะ

"แอ๊ด"เรย์จิ:มีอะไรหรอครับถึงได้มาถึงที่นี้ครับ

ยุย:คือฉันอยากจะขออนุญาตไปทำงานค่ะ

เรย์จิแล้วคุณทำงานอะไรหรอครับ

ยุย:ก็งานแสดง

เรย์จิ:หึ น้ำหน้าอย่างคุณเนี่ยน่ะครับ ที่งานแสดง

ยุย:ค่ะ น้ำหน้าอย่างฉันที่ทำงานแสดงแต่ก็เป็นถึงนางเอกเลยน่ะค่ะ และอีกคนที่แสดงอยู่ก็คนดังด้วยค่ะ

เรย์จิ:หึ เวลากลับล่ะครับ

ยุย:คงบ่าย2 ครึ่งมั้งค่ะ มันก็แล้วแต่ผู้จัดการค่ะ

เรย์จิ:แล้วคนไปส่งล่ะครับ

ยุย:ก็.... "หมับดึง" คนนี้ไงค่ะ

เรย์จิ:อายาโตะหรอครับ

ยุย:ใช่ ค่ะ

อายาโตะ:เห้ เดี๋ยว

เรย์จิ:งั้นก็ช่วยไม่ได้ครับ อนุญาตครับ

ยุย:ขอบคุณมากค่ะ อืม "ยุยยิ้ม"

"หลังจากที่เรย์จิได้อนุญาตไปแล้ว ยุยก็มุงหน้าไปที่บริษัทตั้งแต่ 06:30 โดยใช้เวลาไป 30นาที เพราะใช่รถลีมูซีนไป"

[หน้าบริษัท]

?:อ้าว หนูสิน่ะ ที่มาจากนักที่มาจากนักแสดงไทโกะ ได้ยินว่าเธอแสดงเก่งมากเลยนี่

ยุยค่ะ

?:แล้วชื่อว่า

ยุย:โคโมริ โคโมริ ยุยค่ะ

?:ใช่ๆ อองั้นไปกันเลยดีไหม

ยุย:ค่ะ

"ระหว่างที่คุยไปเดินก็ได้ยินเสียงเอะโวยวายกัน"

?:นี้มันอะไร ทำไมฉันถึงรับงานนี้ไม่ได้

คณะผู้จัดทำ:ก็เพราะคุณมาสาย

?:แค่ 30 นาทีเองน่ะ

คณะผู้จัดทำ:แค่ 30 นาที เองหรอค่ะ ความเป็นมืออาชีพมีไหมค่ะ

ยุย:ออ เอ๊ะอะไรกันหรอค่ะ "ยุยถามผู้จัดการ"

ผู้จัดการ:อ้อ~ นั้นคือคนที่ เป็นนักแสดงน่ะ แต่มีคนเปลี่ยนตัวแล้ว

?:ฉันยกเลิกงานอื่นเพื่อรับงานนี้ เลยน่ะ!!!!!

คณะผู้จัดทำ:แต่ว่าฉันเองก็มีคนมาแทนคุณแล้วค่ะ

?:ใครล่ะ!!

?:ก็คนนี้!! พาน้องมาเร็ว~

ผู้จัดการ:ได้เลย!! ไปเร็ว~

ยุย:เอ๋ คะ...ค่ะ อายาโตะรออยู่ตรงนี้น่ะ(อ๊า~ เราเพลอไปเยียบกับระเบิดแล้ว) ตึก ตึก ตึก "หลังจากที่มีคนเรียกแล้วยุยได้เดินไปที่คนเรียกและคำทักทายเคารพ"

?:อึก คะ....คนนี้น่ะหรอ ที่จะมาแทนฉันน่ะ

คณะผู้จัดทำ:ใช่ค่ะ

?:คงจะไม่เก่งหรอ เพราะหน้าอย่างเนี่ยเหมือนกับพวกอ่อน จะรับบทได้หรอ

ยุย:เอ๋(อืม แล้วเธอล่ะ )

คณะผู้จัดทำ:เอาล่ะ ไปกันเถอะ "หมับ"

?:นี้!!เดี๋ยวก่อน

คณะผู้จัดทำ:อะไรค่ะ

?:ถ้าฉันไม่ได้ทำงานนี้ อย่าหวังว่าฉันจะให้ยัยนี่ได้ทำงาน

คณะผู้จัดทำ:จะป่วนกัน ใช่ไหม อ้าวสตาฟที่อยู่ตรงนั้นทั้งหมดน่ะ มานี้เลย

สตาฟ:ค่ะ

คณะผู้จัดการ:คอยเฝ้าให้ดีน่ะ "เสียงที่คุยกันเบา"

[ ตัดมาที่นักแสดงฝั่งชาย]

โคว:เปลี่ยนตัวนักแสดงกันแล้วใช่ไหมครับ~

ผู้จัดการ:อาใช่ครับ

โคว:แล้วนักแสดง เก่งใช่ไหมครับ

ผู้จัดการ:เก่งสิครับ ถึงแม้เค้าเป็นนักแสดงต่างประเทศ แต่ก็เคยแสดงละครดังๆ เยอะมาก

?:งั้น ผมก็ไม่เป็นห่วงแล้วละครับ ไปกันเลยครับ~

[ตัดมาที่สถานที่นักแสดง]

"ยุยเดินทางมาถึงสถานที่แสดงคือโรงเรียน และนักแสดงชายก็มาถึงอยู่เหมือนกัน แต่นักแสดงชายคนนั้นก็ตกใจ

******ในมุมมองของโคว*****

โคว:มาแล้วคะ~ คะ...ใครน่ะ สวยใช่เล่นเลยนี่

ผู้จัดละคระ:เอามากันแล้วใช่ไหม เราจะเริ่มทำการแสดงกันเลย! เธอจำได้แล้วใช่ไหม

เด็กสาว:ค่ะจำได้แล้ว

โคว:เดี๋ยวน่ะ (ใครน่ะ หน้าตาและเสียงเหมือนเคยได้เห็นและได้ยินที่ไหนเลย)

ผู้จัดละคร:ดีเลยถ้างั้นแสดงเลย

"หลังจากที่แสดงเสร็จ"

ผู้จัดละคร:เธอเนี่ย แสดงมากไป เลยน่ะ

เด็กสาว:ขอบคุณค่ะ อึหึ "เด็กสาวได้ยิ้ม"

เด็กสาว:แต่ทางนักแสดงชายก็เก่งน่ะค่ะ

โคว:(โอ้เล่นเก่งมากเลยนี่ แต่ก็ต้องถาม)

โคว:ออ เธอน่ะ ฉันขอคุยกับทะ"เด็กสาวได้เหลือบมองไปที่นาฬิกา

เด็กสาว:อ๊ะ แย่แล้วสิทำไงดี เรานั้นกับตรงเวลานี้นี่ แย่แล้วเดี๋ยวอายาโตะได้โกรธแน่เลย ว่าแต่คุณมีอะไรจะพูดกับฉันหรอกค่ะ

โคว:มะ..ไม่น่ะ เธอไปก่อนเลย

เด็กสาว:งั้นหรอค่ะ "ตึก ตึก ตึก เสียงวิ่ง"

โคว:เดี๋ยวน่ะ อายาโตะ หรอ

นึกความทรงจำ

"มีอะไรหรอ" รุกิคุง~

"ยัยนั้น กลับจาก เมืองนอก"

"เก่งสิครับ ถึงแม้เค้าเป็นนักแสดงต่างประเทศ แต่ก็ เคยแสดงละครดังๆ เยอะมาก"

[ตัดมาปัจจุบัน]

งั้นก็หมายความว่า อึก

ผู้จัดการ:เดี๋ยวโควตึก ตึก "โควได้วิ่งออกไปเพื่อที่จะหาเด็กสาวเพื่อถามว่าเธอเป็นใคร"

[ตัดมาภาพยุย]

ยุย:อืม เฮ้ย เหนื่อยจัง ว่าแต่คนๆ นั้นเหมือนคล้ายโควคุงเลย ตึก ตึก ตึก ตุ๊บ

ยุย:โอ๊ยยยย

อาสึซะ:นี้เธอเป็นอะไรรึเปล่า

ยุย:ออ ไม่เป็นไรค่ะ อ้าว นี่

อาสึซะ:อืม มีอะไรรึเปล่า

ยุย:อือหือหึ "ยุยยิ้มและตอบกลับไปว่า

อ้าว อาสึซะคุง งั้นคนๆ นั้นก็

อาสึซะ:ทำไม...ถึงได้รู้จัก...ชื่อฉันล่ะ

ยุย:แหมจำ เราไม่ได้งั้นหรอ เราไง ตึก ตึก "เดินเข้าใกล้ระยะตรงที่หู"

ยุย:อีฟไงล่ะ

อาสึซะ:เห้

"ตึก ตึก ในระหว่างนั้นโควก็ได้ยินและเดินมาเห็น

โคว:มะ........ไม่จริงน่า อะ...เอ็มเนโกะจัง งั้นหรอ

ยุย:อ้าว โควคุงด้วย ขอโทษน่ะ~ ที่เราลืมทักทายด้วย~

"หลังจากที่ยุยได้พูดอย่างนั้นออกไปก็ต่างตกใจ"

อาสึซะ:อะ....อีฟ ระ...หรอ

ยุย:หืมมีอะไรรึเปล่า

โคว:เดี๋ยวน่ะ เอ็มเนโกะหรอ

ยุย:ใช่เราเอง "ยุยโพลส์ท่า" แต่ก็ต้องขอโทษอีกครั้งด้วยน่ะ ที่เราลืม คือช่วงนี้เราวุ่นๆ เยอะมากเลย

โคว:มะ.....ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ถือสา (เปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้คงลืมจากนี้ไม่ลงแน)

ยุย:แต่ว่ามีอย่างหนึ่งน่ะ คือช่วยอย่าเรียกกับเราว่าอย่างนั้นที่สาธารณะได้ไหม

อาสึซะ:ทำ..ไมหรอ

ยุยก็ชื่อเอ็มเนโกะจังดูมันไม่ดี เลยดิ แต่อีฟ ถึงมันจะไม่ดี แต่มันแปลก เรียกเราว่ายุยล่ะกัน~

อายาโตะ:เห้ ชิชินาชิ ไปได้แล้ว!!!

ยุย:ค่ะ อายาโตะ

ยุย:งั้นเราไปล่ะ~ ไว้เจอกันน่ะ~ โควคุง อาสึซะคุง ปิ้ง~ "ยุยได้กระพริบตาข้างหนึ่งใส่ให้"

"ตึก ตึก ตึก ตึก ยุยได้วิ่งไปหาอายาโตะและเดินไปหาทางออก"

อายาโตะ:ช้าจริง

ยุย:โธ่ เราเองก็รีบแล้วน่ะ~

[ตัดทางคฤหาสน์มุคามิ]

อาสึซะ:นี่โคว...ไม่เป็นไร...แล้วน่ะ

โคว:อืม แล้วอาสึซะคุงละ

อาสึซะ:ก็คงไหว

"ระหว่างที่โควกับอาสึซะ ที่กำลังดึงสติ ก็มียูมะ รุกิ มาถาม"

รุกิ:กลับมาแล้วหรอ

ยูมะ:..มีเป็นอะไรไปเนี่ย อาสึซะ โคว ทำไมถึงทำหน้าเหมือนเจอสาวสวยอย่างงั้นแหละ

โคว/อาสึซะ:อ๊า~น่ารักจัง

ยูมะ:เดี๋ยวๆ พวกนายเป็นอะไรไปอะ ตอนไปอย่างล้าลา ทำไมตอบกลับถึงลอยขนาดนี้

โคว/อาสึซะ:ไม่ไหวแล้ว จะขอไม่ลืมเลย ยุย/ยุยจัง

รุกิ:เฮ้ย~ ยูมะ นายช่วยเรียกสติเจ้าพวกนี้หน่อย

ยูมะ: อืม ได้อยู่หรอก

ยูมะ:ตื่นได้แล้วเจ้าพวกบ้า! ตึ้ง "ยูมะทุบหัวเพื่อดึงสติ ของโควและอาสึซะที่ลอยอยู่"

โคว:โอ้ย เดี๋ยวสิ ยูมะคุงถึงได้ทุบหัว ฉันล่ะ

ยูมะ:ก็เรียก สติพวกแกยังไงล่ะ

รุกิ:มันเกิดอะไรขึ้น โคว อาสึซะ อะไรถึงได้ให้พวกนายลอยได้ ถึงขนาดนี้

อาสึซะ:ก็...คือ "ลุบๆ อาสึซะได้ลูบหัวตัวเอง"

***อาสึซะได้เล่าเสร็จ***

ยูมะ:ห๊ะ! เจอยัยหมูตัวเมีย งั้นหรอ ดะ...เดี๋ยวน่ะ ที่ไหนน่ะ!

อาสึซะ:ก็...ที่บริษัทที่โคว....ทำงานแสดง

โคว:ตามนั้นเลย! แล้วก็ เอ็มเนโกะเปลี่ยนไปเยอะมากเลย จนแบบ

โคว:ว่าง่ายๆ เลยน่ะ ตอนที่เจอกันเนี่ย ดหมือนเป็นคนล่ะคนเลย ไม่นึกว่าคนเดียวกันเลย ว่าไหมอาสึซะคุง~

อืม อีฟ เปลื่ยนไปเยอะ มากเลย เมื่อก่อนยังไม่ขนาดเนี่ยเลย

รุกิ:ขนาดเนี่ย ขนาดไหนล่ะ อาสึซะ

โคว:ก็สมัยก่อน เอ็มเนโกะจัง เป็นคนสวยเรียบ น่ารักๆธรรมดาๆ ใส่ซื่อ เชื่องช้า แต่ตอนนี้ พูดจาร่าเริง กระชับกระแชงสุดๆ น่ารักสุดๆ พูดจาหวานเป็นทั้งๆ ที่เมื่อก่อนพูดจาหวานๆไม่เป็นเลย ใช่ไหมอาสึซะคุง

อาสึซะ:อืม แถมผมยาวมากด้วย ตัวสูง..ขึ้นมากเลย.. เกือบสูง..เท่าฉัน..เลยล่ะ

ยูมะ:ดูท่าทาง คงเปลี่ยนไปเยอะ ถ้าพูดขนาดนั้นเนี่ย

โคว:เอาเป็นว่า ถ้ารุกิคุงกับยูมะคุงเห็นคง ตกใจมากๆ เลย

รุกิ:งั้น คงต้องเห็นให้ได้ ตอนมหาลัยแน่

(อยากรู้จริงว่า เปลี่ยนไปตามที่โควกับอาสึซะพูดได้รึเปล่าน่ะ คงจะไม่ถึงขนาดนั้นหรอ)#แอดก็เป็นเหมือนกัน อยากรู้ว่า ถ้ารูกิคุงสติแตกจะเป็นยังไง#

จบไปแล้วสำหรับ

ตอนที่4การเจอกันของมุคามิ(ยุย)และความรู้สึกของรุกิที่มีต่อยุย ของdiabolik lovers kimi wa ore o yusaburi เป็นไงมั้ง สนุกไหมเอ๋ย ถ้าผิดพลาดคำตรงไหนก็ขอโทษด้วยน่ะ งั้นเจอกันตอนที่5 ด้วยน่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***