ตอนงานเลี้ยงที่ของบ้านซาคามากิ

หลังจากที่ยุยได้ถามตอนนั้นกับเรย์จิ ก็ได้นอน

ความทรงจำ

?:ขอโทษน่ะ ที่ทำเพื่อ....ให้ได้แค่นี้

?:พอได้แล้ว!!!!

ตอนเช้า

(เมื่อเสียงนาฬิกาปลุก)

ยุย:อื้ม~ เช้าแล้วหรอ อื้มก็ต้อง "ฟึ่บเสียงลุกจากเตียง"

"ฟึ่บเสียงเปลี่ยนเสื้อผ้า"

ยุย:(โอ๊ะ เกือบลืมเลย)

แอ๊ด เสียงออกจากห้อง

[ตัดภาพมาที่แถวสวนดอกไม้]

ตึก ตึก ตึก เสียงที่วิ่งจ็อกกิ้งอยู่

หือ หือ หื่อ หื้อ "ichinen nikagetsu to hatsuka

nontou ni aittoเสียงเพลงที่เสียบในหูฟัง"

หลังจากที่วิ่งจ็อกกิ้งเสร็จเป็นเวลา1ชั่วโมง แล้วก็ได้เปิดเข้าประตูอีกครั้ง

ยุย:อื้ม อ่า อืม ดีจริงๆ ที่ได้วิ่ง

?:นี้คุณทำอะไรตั้งแต่ช่วงดึกนี้ครับ

ยุย:โอ๊ะ อะไรหรอ คานาโตะคุง ทำไมถึงได้ตื่นตอนนี้ล่ะ~

ผมต่างหากล่ะครับ ที่ต้องถามคุณว่าทำถึงตื่นเอาเวลามาตอนนี้ครับก็

คำอธิบาย

แวมไพร์นั้นมีช่วงเวลาที่แต่ต่างจากมนุษย์ ช่วงเช้าของพวกเค้าคือ ตอนกลางคืน แต่ตอนเช้าของพวกเราคือกลางคืนของเค้าแทน จบ

ยุย:ตอนนี้เป็นตอนเช้าของเรา เราก็เลยออกมาวิ่ง

คานาโตะแล้วทำไมถึงได้ใส่ชุดนั้นละครับ

ออ ชุดนี้หรอ มันดูแปลกหรอ

*ชุดที่นางเอกใส่อยู่คือ ชุด เสื้อแจ๊กเก็ตแบบนักกีฬา

สีชมพูตัดขาวมีกระโปงทรงเรียบแต่ก็มีกางเกงสีดำทับซ้อน*

คานาโตะ:ก็ไม่นิครับ แต่มันดูน่าเกลียดดีครับ #โห สมแล้วที่เป็นสมแล้วที่เป็นแฝดกัน นี่ปากหรอค่ะ•_•#

ไรโตะ:แต่ผมว่าไม่น่า~ มันดูน่ารักดิออก ดูเหมาะมากเลย บิทช์จัง

ยุย:งั้นหรอ ขอบคุณสำหรับคำชมนะ ไรโตะคุง~

ไรโตะ:ก็น่ารักจริงนี่ ว่าแต่ว่า ทำไมคานาโตะคุงถึงได้ว่าบิทช์อย่างนั้นล่ะ~

คานาโตะ:ก็ผมพูดความจริงนี่ครับ

ไรโตะ:แต่ผมคิดว่า~คานาโตะคุงเขินน่ะ เพราะตั้งแต่ที่เห็นบิทช์เมื่อวานก็.......

คานาโตะ:นี้ไรโตะคิดว่าผมคนนี้!!! เขินกับคนอย่างนี้งั้นหรอครับ!!!

ไรโตะ:โอ๊ะโอ อย่าเพิ่งโกรธอย่างงั้นสิ~

คานาโตะ:ก็คุณพูดออกมาอย่างนั้น ดิครับ!!

ไรโตะ:ก็ผมเองพูดความจริงนี่ใช่ไหมบิท.. อ้าว หายไปไหนแล้วเนี่ย!!

ระหว่างที่ทะเละกัน ยุยจังก็ได้หายไปแล้ว #ฉลาดจริง นางเอกของแอด#

[ทางเดิน]

เฮ้อ

ยุย:ค่อยยังช่วยที่หนีตอนทะเลาะกันได้โดย ไม่รู้ตัว ก็น่ะ ทั้ง2 คนนั้นทะเลาะกันเรื่องมันไร้สาระนี่เนอะ (แอบหลอกด่าสิน่ะ)

หลังเดินไปถึงห้องตัวเอง ก็ได้รู้สึกถึงใครอยู่ด้านหลัง

ยุย:อะไรหรอกหรอ คานาโตะคุง

?:นี่เธอกำลังหาเจ้าฮิทีเรียอยู่งั้นหรอ ชิชินาชิ

ยุย:อะ อายาโตะหรอ

อ****ายาโตะ:ก็แหงสิ เธอเจ้าของของตัวเอง ไม่ได้รึไง

ยุย:เจ้าของ จำได้สิ ก็อายาโตะเป็นเจ้าของหัวใจเรานี้

อายาโตะ:ฮึก

ยุย:ว่าแต่ว่าจะปล่อยมือเราได้รึยัง

อายาโตะ:ไม่ได้!! เธอยังไม่ได้ตอบคำถามเมื่อคืนนี้เลย!!

ยุย:ก็เรื่องอะไร

อายาโตะ:อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื้อง กับฉันคนนี้น่ะ!!!

ก็เรื่องที่เธอ บอกว่า.... นิ่งไปนิดหนึ่ง ก็เรื่องบอกว่า.. บอกว่า "อายาโตะลังเลตอบ"

ยุย:บอกว่าอะไร "ยื่นหน้าเข้าไปหา"

อายาโตะ:ก็บอก....ก็ตามนั้น

ยุย:คำถามอะไรเราไม่รู้เรื่อง น่ะเพราะว่าอายาโตะยัง ไม่ได้บอกถามชัดเจนเลยนี่ "น้ำเสียงนิ่งๆ เล่นๆ"

อายาโตะ:เชอะ !!! "เสียงเดินออกไปอย่างหงุดหงิด"

ยุย: (เริ่มกวั่นไหวเราแล้วสิน่ะ อายาโตะ ก็แหงล่ะ เราอุตส่าห์อดทนมานานแล้วนี้เนอะ) "ฟึ่บ ตึก เสียงเดินหันหลังกลับห้องของตัวเอง"

หลัง****จากที่อายาโตะได้พูดก็ถึงงานเลี้ยงจัดฉากมากลางคืนในงานเลี้ยง

?:คุณค่ะ ได้เวลางานเลี้ยงแล้วค่ะ"เสียงคนรับใช้มาเรียก

ยุย:เอาล่ะถึงงานเลี้ยงแล้วสิน่ะ

ยุย:เตรียมตัวดีกว่าเรา ฮึฮึฮึ

เสียงอาบน้ำ

ยุย:เอ๋ จะเอาอะไรดีน่า~ อืม เอาชุดนั้นดีกว่า อือ

แอ๊ด "เสียงเปิดประตู"

"หลังจากที่เดินออกมาก็ถึงห้องอาหาร และเปิดประตูออก ทุกคนต่างก็เห็นยุย ใส่ชุดวันพีชสีขาว แขนกุดปักด้วยสายดอกไม้สีฟ้าอ่อน กระโปงยาวเกือบถึงเข่า"

ไรโตะ:ใส่ชุดน่ารัก อีกแล้วน่ะ

เรย์จิ:คุณมาสายมากเลยน่ะครับ ที่ต้องให้ทุกคนรอ

ยุย:ต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะ พอดีว่าเลือกชุดใส่อยู่น่ะค่ะ ออถ้างั้นฉันนั่งได้แล้วใช่ไหมค่ะ? ที่นั่งฉันที่เดิมสิน่ะค่ะ

เรย์จิ: นี้คุณยังจำได้หรอ ถ้างั้นก็เชิญครับ

ยุย:ขอบคุณค่ะ"ลอยยิ้ม"(ยังจิกกัดเราอยู่หรอเนี่ย)

"ตามตำแหน่งที่นั่งคือยุย อายาโตะ ไรโตะ คานาโตะ อยู่ด้านขวา โดยมียุยกับคานาโตะอยู่ท้ายแถวหัวแถว ิายาโตะ ไรโตะ อยู่กลาง ส่วนทางด้านซ้ายมี เรย์จิ ซูบารุ ว่าง ชู โดยมีซูบารุอยู่ขั้นระหว่างเรย์จิกับชู แต่ตอนนี้ชูไม่อยู่"

อายโตะ:เฮ้ย ไอ้แก่นั้นกับจอมราชาขี้เกียจช้าจริง

เรย์จิ:อายาโตะ ถ้าเป็นเจ้าคนไม่มีอะไรดีสักอย่างก็ว่าไปอย่างครับ แต่กรุณาอย่าว่าท่านพ่อครับ

อายาโตะ:หนวกหู ฉันคนนี้มีสิทธิ์ ไอ้แว่นงำเงือก

เรย์จิ:เมื้อกี้คุณว่ายังไงน่ะครับ

ไรโตะ:น่าๆ อย่าท!ะเลาะกันเลยน่ะ คนนั้นจะมาน่ะ

ซูบารุ:งั้นแกก็เงียบก่อนเลย ไอ้โรคจิต

เอ๋ทำไมถึงได้ว่าผมล่ะ คนอย่างซูบารุคุงต่างหากล่ะ

นี่แก

คานาโตะ:พอเถอะครับ!ผมน่ะ อึก อึก หิวแล้วทำไมถึงต้องตะโกนโห่วกแหลก ได้ละครับ! อึก คานาโตะร้องไห้

อายาโตะ/ซูบารุ: แกนั่นแหละหุบปาก

คานาโตะ:เมื่อกี้นี้ซูบารุกับอายาโตะ พูดว่าอะไรน่ะ ครับอึก "ตึก ตึก เสียงคานาโตะ ทุบกับโต๊ะ"

ยุย:(อา พวกน่ารำคาญทำไมถึงต้องเป็นอย่างนี้น่ะ ถ้างั้นก็)ฟึ่บ เสียงลุกจากเก้าอี้

อายาโตะ:"หมับเสียงจับแขน" เห้จะไปไหนไม่ได้ ถ้าฉันไม่ได้รับอนุญาต

ยุย:ออ....

เรย์จิ:ถูกต้องแล้วครับ การลูกออกโดยไม่ขออนุญาต มันไม่มีมารยาทหรอครับ

ยุย:ออ งั้นต้องขอโทษและ ฉันขออนุญาตไปชูซังพามาเองค่ะ

อ****ายาโตะ:ห๊า นี่เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดไปเมื่อกี้น่า

ยุย:อายาโตะ อึหึ......(พูดกับอายาโตะข้างหู)

อายาโตะ:เฮ้ย นี่เธอรู้ได้ยังไงห๊ะ

ยุย:งั้นเราขออนุญาตน่ะ

อายาโตะ:ชิ ออ ออ จะไปไหนก็ไปเลย!

ยุย:งั้นเรยจิซัง ฉันขอตัวน่ะค่ะ~ ลอยยิ้ม

[ห้องชู]

ก็อก ก็อก "เคาะประตู"

ยุย:ชูซังค่ะ ออกมาคุยกับฉันได้ไหมค่ะ

ก็อก ก็อก

ยุย:ชูซังได้ยินไหมค่ะ! ถ้าไม่พูดงั้นแสดงว่า... ฉันขออนุญาตเข้าไปน่ะ~

แอ๊ด เปิดประตู

ยุย:สมแล้ว ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

ยุย:ชูซังค่ะตื่นได้แล้วค่ะ ต้องไปทานอาหารกับพี่น้องค่ะ

ชู.....,.

ยุย:ถ้าไม่ตื่นไม่เป็นไรค่ะ แต่จะไม่รับผิดชอบเหมือนกัน

ชู:เธอเองงั้นหรอ

ยุย:ค่ะ

ชู:เห ชุดอะไรของเธอน่ะ

ยุย:ก็แค่อยากใส่ชุดนี้ค่ะ

ชู:แล้วเธอพูดอะไรของเธอน่ะ เมื่อกี้นี้ ที่เธอจะไม่รับผิดชอบ

ยุย:แหะ เพราะถ้าคุณไม่ตื่นก็คงต้ององค์ลงบทน่ะค่ะ อะ จริงด้วย ไหนๆก็แล้วคุณช่วยรีบลุกออกมาเถอะค่ะ

ชู:หึ งั้นเธอก็ช่วยฉันลุกสิ

ยุย:ได้ค่ะ "หมับ ฟึบ ยุยจับชู และลากเข้ามาหาตัวเอง

ชู:(ยัยนี่แรงเยอะ ใช่เล่น)

ยุย:ทีนี้ก็จะลุกแล้วใช่ไหมค่ะ ถ้าไม่งั้นจะไม่รับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลน่ะค่ะ "อึฮึฮึหึยุยจังยิ้ม"

ชู:หึ ก็ได้

"ตึก ลุกขึ้นจากเตียง"

[ห้องอาหาร]

ยุย:มาแล้วค่า~"เสียงใสๆ ของยุย"

ไรโตะ:เห้ แปลกดีน่ะที่บิทช์จัง เรียกชูมาได้ เพราะเมื่อก่อนยังเรียกแล้วไม่ได้เลยนี้

ไรโตะ:ตึก นี่เธอทำยังไง "ไรโตะได้เดินเข้ายุย เปลี่ยนจากน้ำเสียงเล่นๆ กลายเป็นน้ำเสียงสงสัยและจริงจัง แต่กำลังจะซักถามก็มีบุคลที่มาแล้ว"

"แอด เปิดประตูเข้า และทุกเหลือบมอง"

โทวโกะอ่า~ ขอโทษที ที่ทำให้นาน น่ะ

เรย์จิไม่หรอกครับ ท่านพ่อ

ซูบารุ:ชิ ช้า จริง

โทวโกะ:ว่าแต่ว่าจะนั่งไหม

ยุย:อะสวัดดีและขอโทษค่ะ โทโกะซัง "ยุยโค้งคำนับทั้งสวัสดีและขอโทษ"

โทวโกะ:ไม่เป็นไร

เอียด~ เสียงนั่งเก้าอี้

อายาโตะ: หึ

"หลังจากที่โทวโกะเค้าได้นั่งลง ทุกคนก็ได้นั่งสำรวมเรียบร้อยมีมารยาททันที แสดงให้เห็นเป็นผู้มีอำนาจในคฤหาส์หลังนี้ ชายวัยกลางคน ผมสีทองบอล์ ผมหน้าม้าที่หวีเรียบทางด้านซ้าย ชุดแต่งแสดงให้เห็นว่าเป็นการเมือง"

โทวโกะ:เอาล่ะมาเริ่มทานอาหาร"เค้าได้ยิ้มออกมา" บรรยากาศที่เงียบครึม แต่ก็มีคนทำลายบรรยากาศที่เงียบนี้

ตึง ตึง ตึง ตึง ทุบโต๊ะ และกระทืบพื้น

คานาโตะ:ผมทนไม่ไหวแล้วครับหิวจนตาลายแล้วด้วย รีบๆ ทานได้แล้วครับ

เรย์จิ:คานาโตะ กรุณาอยู่ในความสงบด้วยครับ ท่านพ่ออยู่นี้น่ะครับ!

คานาโตะ: !!!! ครับ "คานาโตะได้สติ"

โทวโกะ:ไม่เป็นไรหรอกเรย์จิ เอ้าว่าแต่ซ้อมกับมีดตกหล่นแล้ว

ไรโตะ:คานาโตะคุงทำตกเหรอ เดี๋ยวผมเก็บให้น่ะ

คานาโตะ:ขอบคุณครับ

ฟึ่บ ตึก ตึก ตึก ลุกออกจากเก้าอี้ ไปและเอาผ้าห่อซ้อมกับมีดตก ไปเก็บไว้บนโต๊ะ

ไรโตะเรย์จิมีซ้อมกับมีด อีกชุดไหม

เรย์จิ:มะ..มีครับ

"ตึกตึก เรยจิได้ลุกออกไปและได้หยิบซ้อมกับมีดชุดใหม่"

เรย์จิ:นี่ครับ

ไรโตะ:ขอบคุณน่า~

ยุย:(โห ทีอยู่แบบไม่มีพ่อยังตีกัน พอพ่อมาก็ทำเป็นรักกันดีจัง ถ้าเป็นเราเมื่อก่อนคงเชื่อ แต่ตอนนี้ไม่)#แอดก็คิดว่าอย่างนั้นค่ะ#

"ระหว่างที่ทานอาหารมีก็คนๆนึ่งที่เอาผ้าเช็ดปาก เพื่อแสดงว่าทานอิ่ม และได้ถามไปว่า"

โทวโกะ:แต่ละคนช่วงนี้เป็นไงบ้าง

"แต่บางคนก็ต่างกันเงียบ บางคนก็เกียงกันว่าใครจะตอบ จนคนถามตอบ"

โทวโกะ:อย่าเงียบกันแบบนี้สิ ฉันกำลังตั้งคำถามอยู่น่ะ ทุกคนต้องตอบ

โทวโกะ:ถ้าไม่มีใครตอบ งั้นถามแบบเป็นบุคคลตามอาวุโสล่ะกัน เริ่มจากชู

ชู:ชิ ฉันอีกแล้วงั้นหรอ......ก็เรื่อยๆ

โทโกะ:เรื่อยๆ ที่ว่ายังไง ช่วยขยายความได้ไหม

ชู: น่าเบื่อจริง~ ช่วงนี้ไม่มีอะไรมากมาย " ชูได้ตอบแบบกำกวม แต่คนเป็นพ่อได้ถามต่อ

โทวโกะ:ทุกเรื่องเลยหรือเปล่า

ชู:ก็........ประมาณนั้น

โทวโกะ:หึ งั้นเหรอ "เค้าได้ยิ้มใส่ชูออกไปและได้เรียก"

โทโกะต่อไป เรย์จิ

ครับ...ท่านพ่อ

"เรยจิที่ได้พูดอย่างนั้นออกไปก็ได้คิดคำครวญคำต่อไป"

ช่วงนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรครับ เว้นแต่"เรย์จิได้มองไปทางเหล่าพี่น้องตัวแสบ ก่อนที่จะเอยคำพูด"

เรย์จิ:เรื่องค่าใช้จ่ายคฤหาสน์ที่เพิ่มสูงมากขึ้น เนื่องจากการทำของตกแตกของอายาโตะและคานาโตะ การเปลี่ยนหน้าต่างรถลีมูซีนและซ่อมบำรุงกำแพงคฤหาสน์ที่ยุบตัวลงไป เพราะซูบารุ ครับ#เรย์จิอัดอั้นสิน่ะถึงได้พูดแบบนั้น#

ซูบารุ:เห้ย เรย์จิ กะเรื่องแค่นี้ถึงได้ต้องเก็บมาฟ้องตาแก

อายาโตะ:ใช่แล้ว ไอ้เจ้าสี่ตา

โทวโกะ:นั่งลงก่อน ซูบารุ อายาโตะ ยังไม่ถึงคิวไม่งไม่ต้องพูด "หลังจากที่โทวโกะได้ห้ามปราม ซูบารุ อายาโตะ โดยซูบารุฟึดฟัดเล็กน้อย ต่อไป

โทวโกะ:พอได้แล้วล่ะเรย์จิ

เรยจิ:ครับ

โทวโกะ:ต่อไปก็ อายาโตะ มีอะไรจะพูดต่อจากเมื่อกี้ไหม

****อายาโตะ:ชิ!! ถึงตาฉันจนได้

โทวโกะ:เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ไหนดูสิว่าอยากพูดไหม?

อายาโตะ:ถ้าเป็นเรื่องที่แกถามก็เหมือนชูนั้นแหละ

โทวโกะ:เหมือนนี่คือเรื่องไหน

อายาโตะ:ก็เรื่อยไป เหมือนมันนั้นแหละ แต่ฉันไม่คัดลอกคำตอบของมันหรอกเฟ้ย

โทวโกะ:ช่วงนี้มีอะไรที่พิเศษไหม

อายาโตะ:อะไรพิเศษล่ะ แกหมายถึงอะไรฟะ?

โทวโกะ:หมายถึง ก็รู้สึกอะไรที่พิเศษหรือเรื่องพิเศษที่ไม่เคยเกิดมาก่อนหรอ หรือเรื่องหวั่นไหว

อายาโตะ:ข..ของแบบนั้นไม่มีเฟ้ย ฉันคนนี้แข็งแกร่งปกติดีทุกอย่าง!

โทวโกะ:แสดงว่ายังไม่ถึงเวลาสิน่ะ

อายาโตะ:เมื้อกี้แกว่ายังไงน่ะ

โทวโกะ:คานาโตะล่ะ

อายาโตะ:อย่ามาเมินกันสิฟ๊ะ

คานาโตะ:ผมหรอครับ...อืม ก็เหมือนอื่น ไม่มีอะไรหรอกครับ เว้นแต่ว่าตั้งแต่ไม่มีเทดดี้แล้วรู้สึกเงาครับ

โทโกะ:งั้นหรอ

ไรโตะ: เอ๋ จะพูดตอบอะไรดีน่า~

โทวโกะ:อะไรก็ได้ที่อยากพูด

ไรโตะ:อืม งั้นก็เหมือนกับคนอื่นนั้นแหละ~

โทวโกะ:งั้นหรอ หวังว่าไม่เกิดเรื่องอะไรอีกน่ะ

ไรโตะ:ผมน่ะ~ ไม่ทำอะไรกับสาวๆ แล้วล่ะ~

โทวโกะ:เป็นอย่างนั้นก็ดี "หลังจากที่คุณพ่อพูดก็คุณลูกยังพูดไม่จบ"

ไรโตะ:เพราะผมมีบิทช์จังยังไงล่ะ และอีกอย่างผมจะจับบิทช์จังจับขังห้องแล้วจะเล่นสนุกแค่กับเธอโดยเฉพาะยังไงล่ะ~ "ไรโตะมองไปทางยุย"

ยุย:ระ....ไรโตะคุง (โอ้ จะสนุกนี้แหละน่ะ งั้นคงต้องระวังแล้วสิ)

โทวโกะ:ก็...สมกับเป็นความคิดของไรโตะน่ะ "หลังพูดแบบนั้นเค้าก็ได้ยิ้มเล็กใส่ยุย แต่ยุยก็ยิ้มกลับ"

โทวโกะ:เอาซูบารุล่ะ ถึงเวลาที่ต้องพูดแล้ว

ซูบารุ: เหอะ คนอื่นเค้าพูดไปหมดแล้วนี้ ยังให้ฉันพูดอะไรอีกว่ะ

โทวโกะ:อะไรก็ได้....เช่นเรื่องทั่วไปหรือเรื่องคนรอบตัว

ซูบารุ:เรื่องแบบนั้นไม่มีหรอกโว้ย

โทวโกะบางทีซูบารุมีปัญหาเรื่องเค้าสังคมสิน่ะ

ซูบารุห๊า นี่แกจะรู้เรื่องตัวฉันได้ดีว่าตัวฉันเองได้ยังไงห๊า!

โทวโกะ:ซูบารุ ทำไมไม่หัดเข้าสังคมกับคนอื่น เช่น เริ่มใกล้พวกพี่ๆ ดูก่อนสิ

ซูบารุพอสักที! กับเจ้าพวกนี้น่ะหรอ! ยิ่งไปใหญ่ ไม่น่าคบค้าสมาคมด้วยมากที่สุดเลยไงเล่า!

"แต่กลังจากที่ซูบารุได้พูดอย่างนั้นมีคนคัดค้าน"

อายาโตะ:ชิ ทำเหมือนตัวเองน่าคบอย่างนั้นแหละ

ซูบารุ:แล้วแก ล่ะ พอคิดว่าตัวเองต้องเป็นญาติดีกับแล้วมันรู้สึกขนลุกขึ้นมา!

อ****ายาโตะ:นี่แกคิดว่าฉันคนนี้ น่ารังเกียจอย่างนั้นหรอ

โทวโกะพอเลย! "คำพูดเพียงสองคำของโทวโกะ ทำให้ทั้งคนหยุดทันที"

ยุย:(หยุดเลยหรอเนี่ย)

โทวโกะแล้วเธอล่ะ"ทุกคนต่างก็มองเพราะโทวโกะผู้เป็นพ่อได้ถามยุย"

ฉันหรอค่ะ

เป็นไงมั้งช่วงนี้

ยุย:ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ แต่แค่เหนื่อยนิดหน่อยจากการตอนทางเมื่อวานค่ะ

โทโกะ:งั้นหรอ แล้วตอนที่อยู่ไทโกะเป็นอย่างไร

ยุย:ตอนอยู่ไทโกะ ก็เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย

โทวโกะ:แล้วทำงานเหนื่อยไหม ได้ยินว่าเป็นแสดงนี้

ยุย:ไม่เลยค่ะ

หลังจากที่ยุยตอบออกไปก็มีคนต่างตกใจ

ซูบารุ:ห๊า เธอเนี่ยน่ะเป็นนักแสดง

คานาโตะ:นั้นสิครับ คนซื่อๆ อย่าคุณเนี่ยครับ หึ นักแสดงตัวตลกสิน่ะครับ 555555

โทโกะ:ซูบารุ คานาโตะ หยุด แล้วยังไงต่อ

ก็จะต่อมหาลัยค่ะ และก็ทำงานนักแสดงด้วย

โห งั้นเหนื่อยน่าดู

****ยุย****:ไม่หรอกค่ะ

ไรโตะ:เห้~ บิทช์จังเป็นนักแสดง แล้วเคยแสดงเป็นนางเอกรึเปล่า แล้วก็เรื่องแล้ว

ยุย:ก็เป็นถึงอยู่ แต่ถามว่ากี่เรื่องก็หลายเรื่องอยู่เหมือนกันที่เป็นนางเอก แต่ไรโตะคุงไม่รู้จัก เพราะแสดงในไทยน่ะ

งั้นหรอ หึ "โทวโกะได้ยิ้มออกมาและมองทางลูกชายของตน"

เอาล่ะ ได้เวลาเข้าประเด็นจริงๆ แล้ว "โทวโกะได้เปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งไขวห่างและเอามือกุมที่หน้า"

อะไรหรอครับท่านพ่อ ที่บอกว่าเข้าประเด็น

จริงด้วยที่บอกว่าเข้าประเด็นจริงๆแล้ว อ่ะน่า~

ที่จริงที่ถามเรื่องของพวกลูกของตน ว่ามีปัญหาอะไรไหม เรื่องที่ต้องจัดการต่อจากนี้

ต่อจากนี้งั้นหรอ

นั้นคือ ฉันก็ว่าจะให้พวกลูกทุกคนไปเรียนมหาลัย

ทุกคนยกเว้นยุย:มะ....มหาลัย

เรย์จิ:เดี๋ยวก่อนครับ ท่านพ่อนี้หมายความว่าไงครับ

โทวโกะ:ที่บอกว่าให้เข้ามหาลัย เพราะพวกเธอได้เรียนรู้การศึกษาและการใช้ชีวิตได้มาขึ้น

ชู:แล้วมหาลัยงั้นหรอ

ซูบารุ:บอกให้ชัดเลยน่ะ! ตาแก ตึก ซูบารุ ทุบโต๊ะ

แต่ฉันบอกทางมหาลัย เค้าแล้ว

อึก แล้วท่านพ่อ จะให้พวกผมคือที่ไหน

โทวโกะ:มหาลัยชิราซะวะ

คานาโตะ:มหาลัยชิราซะวะหรอครับ

เรย์จิ:ผมพอได้ยินอยู่มหาลัยชิราซะวะ เป็นมหาลัยชื่อดังมากน่ะครับ และยังเป็นมหาลัยภาคกลางวันอีก

โทวโกะ:ใช่

ชู:งั้นก็เป็นมหาลัยที่ต้องอยู่ร่วมกับมนุษย์สิน่ะ

โทวโกะ:ไหวพริบดีนี้

อายาโตะ:เห้เดี๋ยวก่อน จะให้พวกเราเข้าอยู่กับมนุษย์งั้นหรอ!

โทวโกะ:งั้น ถ้าใครขัดคำสังไม่ไปมหาวิทยาลัยหรือสร้างปัญหาให้ทางมหาลัย จะมอบบทลงโทษให้ และรายละเอียดจะส่งไปให้วันหลังว่าต้องทำยังไงต่อไป แค่นี้

"ทุกคนต่างก็ไม่พอใจกันอย่างมากยกเว้นยุยเพราะเธอก็อยากเรียนมหาลัยอยู่แล้ว"

ชู:แต่ว่าพวกเราไม่สามารถอยู่กับแสงแดดได้น่ะครับ

โทวโกะ:เรื่องนั้นได้แก้ปัญหาไว้แล้ว

ยุย:ออ แล้วเวลาไปล่ะค่ะ

โทวโกะ:เวลา 09:30

อายาโตะ:ดึกขนาดนั้นใครจะตื่นไหว

โทวโกะ:เรย์จิ เดี๋ยวช่วยยกน้ำชามาให้ห้องทำงานฉันด้วย

อายาโตะ: เฮ้ยอย่า เมินสิ #อายาโตะโดนถูกลืม55#

เรย์จิ:ครับ ท่านพ่อ

โทวโกะ:เธอเชิญมาที่ห้องฉันด้วย เป็นการส่วนตัว ฉันขอเดาว่าเธอมีเรื่องอยากคุยเลยเยอะเลยนี่

ยุย:ค่ะ

"หลังจากที่โทวโกะ พ่อผู้กลัวที่ทำให้คนในบ้านต่างกลัวก็ได้ไป"

โธ่เว้ย ตึก ทำไมต้องไปเรียนกับพวกมนุษย์ด้วยเนี่ย!!!

นั้นสิครับทำไมถึงต้องเข้ากับมนุษย์

อายาโตะ:ทำไมไอ้เจ้าบ้านั้นทุกครั้งที่มาทำไมถึงต้องโยนเรื่องอย่างนี้มาด้วยน่ะเนี่ย

ชู:เฮ้ย~ เหนื่อยจริง

ไรโตะ:น่าๆ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่~ก็คนๆนั้นก็ทำเรื่องอย่างนี้เป็นปกติ แถมในมหาลัยมีพวกสาวๆ เลยน่ะ อึหึ สาวมหาลัย"ตาไรโตะได้เปลี่ยนเปล่งแสงออกมา"

ซูบารุ:หึ ไอ้โรคจิต แกน่ะหุบปากไปเลย!!

เรย์จิพอเลยน่ะครับ! พวกคุณลับหลังที่ท่านพ่อไม่อยู่ก็เริ่มทะเลาะเลยน่ะครับ!!

ไรโตะแต่ซูบารุคุงเริ่มก่อนน่า~

คานาโตะใช่ครับ จะว่าไปแล้วซูบารุก็พูดถึงเรื่องต่อจากกเมื่อกี้เลยน่ะครับ

ยุย:ออ งั้นฉันขอไปห้องทำงานของโทวโกะซัง ที่ได้บอกไว้เมื่อครู่นี้น่ะคะ

เรย์จิ:เชิญเลยครับ

ยุย:งั้นขอตัวน่ะค่ะ~ ออ อีกอย่างหนึ่งเรย์จิซัง ห้องทำงานของโทวโกะซัง~ อยู่ไหนหรอค่ะ

เรย์จิ:ให้ตายสิ คุณเคยอยู่คฤหสน์แห่งนี้แต่กลับไม่รู้เลยเนี่ยครับ

ยุย:งั้นช่วยนำทางให้หน่อยจะได้ไหมค่ะ

เรย์จิ:ไม่ครับ เพราะผมหน้าที่ชงชาให้ท่านพ่อครับ ไม่มีเวลาที่จะไปที่ห้องของท่านพ่อหรอกครับ

ยุย:งั้นก็อายาโตะล่ะกันน่ะ ~

อายาโตะ:ห๊า ทำไมถึงต้องเป็นฉันล่ะ

ยุย:ก็อายาโตะคงรู้คฤหสน์ในบ้านหลังนี้ด้วย และอีกอย่างเราไม่ค่อยไปนักเท่าไร ~

อายาโต:ห๊า นี่เธอกลัวหรอ

ยุย:ก็คงงั้น~

อายาโตะ:ในคฤหาสน์นี้กับฉันคนนี้อันไหนน่ากลัวกว่ากัน ห๊ะ!

"ยุยเดินเข้าใกล้อายาโตะและพูดกันเสียงเบาว่า"

ยุย:อายาโตะไปเราได้ไหมค่ะ ขอร้องน่ะค่ะ "ทำท่าทางอ้อนน่ารัก"

อ****ายาโตะ:ฮึก เฮ้ยช่วยไม่ได้ ออ ไปก็ไป "ยุยได้เดินออกไปพร้อมพูดว่า

ยุย:เย้! ขอบคุณนะคะ อายาโตะ อึหึฮึ "ยุยยิ้ม"

อายาโตะ:รีบตามมาล่ะ

ยุย:ค่า~ ยุยยิ้มอีกครั้งให้อายาโตะ

"แอ๊ดเสียงปิดประตูห้องทานอาหาร"

[ทางเดินชั้นสอง]

ยุย:โห ทางนี้เพิ่งเคยมาครั้งแรก "ตึก ตึก ตึก ตึก

อายาโตะ:หึ ก็ทางนี้เป็นที่คนเค้าไม่ใช่ให้ใครที่เกี่ยวข้องกับตาแกนั้นเดินยังล่ะ "ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก"

ยุย:อย่างงี้นี้เอง "ตึก ตึก"

อายาโตะ:ถึงแล้วห้องตาแก่แล้ว

[หน้าห้อง]

ยุย:อายาโตะ คือ......

อายาโตะ:อะไรอีกล่ะ

ยุย:ขอบคุณน่ะ

อายาโตะ:ฮึ

ยุย:งั้นเราไปล่ะน่ะ~

อายาโตะ:ออ

"หลังจากคำลา ก็ได้เห็นประตูปานไม้ที่เหมือนในห้องอื่นๆ แต่ข้างในนั้น"

[ใน****ทำงานของโทวโกะ]

ยุย:โห นี่ห้องของโทวโกะซังสิน่ะ เหมือนห้องของเรย์จิซังเลยแหะ

?:มาแล้วสิน่ะ

ยุย:หึ "ยุยได้สัมผัสห้องที่ได้เปลี่ยนที่เป็นห้องที่ฝันต้นแอบเปิ้ลพร้อมกับโต๊ะเก้าอี้"

?:ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยน่ะ อีฟ ไม่สิ โคโมริ ยุย ชื่อนี้สิน่ะ "ลอยยิ้มที่ยิ้มให้ยุย"

ยุย:ค่ะ คุณเองสิน่ะค่ะ คาร์ลไฮนซ์ อึหึ "ยุยยิ้มกลับ"

คาร์ลไฮนซ์:แหม ยังจำฉันได้ด้วยหรอ

ยุย:ก็ต้องจำได้สิค่ะ ก็ด้วยวิธีพูดของคุณดู แม้รูปร่างจะแตกต่างกันออกไป แต่คำพูดที่ดูใจเย็นไหวพริบดี ที่เหมือนชูซังกับเรย์จิซัง แล้วก็ไรโตะคุงที่ชอบยิ้ม อยู่อย่างนี้ค่ะ ไม่สิ ต้องพูดว่าลูกชายคุณเหมือนคุณมากกว่า แต่ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อนคงดูไม่ออก

ยุย:แล้วที่ให้ฉันมาถึงที่ห้องของคุณเนี่ยคืออะไรหรอค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:จะว่าไปแล้วเธอเนี่ยเหมือนคนๆหนึ่งที่ฉันรู้จักเลยล่ะน่ะ ทั้งนิสัย ท่าทางที่ชอบแกล้งทำเป็นไม่รู้ และวิธีชอบสันหาให้อีกฝ่ายเจ็บแสบเมื่อมีช่องว่างหรือสวนกลับ

ยุย:แล้วใครล่ะค่ะ เผื่อว่าฉันจะรู้จักล่ะค่ะ

คาร์ไฮนซ์:หยุดพูดเรื่องนี้ก่อนไหม นั่งก่อนสิ

ยุย:ค่ะ "ฟึ่บเสียงนั่งล่งอย่างมีมารยาท"

คาร์ลไฮนซ์:เอาน้ำชาไหม

ยุย:ไม่เอาดีกว่าค่ะ เพราะชานี้เป็นที่เรย์จิซังชงค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:กลัวสิน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะชานี้ไม่ได้ใส่อะไร ดูฉันสิไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย

ยุย:ยังก็ขอไม่ค่ะ เพราะเผื่อว่า ร่างกายคุณทนได้ ไม่เป็นไร แต่ฉันที่เป็นมนุษย์ที่ชานั้นอาจส่งผลต่อฉันค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:เธอเนี่ยนอกจากขี้เล่นแล้ว ยังขี้ระแวงด้วยสินะ

ยุย:ใครจะให้ถูกสวมเขาล่ะค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:หึ เป็นคำสำนวนของไทโกะ สิน่ะ

ยุย:ค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:งั้นก็หยุดเล่นดีกว่า ฉันจะตอบคำถามอะไรก็ได้ของเธออยู่ 3ข้อให้

ยุย:งั้นฉันขอคิดน่ะค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:ได้สิ

"ระหว่างที่คิดคำถามอยู่จู่ๆก็มีพูดออกก่อน"

คาร์ลไฮนซ์:แต่อย่างคิดนานล่ะ

ยุย:แหะๆ ขอโทษน่ะค่ะ แต่ว่าฉันคิดได้แล้วค่ะ งั้นเอาล่ะน่ะค่ะ

ยุย:ทำไมถึงต้องเป็นฉันที่เป็นเจ้าสาวเครื่องเวยล่ะค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:หืม อืม เพราะร่างกายของเธอมันพิเศษยังไงล่ะ

ยุย:งั้นหรอค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:แปลกดีน่ะ ที่เธอไม่ถามต่อแล้วหรอ

ยุย:ไม่หรอกค่ะ เพราะยิ่งถามคุณ คุณก็ยิ่งตอบแบบกำกวมเพิ่มคำถามซะมากกว่าค่ะ เหมือนอย่างเมื่อกี้นี้ สู้เอาหาคำตอบด้วยตัวเองดีกว่าค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:หืม~ ฉลาดดีนี่

ยุย:จะถือเป็นคำชมล่ะกันค่ะ งั้นคำถามต่อไป คือ คุณรู้เกี่ยวกับอายาโตะรึเปล่าค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:อืม ก็ไม่ค่อยเท่าไรหรอก เพราะคนที่ดูแลคือคอเดเลีย

ยุย:งั้นหรอค่ะ

งั้นคำถามสุดท้าย คือฉันอยากให้คุณช่วย เรื่องที่ฉันจะจีบอายาโตะ ได้ไหมค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:หืม แล้วทำไมถึงเป็นอายาโตะล่ะ

ยุย:ก็เพราะฉันชอบค่ะ และอีกอย่างอายาโตะเป็นคนปากแข็ง ใจแข็งเอามากๆ คงไม่จีบฉันหรอกค่ะ เพราะกลัวเสียฟอร์ม~

คาร์ลไฮนซ์:ได้สิ แต่มีเงื่อนไขคือ เธอช่วยดูแลและกันท่าผู้หญิงที่คิดไม่ซื่อกับอายาโตะด้วยได้ไหม ถ้าได้ ฉันจะช่วยเรื่องจีบอายาโตะให้

ยุยได้ค่ะ

ยุยงั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนน่ะค่ะ เพราะไม่อยากให้คุณเสียเวลาเพราะฉันค่ะ

คาร์ลไฮนซ์:อืม

ตึก เสียงประตูที่ปิดลง

[ตัดมาที่ห้องยุย]

ยุย:เฮ้ย ค่อยยังช่วยน่ะ ได้คำตอบมาเยอะเลย ทีนี้ก็ได้ทำอะไรที่เต็มที่แล้วล่ะ เอาล่ะได้เวลาอาบน้ำ!!

[ตัดมาที่ห้องอาบน้ำ]

หึ หึ หึ เสียงล้าล่าของยุย~

"แช่~เสียงแช่น้ำ" ยุย:หืมใครน่ะ!!

?:หนวกหูจริง~

ยุย:แหม~นึกว่าเป็นใครซะอีกที่แท้ ชูซังสิน่ะค่ะ

ชู:ก็ใช่แล้วจะทำไม

ยุยช่วยลุกออกไปจะได้ไหมค่ะ เพราะฉันจะใช่ค่ะ

ชู:งั้นเธอก็จะช่วยถอดสิน่ะ

ยุยช่วยถอดสิน่ะ คือ

ชูเธอไม่อยากเห็นร่างเปลือยของฉันหรอ

ยุยไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่อยากจะอาบน้ำ(อ๊า~ใครก็ได้เอามีดมาที)

ชู:งั้นก็มาอาบด้วยสิ

ยุยออ งั้นคุณก็ช่วยออกไปก่อนได้ไหมค่ะ

ชู:เห~ เธอเนี่ยลามกจังเลยน่ะ

ยุย:แหมลามกหรอค่ะ (ว่าคนอื่นว่าลามกแต่ตัวเองว่าเขาอีหนาเป็นเองชัดๆ)

ชู:เบื่อจริง แช่ หมับเสียงชูหลับลงไปในน้ำและยุยจับ

ยุย:ชูซัง!!

ชู:หึ

ยุย:อ่ะ "ตุ้ม เสียงยุยตกลงไปในน้ำ เพราะชูลาก"

ยุย:นี้ทำอะไรค่ะ!! เนี่ย

ชู:อะไรก็มาอาบด้วยกันไงล่ะ ว่าแต่ชุดเธอเปียกแล้วเห็นแล้วด้วย

ชู:อ๊า ว่าแต่ว่า เธอเนี่ยนอกจากผมแล้ว หน้าอกยัง.....เห

ยุยนี่คุณ!!

ชู: อะไรล่ะหรืออายงั้น หึ ทีอายาโตะทำไมถึงได้ แล้วทีฉันถึงไม่ได้

ยุย:งั้นคุณเคยไหม ถ้าใครมาเหยียบพื้นที่ส่วนบุคคลสำหรับคุณเองก็ยังไม่ได้รับอนุญาติจากคุณ จะโกรธไหมค่ะ

ชู:เคยสิ แต่สำหรับเธอไม่ เพราะฉันมีมีสิทธิ์ที่จะอะไรเธอได้ทั้งนั้น

ยุย:มีคำๆ ในไทโกะค่ะซึ่งเหมาะกับคุณมาก ว่าหมาหวงก้างอยู่ค่ะ

ชู:เมื่อกี้ว่าอะไรน่ะ

ยุยฉันไม่พูดซ้ำสองหรอค่ะ

"ฟึ่บ หมับเสียงยุยที่กำลังจะลุกจากอ่างแต่โดนชูกัน"

ยุย:ปล่อยค่ะ

ชู:ไม่

ยุย:ไม่งั้นหรอ

ชู:อึก ฟึ่บ กรอบ "ชูโดนยุยเข้าหาตัวแล้วจับแขนหัก"

ชู:ปล่อย!!

ยุยแล้วคุณล่ะ จะลุกไหม

ชู:ออ จะลุกแล้ว "แหมะ แหมะ เสียงชูลุกจากอ่างและเดินหายไป

หลังจากที่ชูออกไปแล้วยุยได้อาบน้ำเสร็จ

[ห้องนอน]

ยุย:เฮ้ย บ้าอำนาจกันทั้งบ้าน บุญแค่ไหนแล้วเนี่ยเรา

ยุย:เฮ้ยหลับดีกว่า

[ห้องทำงาน]

คาร์ลไฮนซ์:หือ การกลับมาครั้งนี้ของเธอเนี่ย

ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อีกครั้งหนึ่งสิน่ะ

[ทางด้านคฤหาสน์มุคามิ]

?:นี้มัน! จดหมายของท่านคาร์ลไฮนซ์นี่!

[ทางคฤหาสน์สึกินามิ]

?:หืมของเจ้าคาร์ลไฮนซ์นี้ทำไม ดูท่าทางมีอะไร

[ทางด้านกูล]

เห้ คิโนะ ดูเหมือนจดคาร์ลไฮนซ์

อะไรหรอ

ทุกคนได้อ่านจดหมาย

คิโนะ:นี่มันอะไรเนี่ย!

คาร์ล่า:มหาลัยชิราซะวะงั้นหรอ

รุกิ:ดูเหมือนว่าซาคามากิและ.....

ทั้ง3คน:อีฟงั้นหรอ ถ้างั้น

คิโนะ:ยูริ!

รุกิ:โคว ยูมะ อาสึสะ

คาร์ล่า:ชิน

——————————————————————————

ผู้เขียน

มาแล้วจ้า~ สำหรับตอนที่3 ตอนงานเลี้ยงของบ้านซาคามากิ เป็นไงสำหรับศึกระหว่างว่าที่พ่อสามีและว่าที่ลูกสะใภ้และการเริ่มต้นชีวิต สนุกกันไหมเอ้ย งั้นเจอกันตอนที่4 ตอนการเจอกันของมุคามิ(ของยุย) เจอกันน่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***