ตอนการกลับมา

ฟิ้ว~ "เสียงเครื่องบินลง"

[บนเครื่องบิน]

?:อ่า~4ปีแล้ว น่ะที่ไม่ได้เจอกันซะนาน อ่าา

ระลึกความทรงจำ

?:สัญญาแล้วน่ะ

?:หนวกหูน่า!

ตึ่ง ตึง ตึ๋ง โปรดทราบขณะนี้เครื่องบนกำลังจะลงจอด ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านเก็บข้าวของ และเตรียมตัวออก "เสียงแอโฮสเคสได้กล่าวหลังจากนั้น ผู้คนก็ลงจากเครื่องบินและกำลังเอาสัมภาระ"

ยุย:กลับมาแล้ว ญี่ปุ่นที่น่าคิดถึง

[คฤหาสน์****ซาคามากิ]

เรย์จิ:หมายความว่าไงครับ ชู

ชู:ก็ น่ะ

คานาโตะไม่ใช่ก็ น่ะ สิครับ อธิบายมาเลยนะครับ

ชู:ขี้เกียจ

ซูบารุ:เฮ้ย

อายาโตะ:อย่ามาล้อเล่นน่ะเฟ้ย

ไรโตะ:น่าๆ อายาโตะคุง ว่าแต่ทำไมถึงต้องจัดงานเลี้ยง

คานาโตะ:นั้นสิครับ

ชู:ก็ไม่รู้ แถมตาแกบอกว่าให้จัดงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้แต่มาในวันนี้เลย เพราะจัดมีแขกเข้าร่วม

เรย์จิ:แขกหรอครับ ให้ตายสิ

ซูบารุ:ห๊ะ งั้นก็หมายความว่ามีแขกเจ้านั้นน่ะเหรอ!"เสียงตะโกนดัง"

ไรโตะ:เอาน้า อย่างน้อยๆ พวกเราควรชินได้แล้วน่ะเพราะคนๆ นั้นชอบทำอะไรอย่างนี้น่ะ

****ไรโตะ****:แขกคนสำคัญสิน่ะอึหึ

ซูบารุ:ไอ้โรคจิต

อายาโตะ:ชิ แล้วหน้าตาเป็นยังไง แล้วได้เห็นรึเปล่า

ชูเห็นแล้ว

อายาโตะ/ไรโตะ:เห๋/แล้วหน้าตาเป็นอย่างไรล่ะ~

ชู:ก็

"หลังจากที่กำลังคุยเรื่องที่สองมีคนจัดจังหว**

ตึง ตึ่ง"เสียงกระดิ่ง"

เรย์จิ:หืมใครกันครับ

คานาโตะ:ดูเหมือนว่าจะมีคนมาน่ะครับ

ซูบารุ:ชิ

ชู:เห้ อายาโตะ นายไปดูหน่อยดิ

อ****ายาโตะ:ห๊ะ ทำไมต้องเป็นฉันคนนี้ด้วย แล้วทำไมแกถึงไม่ไปเองล่ะ

ชู:ขี้เกียจ อ่ะ

อายาโตะ:ห๊า

เรย์จิ:ให้ตายสิ คนอย่างคุณเนี่ยไม่ทำอะไรเลย นอกจากนอนสิน่ะ พวกขี้เกียจสันหลังยาว

ชูงั้นนายจะไปสิน่ะ เรยจิ

เรย์จิทำไมคนอย่างผมต้องมาทำตามคำสั่งของคนอย่างคุณด้วยครับ

ไรโตะ:เอาน่า อย่าทะเลาะเลยน้า~ งั้นเอางี้ผมขอมีข้อเสนอคือ....

หลังจากที่ตกลงเสร็จ

ไรโตะ:งั้นฝากด้วยน่า~

อายาโตะ:ชิ

ตึ๋ง ตึ่ง ตึ๋ง ตึ่ง

อายาโตะ:เออ รู้แล้ว รู้แล้ว!

"เดินอย่ากระแทกเสียงเปิดประตูพร้อมกับได้เห็นสาวสวยใส่ชุดเสื้อกันหนาวสีชุดพูกระโปงทรงเรียบและสวมถุงน่อง รองเท้าบูทสีดำ ที่ได้ยืนเหนือไหล่ของเค้ามาหน่อยนึ่ง

อายาโตะ:นี้เธอเป็นใคร "เสียงที่ดูนุ่มขึ้น"

?:เอ๊ะ นี้ลืมเราแล้วจริงเหรอ ทั้งที่เราไม่ได้ลืมเลยนะ คนขี้ลืม"เสียงนุ่มนวล"

อายาโตะ:นี้เธอว่าอะไรนะ ว่าฉันคนนี้ว่าคนขี้ลืม !!

?:เหมือนเดิมไม่มีผิดนะ โอ๊ะ ว่าแต่จะไม่ให้เราได้เข้าไปคฤหาสน์หรอ

อายาโตะ:ห๊ะ

?:ตอบอย่างนั้นแสดงว่าให้เข้าไปน่ะ

อายาโตะ: ห๊ะ เธอน่ะยังไม่ได้ตอบคำถามฉันคนนี้เลยน่ะ!!!

?:โถ่ก็เราอยากเข้าไปเพราะเราเป็นผู้หญิง จะปล่อยให้ผู้หญิงหนาวอย่างนี้เลยหรอ

อ****ายาโตะ:หุบ ปากซะ เธอแค่ตอบคำถามของฉันคนนี้ซ่ะ

เรยจิ:เอะอะ อะไรกันครับอายาโตะ "เรยจิได้ออกมาและได้เห็นสาวสวย สาวสวยผู้นั้นได้ยิ้มออกมา

?:ออ คือว่าแต่ว่าก่อนที่จะคุยไม่เข้าไปคฤหาสน์จะดีหรอค่ะค่ะ "เด็กสาวได้ยิ้มอีกครั้ง"

เรยจิ:งั้นก็เชิญเข้ามาได้เลยครับ

หลังจากประตูได้เปิดเข้าไปได้เห็นตัวคฤหาสน์ที่เหมือนเดิมทุกประการ และได้เดินมองดูจนถึงห้องรับแขกที่มีเหล่าพี่น้องซาคามากิคนที่เห็นก็อึ้ง

คานาโตะ/ไรโตะ/ซูบารุ/:อุก

ไรโตะ:เห้~ มนุษย์ผู้หญิงน่ารักๆ คนนี้คือใครหรอ

ซูบารุ:ฮึก นี้เธอเป็นใคร

คานาโตะ:นัันสิน่ะครับ

อายาโตะ:ก็ไม่รู้

ชู:เธอสินะที่ตาแก่บอก

?:ใช่ค่ะ ฉันคือคนที่เจ้าบ้านให้อาศัยให้ที่นี้ค่ะ

ทุกคนเว้นชูกับเรยจิ:เห้!!!!

ชู:หนวกหูน่า

คานาโตะ:คุณคือคือคนที่คนนั้นบอกให้อาศัยที่นี้สิน่ะครับ!

?:ตามนั้นค่ะ~ "น้ำเสียงร่าเริงสดใส"

ไรโตะ:เห~ นอกจากจะน่าตาน่ารักแล้ว "หลังจากพูดเดินไปทางด้านหลังของเธอ"

ไรโตะ:ยังร่างเริ่งอีกต่างหาก อึหึ "ดวงตาได้เปร่งแสงอยู่

เรย์จิ:หยุดเลยน่ะครับ ถ้าจะทำก็กรุณาช่วยทำในห้องของคุณเถอะครับไรโตะ

ไรโตะ:รู้แล้วน่า~เรย์จิ

?:ขอบคุณมากเลยน่ะค่ะ ออว่าแต่ว่าจะไม่แนะนำตัวหรอค่ะ

เรย์จิ:แล้วคุณล่ะครับไม่แนะนำตัวคุณเองหรอครับ ให้ตายสิ เรื่องแค่นี้ยังต้องให้อบรมหรอครับ

?:ออ ขอโทษน่ะค่ะ แต่ว่า ฉันยังบอกไม่ได้เพราะมีเหตุผลค่ะ เอาเป็นเดี๋ยวค่อยบอกทีหลังน่ะค่ะ อื้ม"คำพูดชวนสุภาพ และลอยยิ้ม"(นั้นสิถ้าบอกตอนนี้จะไม่ใช่เซอร์ไพร์สิ)

อ****ายาโตะ:ชิ แสร้ง

?:คำพูดนั้นน่ะ ที่ว่าแสร้ง ตึก ตึก "เสียงเดินพร้อมไปถึงใบหน้าที่นั่ง"หรือกำลังหวั่นไหว

อายาโตะ:.... ห๊ะ นี่เธอพูดบ้าอะไรอยู่! ฉันคนนี้เนี่ยน่ะกำลังหวั่นไหวอยู่ คนอย่างเธอเป็นแค่... อึก"อายาโตะเหลือบมองกำลังจะตั้งฉายา แต่ก็ตกใจ

คำอธิบายของผู้แต่ง

ซาคามากิ อายาโตะ เป็นคนที่ชอบตั้งฉายาชาวบ้านเข้าไปทั่ว แม้กระทั่งพี่น้องตัวเองก็ไม่เว้น จบคำอธิบาย(แอดก็แอบหน่อยใจหน่อยกับคนนี้จริงๆ เฮ้ย~)

?:จะตั้งเราว่าอะไรหรอ "เสียงนุ่มนวลและจ้องไปที่อายาโตะราวกับส่งสายตา"( อ๊ายฟิน~)

ชู:เธอเนี่ยนอกจากจะไร้มารยาทแล้วยังมาทำตัวอย่างนี้อยู่หรอ

?:ล้อเล่นค่ะ งั้นก็เชิญแนะนำตัวด้วยน่ะค่ะ

เรย์จิ:อึก.....งั้นขอแนะนำตัวเลยน่ะครับ เพื่อไม่ให้เสียเวลา ชายที่นอนอยู่ตรงนัันคือลูกชายคนโต ชู

ผมเรย์จิ

เรย์จิ:คนที่นั้นนั้นอยู่ทางนั้น แฝดสามอายาโตะ คานาโตะ และไรโตะ

อายาโตะ: หืม

คานาโตะ:ยินดีที่ได้รู้จักน่ะครับ

ไรโตะ:ยินดีที่ได้รู้น่า~

เรย์จิ:และคนเล็กสุด ซูบารุ

ซูบารุ:ชิ น่ารำคาญ

?:งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักกันน่ะค่ะ ทุกๆคน! อะฮะ "ปังคำพูดหวานๆ และรอยยิ้มราวกับดอกไม้ที่ได้ทะลุไปที่หัวใจไปแล้ว

ทุกคน:ฮึก

แต่ก็มีคนตั้งสติได้อยู่คือ

ไรโตะ:แหม ทำท่าน่ารักขนาดนี้อยู่เนี่ย ความโกรธก็หายพริบตาเลยล่ะ และอีกอย่างซูบารุคุงและคานาโตะคุง เขินอยู่สิน่ะ

ซูบารุ:ห๊ะ ทำไม.....ฉันต้องเขินอยู่ด้วยฟ๊ะ

คานาโตะ:นั้นสิครับทำไมถึงต้องเขินกับเธอคนนี้ด้วย

ไรโตะ:ก็ถ้าไม่เขินทำไมถึงได้ทำน่าทำตาตกใจด้วยล่ะ

ซูบารุ:ก็ บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า!! ตุ้ม "ซูบารุได้ทุบกำแพงจนแตกละเอียด

เรย์จิ:หยุดเลยน่ะครับ! คุณน่ะทำลายข้าวของ กำแพงของเดือนนี้ถึง5 ครั้งเลยนะครับ ถ้าคุณยังทำอย่างนี้อีก ผมจะหักเงิเนดือนคุณน่ะครับ และอีกอย่างคุณก็ทำให้แขกยัง "เรย์จิได้เหลือบมองเห็นแต่ก็ตกใจซะเอง"

?:โหห ตึก ตึก ตึก"เสียงเดิน"แตกละเอียดเลย และยังทำได้ถึง 5ครั้งถ้าไม่มีแรงเยอะขนาดนี้เลยเนี่ย คงไม่ได้อะไรอ่ะ นี้คุณทำได้ไงหรอค่ะ

ทุกคน:เห้

อายาโตะ:เฮ้ย ยะ.. ยัยนี้ทำไมไม่ตกใจล่ะ

ไรโตะ:หว่าดูท่าทางไม่กลัวเลย

"หลังจากที่ได้เห็นท่าทีของนางที่ไม่ตกใจและรู้สึกแปลกอย่างมากเพราะว่ามนุษย์ทุกคนต่างก็ควรตกใจกลัวมากกว่าแต่เธอแค่"

?: คือฉันเคยเห็นคนๆหนึ่งที่แรงเยอะแล้วทุบกำแพงได้ ก็เลยไม่ตกใจมานั้นเท่าไร่ แล้วว่าแต่ ออ ชื่อว่าอะไรน่ะ ซูบะยะ อะไรชักอย่าง

ซูบารุ:ซูบารุเฟ้ย!

เรย์จิ:ให้ตายสิ สมองคุณเละเลือนจนคุณจำชื่อคนอื่นไม่ได้หรอน่ะครับ

?:ขอโทษค่ะ พอดีหลังจากเดินทางกลับมาก็รู้สึกเหนื่อยๆน่ะค่ะ

เรย์จิ:หรอครับ แต่ผมเห็นว่าคุณยังดีอยู่น่ะครับ

เรย์จิจงใจจิกกัดนางเอกแต่ก็โดนสวนกลับว่า

?:ออ คือว่าฉันกลับมาจากเมืองนอกค่ะ ที่ยังพึ่งพาถึงเมื่อ 3โมงและยังต้องนั่งรถมาที่นี้อีกค่ะ

เรย์จิ:แต่ก็ยังเป็นคำพูดชวนคำแก้ตัวครับ

?:งั้นก็ขอโทษน่ะคะ ออ ถ้างั้นห้องของฉันอยู่ที่ไหนหรอค่ะ

เรย์จิ:จริงสิครับ เอาข้าวของเก็บด้วยน่ะครับ "มีคนรับใช้ได้เอาของไปเก็บที่ห้อง"

?:ออไม่ต้องเอากระเป๋าอันนี้น่ะค่ะ

คานาโตะ:ทำไมวันนี้ถึงได้วุ่นนวายละครับเนี่ย!

อายาโตะ: หว่าอีกละ ฮิทีเรียมาแล้ว

คานาโตะ:เมื้อกี้นี้อายาโตะเรียกว่าอะไรน่ะครับ

อายาโตะ:ก็แกไง ไอ้เจ้าฮิทีเรีย ฮ่ะ ฮ่ะ

คานาโตะ:อายาโตะมีสิทธิ์อะไรมาว่าคนอย่างผม เพราะอายาโตะโง่กว่าผมแท้

อายาโตะนี่แกว่ายังไง น่ะ ว่าท่านอายาโตะคนนี้น่าหรอ#•_•#

?:อะ ออคือว่าอย่าทะเลาะกันเลยดีกว่าคะ ตึก "เสียงเดินไปห้าม"อายาโตะคุง คานาโตะคุง จะว่าไปแล้วคานาโตะคุงส่วนสูงเท่ากับฉันเลยน่ะค่ะ

คานาโตะ:นี้คุณหาว่าผมเตี้ยหรอครับ

ฉันไม่ได้ว่าคานาโตคุงว่า เตี้ยน่ะ แต่ว่าตัวเล็กน่ารักดีต่างหาก

คานาโตะก็คุณบอกว่าเตี้ย แล้วผมก็ไม่ได้ตัวเล็กด้วยครับ

?:ขอโทษน่ะ ที่พูดแบบไม่คิด งั้นเอางี้ให้ขนมเอาไหม ฉันซื้อจากสนามบิน เอาไหม

"ซิม เสียงซิบที่แล้วเทขนมออก "

คานาโตะ:คิดว่าของพวกนั้นจะทำให้ผมหายหรอครับ "แต่แล้วคานาโตะก็ตกใจ"

?:ของพวกนี้ซื้อมาจากที่นาริตะล่ะ ขนมมันฝรั่งทอด คิทแคท ช็อกโกแลตสด ป๊อกกี้ เค้กสตรอเบอรี่ เลยน่ะ เชิญหยิบเอาได้เลย ฉันให้น่ะ

คานาโต๊ะ:งะ...งั้นก็หายกันครับ #หึ นางเอกแอดฉลาดจริง#

ไรโตะ:โห ขนมเยอะจังเลยน่ะ ~

?:พอดีฉันกะจะซื้อขนมเป็นของฝากให้กับคุณพ่อ หน่ะ

อายาโตะ:คุณพ่อหรอ .......อึก จะว่าไปยัยนั้นก็มีพ่อนี้

ในมุมของอายาโตะ

ยุย:อายาโตะคุง ขอบคุณนะ อย่าลืมฉันน่ะ

ฮึก

?:นี้ ลืมเราแล้วจริงหรอ

?:อร่อยใช่ไหม

คานาโตะ:ก็งั้นๆ ครับ

?:จริงสิน่ะ ออ ว่าแต่ว่าจะจองเรานานขนาดนั้น หน้าเรามีอะไรติดหรอ

อายาโตะ:นี้เธอเป็นใครกันแน่!ห๊ะ

?:พูดอะไรหรอ อือหือ "รอยยิ้มที่ดีใจ"

หมับ อายาโตะจับแขนสาวสวยแล้วพาไปที่ๆหนี่ง

อายาโตะ:เธอน่ะมากับฉันเดี๋ยวนี้

?:ไม่ต้องจับแรงขนาดนั้นก็ได้เราไปแน่อยู่แล้ว

ไรโตะ:มีอะไร

[ตัดฉากมาสระน้ำ]

อายาโตะ:เธอตอบคำถามมาเดี๋ยวนี้

?:อะไรหรอ

อ****ายาโตะ:เธอเป็นใครกันแน่

?:ใครหรอก็....ตึก"เดินเข้าไปหาอายาโตะ" คนที่เข้าอาศัยตอนนี้ "อายาโตะอายาโตะพลัดออกไป"

อายาโตะ:โกหก ฉันจะถามอีกครั้งเธอเป็นใครกันแน่

เด็กสาวได้เดินเข้าหาอีกครั้งพร้อมพูดว่า

?:แล้วถ้าอย่างนี้จะจำได้ไหม? หมับ"เด็กสาวได้จับอายาโตะเข้าหาตัว"

อายาโตะ:อืม

จุ๊บ! เด็กสาวได้จูบที่ปากอายาโตะ อายาโตะรสสัมผัสที่ความรู้สึกถึงจูบที่น่าคิดถึงและหลังจากนั้นอายาโตะก็ได้พลักออกไปพร้อมพูดว่า

อายาโตะ:นี้เธอเป็นใครกันแน่?

อายาโตะ:ก็คนที่โดนถูกลืมไงล่ะ อายาโตะ อายาโตะก็ได้นึกอีกครั้ง

อายาโตะ:โกหกน่า ทำไมถึงเธอได้มาเอาป่านนี้ ชิชินาชิ?

?:ได้เอามาป่านนี้น่ะ? ก็เพราะว่าอย่าจะพิสูจน์ให้เห็นว่าเราน่ะ เพื่อเอายาโตะล่ะก็ทำได้ยังไงล่ะ

"หลังจากที่ได้เฉลยตัวตนให้กับอายาโตะ อายาโตะก็ได้สัมผัสถึงคนที่อยู่ในเงา"

อ****ายาโตะ:ว่าแต่ว่า เฮ้ยโผล่หัวออกมาได้แล้ว!

?:หว่าโดนจับได้ซะแล้วสิ

?เป็นอย่างที่คิดเลยน่าครับ มิน่าล่ะถึงได้คุ้น

?:นั้นสิน่ะครับ

?:เป็นเธอสิน่ะ

?:ก็ว่าทำไมถึงได้รู้สึกแปลก เหมือนคนรู้จักกันมาก่อน

เสียงของเหล่าชายหนุ่มปริศนาที่อยู่เงามืด ก็ได้ออกมา

ไรโตะ:ไง~บิทช์จัง

ยุย:แหะๆ ดันอยู่ที่เลยน่ะทุกๆคน ใช่เราคือโคโมริ ยุย ยินดีที่ได้รู้จักกันอีกครั้งน่ะ "ยุยได้แจกรอยยิ้มนั้นอีกครั้งให้"

——————————————————————————

ผู้เขียน

มาแล้ววว สำหรับ diabolik lovers kimi wa ore o yusaburu นี้เป็นเรื่องแรกที่แอดเขียน ฝากติดตามแอดด้วยน่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***