• EPISODE 18 •

เรียกพี่ว่าผัว 20+

EPISODE 18 ที่ที่ไม่มีคน

“เดี๋ยว ๆ” ฉันรีบวิ่งไปยืนตรงหน้าของพี่โฟนแล้วกางแขนออกเป็นการขัดขวางเขาที่จะเดินหนีฉันไป

“หลบ!” มือหนาจับหัวของฉันแล้วผลักไสออกไปทางด้านข้าง พลางทำท่าจะเดินออกไปอีกครั้ง

รุนแรงจังเลยนะ!

“แล้วพี่จะไปไหน ไม่เรียนแล้วหรือไง”

“กลับไปให้โดนด่าน่ะเหรอ? ไม่มีทางซะหรอก เพราะมึงอ่ะแหละ กูเลยรีบวิ่งออกมา กูอุตส่าห์เป็นห่วง ถ้ากูรู้ว่ามึงจะยืนอ่อยผู้ชายอยู่กูคงไม่รีบมาหรอก” นี่คือความในใจของผู้ชายปากร้ายแบบพี่โฟนสินะ ที่แท้ก็แอบเป็นห่วงเรามากนั่นแหละ

่

“แยมไม่ได้อ่อยสักหน่อย”

“กูเห็นเต็มสองตา ว่ากำลังแลกเบอร์กันอยู่” ร่างสูงสาวเท้าเดินออกไปเรื่อย ๆ โดยที่มีฉันวิ่งตามก้นเขาอยู่ไม่ห่าง ฉันพยายามอธิบายให้เขาฟังอยู่นะ

“บ้า! พี่ไวท์เป็นพี่รหัสแยมเขาเลยให้เบอร์แยมไว้ เวลามีอะไรแยมจะได้ขอความช่วยเหลือจากเขาไง”

“แล้วกู?” พี่โฟนหันมาหาฉันพร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างสงสัย

“ไม่อยากรบกวน”

“งั้นก็รู้ไว้ว่ามึงรบกวนกูแล้ววันนี้ คราวหลังอย่ารบกวนกูอีก” เขากรอกตามองบนกับคำพูดของตัวเอง ก่อนที่จะทำท่าหันกลับไปอีกครั้ง ฉันเลยรีบวิ่งไปควงแขนเอาไว้

“แต่พอมาคิด ๆ รบกวนพี่น่ะดีที่สุดแล้ว”

“เหอะ” พี่โฟนสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของฉัน แล้วเดินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่งอนได้ง้อยากมากเลยนะ

แต่ฉันไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอกค่ะ!

“ไปเที่ยวกันไหม?” ฉันวิ่งไปจับมือหนาของพี่โฟนอย่างถือวิสาสะ ทำเหมือนกับตัวเองเป็นแฟนพี่เขาอย่างนั้นแหละ ฉันเองก็เขินอายกับคำพูดและการกระทำของตัวเองเหมือนกันนะ

“ไม่ต้องมาจับมือกู นู้นไปชวนพี่รหัสมึงนู้น” ปากพูดไปอย่างนั้นแต่ก็แอบจับมือฉันเหมือนนะคะ

“พี่หึงแยมขนาดนี้เลยเหรอ ออกนอกหน้ามากเลยนะ” ฉันแหย่เขาเล่น

“กูก็แค่รู้สึกเสียดายคะแนนที่โดนหักไป ไม่น่ามาหามึงเลย”

กึก!

“อ๋อ..” ฉันหยุดเดินกระทันหันเมื่อได้ยินพี่โฟนพูดออกมาแบบนั้น มันก็จริงแหละค่ะ ฉันเป็นคนที่ทำให้เขาเสียคะแนนนี่นา

ถ้ารู้ว่าพี่ไวท์จะเดินมาพอดี ฉันคงไม่โทรหาเขาแน่

“. . .” พี่โฟนเงียบแล้วหันมามองหน้าฉันอย่างสงสัย เพราะจู่ ๆ ฉันก็หยุดเดิน

“. . .” ฉันเองก็เงียบเป็นการตอบกลับ จ้องหน้าพี่โฟนแทนคำขอโทษ ต้องขอโทษเขาเลยละ ขอโทษที่ทำให้เขาเป็นห่วงและออกมาจากห้องเรียนแบบนั้น

“มึงเงียบทำไม” เขาเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นแล้วชักมือฉันให้เข้าไปหาตัวเขา

“แยมรู้สึกผิดนะที่ทำให้พี่โดนหักคะแนน”

“กูแค่พูดเล่น” ถึงจะแค่พูดเล่นแต่พูดออกมาแล้วฉันก็คิดได้ทันทีเลยว่าเป็นฝ่ายทำให้เขาเสียคะแนน “ว่าแต่มึงเถอะ ใครทำ”

“จะไปรู้ได้ยังไง” ฉันไหวไหล่ปฏิเสธก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนแกล้ง

และคนที่แกล้ง.. ก็คงเป็นคนที่ขาดความอบอุ่นแน่ ๆ

“. . .”

“แยมเผลอหลับไป พอตื่นมาก็โดนซะแล้ว” เราสองคนจับมือคุยกันเดินไปหารถที่จอดอยู่ไม่ไกล ฉันกับพี่โฟนตอนนี้ไม่ต่างจากแฟนกันเลยค่ะ

“เหนื่อยไหม ที่ไม่มีเพื่อน”

“ไม่เหนื่อยหรอก สบายใจดี”

“หึ.. คนอะไรพูดให้กำลังใจตัวเอง”

“เอ้า! ทำไมล่ะ มีเยอะแยะไป” ฉันว่าพลางแยกมือออกจากมือของพี่โฟน เนื่องจากเราเดินมาถึงที่รถจอดอยู่แล้ว

ฉันเข้าไปนั่งในรถพร้อมกับพี่โฟน สักพักพี่โฟนก็ถามขึ้น ในขณะที่กำลังเคลื่อนตัวรถออกจากจุดที่จอดอยู่

“ไปเที่ยวไหนดี”

“ยอมพาไปแล้วเหรอคะ” ฉันหันไปถาม ถ้าเป็นฝ่ายชวนแบบนี้ก็แสดงว่าต้องหายงอนแล้วน่ะสิ

“อืม.. แต่ขอที่ ๆ ไม่มีคน”

“ทำไมคะ?”

“จะได้ทำอะไรง่าย ๆ”

“ทะลึ่ง!” ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีที่เขาพูดจบ นี่สมองคงจะมีแต่เรื่องแบบนี้สินะ หนีไม่พ้นเลยจริง ๆ คนอะไรกัน!

“อืม... กูรู้ละว่าที่ไหน มึงต้องชอบแน่และที่นั่นจะมีแค่เราสองคน”

“หือ?” นี่คงไม่ได้คิดไปในเรื่องอย่าว่าหรอกใช่ไหมขอให้เป็นฉันที่คิดไปเองคนเดียวก็แล้วกัน แต่ก็นะ.. ที่นั่นจะมีแค่เราสองคน

คำพูดนี้มันขนลุกชอบกล

เราคุยกันตลอดทาง กระทั่งหนทางเริ่มเข้าสู่ต้นป่าสน ถนนที่มีแค่ต้นสนทอดยาวเป็นสายบรรยากาศให้ฟิวราวกับว่าฉันจะถูกพามาฆ่ายังไงอย่างงั้น เราคงกำลังจะไปที่ ๆ มีเพียงเราแค่สองคนจริง ๆ สินะ

“พี่.. ไม่ได้เกิดอยากฆ่าแยมใช่ไหม?” ฉันถามเมื่อเราต่างฝ่ายต่างเงียบลงไปได้สักพัก

“เปล่า”

“วังเวงจังเลยเนาะ” ฉันหัวเราะแห้งเพื่อแก้สถานะการณ์ตึงเครียดตอนนี้

“กลัวเหรอ?”

“เปล่าค่ะ แยมจะกลัวพี่ทำไม พี่ไม่ทำอะไรแยมหรอก.. ใช่ไหมคะ?” พูดดักทางเอาไว้ก่อน เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ ขออย่างเดียว อย่าคิดฆ่ากันก็พอ

“พูดดักทางกูทำไม”

“ห๊าา!!” ฉันเผลอเหว๋อหนักหลังคำพูดของเขาจบลง ทำไมพูดเหมือนเดาใจฉันออก และถ้างั้นก็หมายความว่า..

คิดอะไรบางอย่างกับฉันอยู่เหรอ?

“ตกใจขนาดนี้มึงคงคิดว่ากูจะพาไปฆ่าสินะ” บ้าจริง ฉันเก็บอาการไม่อยู่จนพี่โฟนเดาทางออกแล้ว

“. . .” เงียบแม่งเลยดีกว่า

“มึงบ้าป่ะ”

“. . .”

“แค่จะพาไปเล่นน้ำ” เฮ้ออ อยากถอนหายใจออกมายาว ๆ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้คิดแค่ทางมันเปลี่ยวเลยดูน่ากลัวเท่านั้นเอง

ฉันเนี่ยนะกลัว ฉันจะกลัวทำไม...

“แยมก็ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”

“สาบาน”

“เออดิ”

“ขอให้ไม่มีผัวตลอดชีวิตนะ”

“จะแช่งกันทำไมก็พี่แหละผัวยะ... แยม” ฉันรีบเม้มปากลงทันทีเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรไม่เหมาะไม่ควรออกไปแล้ว ก็ได้แค่ภาวนาว่าพี่โฟนจะไม่ได้ยิน... ซึ่งมันคงเป็นไปได้ยาก

“เหรอ.. กูเป็นผัวมึงแล้วสินะ” เขายกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ จากนั้นภายในรถก็เงียบลงไปอีกครั้ง

กระทั่งมาถึงจุดมุ่งหมาย

ฉันก้าวเท้าลงมาจากรถด้วยดวงตาที่เบิกกว้างเมื่อเห็นสถานที่ที่พี่โฟนพามา ใครบอกว่ามันน่ากลัว พอเข้ามาจริง ๆ แล้วไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดเลย

มันเป็นหญ้าสีเขียวที่ปกคลุมทั่วทั้งพื้นดิน บวกกับมีน้ำตกอยู่ด้านหน้า อากาศเย็นและไม่มีใครแบบที่พี่โฟนพูดเอาไว้เลย

“กูค้นพบที่นี้เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน กูขับรถมั่ว ๆ แล้วเจอที่นี้น่ะ”

“สวยจริง..”

“ที่นี้ประกาศขายด้วยนะ แต่กูยังไม่ได้ซื้อ กูไม่มีเงิน” ฉันแทบหลุดขำออกมากับคำพูดของเขา ท่าทางจะจริงอย่างที่เขาว่านะคะ สีหน้าตอนนี้ไม่เหมือนพูดเล่นสักนิด

“โถ่...” ฉันส่ายหัวไปมา ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด “ถ้าสร้างบ้านที่นี้ก็ดีเลยนะคะ อยู่กับคนที่เรารักที่นี้คงสบายใจน่าดู”

“. . .” พี่โฟนเงียบแต่จับมือของฉันเอาไว้แน่นแล้วลากมายังใกล้ ๆ น้ำตก ท่าทางจะลึกไม่เบา

“แยมไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน คงไม่ลงเล่นน้ำหรอกค่ะ” ฉันว่าพลางหย่อนตัวลงไปนั่งโขดหินริมน้ำ

“ถอดออก... ถอดออกให้หมดแล้วลงไปเล่น”

“ ! ”

พูดนี่คิดแล้วใช่ไหม? ฉันไม่ใช่เด็กสองขวบนะที่จะไม่รู้จักอายฟ้าอายดินน่ะ

“มานี่”

“เฮ้ย ๆ อย่ามาทะลึ่งนะพี่โฟน แยมไม่เอาด้วยหรอกไม่ได้อยากเล่นขนาดนั้น!” ฉันรีบลุกพรวดพราดหนีจากฝ่ามือของพี่โฟน เมื่อเขาเอื้อมมาหาฉันแล้วพยายามจะถอดเสื้อผ้าของฉันออก

คิดอะไรของเขา โจ้งแจ้งขนาดนี้เนี่ยนะ!

“อยู่นิ่ง ๆ!”

.

.

.

“ถ้ามีคนมาเห็น คงได้อายไปตลอดชีวิต” ฉันพูดตัดพ้อพลางทำสีหน้าอาลัยตายจาก ชีวิตนี้ฉันไม่เหลือความเป็นเจ้าของร่างกายของตัวเองอีกแล้ว...

ฉันถูกพี่โฟนจับถอดเสื้อผ้าออก เหลือแค่บรากับกางเกงใน ไม่ใช่ว่าฉันไม่สู้นะ! ฉันสู้เขาแล้วสู้จนแทบหมดแรง แต่แรงของเขามันมีมากกว่าฉันมากเป็นไหน ๆ พอถอดได้ตามที่เขาต้องการ เขาก็ถอดเสื้อนักศึกษาของเขาออกมาให้ฉันใส่ ถึงความยาวของเสื้อจะปกคลุมขาอ่อนของฉันก็เถอะ แต่บราและกางเกงในสีชมพูหวานแว๋วของฉัน ฟ้าดินและสายน้ำก็ได้เห็นมันแล้ว

รวมไปถึงพี่โฟนด้วย...

ทำให้ฉันตอนนี้นั่งกอดเข่ามองเสื้อผ้าของตัวเองที่ห้อยอยู่บนกิ่งไม้ มันสูงจนฉันเอื้อมไม่ถึง.. ส่วนพี่โฟนจอมบงการน่ะนะ

หึ.. เขาเตรียมตัวมาอย่างดี ถึงเขาจะถอดกางเกงและเสื้อออก แต่ก็ยังใส่กางเกงว่ายน้ำพร้อมลงไปเล่น

คิดไว้นานแล้วสินะ.. คิดไว้ดีมาก!

“เล่นน้ำกัน” ร่างสูงหนาเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะอุ้มฉันขึ้น ในท่าที่กอดเข่าแบบนั้นแหละค่ะ แล้วกระโจนลงน้ำโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

“น้ำโคตรเย็นเลย!!” ฉันถึงกับต้องร้องออกมาดัง ๆ หลังโดนน้ำ ร่างกายก็เย็นไปหมดทุกส่วน

อีกทั้งเสื้อที่พี่โฟนใส่ให้มันก็ไม่ได้มีประโยชน์เลยเมื่ออยู่ในน้ำ

“แยม.. ถามจริง”

“คะ?” ฉันที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับการเดินไปเดินมาในน้ำอย่างพอใจ หันไปมองพี่โฟนอย่างสงสัยเมื่อจู่ ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นมา

ถามอะไรละ พึ่งจะโยนฉันลงมาในน้ำนะ แต่ก็เอาเถอะฉันพึงพอใจกับน้ำตกที่นี้พอสมควร

ให้อภัย!

“มึงรู้สึกยังไงกับกู”

“. . .” และแล้วฉันก็ต้องชะงักทันที เมื่อคำถามของพี่โฟนที่ถามออกมามันค่อนข้างจะจริงจังไปหน่อย

“แต่กูใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่กับมึงเลยนะ เพราะว่ากูรู้สึกดีกับมึง”

ั“. . .”

“. . .”

“แยมก็... ชอบพี่แล้วละมั้ง” ฉันตอบแบบปัด ๆ แล้วว่ายน้ำไปทางอื่นหนีคนแบบพี่โฟนที่กำลังอยากรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงอยู่

อารมณ์ไหนของเขากัน...!

______________________________________________

ตอนหน้า NC ดีไหม?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***