• EPISODE 8 •

ได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบเด้งตัวขึ้นมานั่งน่ะสิ พี่โฟนเปลือยกายนอนอยู่ข้างฉัน มันอดไม่ได้ที่จะลากผ้านวมผืนหนามาปิดบังเรือนร่างของเขาไว้ ส่วนฉันก็รีบหยิบทิชชู่หัวเตียงมาเช็ดคราบที่เขาทำเอาไว้หมือนกัน

เสื้อผ้าของเราสองเกลื่อนพื้นไปหมด แทบแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร แถมเมื่อตอนได้ยินประโยคของพี่โฟนเมื่อกี้แล้ว ฉันก็แอบหวั่นใจขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัวเลย ฉันรีบก้าวขาลงมาเก็บเสื้อผ้าของตัวเองแล้วรีบใส่แบบลวก ๆ ปรายตามองพี่โฟนเป็นระยะ ๆ ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ฉันกลัวว่าเขาจะมองฉันตอนฉันใส่เสื้อผ้าน่ะ

แต่หมดห่วงไปเลย เพราะท่าทางเขาเหมือนนอนหลับแน่นิ่งไปแล้ว ฉันถึงได้รีบออกมาจากห้องนอนของเขาแล้วกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองทางระเบียง

ฉันล้มตัวนอนกับเตียงของตัวเองอย่างอ่อนแรง แอร์ที่เปิดไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกเย็นขึ้นมาสักนิดเดียว ฉันยังคงร้อนใจและใจสั่นกับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่เลย แล้วพรุ่งนี้ฉันจะต้องไปรายงานตัวกับมหา’ลัยอีก พี่โฟนเองก็คงจะต้องเป็นคนที่ไปส่งฉันที่นั่น.. แบบนี้แล้วเราจะมองหน้ากันยังไงนะ

ภาพของคืนนี้วันนี้มันจะต้องติดตาฉันแน่ ๆ

“เฮ้อ!!” ฉันถอนหายใจออกมายาว จะให้ข่มตานอนหลับต่อก็คงทำไม่ได้แล้ว ฉันเลยได้แต่เตรียมตัวเลยตั้งแต่เช้าตรู่ แถมหน้าอกของฉันก็ยังเต็มไปด้วยรอยสีแดงเป็นจ้ำ ๆ เพราะแรงดูดของเขาอีก

ไม่อยากจะคิดภาพตอนที่เราเจอหน้ากันวันพรุ่งนี้เลย...

เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงฉันนั่งแช่อยู่ในห้องนอนของตัวเองอย่างไม่รู้จุดหมายของชีวิต เหลือบมองนาฬิกาเห็นว่าย่างเข้าแปดโมงแล้ว ฉันเลยลงมาด้านล่างเพื่อนมาหาอะไรกินรองท้องก่อนไปมหา’ลัย วันนี้ไม่มีใครนั่งทานข้าวอยู่เลยสักคน พ่อกับแม่คงออกไปด้านนอกหรือทานกันเรียบร้อยแล้ว ฉันเลยได้นั่งทานคนเดียวพร้อมมือถืออีกเครื่องที่อยู่คู่กับฉันตลอดเวลา

นี่ยังคิดภาพตอนที่จะเห็นหน้าพี่โฟนไม่ออกเลยนะว่าฉันควรทำหน้ายังไงดี?

“ดี!”

“อ๊ะ..” ฉันเงยหน้ามองคนที่ลากเก้าอี้มานั่งลงตรงหน้าของฉันแบบตกใจ.. นี่หัวของฉันกำลังนึกถึงเขาอยู่พอดีเลยนะ เขาช่างตายยากอะไรแบบนี้..

“มีไรกินบ้าง” พี่โฟนถามพลางอ้าปากหาวไปด้วย สภาพของพี่โฟนเหมือนคนที่พึ่งตื่นมามาด ๆ และไม่ได้จัดการกับทรงผมหรือหน้าตาอะไรเลย ทว่าแค่นี้เขาก็ดูหล่อมากเป็นไหน ๆ

“ขะ ข้าวต้มกับนมค่ะ”

“อา” เขาตอบแล้วตักข้าวต้มใส่จานของตัวเองโดยที่ฉันไม่ได้ทำให้เขาแต่อย่างใด

ฉันก้มหน้าลงฉงนและไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขาสักเท่าไหร่ แอบทานของตัวเองไปเงียบ ๆ โดยที่ตรงหน้ามีพี่โฟนนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย เขาดูปกติเหมือนเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย มีแต่ฉันคนเดียวหรือเปล่าที่คิดไปเอง.. เอ๊ะ? เรื่องแบบนี้คนที่ไม่คิดมากกว่าคือคนที่แปลก ไม่ใช่ฉันสักหน่อย!

“เมื่อคืน”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!

ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองหรอกนะว่าทำไมหัวใจถึงเต้นแรงขนาดนี้ กับอีคำที่พี่โฟนบอกว่าเมื่อคืน สองคำแรกที่เอ่ยออกมาจากปากเดาไม่ออกว่าเขาจะพูดอะไร แต่หัวใจเจ้ากรรมตื่นเต้นก่อนเจ้าของเรื่องแบบฉันไปแล้วล่ะ!

บ้าที่สุดในโลกเลย!!

“แค่น้ำจิ้ม”

“ ! ” หมายความว่าอะไรกันที่บอกว่าแค่น้ำจิ้ม ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างเอาคำตอบแต่ก็ไม่เห็นว่าพี่โฟนจะมีท่าทางอะไรที่แปลกไปเลย เว้นแต่ที่เขาเอื้อมมาหยิบนมตรงหน้าของฉันแล้วดื่มเท่านั้นแหละ

“ชอบดื่มนมจืดจากนมวัวเหรอ?” คนตรงหน้าถามแต่สายตาไม่ได้มองมาที่ฉันแต่อย่างใด เขามองที่แก้วนมที่ดื่มไปเมื่อครู่มากกว่า

“ค่ะ..”

“ถ้าได้ลองชิมนมข้นจนจากควXแล้วจะติดใจ”

พี่โฟนพูดออกมาหน้าตาเฉยแถมรอบนี้ยังจ้องมองใบหน้าที่กำลังเห่อร้อนของฉันอีกด้วย ฉันถึงกับไปไม่เป็นกับคำพูดของเขา ได้แต่ทำสายตาวอกแวกคิดในหัวว่าจะพูดจะทำอะไรต่อไปดี สุดท้ายฉันก็ได้แต่ตัดข้ามต้มใส่ปากรัว ๆ

“ค่อย ๆ เดี๋ยวก็สำลักตายคาบ้านกูหรอก”

“แค่ก ๆ”

“พูดยังไม่ทันขาดคำ” พี่โฟนส่งแก้วนมมาตรงหน้าของฉันอีกรอบ เลี่ยงไม่ได้ที่ฉันจะยกมันขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว เรียกว่าจะให้กินข้าวต้มต่อก็คงกินไม่ลงแล้วจริง ๆ ไอ้ที่ฉันสำลักเนี่ยก็เพราะคำพูดคำจาของเขาก่อนหน้านี้นั่นแหละ

“อิ่มแล้วค่ะ”

“กูยังไม่อิ่มแหกตาดูสิ” เขาพูดเหมือนรำคาญ อะไรของเขากัน? ฉันก็แค่บอกไม่เห็นจะต้องว่าเลยนี่นา

“พี่ก็กินต่อไปสิคะ” ฉันเถียงแล้วทำหน้าไม่สนโลกใส่เขาบ้าง พี่โฟนมองฉันด้วยสายตาอาฆาตแค้นจะกินเลือดกินเนื้อของฉันให้ได้ ก่อนจะวางช้อนลงกับจานแรง ๆ จนฉันเองก็เผลอตกใจเหมือนกัน

เคร้งงงงง!!

เราสองคนสบตากันอยู่พักหนึ่ง รู้อยู่หรอกว่าเขากำลังไม่พอใจฉันอยู่แต่คำพูดแค่นี้ไม่น่าเอามาเป็นประเด็นแล้วโกรธหรือไม่พอใจฉันเลยนี่ จะให้ฉันเงียบตลอดมันก็ไม่ได้หรอกนะ นั่นมันไม่ใช่นิสัยของฉันสักหน่อย

“อย่ามาเล่นลิ้นกับกู” พี่โฟนยืนขึ้นเต็มความสูงสายตาบ่งบอกชัดเจนว่ากำลังไม่พอใจ และพร้อมที่จะฆ่าฉันได้ตลอดเวลา แต่อย่าคิดนะว่าสายตาดุดันแค่นั้นจะทำฉันกลัวได้

“ทำไมแยมต้องฟังคำพูดของพี่ด้วยละ?” ฉันไม่ได้เล่นลิ้นแต่ฉันแค่ถามความจริงเท่านั้น

“หรืออยากให้เรื่องเมื่อคืนถึงหูผู้ใหญ่.. เอ๋... เรื่องที่กูเกือบจะได้มึงถ้าแม่มึงรู้แม่จะว่าไงนะ?” เขาทำท่าครุ่นคิด เหมือนกำลังหาเรื่องมาล่อให้ฉันกลัวอยู่.. แต่บอกเลยว่าฉันไม่กลัวกับคำขู่พวกนี้หรอกค่ะ มันก็เหมือนกับนิทานที่พี่โฟนคิดขึ้นมาหลอกเด็ก อย่าลืมสิว่าฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว ที่พูดมาน่ะมันไม่จริงหรอก..

มั้ง..

“ไม่มีหลักฐานแม่ไม่เชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอกค่ะ!” ฉันลุกขึ้นยืนตามเขาบ้าง แล้วสบตาเขาอย่างท้าทาย คิดจะเล่นกับเสือก็ต้องอย่ากลัวเสือ

“นี่เป็นเรื่องไร้สาระหรอกเหรอ? ไม่รู้มาก่อนเลยนะ”

“.............” ฉันเงียบรอดูพี่โฟนว่าเขาจะทำอะไรต่อไป

พี่โฟนหยิบมือถือขึ้นมาทำเหมือนกำลังจะเปิดบางอย่างให้ฉันดูฉันเลยได้แต่ยืนนิ่ง มองเขาว่ากำลังจะทำอะไร ฟังจากน้ำเสียงของพี่โฟนมันก็ไม่ค่อยหน้าไว้วางใจเท่าไหร่หรอกนะ..

“พอดีกูมีคลิปอะครับ หลักฐานชัดเจนเลยว่าเป็นมึง” พี่โฟนชูโทรศัพท์เครื่องหรูมาตรงหน้าของฉัน ซึ่งมันเป็นภาพที่เหมือนถ่ายจากกล้องเลย ฉัน.. อยู่ในนั้นและกำลังสวมใส่เสื้อผ้าหลังจากเสร็จกิจอยู่

“นี่พี่..” ความรู้สึกของฉันก่อนหน้านี้ถูกดิ่งลงเหวไปเลยเมื่อเห็นแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าเขาถ่ายมันไว้ตอนไหน แต่พอมาถึงแบบนี้ฉันก็ไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน

“คืนนี้นอนรอที่ห้องนะ เดี๋ยวเจอกัน ฮ่า ๆ ๆ” มือถือถูกเก็บใส่ในกระเป๋ากางเกงของเขาตามเดิม ฉันได้แต่เงียบและเหมือนแพ้เขาไปเต็มเป้า พี่โฟนหัวเราะสะใจเหมือนคนที่ชนะเต็มตัว ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เดินไปทางห้องนอนของเขาเอง

“ ! ”

“อ๋อ.. กูหมดอารมณ์ไปส่งมึงล่ะหาทางไปเองก็แล้วกัน หึ” ไม่วายที่จะหันมาบอกเป็นประโยคสุดท้ายแล้วเดินกลับขึ้นห้องของเขาไป.

นี่ฉันกำลังเป็นลูกไก่ในกำมือของพี่โฟนใช่ไหม...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***