• EPISODE 5 •

เสียงรถและความวุ่นวายตามท้องถนนยังวนเวียนอยู่กับฉันไม่ยอมจากไปไหนเพราะการเดินทางของฉันกับพี่โฟน เห็นทีว่าจะไม่ถึงเป้าหมายสักที!

อากาศร้อนจนฉันจะไหม้ตายอยู่แล้ว ทำไมป่านนี้รถยังติดเป็นทางยาวอยู่นะ!

ก็ได้แต่คิดแล้วก็สงสัยแหละค่ะ ไม่สามารถพูดออกไปจากปากได้ เพราะถึงจะพูดออกไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี มิหน่ำซ้ำอาจจะโดนด่ามาด้วยซ้ำไป

ไม่นานนักหลังจากความคิดบ่น ๆ ของฉันที่เกิดขึ้นในหัว เราก็มาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ไม่ใช่ห้างแน่นอนแต่มองดูก็รู้ว่าเป็นศูนย์รวมเสื้อผ้าอยู่ด้านในนั้น

แค่มองดีไซน์ร้านจากภายนอกก็รู้แล้วว่าหรูแค่ไหน นี่พี่โฟนจะพาฉันมาช็อปร้านแบบนี้จริง ๆ หรือไงนะ!

“ลง” เสียงเข้มเอ่ยบอกหลังจากที่มาถึงจุดหมาย

“ร้านนี้เหรอคะ?”

“ถ้าไม่ใช่จะให้ลงไหม?” พี่โฟนทวนคำถามฉันกลับ เล่นเอาฉันหงายเงิบไปต่อไม่เป็น จำใจต้องลงจากรถแต่โดยดี

ถ้าไม่ติดว่ายังต้องพึ่งพาเขาอยู่ ฉันตบกะโหลกเขาไปนานแล้ว

“นึกว่าจะพาไปห้าง”

“คราวหลังก็ไม่ต้องนึก มึงเดาใจกูไม่ออกหรอก”

จ้าาาาา!!

อยากจะจ้ายาว ๆ ให้กับเขาจริง ๆ คนอะไรชอบพูดจาห้วนซะมัดยากแถมยังชอบกัดด้วย เลี้ยงหมาไว้ในปากกี่ล้านตัวกันเชียว

“ค่ะ!” ฉันกระแทกเสียงตอบกลับเขาไป พร้อมกับถอดหมวกันน็อควางบนเบาะแล้วสาวเท้านำเขาเข้าไปในร้านเลย

คอยดูนะ! ฉันจะเหมาแต่ของแพง ๆ เอาให้หมดตัวกันไปข้างหนึ่งเลย!

พอมาถึงในร้านฉันก็จัดการเลือกเลยทันที แค่ก้าวเข้ามาเสื้อผ้าสวย ๆ หลากหลายแนวก็เตะตาฉันซะแล้ว วันนี้เป็นวันของฉันจะซื้อแพงแค่ไหนก็ย่อมได้! แถมไม่ต้องเสียเงินสักบาท หุหุ!

“ให้เวลาสามสิบนาที ถ้ายังซื้อไม่เสร็จจ่ายเอง แล้วกูก็จะกลับก่อน” พี่โฟนที่เดินตามหลังมาติด ๆ เอ่ยขึ้นเสียงราบเรียบข้างหูฉัน ฉันหันไปมองหน้าเขาแว๊บหนึ่งเพื่อมองว่าเขาพูดจริงจังแค่ไหน

และคำตอบที่ได้ก็คือ! ‘น่าจะจริงจังมาก’ สายตาดุดันของเขาทำเหมือนไม่อยากมาเฝ้าฉันเลือกเสื้อผ้าสักเท่าไหร่

เอาว่ะ! ยังไงสามสิบนาทีก็เพียงพอน่า!

“งบไม่จำกัดนะคะ” ฉันพูดกับตัวเองเสียงเบา หลังจากที่พี่โฟนเดินห่างฉันออกไป

ฉันเลือกตัวที่ตัวเองอยากได้หยิบส่งให้ลูกมือของร้านที่มาช่วยถืออย่างไม่ลังเล พร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองอยู่เสมอว่าจะครบกำหนดเมื่อไหร่

เมื่อครบยี่สิบนาทีฉันก็เลือกที่จะเอาเสื้อผ้าทั้งหมดไปคิดเงิน เพียงเท่านี่ฉันก็ได้เสื้อผ้ามามากแล้วจริง ๆ

“ทั้งหมดห้าหมื่นสองพันบาทถ้วนค่ะ” พนักงานเอ่ยบอกราคาหลังจากที่คิดอยู่นาน ฉันแอบสะดุ้งกับราคานิดหน่อย แต่ก็แสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ห๊ะ!” ต่างจากคนจ่ายเงิน.. ที่ถึงกับหน้าซีดไปเลย

หึ! สมน้ำหน้า!

“เวลาเลือกมันน้อยไปอะค่ะพี่ เลยเลือกไม่ได้... เอาหมดเลยแล้วกัน!” ฉันยิ้มร้าย

“แล้วแต่ดิ เงินแม่มึงไม่ใช่เงินกูจ่าย” ว่าจบพี่โฟนก็ยื่นบัตรเครดิตไปตรงหน้าของพนักงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สีหน้าเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นปกติในทันที

ส่วนฉันน่ะเหรอ... ให้ตายเถอะ! แล้วแม่จะว่ายังไงว่ะเนี่ย!

“เดี๋ยวไปซื้อมือถือต่อนะน้องสาว...”

“ ! ”

“ส่วนเสื้อเอาไปส่งตามที่อยู่นี่นะครับ” พี่โฟนคุยกับพนักงานแล้วยื่นใบสี่เหลี่ยมเล็กไปตรงหน้าของเธออีกครั้ง พนักงานพยักหน้าเข้าใจกับสิ่งที่พี่โฟนบอก

สักพักพี่โฟนก็ลากร่างของฉันออกมาจากร้าน

“ตกใจเหรอที่ทำแม่ตัวเองเสียเงินเยอะน่ะ?” เขาถามเหมือนสะใจ

“เปล่า!”

“หน้ากังวนเชียวนะ”

“กังวนอะไรไม่ทราบคะ? พ่อรวยจะซื้ออะไรเท่าไหร่ก็ได้ ยังไงเงินแม่ก็มาจากพ่ออยู่ดี” ฉันไหวไหล่ไม่สนโลกแล้วใส่หมวกกันน็อคกลับตามเดิม

“...............”

คนตัวสูงเงียบนิ่งไปหลังประโยคของฉันพูดจบ เขาไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมาเลยนอกซะจากนิ่งขรึม

ทำไมล่ะ? เมื่อกี้ยังกัดฉันอยู่เลย!!

ฉันไม่รู้หรอกว่าไปพูดตรงไหนสกิดพี่เขาบ้าง แต่พอฉันพูดแบบนั้นออกไป มันคงจะทำให้พี่โฟนรู้สึกไม่ดีเอามาก ๆ เขาถึงได้กลายเป็นอีกคนหนึ่งเลย เขาเงียบเหมือนไม่ใช่เขาเมื่อกี้

ในความเงียบของเขา.. ก็กลับแฝงความน่ากลัวน่าขนลุกแปลก ๆ

ฉันซื้อโทรศัพท์และของที่จำเป็นต้องใช้เสร็จเรียบร้อย เราสองคนก็กลับบ้าน ซึ่งรอบนี้ถือว่าบุญยังพอมีบ้าง เพราะว่าฉันปลอดภัยครบสามสิบสองประการ

แต่กว่าจะกลับมาถึงบ้าน ก็ปาไปเกือบทุ่มแล้วค่ะ

“ขอบคุณนะคะพี่ชาย~” ฉันพูดขึ้นเมื่อลงจากรถของเขาเสร็จจัดแจงร่างกายให้เข้าที่เข้าทาง แล้วยิ้มกว้างอาบยาพิษให้กับเขา

“ครับ น้องเหี้ย”

“ ! ”

ฉันสะอึกคำโต คำพูดของพี่โฟนเมื่อกี้ทำฉันหน้าชาจริง ๆ จัง ๆ ฉันไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา แต่เขาก็พูดออกมาแบบไม่ได้มองหน้าฉันเลยสักนิด

ถามว่าแรงไหม.. มันก็แรงนะแถมยังแรงในชนิดที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาแบบนี้

มันหยาบเกินไปแถมเขายังพูดมาเหมือนกับว่ามันไม่ได้เป็นคำที่รุนแรงอะไร

นี่เขาเกลียดฉันจริง ๆ หรือเปล่า?

ฉันตั้งคำถาม....

ฉันกลับเข้ามาในห้องของตัวเองพร้อมกับคำถามมากมายที่ถาโถมเข้ามา กับคำพูดของพี่โฟนที่บอกว่าน้องเหี้ยเมื่อสักครู่

เขาพูดมันออกมาแบบไหนกัน? แล้วถ้าเขาเกลียดฉันเขาจะไปส่งฉันซื้อเสื้อผ้าและโทรศัพท์ทำไมกันล่ะ?

ฉันนอนคิดอยู่ในห้องนานสองนาน จนกระทั่งเหยียบเที่ยงคืนก็ยังไม่ได้นอนถึงจะอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว ข่มตานอนเท่าไหร่ฉันก็นอนไม่หลับ

ฉันมองว่ามันไม่ใช่เรื่องตลก หากว่าพี่โฟนนั้นเกลียดฉันขึ้นมาจริง ๆ แบบนั้นฉันคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่

ก๊อก ๆ ๆ !

เสียงเคาะประตูห้องดังลั่นออกมา ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์บ้า ๆ นั่นแล้วสนใจประตูแทน เหลือบมองนาฬิกาตอนนี้ก็จะตีหนึ่งแล้ว ใครมาเคาะประตูห้องฉันตอนนี้กัน

ก๊อก ๆ ๆ !

ยิ่งฉันไม่ไปเปิด เสียงเคาะก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ จนน่ารำคาญ ฉันกำลังจะลุกขึ้นไปเปิดอยู่แล้วล่ะ ทว่าจู่ ๆ ประตูก็ถูกผลักเข้ามาแรง ๆ จนฉันเองก็ตกใจ

“พี่โฟน!” ฉันเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นคนที่เข้ามาเยือนชัดเจนว่าคือพี่โฟน

สภาพเขาเหมือนคนที่กำลังเมาอยู่ แถมสายตาของเขายังดูดุร้ายเหมือนจะกลืนกินเลือดของฉันให้ได้ยังไงงั้นแหละ!

“พี่เขามาทำไม! ทำไมถึงเปิดประตูเข้ามาได้!?”

“กุญแจสิยัยโง่!”

“พะ พี่เข้ามาทำไม!! ออกไปนะ! แยมจะนอน!” ว่าจบฉันก็พุ่งตัวไปหาเขาหวังจะไล่เขาออกจาห้อง พี่โฟนล็อคห้องแล้วปากุญแจในมือลงกับพื้น ก่อนจะอ้าแขนรัดร่างของฉันที่วิ่งเข้าหาอย่างทุลักทุเล

ปึก!

“ปล่อยนะ!! ปล่อยแยม!!” ฉันดีดดิ้นไปมาในอ้อมกอดของคนตรงหน้า แรงของเขาเหมือนยักษ์ที่กำลังรัดร่างของฉันไว้เลย

ฉันดิ้นไปก็เหมือนไม่ได้ดิ้น สุดท้ายก็ถูกเขาจับทุ่มลงกับเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ถ้าพี่ไม่ปล่อย!! แยมจะร้องให้คนมาช่วย!!”

“ฝันอยู่เหรอแยม!? ต่อให้กรี๊ดจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยินหรอกน่า”

“ ! ”

“รู้ไหม.. กูไม่ได้อยากมีน้องสาว” ฉันนิ่งเงียบจ้องมองใบหน้าของพี่โฟนโดยที่ในหัวกำลังคิดต่าง ๆ นา ๆ

ฉันดิ้นต่อไปไม่ได้ ฉันเลยเลือกที่จะเงียบสงบและรอฟังเขาพูดออกมาดีกว่า ร่างหนาของเขาที่ทับฉันอยู่ต่อให้ฉันดิ้นแรงแค่ไหนฉันก็ดิ้นไม่หลุด

ไหนจะแขนของฉันที่ถูกขึงไว้เหนือหัวอีกล่ะ?

“ฮึก..” ฉันไม่มีทางเลือกอะไรที่ดีกว่าเงียบแล้วฟังเขาแล้วจริง ๆ

“ที่น่ารักแบบมึง”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก !

ราวกับถูกมนต์สะกดให้อยู่นิ่งเฉย พอได้ยินคำพูดของเขาแบบนี้ ฉันกลับนิ่งไปทันทีนิ่งแบบที่ในหัวสะบัดความคิดทุกอย่างออกไปจนหมด ทำไมเขาถึงได้หลากหลายอารมณ์แบบนี้นะ!

แปลก.. พึ่งด่าฉันเมื่อไม่นานมานี้ แต่ตอนนี้กลับมาชมฉันซะได้ ฉันจะเชื่อเขาในแบบไหนดี ว่าที่เขาพูดมา อันไหนมันเป็นความจริง

“พี่จะยัดเหยียดความเป็นผัวให้น้องสาวคนนี้เองนะคะ”

“พะ พี่โฟน..” ฉันเอ่ยปากเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาเมาอยู่นะ เขาจะมาทำแบบนี้กับฉันมันไม่ถูกต้องเป็นที่สุด!!

“เรียกพี่ว่าผัวสิคนดี..” คนตัวหนาเจือยิ้มออกมาในขณะที่ตาเยิ้ม ก่อนจะฟุบหน้าลงกับหน้าอกของฉันราวกับว่าหมดสติไป

“ฮะ ฮึก!”

เกือบไปแล้ว..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***