• EPISODE 4 •

“ รุมโทรม ”

“ ! ”

ได้ยินแบบนั้นเป็นใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงร่านแบบนั้นนะ ถึงจะได้ไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องแบบนี้

“ทำไม? กลัวเหรอ?” พี่โฟนหันหน้ามาถามฉันเหมือนเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติที่คนเขาทำกัน “ถอดหมวกออกแล้วเดินตามมา”

“ไม่เอา!”

ยังมีหน้ามาสั่งให้ฉันเดินตามไปอีกนะ ใครจะกล้าเดินตามเขากันล่ะ!!

“ทำไม?”

“พี่จะให้แยมขึ้นไปทำอะไรล่ะ!” ฉันกอดอกถามเขาพร้อมกับก้าวเท้าเดินถอยห่างออกมาจากบุคคลอันตรายแบบคนที่ชื่อโฟน

“คิดมาก แค่จะขึ้นไปเอาของ”

“งั้นแยมรอตรงนี้”

“ไม่ให้รอ มันร้อนมาด้วยกันต้องไปด้วยกันดิ” พี่โฟนยิ้มร้าย ก้าวเท้าแค่รอบเดียวก็ประชิดตัวของฉันได้สำเร็จ แล้วจัดการคว้าข้อแขนของฉันไว้แน่น

“เอ๊ะ!” ฉันอยากจะวีนใส่หน้าเขาเหลือเกิน ถ้าไม่มีคนอื่นยืนอยู่แถว ๆ นี้ด้วยฉันคงจะวีนไปแล้ว

แต่นี่ยังมีคนอื่นอยู่ และฉันก็ไม่กล้าทำเพราะมียางอายอยู่บ้าง

“ไปด้วยกัน!” คนตัวสูงเอ่ยเสียงเข้มดุดัน แล้วถึงจะลากฉันให้เดินตามเขาไปด้วยแรงที่มีอยู่ของเขา ฉันจำใจต้องเดินตามก้นของเขาไปแบบนั้น

แรงของผู้ชายอย่างพี่โฟนมีมากกว่าฉันมากเป็นไหน ๆ เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะขัดขืนแรงของเขาได้ ง่าย ๆ

“อย่าทำอะไรแยมนะ!” ถึงตัวฉันจะเดินตามมา แต่หัวของฉันคิดไปไกลเลยค่ะ

“ทำอะไร?”

“แบบที่ไม่ดี!”

“หึ..” เสียงหัวเราะในลำคอของพี่โฟนมันดูไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่หรอกนะ คนอย่างเขาก็คงมีแผนอยู่ในหัวตลอดเวลานั่นแหละ

ไม่นานนักเราสองคนก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง ห้องหนึ่ง

พี่โฟนใช้กุญแจที่ติดกับกุญแจรถไขเข้าไปราวกับว่าเป็นห้องของเขายังไงงั้น และเมื่อประตูเปิดแง้มออก กลิ่นบุหรี่ก็ตีจมูกฉันเลยทันทีจ้าา

คิดภาพไม่ออกเลยว่าในนี้เขามั่วสุมอะไรกันบ้าง!

“ไอ้เคน! ไอ้ครูซ!” พี่โฟนตะโกนเรียกชื่อเพื่อนเสียงดัง เพื่อนของเขาคงอยู่ในห้องนี้ ภายในห้องที่เต็มไปด้วยความโล่ง ไม่ได้สกปรกแต่อย่างใดหรอก เพียงแค่มีกลิ่นบุหรี่ทั่วห้องเท่านั้น

“พี่โฟน... เหม็น...” ฉันสะกิดแขนของคนข้าง ๆ เบา ๆ แต่กลับถูกสะบัดแขนออกหน้าตาเฉย

“กระแดะ” พร้อมกับคำด่า ดวงตาคมกริบเหลือบมามองฉันแว๊บหนึ่งสั้น ๆ คำพูดสองคำของเขาทำฉันถึงกับสะอึก

รู้แล้วว่าปากร้าย แต่คนเหม็นบุหรี่มันไม่ได้หมายความว่ากระแดะสักหน่อยนี่นา!

“ไอ้...!!!”

“เออ!!” ไม่ทันที่พี่โฟนจะตะโกนเรียกชื่อเพื่อนอีกรอบ เพื่อนของเขาก็ขานรับเสียก่อน ทันทีที่เสียงตอบรับดังออกมา ร่างหนาของผู้ชายอีกคนก็เดินตามมาเหมือนกัน “ว่าไง”

“ไอ้เคนอ่ะ?” พี่โฟนถาม

“แดกกับสาวซี๊ดซ๊าดในห้องนู่นอ่ะ” คนที่น่าจะชื่อ ‘ครูซ’ มองไปทางประตูห้องนอนห้องหนึ่ง ทำเหมือนเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ “มึงมาทำไม?... คงได้พาเด็กมึงมากินตับที่ห้องกูหรอกนะ วันนี้กูชักเว่าจนน้ำแทบจะหมดตัวแล้วนะเว้ย”

พวกเขาคุยกันแบบเรียลที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยล่ะ

“สัตว์! กูมาเอาของ”

“ในห้อง ไปเอาดิ.. แล้วนี่ใคร?” เพื่อนพี่โฟนชะโงกหน้ามามองฉันอย่างสงสัย ซึ่งฉันก็ได้แค่ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเท่านั้น

“น้องมั้ง”

“มั้ง?”

“เสือก! กูไม่จำเป็นต้องบอก” พี่โฟนพูดเท่านั้นแล้วทำท่าจะเดินออกไป ฉันเลยรีบคว้าแขนของเขาไว้ ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้คนเดียว

เอาจริง ๆ พี่โฟนดูปลอดภัยกว่าพี่เขามานิดหนึ่ง

“ปล่อยกู” อย่าลืมว่าคนอย่างพี่โฟนนั้นขาป่าเถื่อนเป็นเลิศ! แค่ฉันจับแขนนิดหน่อยก็ทำเป็นขยะแขยง ปัดมือของฉันทิ้งหน้าตาเฉย ฉันเลยได้แต่ชักสีหน้าไม่พอใจ แล้วยืนอยู่จุดเดินมองตามแผ่นหลังของพี่โฟนที่ลับหายเข้าไปในห้องของเพื่อนเขาไป

“หวัดดีครับพี่ชื่อครูซ” มือหนาถูกยื่นมาตรงหน้าของฉันเหมือนะจะขอทำความรู้จัก ฉันยิ้มแห้ง ๆ และสถานะการณ์มันก็แสนบีบบังคับ

ฉันเลยได้แค่ยื่นมือไปตรงหน้า เพื่อตอบกลับตามมารยาท

“แยมค่ะ” ฉันพูดเสียงเบาแล้วชักมือกลับ

“แยมเหรอ? น่ากินว่ะ!”

“ ! ”

ร่างสูงหนาของคนที่ชื่อครูซก้าวเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของเขาทำให้เขาดูเป็นทรงโจรขึ้นมาจนฉันไม่ไว้ใจ

มองไปทางไหนก็เห็นแต่ทางตัน พี่โฟนก็หายวับไปเลย

“อายุเท่าไหร่เนี่ย น่ารักน่าชังน่ากินจังเลย” ปากว่าแต่เท้าของพี่เขาก็ยังไม่หยุดเดิน ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้ฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเดินเข้าไปในห้องเขาลึกมากเท่านั้น

กระทั่ง!

แกร็กกก!

“เฮ้ย! ใครอ่ะ” ประตูที่พี่เขาแลตามองเมื่อครู่ถูกเปิดออก พร้อมกับสภาพหัวยุ่งเหยิน ผ้าขนหนูผืนเดียวพันท่อนล่างของพี่เขาไว้

คนนี้น่าจะชื่อเคน หน้าตาคล้าย ๆ กับคนที่ชื่อครูซเลย แต่หน้าอ่อนกว่า ดูใจดีกว่านิดหนึ่ง.. ใจดีเหรอ!?

“เด็กไอ้โฟนมั้ง?” พี่ครูซไหวไหล่เล็กน้อยไม่สนใจ ก่อนจะยามมาด้วยมือของเขาที่วางลงบนไหล่ของฉัน

นั่นมันทำให้ฉันตกใจมากจริง ๆ

“กรี๊ดดดด!!” ฉันเลยเผลอกรีดร้องออกมาเสียงดัง ยกมือขึ้นปกป้องใบหน้าของตัวเองตามสัญชาตญาณความกลัว

“เฮ้ย.. ชู่ว!!!?”

“ไรว่ะ!!” ไม่เคยได้ยินเสียงพี่โฟนเป็นเสียงสวรรค์แบบนี้มาก่อน พอฉันคิดว่านี่คือเสียงของพี่โฟน ฉันก็วิ่งเข้าหาเขาเลยทันที

“พาแยมกลับ ฮึก พาแยมกลับ..” ฉันเขย่าแขนของคนตัวโตพร้อมกับหลบหลังของเขาเหมือนต้องการหาที่ป้องกัน

พี่โฟนดูตกใจนิดหน่อยกับการกระทำของฉัน เขาเลยเอ็ดเพื่อนของเขาเสียงดังเช่นเดียวกัน

“พวกเหี้ย! กูบอกว่านี้น้องกู!!!”

“อะไร! กูแค่มองน้องมึงเฉย ๆ น้องมึงตกใจเอง” ผู้ชายที่นุ้งแต่ผ้าขนหนูผืนเดียวแบบพี่เคนเอ่ยปากขึ้นแล้วกลับเข้าไปในห้องและปิดประตูเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นมาก่อน

“กูเปล่า” พี่ครูซเองก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน

“สัตว์!”

“อึก..”

“ไปกลับ! ขอบคุณที่รับของให้กู เล่นได้เร็วสุดเมื่อไหร่ กูจะเล่นเมื่อนั้นแหละ ฮ่า ๆ ๆ ” เสียงหัวเราะของพี่โฟนดังลั่น แล้วถึงจะกอดคอของฉันออกมาจากห้อง พร้อมกับถุงกระเป๋าสีขาวในมือของเขาด้วย “อย่าร้อง มันแค่หยอกเล่น”

“หยอกอะไรล่ะ น่ากลัวกันทั้งนั้น ฮึก!” ฉันปาดน้ำตาลวก ๆ

“คนที่มึงควรกลัวคือกู ไม่ใช่มันสองคน”

“ใช่! พี่เองก็น่ากลัว!” ว่าจบฉันก็เอาแขนหนัก ๆ ของเขาออกจากรอบคอของฉันอย่างหงุดหงิด เขาหลอกฉันไปร้องไห้แท้ ๆ !

“รอบนี้พาไปซื้อของจริง ๆ แล้ว”

กว่าจะได้ไปสักทีนะ ตอนแรกคิดว่าจะโดนล่อลวงไปทำอะไรมิดีมิร้ายซะแล้ว จิตใต้สำนึกของพี่โฟนก็ยังพอมีอยู่บ้างสินะที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำอย่างที่ปากว่า ‘รุมโทรม’ ฉันคิดไปด้วยเดินไปด้วย

“ขึ้นดิ! ยืนโง่ทำอะไรล่ะ!?” ฉันโดนพี่โฟนหันหน้ามาตะคอกใส่เสียงดัง หลังจากที่เราสองคนมาถึงจุดจอดรถแล้วฉันไม่ยอมขึ้นไปซ้อนเขาสักที

ก็นะ! คนมันกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนี่นา!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***