• EPISODE 3 •

ยอมรับตามตรงว่าเรื่องที่พูดไป น่าจะไปสะกิดไฟในตัวของพี่โฟนไม่ใช่น้อย หลังจากที่เราพูดสื่อสารกันแบบนั้น พี่โฟนก็เดินโมโหออกไปเลย ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว ซึ่งฉันเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

ฉันเองก็พึ่งคิดได้ตอนนี้นี่แหละค่ะ ไม่น่าจะพูดอย่างนั้นออกไปเลยจริง ๆ แต่จะให้ทำยังไงได้

เขาพูดแบบนั้นน่ะ คนที่เขาเกลียดคือแม่ของเรานะ มันยอมที่จะนั่งเงียบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้จริง ๆ

“ฟู่ว!” ฉันถอนหายใจยาวแล้วทรุดตัวนั่งลงกับโซฟา

ไหนจะต้องเจอหน้ากันทุกวัน ไหนจะต้องติดรถไปกับเขาเวลาไปมหา'ลัย นี่มันเข้าขั้นซวยของชีวิตชัด ๆ ปากฉันก็นะ!

มันจะพูดเร็วไปไหน!

“อ้าวแยม กินไรหรือยังลูก?” แม่เดินเข้ามาทักฉันที่กำลังเหม่อลอยคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

“ยังเลยค่ะ”

“ทำไมไม่กินล่ะ? แม่บ้านทำกับข้าวไว้ตั้งเยอะแยะ”

“แม่ไปไหนมาคะ?”

“ทำ.. ธุระ” แม่ตอบตะกุกตะกักเหมือนคนโกหก ฉันจำผิดแม่ได้อยู่หรอก แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดดีกว่า แม่คงจะไปจดทะเบียนสมรสล่ะมั้ง

ทั้งที่ฉันก็บอกไปแล้วแหละว่าไม่ต้องจดหรอก อยู่กันแบบเพื่อนดีกว่า

คนอย่างแม่หรือจะฟังลูกอย่างฉัน

“ค่ะ”

“หิวก็ไปหาอะไรกินนะลูก พรุ่งนี้... พ่อเขาจะให้โฟนไปส่งหนูซื้อเสื้อผ้าใหม่” แม่พูดขึ้นมาหน้าตาเฉย เอาจริง ๆ นี่แม่ลืมไปหรือเปล่าว่าพี่โฟนกับฉันเราพึ่งรู้จักกันแถมยังไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ ด้วย

“แต่แม่..”

“ต้องไป.. ทำความรู้จักกันไว้ เราเป็นพี่น้องกัน” อยากจะย้อนถามแม่กลับจริง ๆ ว่าแม่เคยถามฉันหรือพี่โฟนไหม ว่าเราสองอยากเป็นพี่น้องกันหรือเปล่า?

“แล้วแต่” ฉันไหวไหล่เล็กน้อยแล้วทำหน้าไม่สบอารมณ์เดินถัดจากไหล่ของแม่มาเลย โดยไม่หันไปปิดทีวีด้วย

อันที่จริงทีวีห้องฉันก็มีแหละ มันแค่น่าเบื่อเพราะห้องมันใหญ่เกินไปแค่นั้น

ไม่รู้ว่าแม่จะทำสีหน้ายังไงหลังจากที่ฉันเดินออกมานะ

ฉันว่าแม่เป็นแม่ที่ไม่เคยเข้าใจฉันเลย แถมยังไม่รู้จักพอด้วย แม่จะรู้ไหม ว่ากำลังทำให้ครอบครัวของพี่โฟนแตกแยก

พี่โฟนเขารับไม่ได้หรอกกับอะไรแบบนี้ ไม่เข้าใจแม่เลยจริง ๆ

“เฮ้อออ!” สุดท้ายก็ต้องกลับมาหายใจทิ้งเล่น ๆ บนห้องนอนของตัวเอง บ้านที่สะดวกสบายกว่าบ้านเก่าทำให้ฉันรู้สึกเบื่อหน่าย

แถมยังต้องมาเจอสังคมแบบนี้อีก เจอพี่โฟน? เฮ้อ แค่คิดจะรับมือมันก็เหนื่อยแล้ว!

ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเล่นมือถือ กิน นอน ดูทีวี นอน กิน เล่นมือถือ มันวนเวียนแบบนี้ทั้งวันทั้งคืน สอบติดมหา'ลัยแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอ่านหนังสืออีกต่อไป ชีวิตดูน่าเบื่อไปเลยเพราะไม่มีอะไรทำ

รุ่งเช้าของวันใหม่...

ฉันถูกแม่บ้านเรียกให้ตื่นนอนราวเจ็ดโมง อาบน้ำแต่ตัวแล้วลงไปทานข้าวด้านล่าง สัมผัสคำว่าคุณหนูแบบจริง ๆ จัง ๆ

พี่โฟนเองก็ลงมาทานเหมือนกัน แต่เขาน่ะพูดกับแม่ของฉันไม่ดีหรอก พูดเหมือนไม่อยากจะพูดด้วย แต่พอพูดกับพ่อเขา มันก็ไม่ได้หยาบคายหรือมีน้ำเสียงแย่ ๆ อะไรหรอกนะ

เว้นแต่แม่ฉันคนเดียว และอาจจะเป็นฉันด้วยแหละมั้ง เพียงแค่ฉันไม่พูดเท่านั้น

“วันนี้พาน้องไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ใส่ แล้วซื้อมือถือใหม่ให้น้องด้วยนะ...” จู่ ๆ พ่อก็พูดขึ้นมา ฉันขอเรียกว่าพ่อเลยก็แล้วกันนะ ไหน ๆ ก็อยู่ในสถานะพ่อแล้ว

ฉันจำได้แหละที่แม่บอกเมื่อวาน แต่ฉันชักสีหน้าขนาดนั้น คิดว่าแม่จะเข้าใจแล้ว.. นี่ไม่เลย....

“ครับ?” พี่โฟนทวนคำถาม

“ไปส่งน้องหน่อยนะโฟน” แม่ฉันแทรก ยิ้มหวานปานน้ำผึ้งเดือนแปดให้เขา ทว่ากลับได้คำถามกวนประสาทของเขาตอบมาแทน

“ผมคุยกับป้าเหรอ?”

“โฟน..” พ่อเค้นเสียงต่ำแสดงท่าทางดุดันใส่พี่โฟน พี่เขาเลยตักข้าวใส่ปากแทน

“ช่วยไม่ได้อยากเผือกเอง” ประโยคนี้พี่โฟนพูดเบา ๆ ไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยินหรอก แต่ฉันได้ยินชัดเพราะตั้งใจฟัง แถมยังนั่งข้างเขาอีกด้วย

“พ่อคะ พี่เขาไม่อยากไปหรอกค่ะ ให้แยมไปคนเดียวเถอะค่ะ เพื่อนแยมแถวนี้.. ก็มีค่ะ” ความจริงไม่มีหรอก พูดไปแบบนั้นแหละ

“ผมอยากพาน้องไป” พี่โฟนสวนขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ไม่รู้ว่ามีแผนอะไรในหัวหรอกนะ หันหน้าไปมองเขาทีไร รอยยิ้มเจ้าเหล์ก็ปรากฏบนใบหน้าทุกที

“นี่ไง เจ้าตัวเสนอเองเลย.. ไปกับพี่เขาเถอะปลอดภัยกว่า” ปลอดภัยกว่าจริงเหรอ? จะเอาฉันไปฆ่าหมกป่าหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ค่ะ” ฉันยิ้มแห้ง

“อิ่มยัง ไปกันเลยอยากไปแล้ว”

“ยังไม่อิ่มค่ะ” ฉันยกยิ้มมุมปากบ้าง เพราะรู้สึกเหมือนได้หักหน้าเขาไปเต็ม ๆ เขาอยากไป แต่ฉันไม่ได้อยากไป

“ไปนะครับพ่อ ข้างนอกมีไรให้กินเยอะเลย!”

“อ๊ะ! พี่!”

ข้อมือเล็กของฉันถูกกระชากให้ยืนขึ้นตามแรงของพี่โฟน เมื่อกี้ฉันบอกว่ายังไม่อิ่มนะ ถ้าจะทำขนาดนี้ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะถามทำไม!!

“ตาโฟน! น้องจะเจ็บเอานะ!!” เสียงตะโกนไล่หลังของพ่อดังขึ้นมาติด ๆ แล้วถามว่าคนอย่างพี่โฟนน่ะเหรอจะฟัง

เขามีแต่กระชากและบีบข้อมือฉันแรงขึ้นมากกว่า

“ใส่!” พี่โฟนยื่นหมวกกันน็อคมาตรงหน้าฉันหลังจากที่ลากฉันมาถึงโรงจอดรถ

“ทำไมต้องใส่ พี่ไม่เอารถยนต์ไปล่ะคะ?” ปากถามแต่สายตาของฉันก็จ้องมองหมวกกันน็อคในมือของพี่โฟน

“ก็ไม่อยากขับอ่ะ อยากขี่?”

“แล้วพี่ให้แยมใส่พี่จะใส่อะไรคะ?” ฉันถามกลับ

“ถามไรมากว่ะ ก็ถ้ากูขับไปชนใครล้ม กูก็ตายแทนไง ส่วนมึงก็ไม่ต้องตาย แค่พิการ”

กรี๊ดดดด!

ใครก็ได้ช่วยเอาหมาในปากของเขาออกไปที ใครบอกให้พูดจาแบบนี้เนี่ย แบบนี้ฉันจะกล้าซ้อนแบบสบายใจได้ไง!

“เร็ว!”

“ขับช้า ๆ นะคะ” ฉันเบ้ปากออกนิดหน่อย แต่ก็จำใจต้องใส่อ่ะแหละ ยังไงก็ดูปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อย

“กูขี่ ไม่ได้ขับ”

“ ! ”

ฉันจิปากเบา ๆ กับคำพูดของเขา พี่โฟนคร่อมบิ๊กไบร์คันเก่ง แล้วค่อย ๆ เคลื่อนตัวมันมาตรงหน้าของฉัน เพื่อให้ฉันได้ก้าวขึ้น

และฉันก็พึ่งเห็น.. ว่ามือเขายังเจ็บอยู่

“มือพี่ยังเจ็บอยู่เลย”

“หมาทำ ช่างมันเถอะ”

“ นี่! ” หลอกด่าเก่งซะมัดยาก! ถ้าฉันหัวอ่อนฉันคงจะไม่รู้เลยแหละว่าเขาด่าฉันน่ะ

“ขึ้นดิ ลีลาฉิบหายเริ่มหงุดหงิดแล้วนะเว้ย!”

“เออ!”

ไงล่ะชีวิตของน้องแยม สุดท้ายก็ได้มาเป็นสก๊อยซ้อนท้ายคุณพี่โฟน พี่ชายสุดหล่อแต่นิสัยสุดแย่ซะจนได้

ถ้าฉันขับรถเป็นเมื่อไหร่ จะไม่มีทางติดรถเขาแน่นอน ฉันสาบาน!

พี่โฟนขี่อย่างชำนาญมือและชำนาญทาง ถ้าไม่ติดว่าทีไฟแดง ป่านนี้เราคงจะเหาะไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้วแหละ ดีที่ว่ารถค่อนข้างติด มันเลยไปได้ช้าลง

คือถ้าถนนโล่ง เขาเร่งเครื่องจนฉันเกือบปลิว!

“ร้อนจะตายแล้วสัด ติดหาห่าไรหนักหนาไอ้เหี้ย!” พี่โฟนพ่นคำหยาบออกมา แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนใจร้อนมากแค่ไหน ฉันก็ร้อนไม่ต่างจากเขา แต่ฉันยังทนได้

นี่แหละ! ไม่เอารถยนต์มาเอง!!

“โง่” ฉันพึมพำเสียวเบาหวิว

“กูได้ยิน”

เท่านั้นแหละค่ะ เหมือนคำพูดของฉันเป็นน้ำมันราดกองเพลิงเลย รถของพี่โฟนเคลื่อนตัวออกอย่างไว! เมื่อไฟเขียว ฉันรีบกอดรัดเอวเขาไว้แน่นเพราะกลัวตก

จากที่ก่อนหน้านี้บอกเขาไปว่าเขาขี่เร็วขอยกเลิกคำพูด ตอนนี้เร็วยิ่งกว่าอีก ไม่กอดคือตาย!!

เอี๊ยดดดด!!

“กรี๊ด!!” ฉันหลับตาลงแน่นเมื่อเสียงเบรกดังลั่น ไม่รู้ว่าเขาขับมาทางไหนยังไง หรือผ่านตรงไหนมาบ้าง

ฉันหลับตาตลอดทางเลยค่ะ!

“กรี๊ดทำหอกอะไร! ลง!! อายเขา!” ยังมีหน้ามาว่าให้ฉันอีก!

“ก็กลัวนี่!” ฉันเถียงและยอมก้าวขาลงจากรถ แม้ขาจะสั่น ๆ แต่ฉันก็มาถึงปลอดภัยแล้วน่ะนะ

เดี๋ยว!!

“นี่มันไม่ใช่ร้านขายเสื้อผ้า หรือห้างนี่คะ” ฉันหันหน้าไปหาพี่โฟนอย่างสงสัย

“ก็ใช่ไง นี่คอนโดเพื่อนกู”

“เอ้า! พาแยมมาทำไม!!!” ฉันกัดฟันกร่อดตะเบ่งเสียงใส่หน้าเขาทั้งที่ยังไม่ได้ถอดหมวกกันน็อคออก และฉันก็แทบเหว๋อเพราะคำพูดต่อมาของพี่โฟนทำหัวใจฉันตกไปอยู่ตาตุ่ม!

“รุมโทรม”

“ ! ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***