• EPISODE 1 •

“นี่แยมน้องสาวแก” ชายวัยกลางคนเอ่ยปากขึ้นมาหลังจากที่ฉันเข้ามานั่งในห้องโถงห้องรับแขกนี้ได้พักหนึ่ง เราสี่คนแม่ฉันลุงฟาพี่โฟนและฉัน ถูกเรียกให้มารวมตัวกันเพื่อแนะนำตัวเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน

ซึ่งทุกคนถูกแนะนำตัวหมดแล้วล่ะ ยกเว้นฉันน่ะนะ

“ผมเป็นลูกคนเดียว ไม่มีน้องสาวและจะไม่มีวันมี”

“ตาโฟน”

“ครับ?”

รอยยิ้มทะเล้นแปดเปื้อนออกมาจากมุมปากของคนตัวสูงหนาที่ขึ้นชื่อว่า โฟน คนที่ได้สิทธ์เป็นพี่ชายของฉันหลังจากที่แม่มีสามีใหม่ได้ไม่นานนัก นั่นก็คือพ่อของพี่โฟนหรือคุณลุงฟานั่นแหละ

ใช่ค่ะ..

หลังจากที่แม่ตกลงปลงใจย้ายมาอยู่บ้านหลังเดียวกับพ่อเลี้ยงฉันก็ต้องย้ายตามมาด้วยเพราะไม่มีสิทธ์ออกเสียงอะไรทั้งนั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้

แม่บอกแค่ว่า.. ความสุขของแม่ ลูกอย่าขัด เท่านั้นเอง

อันที่จริงแม่กับลุงฟาก็พึ่งคุยกันได้เมื่อไม่นานมานี้ มันก็เร็วไปแหละที่ตกลงย้ายมาอยู่ด้วยกัน ฉันไม่รู้ว่าแม่คิดอะไรอยู่ถึงเลือกที่จะมาอยู่กับลุงฟา เพราะดูจากท่าทางของลูกชายลุงฟาแล้ว.. เขาคงจะไม่ชอบเราสองแม่ลูกแน่นอน นี่ขนาดเจอกันวันแรกเขายังมองฉันป่านจะกินเลือดกินเนื้อ นึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าเราอยู่ร่วมชายคากันไปนานกว่านี้

เขาจะไม่ฆ่าฉันตายคามือหรอกเหรอ?

“ไม่เป็นไรค่ะ เรียกป้าก็พอแล้ว” แม่ฉันยิ้มอ่อน แม่เองก็เป็นคนใจดีคนหนึ่งเลยนะติดที่ว่าถึงใจดีกับผู้ชายคนนี้ไป ก็คงจะไม่เห็นผลอะไร

“ชัดนะครับพ่อ?” เขายิ้มร้ายแล้วถึงจะทำท่าลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกไป แต่เสียงของลุงฟาก็ขัดไว้ก่อนอีกรอบหนึ่ง

“เดี๋ยว”

“ครับ?”

“น้องสอบติดมหา’ลัยเดียวกับแก แกต้องไปรับไปส่งน้องที่มหา’ลัยหลังจากเปิดเทอม เพราะว่าน้องยังขับรถไม่เป็น” ฉันก้มหน้าลงฉงนไม่กล้าสบตาใครทั้งนั้น แต่จากที่ได้ยินคำพูดของลุงฟาเมื่อครู่ ฉันก็พอจะเดาสายตาของคนที่ชื่อโฟนได้ว่าเขากำลังทำสีหน้าแววตายังไง

“มือตีนไม่มีเหรอ? ถึงต้องให้ผมไปรับไปส่ง?”

“ก็ถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันบอก ก็หาเงินใช้เองก็แล้วกันนะ อย่าหวังว่าจะได้เงินจากฉันไปใช้แม้แต่บาทเดียว...”

“พ่อ!!”

“คิดดูดีๆนะ จบชีวิตของคุณชายเลยนะโฟน” คำขู่ของชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะใจดีแต่แอบแฝงไปด้วยความร้ายกาจพ่นออกมา สร้างความหัวเสียให้แก่คู่สนทนาเป็นอันมาก ฉันเงยหน้าขึ้นไปเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่โฟนจ้องฉันอยู่พอดี ครู่หนึ่งพี่โฟนถึงได้โวยวายอออกมาเป็นคำหยาบคาย

“โถ่เว้ย!! ไอ้สัตว์!!” เขากัดฟันมองหน้าฉันในขณะที่ฉันทำได้แค่เพียงหลบตา

ไม่นานนักเขาก็ออกจากห้องโถงไปทิ้งให้เราเหลือกันแค่สามคน

ลุงฟาแกก็ดูเหมือนจะดีกับฉันและแม่นะ ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าใจคนเรามันเป็นแบบไหน แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยากมาอยู่บ้านเขา แต่เพราะแม่เพียงคนเดียว ฉันเลยต้องมาอยู่ที่นี้

“อย่าไปถือสามันเลยนะ เดี๋ยวไปดูห้องนะหนูแยม ลุงให้คนเตรียมไว้แล้ว”

“ขอบคุณค่ะ..”

ฉันพยักหน้ารับคุณลุงแก แล้วหลังจากนั้นไม่นานถึงจะมีแม่บ้านมาช่วยฉันยกของและพาฉันไปยังห้องนอนของตัวเองที่ถูกจัดเตรียมไว้

ฐานะของลุงฟาแกน่าจะไม่ธรรมดานะ และส่วนหนึ่งที่แม่มาอยู่กับลุงฟาที่นี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเงิน.. เงินของลุงเขา

ฉันไม่ได้อยากมองแม่ตัวเองในด้านที่มันลบแบบนี้หรอกนะ แต่กลับกันในสิ่งที่แนคิด มันอาจจะเป็นความจริงก็ได้

ฉัน แยม นางสาว นันท์นลิน สินทรัพย์ ฉันพึ่งจบมัธยมหกมาได้ไม่นานและสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังของจังหวัด ที่สอบติดก็เพราะความตั้งใจล้วนๆ ใครก็รู้ว่าฉันชอบอ่านหนังสือ

เพราะตั้งแต่ที่พ่อเสียไปหลายปีก่อน

ฉันก็เริ่มกลายเป็นคนไม่มีสังคมแบบคนอื่นเขา เพราะฉันมันขี้แยเกินไป ฉันไม่สามารถทนแรงกดดันหรืออะไรหลายๆอย่างนานๆได้ ยอมรับเลยว่าฉันมันขี้ขลาด.. และไม่กล้าที่จะมีเพื่อนเยอะเหมือนคนอื่น

แต่นั่นมันก็นานมาแล้วล่ะ การเริ่มต้นชีวิตของฉันใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัยในอีกไม่นานนี้ ฉันตั้งใจว่าจะเป็นคนใหม่ จะกล้าที่เข้าหาคนอื่นก่อน ฉันหวังว่ามันจะไม่ได้ยากเกินไปสำหรับฉันนะ

“ป้าคะ.. แล้วห้องข้างๆ แยมคือห้องของใครหรอกคะ?” ฉันถามออกมาหลังจากที่กำลังจัดของให้เข้าที่ โดยมีป้าแม่บ้านช่วยจัด

ขอบอกว่าบ้านหลังใหญ่มากจริงๆ ใครได้มาเห็นบ้านของลุงฟาก็คงจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เขานั้นโคตรรวย

ต่างจากฉันในบ้านหลังเก่าอย่างลิบลับเลยฮะ บ้านฉันทั้งเล็กทั้งเก่าแถมยังจ่ายค่าบ้านยังไม่หมดเลยด้วยซ้ำ หนี้สิ้นก็เยอะจนนับแถบไม่ถ้วน แต่ที่ติดหนี้ก็เพราะว่าส่งฉันเรียนให้จบสูงๆทั้งนั้นแหละ

ไม่แปลกใจเลยนะที่แม่ต้องลงย้ายมาอยู่กับลุงฟาเร็วขนาดนี้

ฉันคงถูกตราหน้าว่าเกาะลุงฟากินแหละ..

“ห้องคุณโฟนค่ะ”

“อ๋อ...”

“มีอะไรแหรอคะ?”

“เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ เป็นการตอบกลับแต่ป้าแม่บ้านกลับหลบสายตาของฉันแล้วทำเหมือนไม่เห็นรอยยิ้มของฉันที่ส่งไปเลย

ทำไมถึงได้ดูหยิ่งขนาดนี้...

สักพักใหญ่ๆ เลยแหละกว่าจะจัดห้องเสร็จพอจัดเสร็จเรียบร้อยฉันก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ไม่รู้เลยว่าอนาคตจะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่ฉันคิดว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องง่ายแน่..

“นี้มันกลิ่นบุหรี่นี่...”

ฉันที่นอนทำท่าทางเคลิ้มจะหลับอยู่รอมร่อต้องลืมตาตื่นขึ้นมาใหม่เมื่อได้กลิ่นนี้ กลิ่นที่ฉันโคตรจะไม่ชอบเลย

ฉันมองซ้ายขวาหาต้นตอ และถึงจะรู้ในเวลาไม่นานว่ามันมาจากไหน อาจจะเป็นห้องข้างละมั้งที่สูบบุหรี่แถมระเบียงของฉันก็เปิดอ้าไว้อยู่ กลิ่นมันคงจะลอยเข้ามาเพราะงั้นเราก็ควรออกไปปิดประตูสักหน่อย

“ไง..”

“เฮ้ย!” ฉันแอบตกใจเบาๆ เมื่อเดินออกมาหวังจะมาปิดประตูแล้วเจอกับร่างสูงของคนที่พึ่งจะหัวร้อนใส่ฉันเมื่อไม่นานมานี้

“มาเกาะพ่อฉันกินคิดว่าจะเป็นเรื่องง่ายเหรอนันท์นลิน”

“.............”

“ผ่านด่านฉันให้ได้นะสาวน้อย เพราะฉันจะไม่ยอมให้ปลิงอย่างเธอดูดเงินจากพ่อไปได้แน่”

อะไรกัน นี่เจอหน้ากันแปปเดียวก็แขวะฉันแล้วเหรอ?

แถมยังหาว่าฉันเป็นปลิงอีก ไร้สาระที่สุด คงมีเขาคนเดียวนั่นแหละที่คิดเรื่องแบบนี้ได้ แบบนี้แล้วฉันไม่คุยด้วยดีกว่า!

“เดี๋ยว!”

“คะ?”

“เธอชื่อเล่นว่าอะไรนะน้องสาวของพี่” ฉันทำคิ้วขมวดทันทีหลังจากได้ยินสรรพนามที่เขาเรียกฉัน น้องสาวของพี่อย่างนั้นเหรอ ก่อนหน้านี้เขายังทำท่าไม่อยากมีน้องสาวอยู่เลยนะมาไม้ไหนกันเนี่ย...?

“ยะ แยมค่ะ” ถึงอย่างนั้นฉันก็เลือกที่จะตอบแบบเกๆกังๆอยู่ดี

“พี่โฟนนะคะ” ร่างหนายิ้มร้าย ทิ้งบุหรี่ลงไปยังพื้นด้านล่างแล้วถึงจะพ่นควันที่เหลือออกมา มันดูโคตรแบดบอยเลยในสายตาของฉัน แต่ที่เขาทำแบบนี้มันก็ออกมาน่ากลัวแปลกๆในอีกมุมหนึ่ง..

ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไปหลังจากนั้น แต่ฉันเลือกที่จะหดหัวหดตัวกลับเข้ามาห้องของตัวเองแทนแล้วล็อกประตูอย่างแน่นหนา

ฉันจะเจออะไรบ้างเนี่ยยยย!!!!

*คนในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในนิยายใดๆทั้งสิ้น*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***