ตอนที่1 แท้ง

เสียงฟ้าร้องผสมผสานกับเสียงฝนตกที่กระทบกันด้านนอกหน้าต่าง ในห้องมีเพียงแสงจากโครมไฟข้างเตียงเพียงดวงเดียว

ลาล่าเอามือลูบไปที่ท้องของเธอที่มีอายุเพียงแค่ 5เดือน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

เวลาตีสามกว่า เสียงพายุที่ดังสนั่น​ขึ้นเรื่อยๆลาล่ายังได้ยินเสียงประตู ลาล่าลุกขึ้นสั่นกลัวทันทีเมื่อเห็นธวินนั้นเปิดประตูเข้ามา

ลาล่าประครองครรภ์​อายุห้าเดือนของเธอพร้อมกับก้มลงขอร้องธวิน ด้วยตาที่แดงกำพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

:ธวินได้โปรด​ปล่อยเด็กในท้องของฉันไปเถอะนะ ตอนนั้นฉันไม่ใด้เป็นคนวางยาในเครื่องดืมของนายจริงๆนะ "นายเชื่อฉันเถอะ"

ธวินยืนเอกสารโอนบุตร​ให้กับมิล่า(น้องสาวฝาแฝดของลาล่า)​ให้กับเธอด้วยสายตาที่เกลียดชังและน่าสมเพช​

::เซน​สะ!! ลาล่า

คืนนั้นถ้าเธอไม่ได้วางยาฉัน ปานนี้ฉันกับมิล่าน้องสาวฝาแฝดของเธอคงได้เเต่งงานเเละมีความสุขกันไปนานแล้ว

ลาล่าหั้นไปมองธวินเดียวสายตาที่เจ็บปวด ในใจเธอก็คิดไปว่า "นี้เหรอผู้ชายที่เธอรักมามากกว่า9ปีกลับทำร้ายเธอและลูกของเขากับเธอถึงเพียงนี้"

:ฉันบอกนายมาตลอดว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำ ธวินโปรด​เชื่อฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ

ธวินมองลงมาตามลาล่าที่กำลังนั่งขอร้องเขาอยู่อย่างน่าสมเพช พร้อมลงไปนั่งข้างหน้าของลาล่ามือข้างหนึ่งกำลังบีไปที่หน้าของลาล่าอย่างหนัก

::ไม่ได้ทำเหรอ!! ให้ฉันเชื่อเธอเหรอ!!

ไม่มีวันนั้นเหรอลาล่า

::เธอมันน่าสมเพช ใช้ทุกวิธีทางเพื่อให้ได้แต่งงานกับฉันสมใจอยากแล้วหนิ แต่ฉันขอบอกเธอไว้เลยน้ะถึงเธอจะได้แต่งงานกับฉันเธอก็ไม่ได้ใจสักครึ่งของฉันไปหรอก

ธวินพูดออกมาด้วยมาเย็นชาแต่ในนัยน์ตา​ของเขากับแฝงด้วยความเครียดเเค้นที่มีให้กับลาล่า

::ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะลาล่าเซ็นสะ

:ไม่!! ธวิน ได้โปรด​อย่าเอาลูกไปเลย นายจะให้ฉันอย่ากับนายก็ได้ แต่ฉันไม่ให้นายพรากลูกไปจากฉันหรอก

ลาล่าพูดด้วยน้ำตาที่ไหล่อาบเต็มแก้มของเธอมือหนึ่งก็จับไว้ที่ท้องของเธออีกมือหนึ่งก็กำลังจับที่ปลายกางเกงของธวิน

ธวินนั้นเมื่อได้เห็นลาล่าเป็นอย่างนั้นในใจของเขาก็รู้สึกกระตุกวาบหนึ่ง

\*:ธวินค่ะ!!!

เสียงของมิล่าดังขึ้นทำให้ธวินนั้นดึงสติกับมา ลาล่าที่ได้ยินเสียงนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองกับหน้าธวินด้วยความรู้สึกเสียใจ

\*:ธวินคุณอยู่กับพี่นี้เองกำลังคุยอะไรกันอยูเหรอคะ?

::ไม่มีอะไร.. ไปกันเถอะ

\*:ธวินค่ะ ฉันขอพูดกับพี่หน่อยน้ะ

::อืม

ธวินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจากนั้นเขาก็เดินออกไป

\*:ลาล่า เมื่อก่อนแกมันโง่แค่ไหน ตอนนี้ก็โง่ยูเหมือนเดิมเลยนะ ทั้งที่แกรู้ว่าที่จริงใครเป็นคนวางยาธวิน แกก็ยังไม่ปริปากพูด เออะ!!! ฉันลืมไปแต่ถึงแกพูดออกไปธวินก็นไม่เชื่อแกหรอก หึ..

หลังจากที่มิล่าและธวินออกไปก็ทิ้งไห้ลาล่านั่งร้องไห้ยูในห้องเพียงลำพัง

ก๊อก!! ก็อก!! เสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นเสียงของคนรับใช้ในบ้านที่นำน้ำมาให้ลาล่าดื่ม

'คุณนายคะ.. คุณอย่าเศร้าไปเลยสักวันมันจะดีขึ้นเองดื่มน้ำและพักผ่อนสักหน่อยน่ะคะ'​

ลาล่าหลังตากที่เธอดืมน้ำและเข้านอนไปนั้นจู่ๆ เธอก็มีอาการปวดท้องขึ้นมาอย่างทรมาณ

เธอหยิบโทรศัพท์​เพื่อโทรหาธวิน แต่พอธวินเห็นลาล่าโทรมาเขากลับตัดสายทิ้งโดยไม่ลังเลยิ่งทำให้มิล่าที่นั่งยูข้างๆดีใจ

ลาล่านั้นหลังจากที่โทรหาธวินไม่ติดด้วยอาการปวดท้องหนังเธอจึงได้สลบไป

ลาล่าตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาล และท้องที่เคยโตของเธอก็หายไป

ตื่นแล้วเหรอ!! เสียงนั้นเมื่อลาล่าได้ยินทำให้ลาล่าตกใจเพราะเป็นเสียงของ วิวาร เพื่อนสนิทที่สุดของเธอ

:วิวาร!!! ลูกล่ะ ลูกของฉันละ

วิวารนั้นเมื่อได้ยินเพื่อนรักของเธอพูดอย่างนั้นก็เสียใจเป็นอย่างมาก

//ลาล่าทำใจดีๆไว้น้ะ เด็กหน่ะไม่ได้อยู่กับเธออีกต่อไปแแล้วเธอแท้งแล้ว

//หมอบอกว่าปกติเด็กที่คลอดก่อนกำหนดนั้นสามารถนำเข้าตู้อบก่อนได้เเต่ในกรณีของเธอไม่สามารถทำได้เพราะเธอนั้นได้กินยาขับเลือดซึ่งส่งผลทำให้เด็กไม่อาจมีชีวิตต่อได้

เมื่อลาล่าได้ยินอย่างนั้นเธอได้กอดเพื่อนรักของเธอและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

:วิวารฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่อีกแล้ว

ลาล่านั้นได้ผลกระจากครั้งนี้มากจนเธอมี อาการเป็นโรคซึมเศร้า และต้องรักษาอยู่ที่ โรงพยาบาล จนกว่าจิตใจของลาล่าจะดีขึ้น

วิวารที่เห็นเพื่อนเป็นอย่างนั้นเเต่กลับไร้วี่เเววของธวินสามีของลาล่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***