เจ็บที่ไร้รอยแผล

ภาพชายหนุ่มและหญิงสาวแปลกหน้า ตระกองกอดกันดูดดื่มที่ฉันแอบเห็น ผ่านช่องลมที่เเอบทำไว้นั้นมันเหมือนกับคมมีดอาบยาพิษ อันเย็นเหยียบที่กรีดลึกลงกลางใจของฉัน ราวโลกที่เคยอยู่พังทลาย ราวกับลมหายใจที่มีอยู่นั้นขาดหาย ความเจ็บปวดที่ไร้ร่องรอย บังเกิดขึ้นกับฉัน ธาราณี คุณแม่ลูก 1 ที่พึ่งได้เห็นกับตาว่า สามีที่ครองรักกันมา 20 ปี กำลังนอกใจอยู่ ฉันทรุดกายลงบนระเบียงอย่างแผ่วเบาโดยมีลูกสาวคนงามของฉันนั่งกอดปลอบประโลม อยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ โดยไม่สนเสียงกระเส่า อันเริงรมณ์ ของชายโฉดหญิงชั่วที่อยู่ด้านใน

" ไปกันเถอะแม่...ไปอยู่กับหนู...ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่เลี้ยงหนูเพียงคนเดียว...แค่แม่เพียงคนเดียวหนูก็เลี้ยงได้..." ลูกสาวคนงามวัย 20 ปีเอ่ยปากบอก ชุดนักศึกษาสีขาวสะอาดยังคงอยู่บนกายของเธอ ทำให้ฉัน จำต้องปาดน้ำตาแล้วฝืนลุกขึ้นยืนเพื่อเด็กสาวที่อยู่ข้างๆกาย

"ปราย...รอก่อนลูก...แม่ต้องจัดการเรื่องทุกอย่างให้จบ...ลูกก็รู้...แม่ไม่ชอบคาราคาซังแบบนี้" ฉันกุมมือบางของลูกสาวหันไปพยักหน้าน้อยๆให้แฟนหนุ่มของลูกสาวเป็นเชิงให้เขาพาเธอหลบไป

"พิภพ...พาปรายไปรอแม่ข้างล่างก่อนแม่ขอเคลียร์กับเขาก่อน" ฉันร้องขอเด็กหนุ่มที่เป็นว่าที่ลูกเขยแกมอ้อนวอน

ดวงดาวบนฟากฟ้านั้นงามนักในค่ำคืนแบบนี้ ทว่า ดวงจันทร์กลับหม่นหมองในใจของฉัน ราวกับมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืด โสตประสาทรับรู้เพียง เสียงหรีดหริ่งเรไรของเหล่าแมลง และกลิ่นบุหรี่ที่ฉันบ่นว่าเหม็นอยู่ตลอดเวลาโฉยมากับอากาศ พร้อมกันนั้นเสียงประตูระเบียงก็เปิดออก เผยให้เห็นเงาร่างของชายวัยกลางคน ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ของฉันในสภาพ ที่พันเพียงผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวออกมา

" ดาวคืนนี้สวยดีนะ...แต่ดวงจันทร์กลับหม่นจนมองไม่เห็นเอาเสียเลย" ฉันร้องทัก ทำเอาเขาคนนั้นถึงกับตกใจจนใบหน้าซีดเซียวไร้สีสัน

"ณี!!!...ธะ...เธอ...ทำไมถึงอยู่ที่นี่!!!" เสียงนั้นสั่นและแหบพร่าพอๆกับเหงื่อกาฬที่ผุดพรายขึ้นเต็มดวงหน้าคมของเขา

" ฉันมีทางเลือกให้คุณสองทาง...หนึ่ง...พรุ่งนี้ไปหย่ากับฉันที่อำเภอ...สอง...ให้ฉันฟ้องหย่า...และคุณกับคนรักของคุณต้องออกไปจากบ้านนี้ด้วย!!" ฉันกดน้ำเสียงลงต่ำ พยายามข่มความเจ็บที่จุกในอกเอาไว้ พยายามกล้ำกลืนน้ำตาที่รื้นตรงนัยตาไม่ให้มันไหลออกมา ฉันพยายามที่จะไม่โวยวายเสียงดังและทำตัวงี่เง่าให้คนอื่นได้เห็น แต่ฉันคิดผิด...เพียงแค่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายพูดและผู้หญิงคนนั้นก็ร่วมวงสนทนาด้วย จากที่ฉันคงความเยือกเย็นได้ พวกเราก็เริ่มทะเลาะกัน ราวกับเป็นละครหลังข่าวเมียหลวงเมียน้อย แต่ต่างตรงที่อีสามี สันขวานของฉันมันอยากเก็บเอาไว้ทั้งสองคน เขาพยายามโน้มน้าวฉันต่างๆนาๆ ส่วนอีนางชู้รักปากแดงตรงหน้า ก็พูดเพ้อเจ้ออะไรฉันไม่ได้ฟัง เขาพยายามกอดฉันเพื่อง้องอน แต่ฉันก็ไม่ได้ใจอ่อนให้เขา ฉันสะบัดกายอย่างแรงจนหลุดจากอ้อมกอดอันอัปปรีย์นั้น ทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นราวกับสายลมที่พัดหอบเอาใบไม้ลอยตามลม ร่างของฉันถูกมือเรียวงามของนังแพศยานั้นผลักอย่างแรง จนร่างของฮันสรวนเซ และร่วงหล่นจากระเบียงชั้นสองที่สูงกว่าสามเมตร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***