ลมมรสุม #1

* เรื่องนี้นำมาจากฝันของคนสร้างนะคะ แต่ได้ทำการตัดแต่งเนื้อเรื่องเพื่อให้สมจริงและมีอรรถรสในการอ่านนะคะ ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย *

' นี่! ไวๆหน่อนสิ เดี๋ยวอาจารย์ก็มาหรอก ' เสียงชายคนหนึ่งพูดในห้องมืดแห่งหนึ่ง และแล้วก็มีเสียงตอบกลับมาว่า ' ฉันรู้แล้วน่า! แต่เบาๆหน่อย เดี๋ยวคนก็จับได้หรอก! ' เสียงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมอย่างเบาๆ แต่พอทำให้คนในห้องมืดนั่นได้ยิน เสียงชายต้นเรื่องได้ดังขึ้นมาตะคอกใส่ชาบที่ตอบกลับเขาว่า ' กล้าย้อนฉันงั้นรึ! ' เด็กชายที่ได้ฟังเช่นนั้นก็ได้ตั้งสติได้ และทำภารกิจต่อไป...

'หาว' *เสียงคนใดคนหนึ่งหาว* และแล้วก็มีเสียงเรียกขึ้นมาว่า " ไวๆหน่อยนะ วันนี้เป็นวันที่เธอจะไปสอนหลังจากการบรรจุเป็นครูไม่ใช่หรือ " หลังจากพูดจบก็ไม่มีเสียงตอบรับอยู่นานสองนาน เสียงคนที่พูดได้ขาดหายกลายเป็นเสียงในโทรทัศน์แทนขึ้นมา... " สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ช่อง xxxx ค่ะ ในวันนี้เป็นวันที่ ** เดือน ** ปี ** ค่ะ ในเวลา 12.00 - 18.00 น. จะมีลมมรสุมที่สามารถฆ่าพวกเราได้เมื่อเราหายใจเข้าไปค่ะ แล้วทุกคนคงรู้แล้วสินะคะว่ามันอันตรายแค่ไหนนะคะ ซึ่งตอนนี้ในทางการนั้นมีการประกาศข่าวออกมาแว่วๆว่า มียาตัวใหม่ที่สามารถช่วยชีวิตคนที่สูดลมมรสุมเข้าไปได้แต่ว่าก็ยังเป็นยาที่กำลังทดลองอยู่ค่ะ ขอย้ำอีกครั้งนะคะ เวลา 12.00 - 18.00 น. นะคะ อ๊ะ ณ ตอนนี้เวลาได้เปลี่ยนไ---- " แต่อยู่ๆเสียงได้ขาดหายไปอย่างกระทันหัน ทันใดนั้นก็มีเสียงใสดังขึ้นมาจากชั้นบนว่า " ฉันเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ! " เสียงผู้ใหญ่ผมยาวคนหนึ่งพูดด้วยความร่าเริงและตื่นเต้น และมีเสียงตอบมาว่า " รู้แล้วๆ ไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนั้นป่ะ แล้วเธอจะปิดไฟทำไมหมดทั้งบ้านล่ะเนี้ย มิโกะจัง " คนที่นอนอยู่บนห้องตอนแรกนั้นคือมิโกะนั่นเอง มิโกะก็ได้เรียกชื่อสาวผมสั้นว่า " โถ่ อาจัง ก็พวกเราต้องประหยัดแล้วนะช่วงนี้ค่าไฟที่เราเช่ามันแพงขึ้นทุกเดือนเลย เพื่อให้แน่ใจเลยต้องปิดหมดไง " แล้วอาจังของเธอก็ได้พูดตอบกลับว่า " นั่นสิ ไม่รู้ว่าทำไมต้องแพงขนาดนี้เนอะ " มิโกะพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเร็วแล้วบอกอาจังว่า ''เรารีบเถอะ ตอนนี้ใกล้เวลารถไฟใต้ดินออกแล้วนะ " พูดจบทั้งสองที่เป็นเพื่อนสนิทกันก็ได้รีบออกไปมุ่งหน้าไปที่รถไฟใต้ดินทันที โดยทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีอะไรรอพวกเธออยู่....

15 นาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดทั้งสองคนก็เดินมาถึงรถไฟใต้ดินที่แออัดกันสุดๆ แต่ในทางที่ทั้งสองกำลังมุ่งหน้าไปที่สถานีต่อไปเพื่อไปขึ้นรถเมย์ต่อนั้นก็ได้มีสายจากทางรถไฟใต้ดินออกมาเตือนขึ้นมาว่า " สวัสดีผู้โดยสารทุกท่าน ณ เวลานี้ใกล้ถึงสถานีต่อไปแล้ว ก็ขอให้ทุกท่านเดินทางต่อไปถึงจุดหมายอย่างปลอดภัยนะคะ.. " หลังจากนั้นรถไฟก็ได้หยุดเคลื่อนที่ลงอย่างกะทันหันทำให้อาจังเซไปชนกับชายคนหนึ่งดูน่าสงสัยและทำตัวลุกลี้ลุกลนอย่างมีพิรุธ อาจังไม่ได้คิดอะไรมากพร้อมก้มหัวขอโทษอย่างสุภาพ " ขอโทษค่ะๆ " มิโกะที่เซไปเหมือนกันแต่ได้จับราวไว้ก็ได้ออกมาขอโทษร่วมด้วยในความซุ่มซ่ามของอาจัง หลังจากทั้งสองขอโทษจบเสียงเปิดประตูรถไฟก็เปิดออก ทั้งสองส่งยิัมให้ชายคนนั้นและเดินออกไป แต่ทว่าชายน่าสงสัยคนนั้นได้เดินตามทั้งสองไปด้วย โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย...

10 นาทีผ่านไป ทั้งสองและชายน่าสงสัยที่ตามทั้ง2มานั้นได้มาถึงรถเมย์แล้ว แต่จู่ๆ คนขับรถเมย์ก็ได้เบรถรถอน่างกระทันหันเพราะมาเจองูข้ามถนนที่ตัวใหญ่มาก ส่วนรถอื่นๆก็พากันหยุดเช่นกัน ในช่วงนั้น ช่วงเวลาที่ทุกคนไม่ระวังตัว ชายน่าสงสัยได้ฉกมือถือของมิโกะจังไป และได้วิ่งออกนอกรถเมย์ อาจังที่เห็นนั้นก็ได้จับมือมิโกะจังและพากันตามชายน่าสงสัยคนนั้นไป และอาจังก็ได้ตะโกนบอกคนขับรถเมย์ว่า "วันหลังจะมาจ่ายให้นะคะ!!" หลังสิ้นสุดเสียงทั้งสองก็วิ่งตามชายน่าสงสัยคนนั้น ข้ามถนนไปและได้ไปเลี้ยวที่ซอยหนึ่งเข้า ชายน่าสงสัยได้หายวับไปที่ใดสักที่ทั้งสองจึงตัดสิ้นใจว่าจะแยกกันหาตัวชายคนนั้น โดยมีสเปรย์พริกไทยไว้ป้องกันตัว..

จบตอนที่ 1 ลมมรสุม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***