บทที่ 3

“แกฟันหนุ่มบาร์โฮส ครั้งแรกที่น่าจดจำ”

ธัญยาวีตื่นลืมตาขึ้นมาได้สักพัก สมองของเธอกำลังประมวลผลสิ่งที่ได้       ลงมือกระทำไปเมื่อคืน ผีนางแมวคงจะเข้าตัวเธอ ถึงทำให้เธอกลายร่างเป็น       ชะนีหื่น ชะนีอยากจะลองเบิกเนตร เอาแล้วไง นังย่า จะเอาไงดี แกควรจะต้องจ่ายเพิ่มอีกเท่าไหร่ ในค่าบริการ

“ตื่นนานหรือยัง” พรรธน์ยศตื่นขึ้น เพราะแรงขยับตัวพลิกไปมาของ      อีกฝ่าย ไม่รู้ว่า เจ็บตรงจุดนั้นหรือเปล่า

“ยังไม่ตื่นค่ะ พอดีง่วงอยากจะนอนต่อ” คำตอบของคนที่พึ่งจะสูญเสียพรหมจรรย์ ในใจก็คิดจะให้ลุกยังไง เธอขอแกล้งนอนต่อดีกว่าหันหลังกลับไป ตอนนี้เธอสะกดคำว่า อาย ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน หากมีใครรู้ว่า เธออกหักจนต้องพาหนุ่มบาร์โฮสมาปลอบหัวใจ

ขนาดเธอไม่เคยเรื่องอย่างว่า เธอยังสามารถขุดทุกกระบวนท่าที่เคยเห็นผ่านๆ มาจนหมด และมันดูท่าทางจะได้ผลมากเกินไป มากจนเธอต้องอ้อนวอนให้เด็กหนุ่มหยุดแต่กว่าจะหยุดได้ ก็เล่นเอาตัวเธอสลบไปในทันที

“คนเราก็แปลกนะว่าไหม ตื่นนอนตั้งนาน พอผมตื่นคุณก็จะนอนต่อ”

ธัญยาวีพูดงึมงำกับตัวเอง “ใครจะกล้าตื่น” สิ่งที่ทำไปเมื่อคืนเหมือนเป็นร่างสองของเธอมากกว่า แค่คิดก็รู้สึกอับอายมากๆ

“ผมต้องการอยากจะรู้จักว่า คุณเป็นใคร”

“ฉันไม่คิดว่า คุณจำเป็นต้องมารู้จักชื่อของฉันสักนิด เพราะตอนนี้ฉัน       คิดว่า เวลาที่ซื้อบริการของคุณมันน่าจะหมดแล้ว”

“เมื่อคืนเรียกแทนตัวเองว่า พี่ เรียกผมว่า น้อง พอมีสติ คำพูดก็เปลี่ยนเลยนะ น้องครับ น้องดี...”พรรธน์ยศกำลังจะเลียนเสียงที่ตัวเขาได้ฟังมาเกือบตลอดทั้งคืน

“นี่คุณ ก็ตอนนั้นฉันเมา คุณก็อย่าถือสาคนเมาสิ” ธัญยาวีเด้งตัวเองลุกขึ้นจากที่นอนทันที เอื้อมมือไปปิดปากที่กำลังจะทำเลียนเสียงของเธอ

พรรธน์ยศมองใบหน้าของผู้หญิงที่ทำให้เขามีความสุขมากๆ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่า มันไม่ใช่แค่การมีเซ็กส์ มันมีความรู้สึกบางอย่างผสมอยู่ในช่วงอารมณ์นั้นด้วย พรรธน์ยศแกล้งจุ๊บไปตรงฝ่ามือเล็กที่ปิดปากของเขาอยู่ และผลของสิ่งที่เขาทำ อีกฝ่ายแก้มเนียนก็กลายเป็นสีแดงขึ้นมา

ธัญยาวีถึงกับตกใจ เมื่อเขาจุ๊บไปตรงฝ่ามือของเธอ มันเป็นไฟช็อต จนต้องเอามือออกจากริมฝีปากของอีกฝ่ายทันที

“เขินใช่ไหม” น้ำเสียงห้าวเอ่ยถาม ยกยิ้มตรงมุมปากนิดๆ

“ไม่ได้เขิน อากาศมันร้อน” ธัญยาวพยายามทำเสียงดุ มือก็คอยโบกพัดไปมาเหมือนอย่างที่พูดว่า ร้อน

“ร้อน ห้องเย็นขนาดนี้บ่นร้อน” พรรธน์ยศหรี่ตามองจับพิรุธ

“เอ่อ...ถ้าไม่มีอะไร นายก็กลับได้แล้ว บ้านช่องอยู่ไหน กลับได้หรือเปล่า หรือจะต้องให้ฉันเพิ่มค่ารถให้อีก”

“พอได้สิ่งที่ต้องการ ก็ไล่ผมทันทีเลยนะ”

“นายพูดกับแขกอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า” ธัญยาวีถามตรงๆ

“ถ้าจะให้ตอบ จะเชื่อหรือเปล่าล่ะ ว่าคุณเป็นคนแรกที่ผมพูดแบบนี้”

เยี่ยม! เธอกำลังโดนเด็กแอ๊ว อย่าเผลอเคลิ้มตามคำพูดนะ นังย่า

“ฉันก็ตอบว่า ไม่เชื่อ”

พรรธน์ยศเด้งตัวเองลุกขึ้นมา ร่างกายท่อนบนที่เผยให้กล้ามอกเป็นลอน ผิวขาวมากๆ พรรธน์ยศเกือบจะหลุดขำ เมื่อเห็นอาการดวงตาเบิกโต อ้าปากค้างเขาได้โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ ฝ่ามือหนาโอบไปตรงแก้มนิ่มๆ ทั้งสองข้าง

“เชื่อเถอะว่า เรื่องจริง”

แค่สิ่งที่ได้ยิน ทำให้ธัญยาวี ถึงกับขนลุกซู่ มองเห็นปีกโผล่ตรงแผ่นหลัง ผู้ชายคนนี้ เหมือนเทพบุตร ลงมาจุติบนเตียงนอน ไม่ใช่ว่า ไม่เคยเห็นรูปร่างของผู้ชายแบบนี้ ตามฟิตเนสที่เพื่อนสนิทเธอมักจะไป เธอก็เห็นบ่อยๆ สายตาที่กำลังไล่ตามกล้ามเนื้อ ลอนกล้ามอกที่เป็นคลื่น มันดูดี ดูมีเสน่ห์น่ามอง ไล่ไปเรื่อยๆ           จนเลื่อนขึ้นไปตรงใบหน้า สมองอยากจะสัมผัสเหลือเกิน

“หื่น!”

“อุ้ย!”

ธัญยาวีเลื่อนสายตาจนไปเจอสายตาเจ้าของร่างกายที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม การกระทำที่ไม่รู้ตัว

“ผมรู้ว่า คุณกำลังต้องการอะไร”

ภาพที่เกิดขึ้นในสมองที่มันยังมีเลือนราง ภาพความทรงจำที่ผีหื่นของเธอออกอาละวาด ทำให้ร่างกายของเธอถึงกับร้อนผ่าว

“ถ้ารู้ก็รีบออกจากห้องของฉัน เพราะฉันไม่ต้องการเสียเงินอีกรอบ”         ธัญยาวีพูดขู่เตือน ก่อนเธอจะหักห้ามใจ

“ผมขอดูบัตรประชาชนของคุณหน่อยก่อนที่ผมจะไป”

ในเมื่อมีอะไรกันไปแล้ว จะให้เขาทำตัวเหมือนว่า ไม่เคยพบหรือรู้จัก         อีกฝ่ายไม่ได้ ใจก็นึกอยากจะรับผิดชอบ แต่การรับผิดชอบมันก็ต้องขึ้นอยู่กับผู้หญิงตรงหน้าด้วย ว่าต้องการเช่นนั้นหรือเปล่า

“จะดูทำไม ในเมื่อคุณบริการฉันเสร็จแล้วก็จบแค่นั้น” ธัญยาวีพูดเสียงสั่น

“จะให้ผมดูดีๆ หรือจะให้ผมต้องลงไปขอที่นิติของคอนโคมิเนียมนี้ คุณเลือกเอาเองว่า จะให้ผมดูดี หรือจะให้มันเป็นเรื่องราว”

“นายนี่เรื่องมากจริงๆ” ธัญยาวีบ่นพึมพำ ก่อนจะไล่สายตาหากระเป๋าของตัวเอง เมื่อเปิดกระเป๋ามือก็ควานหาบัตรเตรียมจะยื่น แต่ก็ชะงัก

พรรธน์ยศเห็นว่า อีกฝ่ายกำลังยึกยักก็เลยถือวิสาสะคว้าบัตรประชาชนของอีกฝ่ายมาดู ไล่สายตาไปตามชื่อและนามสกุล ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองสบตาหญิงสาวตรงๆ ก่อนจะก้าวลงจากเตียงไปอย่างง่ายดาย

พรรธน์ยศไม่พูดอะไร เขาแต่งตัวเงียบๆ หันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่บนที่นอนกำลังมองเขาตาปริบๆ ใบหน้าที่มองดูเหมือนเด็กน้อย ทั้งทีอายุก็ไม่ได้น้อยแล้วก็ตาม

“เอ่อ...นายเป็นอะไรหรือเปล่า”ธัญยาวีเอ่ยถามด้วยความสงสัย ที่อยู่ๆ  อีกฝ่ายก็เงียบขรึมลงไปทันที ที่ดูบัตรประชาชนของเธอ

แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ เมื่ออีกฝ่ายเดินออกไปจากห้องเงียบๆ โดยทิ้งเธอมองตามแผ่นหลังไปจนสุดสายตา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***