เธอคือฉัน ฉันคือเธอ 2

"อรไม่เป็นไรหรอกคะพี่หมอ ขนาดโดนเพื่อนแย่งแฟนอรยังไม่เป็นไรนี่คะ พอดีว่าอรจะไปไหว้คุณแม่ที่วัดหน่อยน่ะคะ และคงค้างคืนที่นั้น อยากไปชาร์ตพลังหน่อยส่วนค่าบริการต้องคิดนะคะไม่งั้นอรไม่คุยกับพี่หมอจริงๆด้วย" ไม่ว่าเปล่ายังทำปากย่นๆเชิงว่าถ้าขัดใจมีงอล

พอมองเห็นท่าทีอ้อนๆของอรอุมาก็ทำเอากำแพงใจพังทลายลง ยิ่งได้ยินว่าเธอไม่มีแฟนในตอนนี้ยิ่งทำให้หัวใจแทบออกมาเต้นนอกอกได้เชียว "เอาอย่างนี้แล้วกัน ไว้น้องอรว่างเลี้ยงข้าวกับไปดูหนังกับพี่สักเรื่อง ok นะ"

"ฮ่าๆๆ เอาตามนั้นเลยคะ อรไปก่อนนะคะเดี๋ยวค่ำ see you next time" อรอุมาโบกมือลากัมปนาท

"คุณหมอคะ จะให้เธอไปจริงเรอคะ หนิงมองดูเธอไม่ ok เลยนะ" พยาบาลผู้ช่วยหมดกล่าว

"ผมห้ามเธอไม่ได้หรอกครับ ผมว่าบางทีให้เธอไปสงบจิตใจแบบดีก็ดีนะครับ ถ้าเธอกำลังใจดีขึ้นคงคิดได้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป" ในใจของกัมปนาทนั้นคิดว่า"พี่อยากให้อรคิดได้เร็วๆพี่อยู่ข้างอรเสมอ"

เมื่อออกมาจากคลีนิคของหมอนาท อรอุมาก็ตรงมาที่วัดแล้วเดินเข้ากุฏิที่เคยเป็นบ้านของเธอทันที คนที่วัดรู้ว่าถ้าอรอุมามาจะไปที่นั้นเลยจึงไม่มีใครใส่ใจ เพราะเธอบริจาคเงินให้วัดเป็นค่าเก็บกุฏิเก่าหลังนี้ไว้ ท่านเจ้าอาวาสวัดที่เห็นเธอมาแต่เล็กแต่น้อยก็ทำใจรื้อมันไม่ได้ จึงยังเก็บไว้เป็นที่พักใจให้เธอ

"แม่หอมจ๋าาาา อรคิดถึงแม่จัง ขออรไปที่ที่ไม่ต้องรับรู้เรื่องพวกนี้ได้หรือไม่คะ อรเจ็บปวดใจและกายเจียนตายแล้ว ฮือออออๆๆ" อรอุมาร้องไห้จนหลับไปพร้อมกับอ้อมกอดที่มีรูปแม่ชีหอมหอล

..................................................................................

ณ อีกฟากหนึ่งก็มีหญิงสาวอีกนางที่นั่งร้องไห้ปานใจจะขาด "ฮือๆๆๆ ทำไมท่านแม่ไม่พาข้าไปด้วยเจ้าคะ ลูกเหนื่อยเหลือเกิน"

หญิงสาวนางนี้มีหน้างดงามและตากลมโตสองชั้นตาดำใหญ่มาก คิ้วเรียวยาวสวย จมูกโด่งเหมือนลูกครึ่งฝรั่งปากรูปหัวใจสวย เค้าโคล่งหน้าเธอนั้นรูปไข่ไก่ รูปร่างสูงโปร่ง ใส่ชุดจีนโบราณ สีเขียวอ่อนหรือไม่ก็ซีดจนมองไม่เห็นสีที่แท้จริง ในระหว่างที่ร้องไห้นางก็เผลอหลับไป

"ที่นี่ที่ไหน" เสียงหญิงสาวสองคนพูดขึ้นพร้อมกับ เมื่ออีกคนได้ยินเสียงอีกคนก็หันมามอง ทั้งสองสบตากัน ต่างคนก็ต่างตกใจอีกคน

"เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงคล้ายข้ายิ่งนัก นี่ข้าตายแล้วรึ" หญิงสาวที่ใส่ชุดจีนโบราณกล่าวขึ้น

อรอุมาจึงถามว่า "เธอ เป็นใคร? มาจากไหน?"

"แล้วเจ้าเล่า"

"ฉันถามเธอก่อน เธอต้องตอบมาก่อนสิ ฉันถึงจะตอบเธอ" อรอุมาตอบกลับไป

"ข้าชื่อ ไป๋เจี่ยอิน ข้าอาศัยอยู่ในแคว้นเป่ยหนาน เป็นบุตรของเจ้าเมืองเสวี่ยเป่ย แต่แม่ข้าตายแล้วท่านพ่อก็ให้แม่รองขึ้นมาเป็นแม่ใหญ่แทน แล้วก็.......เจ้าล่ะ"

"ฉันชื่ออรอุมา ไม่มีครอบครัว หึๆ มีแฟนแต่โดนเพื่อนรักแย่งไป แถมยังป่วยเป็นโรคที่ใกล้จะตายแล้ว"

"เจ้าตายแล้วรึ งั้นข้าก็ตายแล้วสิ" เจี่ยอินกล่าวถามอรอุมา

"ฉันยังไม่ตาย เธอก็น่าจะยังไม่ตาย ที่โน่นเธอใช้ชีวิตยังไงเรอ" อรอุมาถามอย่างสนใจ

"ข้าไม่มีตัวตนในจวนหรอกนะ ข้าถูกไล่ออกมาจากจวน จึงเดินมาเรื่อยๆจนถึงวัดร้างนี่แหละ ก็มาพบเจ้า แล้วเจ้าล่ะ"

"ฉันเหรอ เป็นพยาบาล คือหมายถึงดูแลคนป่วยอะนะ แค่นั้นชีวิตไม่ทีอะไรเลย"

"งั้นเอาอย่างนี้ไหมเราลองเปลี่ยนกันไหม" เจี่ยอินกล่าว

"เธอหมายถึง สลับตัวกันเรอ คงยุ่งกันใหญ่....แต่ถ้าได้คงน่าจะดีนะ..."

อยู่ก็มีเสียงชายชรากล่าวว่า "พวกเจ้าจะทำเช่นนั้นจริงรึ"

ทั้งสองหันกลับไปมองก็พบว่ามีชายชรานั่งเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่อยู่

"ท่านเป็นใคร" เจี่ยอินถามขึ้น อรอุมาก็พยักหน้ารับ

"ข้าคือผู้ที่ทำให้พวกเจ้ามาพบกันยังไงละ"

""ก็นั้นแหละคุณตาเป็นใคร? ชื่ออะไร? จะได้เรียกถูกไง" อรอุมาพูดขึ้น

"ข้าคือเทพผู้ให้กำเนิด พอดีข้าส่งพวกเจ้าสลับกัน อีกอย่างพวกเจ้าคือฝาแฝดกันแต่ไม่สามารถเกิดด้วยกันได้"

"มีงี้ด้วยเรอ คุณตาอำป่าว" อรอุมาพูดขึ้น

"ตอนนั้นข้าพึ่งจะมารับหน้าที่เลยเบลอๆ แหมๆของมันผิดพลาดกันได้นี่นาาา ตอนนี้ข้าจะให้พวกเจ้าเลือกว่าจะทำอย่างไร"

ไป๋เจี่ยอิน กับ อรอุมามองหน้ากัน ยิ้มๆแล้วกอดกันครู่นึง อรอุมาจึงพูดขึ้นว่า "เราตกลงกันว่าจะสลับตัวกัน"

เจี่ยอินจึงกล่าวเสริมว่า"ท่านต้องให้พรเราด้วย เพราะท่านทำผิดพลาด"

อรอุมาพูดเสริมอีกว่า "แล้วพรนั้นต้อวคูณสองด้วย ถ้าให้พร 3 ข้อ ก็ต้องเพิ่มเป็น 6 ข้อ"

"ใช่ๆ เอาตามที่นางว่า" ไป๋เจี่ยอินกล่าวขึ้น

"พวกเจ้านี่....ทั้งพี่ทั้น้องเลย ก็ได้ๆ" เฮ้อ!นิสัยไม่เปลี่ยนเลยทั้งสองคน เทพผู้ให้กำเนิดคิดในใจ

"ขอถามก่อนใครเป็นพี่ ใครเป็นน้อง" อรอุมาข้องใจ

"เจ้าเป็นน้องนางเป็นพี่ เอ้ารีบขอ แล้วกลับเข้าร่างก่อน อีกสามวันข้าจะเรียกพวกเจ้ามาอีกที"

"เช่นนั้นเจ้าขอก่อน ข้า...เอ่ย...พี่จะขอทีหลังเอง" เจี่ยอินกล่าวแบบเขินๆ

"งั้นข้อแรกใก้พวกเราสามารถสื่อสารพูดคุยกันได้ตลอดเวลาและไม่เจ็บไข้ได้ป่วยใดๆถ้าตอนนี้ป่วยก็ให้หายป่วย" อรอุมากล่าว พร้อมกับผายมือให้เจี่ยอินขอข้อแรกเช่นกัน

"ได้ แล้วเจ้าล่ะ" เทพผู้ให้กำเนิดหันไปทางเจี่ยอิน

"ข้าให้พวกเรามีความสามารถในการจดจำเรื่องราวต่างๆทั้งยังสามารถเรียนรู้ได้รวดเร็วแม่นยำ"

เทพผู้ใหกำเนิดพยักหน้า

"ข้อ 2 ข้าขอให้พวกเรามีพรสวรรค์ที่เก่งกว่าใครๆไม่ว่าจะเป็น วรยุทธ์ที่เก่งกาจ กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ร้อง รำ ทำเพลง ทุกอย่างที่มีในโลกนี้และโลกนั้น" อรอุมาพูดแบบรวมๆ

"มันไม่มากไปรึ เจ้าจะเอาทุกอย่างเลยรึ งั้นไปบอกไปเลยล่ะว่าเอาแบบเทพต่างๆบนสวรรค์" เฮ้อ

อรอุมาหันไปมองเจี่ยอินแล้วพยักหน้า เจี่ยอินจึงยิ้ม

"เช่นนั้น ข้อ 2 ของข้าเอาแบบที่ท่านว่ามา เอาทุกอย่างที่เทพต่างๆบนสวรรค์มีทุกองค์เลย" "ถ้าได้แบบเง็กเซียนฮ่องเต้ด้วยยิ่งดี"อรอุมาเสริม

เทพผู้ให้กำเนิดได้แต่ถอนหายใจ เฮ้อ!ไม่น่าพลั้งปากเลย "เจ้าจะบ้ารึ นางหนูนี่!"

"แหมข้าแค่ล้อเล่นน่า ท่านไม่ถือเด็กเช่นข้าหรอก ฮ่าๆๆ" อรอุมากล่าว

"ส่วนข้อ 3 พวกเราขออาวุธ สัตว์เทพ ของวิเศษต่างๆ ทุกอย่าง" เจี่ยอินกล่าว "ท่านต้องบอกว่า อาวุธทั้งในโลกนี้และโลกนั้นด้วย แล้วยังสามารถเรียกได้ตลอดเวลาด้วย" อรอุมาพูดขึ้น "ใช่ๆโลกนี้และโลกนั้นด้วย แล้วเรียกได้ตลอดเวลา เพราะพวกเรามาจากคนละที่กัน"

"ส่วนข้อ 3 ของข้านั้นขอเก็บไว้ก่อน เผื่อฉุกเฉินจะได้มีตัวช่วย" อรอุมาพูดพลางหันมายิ้มให้เทพผู้ให้กำเนิด

"เจ้านี่.......เฮ้อ!ช่างเถอะๆตามนั้นแหละ...หลังจาก 3 วันนี่มีอะไรก็รีบทำเสีย"

"ท่านตา แล้วพรทึ่ขอจะได้เมื่อใดรึ" อรอุมาถาม

"ตอนที่พวกเจ้าสลับตัวกันนั้นแหละ มันจะติดตามพวกเจ้าไป เอ้า!ไปได้แล้ว"

"เดี๋ยวก่อนคุณตา!" อรอุมาถอดแหวนเงินที่เธอสวมตั้งแต่เธอได้งานทำครั้งแรกให้ เจี่ยอิน"เอาไปแล้วให้คิดว่าพี่ยังมีฉันเสมอ" อรอุมาพูดพร้อมหันไปยิ้มให้เจี่ยอิน

"อืม ข้าจะไม่ลืมว่ายังมีเจ้าน้องข้า" เจี่ยอินดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาให้ อรอุมา"ข้าไม่มีสมบัติใด เจ้าเก็บมันไว้นะ"

เมื่ออรอุมาลืมตาตื่นขึ้นมา ด้วยเสียงระฆังตอนตี 4 กว่าๆ ก็พบว่าในมือตนนั้นกำผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งไว้แน่น "แปลว่าฝันนั้นคือเรื่องจริงสินะ งั้นเริ่มจากเขียนบอกเรื่องราวในอดีตไว้ให้พี่ดีกว่า" อรอุมาคิดเช่นนั้นก็ขับรถกลับห้องพักทันที

เช่นกันกับเจี่ยอิน เธอเดินทางเข้าไปในป่า สร้างเพิงเล็กๆอาศัยอยู่ แล้วเธอก็ออกไปจัดหาของที่พอจะเปลี่ยนเป็นาครื่องใช้ในครัวเรือนได้ แล้วเธอก็ตั้งชื่อใหม่ไว้ให้น้องสาวเธอว่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***