04

วันนี้ฉันมานอนที่ห้องตัวเองมันไม่ค่อยชินเลยอะเพราะก่อนหน้านี้สองสามคืนไปนอนกับไอ้เอ็กซ์ มันแปลก ๆ ไปเลยเหมือนกันเตียงมันดูกว้างทั้งที่ก็ไม่ได้กว้างอะไรขนาดนั้น ห้องก็เงียบ ๆ ปกติเราจะเถียงกันเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่ตลอด ขนาดว่านี่เปิดทีวีก็ยังรู้สึกเหงา เป็นอะไรที่โคตรไม่ชอบเลย

“อยู่ห้องไหม” ฉันตัดสินใจโทรไปหามัน เสียงเพลงที่ดังแทรกเข้ามาก็ตอบฉันแล้วแหละว่ามันไม่ได้อยู่ห้อง

“อะไรนะ”

“มึงอยู่ห้องไหม” ฉันถามเสียงดังขึ้นกว่าเดิม

“แปบ ๆ กูออกไปข้างนอกแปบ” มันเงียบไปสักพัก แต่เสียงเพลงยังดังอยู่

“มึงว่าไงนะ” ฉันพูดซ้ำจนเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

“มึงอยู่ไหน” ฉันเลยเปลี่ยนคำถาม

“อยู่ร้านเหล้า มากระชับมิตรหน่อยว่ะ”

“มาเรียนไม่ถึงเดือน ไปร้านเหล้าแล้วเหรอ อายุไม่ถึงเข้าได้ไง”

“มากระชับมิตรไง ไม่ต้องห่วงเรื่องอายุ กูมีเส้นสาย แต่มึงอะมีอะไร”

“หิวอะ กลับมาพาไปหาอะไรกินหน่อย” ฉันทำเสียงอ้อนมัน ดูงี่เง่าเนอะ แต่อยากให้มันกลับมาอยู่ด้วย

“อดทน มาม่าในห้องกูมีอยู่ ต้มกินไปก่อนสักสี่ทุ่มจะกลับ ถ้ายังหิวอยู่เดี๋ยวกูพาออกมาหาอะไรกินโอเคไหม”

“ไม่ กูหิวแล้วก็อยากกินข้าวขาหมู อยากกินตอนนี้ด้วย” ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงได้อยากทำตัวงี่เง่ากับมัน ทั้งที่ก็รู้ว่ามันไปกับเพื่อน รู้ว่ามันไปเข้าสังคม รู้ว่าถ้ามันกลับก่อนมันดูไม่มีมารยาท แต่ก็ยังอยากจะเอาแต่ใจ อยากให้มันเห็นว่าฉันสำคัญที่สุด อยากให้มันทำเหมือนว่าฉันสำคัญ สำคัญกว่าทุกเรื่องของมัน

“แก้ม กูยังกลับไม่ได้ เข้าใจหน่อย” มันเริ่มจะเสียงเข้มขึ้น คงรำคาญนั่นแหละ เพราะถ้าเป็นฉัน มาโดนตามแบบนี้ก็คงจะไม่พอใจเหมือนกัน

“แต่กูอยากให้กลับ” ฉันยังยืนยันเสียงแข็ง ได้ยินมันถอนหายใจแทรกมาในเสียงเพลง อยู่ ๆ ใจมันก็วูบเหมือนตอนที่เสียใจเรื่องพี่บูม ตามันเริ่มร้อนก่อนที่จะมีน้ำตาไหลออกมา นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้ร้องไห้ ทำไมคราวนี้ถึงได้ อ่อนแอ งอแงง่ายเป็นเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้นะ

“ฮึก ไม่เป็นไร กู…ฮึก กูไปเซเว่นก็ได้” พูดจบฉันก็กดวางสาย แล้วลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดูนาฬิกาตอนนี้สามทุ่มนิด ๆ ซอยจากหออกไปเซเว่น ก็มีช่วงเปลี่ยวแค่นิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันหันไปดูโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนเตียง โชว์ชื่อไอ้เอ็กซ์โทรกลับมา ฉันไม่รับหรอก งอน!! งอนทั้งที่ไม่รู้ว่างอนในฐานะไหนนี่แหละ กลัวมันด่าด้วยที่อยู่ดีดีก็โทรไปเซ้าซี้มัน ฉันเดินไปเดินมาคิดว่าจะออกไปหรือไม่ออกไปดีเพราะจริง ๆ แล้วก็ไม่ได้หิวอย่างที่บอก แต่นอนอยู่ห้องมันก็เบื่อ ๆ จะไปไหนก็ไม่รู้จะไปไหนอีก ไอ้เอ็กซ์โทรมาสักพักก็เงียบหายไป มันก็คงเบื่อจะโทรมาแล้วแหละ

ฉันตัดสินใจเดินลงจากห้องมาที่ร้านค้าหน้าหอ หาขนมปังกับนมกะว่าเอาไปติดไว้เวลาหิว

“มามิ” เสียงเรียกชื่อที่ฉันรู้ว่าน่าจะเป็นคนในคณะแน่ ๆ ถึงมาเรียกแบบนี้ ฉันหันไปดูเห็นเป็นผู้ชายตัวสูงผมยาวถึงบ่าตรงสลวย จำได้ลาง ๆ ว่าเคยเห็นในคลาสนะแต่จำชื่อไม่ได้

“อยู่หอนี้เหรอ” เขาถามต่อพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน

“อื้อ” ฉันตอบไปแค่สั้น ๆ เพราะไม่ร็จะพูดอะไรต่อดี ฉันมันมีปัญหาเรื่องการเข้าสังคมอยู่แล้วด้วย

“เราเจนะ คงจำไม่ได้ใช่ไหม” ผู้ชายที่เข้ามาทักพยายามแนะนำตัวเองด้วยท่าทางเขินอายเล็ก ๆ

“ขอโทษนะ เราจำชื่อคนไม่เก่งอะ” แต่ฉันก็คือฉัน และฉันเลือกที่จะตอบไปตรง ๆ

“ไม่เป็นไร” ถ้าฉันไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากไป ฉันรู้สึกว่าเจอะไรนี่กำลังเขินที่คุยกับฉันอยู่นะ

“เราขอตัวนะ” ฉันลาจากเจแล้วก็กลับขึ้นมาห้องเลย รู้สึกปวดท้องน้อยแปลก ๆ สงสัยประจำเดือนใกล้จะมา ฉันกลับมานอนดูซีรี่ย์อยู่สักพักก็มีเสียงคนมาเคาะห้อง คงจะมีแค่ไอ้เอ็กซืนั่นแหละถ้ามาเคาะเวลานี้ ฉันลุกจากเตียงทั้งที่กำลังสวมชุดนอนสายเดี่ยวผ้าซาติน ขาสั้น

“อ้าว มีอะไรเหรอ” ผิดคาด เพราะคนที่มาเคาะไม่ใช่ไอ้เอ็กซ์ แต่เป็นเพื่อนร่วมคณะที่เจอกันในร้านค้าเมื่อสักพักนี้ ฉันตกใจนิดหน่อย เพราะตัวเองตอนนี้กำลังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ถ้ามองในมุมคนไม่สนิทชุดนอนนี้มันก็โป๊เอาเรื่องอยู่

“เธอลืมของอะ” เขาพูดพร้อมกับยื่นถุงขนมปังให้กับฉัน โอ๊ยบ้าจริงลงไปซื้อของแต่ลืมของไว้เนี่ยนะ

“ขอบใจนะ เรานี่ขี้ลืมจริง ๆ แล้วทำไมรู้ว่าเราอยู่ห้องนี้ล่ะ”

“ป้าเราเป็นเจ้าของหออะ เราไปถามเขามา”

“อ๋อ ยังไงก็ ขอบใจนะ” ในความหมายของฉันคือขอบใจนะ ไปได้แล้ว แต่เจยังยืนยิ้มไม่ไปสักที ฉันเองจะไล่ก็กลัวเสียมารยาท เลยได้แต่ยืนยิ้มตอบอยู่แบบนั้น

ฉันเหลือบไปเห็นว่าไอ้เอ็กซ์กำลังเดินมา หันไปมองเห็นในมือมีกล่องข้าวมาด้วย ใจมันเต้นแรงเพราะความดีใจ มันไม่ใช่เพราะกล่องข้าวที่มันถือมา แต่เพราะเห็นว่ามันกลับมาต่างหาก

“กลับมาเร็วจัง” ฉันรีบร้องถามก่อนที่มันจะเดินมาถึง

“มีแขกหรอ กูแค่จะเอาข้าวมาให้เดี๋ยวก็กลับไปแล้ว” มันต้องโกรธอยู่แน่ ๆ เลย ดูจากหน้ามันแล้วนะ ก็นั่นแหละไหนจะชุดที่ฉันใส่ ไหนจะขนมที่ถือ แล้วไหนจะนายคนนี้อีก

“ไม่ใช่นี่เจเพื่อนที่คณะ พอดีเมื่อกี้กูลงไปซื้อขนมปังแล้วลืมไว้ เขาเลยเอาขึ้นมาให้” ฉันรีบบอกมันทันที

“งั้นเรากลับก่อนนะ” เจหันมาทำหน้าเหวอ ๆ แล้วบอกลาไป

“เข้ามาก่อนสิ” ฉันเอ่ยปากชวนคนตรงหน้า ที่ตอนนี้คิ้วกำลังขมวดติดกันจนยับยู่ยี่

“ไม่อะ กูรีบกลับ สาวกำลังเยอะ ต้องมาเสียเวลาซื้อข้าวมาให้มึงอีก อะเอาไป กินซะแล้วก็นอนจะได้ไม่รบกวนกูอีก” มันยื่นถุงข้าวให้กับฉัน แต่ใครสนฉันพุ่งเข้าไปกอดมันแล้วซบหน้าลงที่อก

“ไม่ไปได้ไหม”

“มึงเป็นอะไรเนี่ย”

“นะ อยู่เป็นเพื่อนกูได้ไหม อย่าไปเลยนะ นะนะนะ” ฉันทั้งกอดทั้งซุกหน้าอ้อนขอให้มันอยู่กับฉันที่ห้อง จากที่มัน ยืนเฉย ๆ ให้ฉันกอดก็กลายเป็นว่ามันกอดฉันตอบ พร้อมกับลูบหัวฉันเบา ๆ

“มึงเป็นแบบนี้แล้วกูจะไปยังไง” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองมันแล้วยิ้มอย่างพอใจ

“จะแดกไหมข้าวเนี่ย กูอุตส่าห์ไปซื้อมาให้”

“ใส่จานให้หน่อย”

“จะแดกทั้งที ลำบากไปซื้อให้ ยังต้องลำบากใส่จานให้อีกเหรอ”

“ขี้บ่น เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก” มันก็บ่นไปอย่างนั้นแหละสุดท้ายก็ทำให้ทุกอย่าง ทนฟังมันบ่นสักหน่อยแค่นั้นเอง

“อะ ต้องป้อนไหม” มันวางจานข้าวที่โต๊ะข้างเตียงแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างฉัน

“อ้า” ฉันไม่ตอบแต่อ้าปากให้มันป้อนแทน

“กูประชดเหอะ” มันทำหน้าดุดุ แล้วก็ทำเสียงเข้ม มันไม่น่ากลัวเลยตรงกันข้าม มันน่ารักมากต่างหาก

“พูดเองนี่ เร็วป้อน!!” ฉันออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจ ไอ้เอ็กซ์ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ยกจานข้าวขึ้นมาแล้วตักเพื่อที่จะป้อนให้ฉัน

“ครับแม่ อ้า อ้ำ” จริง ๆ ถึงระหว่างเราจะไม่มีสถานะอะไร แต่ฉันว่าเราทั้งคู่ต่างรู้ดีนะว่าเราคิดอะไร ฉันว่ามันเองก็คงรู้สึกไม่ต่างจากฉันหรอก การกระทำของเรามันชัดจนไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว เพียงแค่เราต่างไม่ได้พูดมันออกมาเท่านั้นเอง

****นิยายของแอดอ่านได้ที่รีดอะไรท์ เมพ ฟิคชั่นล็อก (จบแล้ว) ที่แอพมังงะตูนกำลังทยอยลงนะคะ***

พิมพ์ค้นหา เด็กใจแตก ที่รีดอะไรท์จะมีแบบจบเรื่อง (20 บท) แต่ว่าแอดจะติดเหรียญนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***