02

ผ่านช่วงปฐมนิเทศมาได้ก็มาวุ่นวายกับการคัดหรีดคณะ หาคนประกวดดาว ฉันไม่อยากจะบอกว่าตัวเองโดนชวนไปคัดหรีดอยู่วันละหลายรอบ แต่ฉันไม่อยากเป็นมันวุ่นวาย เลยตกลงกับพี่ที่ชวนไปประกวดดาวว่าจะลงประกวด ฉันว่าประกวดดาวอย่างน้อยมันไม่ต้องไปซ้อมให้มันยุ่งยาก แล้วก็เหนื่อยด้วย ฉันอยากมีอิสระกับชีวิตมหาลัย

“สวยไหม กระโปรงใหม่” ฉันอวดกระโปรงที่เพิ่งจะซื้อมาใหม่ ไอ้เอ็กซ์กวาดตามองแล้วทำหน้าไม่พอใจนัก มันกวาดตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า มองแล้วก็ทำหน้างอคอหัก เห็นแล้วสนุกจัง ฉันชอบเวลาโดนมันดุ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน (ฟังดูโรคจิตเนอะ)

“กระโปรงเหี้ยอะไรของมึง” มันคำรามลั่น มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ โยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วหันมาทางฉัน

“กระโปรงนักศึกษาไง”

“สั้นขนาดนี้มึงไม่ต้องใส่หรอก จะไปเรียนหรือจะไปอ่อยผู้ชาย”

“ใครก็ใส่ปะ มึงก็ชอบดูนี่ เห็นเวลาพวกใส่สั้น ๆ เดินผ่าน มองตาเป็นมันเชียว” ฉันเลยประชดกลับ เห็นชอบมองจังเวลาคนอื่นใส่รัด ๆ สั้น ๆ ฉันใส่บ้างทำเป็นบ่น

“ชอบดู แต่ไม่ชอบให้มึงใส่ ผู้ชายมันก็ดูเอาสนุกตาเท่านั้นแหละ” มันตอบพร้อมกับชี้เข้าไปในห้องแทนการบอกให้ไปเปลี่ยน

“ดูเฉย ๆ ไม่ได้ควักเอาไปด้วยซะหน่อย ไม่เห็นจะแคร์เลย” ฉันนั่งลงบนเตียงอย่างไม่สนใจ มันละมือจากถ้วยมาม่า ที่เพิ่งจะยกซดหลังจากหยุดปากด่าฉันเมื่อครู่ แล้วหันมาหาฉัน ก่อนจะถอนหายใจอย่างเอือมระอา

“ถอดออกเลยนะ ถ้ากูอิ่มแล้วมึงยังไม่ถอด เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่”

“จะทำอะไรเหรอ” ฉันถามเสียงอ่อย มันไม่ตอบแล้วหันกลับไปกินมาม่าต่อ ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อ อยากจะยั่วมันด้วยแหละ กลัวเหรอ มาสิ มาเลยหึหึ จริง ๆ น่าจะรู้จักฉันดีด้วยซ้ำ ไอ้เรื่องดื้อน่ะที่หนึ่ง

“นี่มึงจะลองดีกับกูใช่ไหม” ไอ้เอ็กซ์เดินเอาถ้วยมาม่าไปเก็บ แล้วเดินกลับมายืนกอดอกมองฉันที่ปลายเตียง

“อะไร”

“กูบอกว่าไม่ให้มึงใส่ไง ยังไม่ยอมถอดอีก” มันยังคงยืนกอดอกมองฉันอยู่แบบนั้น

“ไม่ได้ใส่ออกไปไหนสักหน่อย” แต่ฉันก็อยากจะเจอดี นอนเล่นมือถือไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ขยับไปไหนทั้งนั้น

“ก็นั่นแหละ ไม่ชอบ ถอด!!”

“ไม่ชอบเหรอ? มึงไม่ชอบแต่กูชอบนี่” ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วตอบพร้อมกับทำหน้าท้าทายคนโมโห

“มึงจะถอดเอง หรือจะให้กูถอดให้”

“ไม่รู้สิ” ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำเล่นโทรศัพท์ต่อ โดยไม่สนใจคนที่มันยืนจ้องตาเขม่นอยู่ที่ปลายเตียง สะใจป่านนี้มันคงโมโหจนควันออกหูไปแล้ว

“สงสัยต้องลงโทษให้จำสักหน่อยแล้วมั้ง จะได้รู้ว่าไอ้กระโปรงนี่มันไม่ควรใส่” เอ็กซ์ทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ แล้วกระซิบบอกกับฉัน ฉันหันไปยิ้มให้มันก่อนจะยักคิ้วทีหนึ่ง ไม่กลัวหรอกเอ็กซ์เอ๊ย บทลงโทษคือของหวาน

“อื้อออ” มันดึงฉันเข้าไปจูบแล้วพลิกขึ้นมาคล่อมฉันไว้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนตั้งตัวไม่ทันเลย

“ก็ดีเหมือนกัน เคยลองแต่ชุดนักเรียน ไม่เคยลองชุดนักศึกษาสักที”

“ไอ้บ้า!!” มือของมันว่องไวซุกซน ลูบไล้อยู่ที่ต้นขาแล้วสลับขึ้นมาลูบที่หน้าอกก่อนจะบีบขยำอย่างเคย มันปลดกระดุมเสื้อออกจนหมด แต่ไม่ได้ถอดเสื้อออก เพียงแหวกให้เปิดเห็นบลาข้างในมันซบหน้าลงบนเนินอกถูไถหน้าสูดกลิ่นกายจนพอใจ แล้วจึงถลกบลาขึ้นจากนั้นก็ก้มลงดูดเลียที่เนินอกสีชมพูคล้ำอย่างหิวกระหาย

“อื้อ…” ฉันแอ่นอกรับสัมผัสนั้นอย่างพอใจ ลีลาของมันพัฒนาขึ้นจากเดิมมาก เพราะมีคู่ซ้อมมากฝีมือที่เข้ามาหลากหลาย มันมักจะพูดเสมอว่าถ้าแค่คิดจะขำ ๆ ด้วย มันชอบคนมีประสบการณ์มากกว่าสนุกกว่าเยอะ ได้เรียนรู้ ได้ลองอะไรใหม่ ๆ แต่สุดท้ายคนที่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตคงเป็นคนที่เป็นของเราคนเดียว ได้ยินแบบนั้นจริง ๆ ก็แอบใจสลายนะ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันมันผ่านใครมาบ้างแล้วก็ไม่รู้นี่

มือเริ่มล้วงเข้าไปใต้กระโปรงเพื่อถอดชั้นที่อยู่ข้างในออกจากนั้นก็ทำตามขั้นที่ควรจะเป็นต่อไป ทุกครั้งฉันไม่เคยลืมที่จะป้องกัน มันไม่เพียงแค่ช่วยไม่ให้พลาดแบบเรื่องนิ้งกับพี่บูม แต่เราไม่รู้ว่าคนที่เราจะนอนด้วยมีโรคอะไรที่จะเอามาแพร่ให้เราหรือเปล่าการป้องกันมันก็ไม่ได้ยากหรือเสียเวลา จนเสียอารมณ์ขนาดนั้น คำว่าพลาดน่ะใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีแถมแก้ไขอะไรก็ไม่ได้ แต่ผลของคำว่าพลาด บางทีก็อาจจะต้องอยู่กับเราไปจนตลอดชีวิต ฉันไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงหรอก

ผ่านไปสักพักทุกอย่างก็สิ้นสุดลง ไอ้เอ็กซ์ลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนฉันค่อยอาบทีหลัง ถึงเราจะอยู่คนละห้องแต่ข้าวของฉันบางส่วนก็อยู่ในห้องมัน เพราะฉันมาที่นี่บ่อยตั้งแต่มาอยู่หอมานอนที่ห้องมันหลายครั้งแล้ว

“เอ็กซ์ ทำไร” ฉันเดินออกจากห้องน้ำมานั่งบนเตียง

“เล่นเกม ทำไม” มันตอบทั้งที่ตายังมองอยู่ที่โทรศัพท์

“เช็ดผมให้หน่อย”

“ไม่เอา เช็ดเองดิกูไม่ว่าง” มันตอบย่างไม่คิด แถมยังเล่นเกมต่อ โดยไม่สนใจคำพูดของฉันเลย

“ไอ้เอ็กซ์ กูบอกให้เช็ดผมให้หน่อย!!” ฉันเริ่มขึ้นเสียง ปกติแล้วฉันจะเอาอะไร ฉันก็จะเอาให้ได้ แล้วมันก็ต้องยอมด้วย

“เออ ๆ จบตานี้ก่อน” มันตอบมาส่ง ๆ เหมือนแค่อยากให้ฉันหยุดเซ้าซี้

“ไม่!! เดี๋ยวนี้!!” แต่คนเอาแต่ใจ ก็คือคนเอาแต่ใจ ฉันไม่ยอมหรอก

“โหแก้มกูเล่นเกมแปบ นะ ๆ นะแก้มนะ” จนตอนนี้มันยังคงจ้องอยู่ที่โทรศัพท์มือกดยิก ๆ ไม่หันมามองฉันสักนิด ได้จะเอาแบบนี้ก็ได้

“ไม่เป็นไร กูว่าจะหาแฟนสักคนที่พร้อมจะ…”

“เออ มาแล้วนี่ไงเอาผ้ามา” ฉันยังพูดไม่ทันจบมันก็วางโทรศัพท์ลง แล้วเดินมาหาฉันบนเตียง หือนึกว่าจะแน่

“ไม่เล่นแล้วเหรอเกมน่ะ”

“ช่างแม่งสักตา ทำอะไรเสร็จค่อยเล่นก็ได้” ฉันยิ้มอย่างงผู้ชนะ แบบนี้ก็ตลกไปอีกแบบ ฉันเคยเป็นคนติดเกมมาก่อน รู้ดีกว่าการจะทิ้งเกมไปทำอะไรสักอย่าง เรื่องที่จะทำมันต้องสำคัญมาก ๆ มากแบบมาก ๆ

“ปล่อยแม่งซะยาว เช็ดก็ยาก เช็ดไม่เป็นก็ต้องมาเช็ดให้มึง” มันบ่นไปเช็ดไป

“ลำบากมากก็ไม่ต้อง เดี๋ยวกูโพสต์หาแฟนเดี๋ยวนี้เลย” ฉันเลยหันไปจะแย่งผ้าจากมือมัน

“เออ ๆ ไม่เป็นก็ หะ หัดไว้ไง ใจเย็นดิวะ กะ…กูหมายถึง กูทำไม่เป็นมันอาจจะช้า”

“กูรอได้ ขี้บ่นนักนะมึงอะ” พอเช็ดผมเสร็จแล้วเราก็ออกมาหาอะไรไปไว้กินในห้องตอนดึกๆ

ที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ หอพัก

ฉันเดินไปเลือกพวกน้ำอัดลมไปใส่ไว้ในตู้ เพิ่งย้ายเข้าเลยยังไม่ค่อยมีของอะไร

“อยู่หอกับแฟนเหรอ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้าง ๆ ฉันวางกระป๋องน้ำอัดลมลงในตะกร้าแล้วหันไปหาเจ้าของเสียง

“พี่เค”

“นึกว่าลืมไปแล้วนะเนี่ย”

“มาเรียนไกลเนอะ”

“เราก็เหมือนกัน สบายดีนะ”

“สบายดี ตั้งแต่แม่เลิกกับพ่อพี่ ชีวิตก็มีความสุขขึ้นเยอะ” ฉันเลยพูดประชดไป

“พ่อแม่เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว พี่ก็จีบแก้มได้แล้วดิ”

“ไม่!!” ฉันตอบเสียงแข็ง ถ้าคบกันลุงคมก็ต้องมาวนเวียนในชีวิตพวกเราอีก ถึงไม่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เคอยู่ดี

“ทำไมอะ พี่ยังรอแก้มอยู่นะ”

“ไม่ได้ขอร้องให้รอ แต่จะขอให้เลิกรอ แก้มไม่ชอบพี่”

“แต่พี่ชอบ….ลีลาของแก้มนะ” พี่เคก้มลงกระซิบประโยคหลัง ฉันไม่สนใจและรีบเดินหนีมาหาไอ้เอ็กซ์ พอจ่ายตังก็ชวนมันกลับห้องเลย ตอนออกมาข้างนอกยังมองเห็นพี่เคมองมาที่เราอยู่เลย ทำไมโลกมันกลมแบบนี้ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วยังจะตามมารังควานอีก นี่สินะผลของคำว่าพลาดที่มันคงจะติดตัวฉันไปตลอดชีวิต

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***