01

หลังจากวันนั้นมาฉันก็บล็อกเฟซบุ๊ก บล็อกไลน์ เปลี่ยนเบอร์ ตัดการติดต่อทุกอย่างจากพี่บูม ถึงจะไม่รู้ว่าเขาจะอยากติดต่อมาหรือเปล่าก็เถอะ เรื่องลุงคมฉันบอกกับแม่ไปตามตรง โดยมีไอ้เอ็กซ์ช่วยเป็นพยานให้ แม่ได้ฟังก็เข้าใจและเลิกกับลุงคมทันที อย่างน้อยตรงนี้ก็ทำให้ฉันเห็นว่า ฉันมองแม่ผิดไปเยอะมาก ถ้าฉันบอกเรื่องที่โดนลุงคมลวนลามทางสายตา ไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้ เรื่องวันนั้นมันก็อาจจะไม่เกิดขึ้น นอกจากเลิกกับลุงคม แม่ยังพาฉันไปแจ้งความเอาผิดลุงคมด้วย ส่วนเรื่องไอ้เอ็กซ์… ที่มันถามฉัน ฉันก็ยังไม่ได้ให้คำตอบ ตอนนั้นสภาพจิตใจฉันยังไม่พร้อมจริง ๆ มันก็เข้าใจและยินดีจะรออยู่ในฐานะเพื่อน กว่าฉันจะผ่านจากการอกหักครั้งแรกมาได้ แทบตายเลยเหมือนกัน ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนอยู่เป็นอาทิตย์ ดีที่ยังมีแม่คอยปลอบใจ มีไอ้เอ็กซ์คอยมากวน พาไปทำนั่นทำนี่ให้ลืม ๆ ไป ฉันยังคงร้องไห้ทุกวันแค่ไม่ได้ร้องตลอดเวลาเหมือนกับตอนแรก ร้องแค่ตอนที่อยู่คนเดียว ร้องแค่ก่อนนอนจนหลับไป พอตื่นเช้ามาก็บอกตัวเองให้ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด ‘ความรักเป็นสิ่งที่ทุกชีวิตต้องเจอ แต่ความรักมันก็ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต’ ฉันยังต้องเป็นลูกที่ดีของแม่ เป็นนักเรียนที่ต้องสอบเข้ามหาลัย จนถึงวันนี้ ผ่านมาปีกว่าแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเลิกร้องไห้ก่อนนอนตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกทีพี่บูมก็เป็นเพียงความทรงจำสีชมพูจาง ๆ ของฉันไปแล้ว แต่ถ้าเทียบกันจริง ๆ พี่บูมคงทรมานกว่าฉันเยอะที่ต้องทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก ไปตลอดชีวิต อ้อ! อีกเรื่องรถที่เกิดอุบัติเหตุวันนั้นเป็นรถของพี่บูมจริงแต่ว่าพี่บูมให้เพื่อนยืมไป ฉันรู้มาจากการไปส่องเฟซบุ๊กเพื่อน ๆ พี่บูม

ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า ฉันเลิกคิดเรื่องพี่บูมแล้วโฟกัสที่การเรียนมากกว่า

ปัง!! ปัง!! ปัง!! ปัง!!

“มึงเสร็จหรือยัง” เสียงไอ้เอ็กซ์ทุบประตูดังลั่นแต่เช้า วันนี้ฉันปฐมนิเทศวันแรก ตายแล้วสายแล้วด้วย จะโดนว้ากไหมเนี่ย มัวแต่งหน้าเพลินไปหน่อย

“สวยครับ สวยฉิบหายเลยไปเรียนวันแรก ตั้งใจจะไปกวาดตำแหน่งดาวเลยหรือไง” ไอ้เอ็กซ์โวยวายลั่น เราอยู่หอเดียวกัน ห้องติดกัน แม่ไว้ใจฝากให้มันช่วยดูแลฉันเพราะเรื่องลุงคมที่เกิดขึ้นวันนั้นแหละ

“หึงหรือไงจ๊ะ” ฉันเลยแกล้งแซวมัน ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เราก็สนิทกันมากกว่าแต่ก่อนมาก

“ไป ไปสักทีเถอะ วันแรกก็พากูสายเลยนะมึง”

“ขี้บ่น อยากมารอเองทำไมล่ะ”

“ถ้าไม่รอ แล้วมึงจะไปยังไง จะเดินไหม ห้ะ”

“โอ๊ยไปสักทีเถอะเสียเวลา เพราะมึงบ่นกูนี่แหละ” จากหอมามหาลัยใช้เวลาอยู่พอสมควรกว่าจะหาคณะเจออีก ฉันเรียนวารสารศาสตร์ ส่วนไอ้เอ็กซ์เรียนโลจิสติก เราต้องแยกกันตั้งแต่ที่จอดรถแล้วนัดเจอกันอีกทีที่เดิม ถึงจะอยากอยู่ด้วยกันขนาดไหน แต่ความถนัดต่างกันฉันก็ไม่สะดวกจะฝืนตัวเองหรอกนะ

เป็นไปตามคาด กว่าฉันจะหาคณะเจอทุกคนก็นั่งรวมตัวกันหมดแล้ว มีรุ่นพี่ยืนห้อมล้อมแหกปากตะโกนแบบที่เขาร่ำลือกันเป๊ะ

“น้องครับ น้อง น้องคนสวยที่ยืนอยู่ตรงนั้นอะ คณะนี้หรือเปล่าครับ” พี่คนหนึ่งในกลุ่มร้องเรียกผ่านโทรโข่งฉันพยักหน้าตอบแบบเก้อ ๆ เขิน ๆ ทำให้คนทั้งคณะหันมามองฉันคนเดียว มันก็อายเหมือนกันนะ

“เอ้า ๆ มานั่งครับ” ผิดคาดคิดว่าจะโดนทำโทษ แต่ไม่โดน เขาแค่ให้ฉันเข้าไปนั่งรวมกับคนอื่น แค่มีรุ่นพี่ผู้หญิง กับผู้หญิงรุ่นเดียวกันมองจิกเฉย ๆ

“น้องชื่ออะไรคะ พี่จะเขียนป้ายชื่อให้” พี่คนหนึ่งเดินเข้ามาถาม เริ่มใหม่ ชีวิตใหม่ งั้นก็…

“ชื่อมามิค่ะ อูมามิ” สีหน้าของพี่คนเขียนชื่อแสดงออกถึงความหมั่นไส้อย่างชัดเจน ทำไมล่ะ คนชื่อแปลกกว่านี้ก็ยังมีถมไป

“นี่เธอ” เสียงของผู้ชาย..? ไม่แน่ใจว่าผู้ชายแท้ไหม ที่นั่งข้าง ๆ ฉันเรียกพร้อมสะกิดถาม ฉันแอบมองดูป้ายชื่อ ก็ชี้ชัดว่านางเป็นสาวสอง

“ห้ะ”

“อายแชร์โดว์ของอะไรอะ สีดี๊ดี” เขาว่าพลางชี้ไม้ชี้มือถาม

“แบรนด์เกาอะ”

“เราเจเล่นะ” นางพูดพร้อมชูป้ายชื่อขึ้นให้ดู ใช่ไหมล่ะ ผู้ชายที่ไหนจะชื่อเจเล่

“เราอูมามิ เรียกมามิก็ได้”

“ชื่อดัดจริตสุด” ฟังดูนางอาจจะจิก ๆ นะแต่ฉันกลับรู้สึกว่านางไม่มีพิษภัย เจเล่เป็นคนตัวใหญ่ผิวสี ผมเกรียนลักษณะคงปิดที่บ้านอยู่ เราแลกไลน์กันไว้เผื่อมีอะไรจะได้ติดต่อกัน เจเล่จึงถือว่าเป็นเพื่อนคนแรกของฉัน นอกเหนือจากไอ้เอ็กซ์

“สำหรับน้อง ๆ พี่ขอเตือนหน่อยนะครับว่าอย่ามาสายอีก วันนี้มีน้องมาสายหลายคน พี่จะยังไม่ทำโทษเพราะถือเป็นครั้งแรก แต่ถ้ามีครั้งต่อไปเราเจอกันแน่นอนครับ ส่วนเรื่องกฎระเบียบเราไม่ได้เคร่งมากนัก มีไม่กี่ข้อขอให้เคารพกฎด้วย แยกย้ายครับ”

“หล่อเนาะ” เจเล่เอียงมากระซิบบอกฉัน

“ใครอ่ะ” ฉันเลยแกล้งถามไปงง ๆ แต่จริง ๆ รู้อยู่แล้วว่าหมายถึงพี่ฌอนเฮดว้ากลูกครึ่งหล่อเข้มยืนเด่นอยู่คนเดียวนั่นแหละ

“หล่อนอย่ามาแอ๊บสตอกับฉันนะคะ ฉันจับเก่งนะบอกเลย” เจเล่หันมาค้อน ก่อนจะจีบปากพูดกับฉัน

“ขอโทษด้วยนะคะ ทางนี้ก็เทพธิดาการแสดงเหมือนกัน” ฉันพูดเล่นหยอกล้อกับเจเล่อย่างสนุกสนาน จนเราสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น ด้วยจริตของกะเทยในตัวเราทั้งสองคน

เสร็จจากกิจกรรมปฐมนิเทศฉันก็ไปกินข้าวกับไอ้เอ็กซ์ที่ร้านข้าวหน้าหอ หนทางแห่งการเอาชีวิตรอดของพวกเราสองคน อร่อยที่สุดเท่าที่กินมาในละแวกนี้

“วันนี้เป็นไงมั่งมีเพื่อนยัง” ไอ้เอ็กซ์ถามระหว่างที่นั่งรอข้าว

“ทำไมกูดูเข้ากับใครไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรือไง”

“ก็เออดิ ตอนอยู่มัธยมมึงมีเพื่อนสนิทไหมนอกจากกูเนี่ย”

“มีมึงแล้ว จะต้องมีใครอีกล่ะ”

“ตอนมัธยมมันก็ได้ไง กูดูแลมึงได้ตลอด แต่มาอยู่มหาลัยมันก็ยุ่งกว่าเดิม กลัวจะดูแลมึงได้ไม่ดีเท่าเดิม” หลังจากเรื่องวันนั้น เราสองคนแทบจะตัวติดกันตลอดจนใคร ๆ ก็มองว่าเราคบกัน

“พระเอกค่ะ พระเอกมากคำพูดคำจา”

“ไม่ใช่พระเอก เป็นพระรองดีกว่า กูเห็นพระรองแม่งดีกับนางเอกกว่าพระเอกเยอะ แต่นางเอกแม่งก็รักพระเอก”

“งั้นก็เสียใจด้วยที่กูเป็นนางร้าย” เราก็พูดเล่นพูดล้อกันจนข้าวมาเสิร์ฟ

“ขอโทษนะคะ” อยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะเรา ด้วยท่าทางเป็นมิตร นางยิ้มให้กับไอ้เอ็กซ์ก่อนจะหันมาหาฉัน

“ครับ” ไอ้เอ็กซ์รีบเงยหน้าขึ้นตอบอย่างเร็วเลย แหมไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะมึง ต่อหน้าต่อตา

“เพื่อนพี่ให้มาขอไลน์น้องผู้หญิงได้ไหมคะ” พี่ผู้หญิงพูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะของตัวเอง ฉันตกใจนิดหน่อยที่รู้ว่าใครเป็นคนขอ มั่นใจว่าเขาเป็นคนขอแน่ ๆ เพราะคน ๆ นั้นก็คือพี่เค

“เอ่อ…”

“ไม่ได้ครับ” ฉันไม่ทันได้ตอบ ไอ้เอ็กซ์ก็ชิงตอบไปก่อน พี่ผู้หญิงพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้เราแล้วเดินกลับโต๊ะตัวเองไป

“ฮอตนักนะมึงไปมอวันแรกมีผู้ชายมาขอไลน์” มันหันมาแยกเขี้ยวตาเขียวใส่ฉันทันที

“ก็ขอนอกมอปะ” ฉันแกล้งแหย่ ยั่วโมโหมันเพราะรู้สึกว่าหน้ามันตอนดุดุน่ารักดี ฮ่าฮ่าฮ่า

“ก็นั่นแหละ ถ้ากูไม่มีใครมาจีบ อย่าหวังว่ากูจะยอมให้ใครจีบมึง” มันไม่ได้เพิ่งเป็นแบบนี้นะ มันกันคนนั้นคนนี้ไม่ให้จีบฉันมาตั้งแต่อกหักจากพี่บูม ฉันไม่ได้ให้สถานะว่าเราเป็นอะไรกัน ยังคงใช้คำว่าเพื่อนเหมือนเดิม มันก็ไม่ได้ขอฉันหลังจากครั้งที่ถามวันที่กลับจากบ้านพี่บูมมันเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น เราต่างไม่ได้พูดถึงมันอีกมีแค่หยอกล้อกันเล่น ๆ ส่วนเรื่องอย่างว่าเราก็มีบ้างประปรายแต่ไม่บ่อย ถ้าถามถึงสถานะของเราคงตอบได้ว่า ค่อนข้างอธิบายยาก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***