ตอนที่ 4 โอกาสที่เกือบหลุดลอยไป

ในขณะนั่งในรถของคุณภูษิตาที่กำลังจะไปส่งดอกบัว

ดอกบัวนั่งด้านหน้ากับน้องจ้ะจ๋า และคุยเล่นหัวเราะกันไปมา คุณภูษิตาเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

ในขณะขับรถเธอย้อนกลับไปคิดว่าที่ผ่านมาคุณอาทิตย์เองก็มาบ้านเธอออกจะบ่อย มาชวนน้องจ้ะจ๋าเล่นด้วย ซื้อขนม ของเล่นมาให้ แต่น้องจ้ะจ๋าไม่มีทีท่าว่าจะเล่นด้วยเลย แต่กับดอกบัวรู้จักกันเพียงไม่ถึงหนึ่งวัน กลับสนิทกันเหมือนรู้จักกันมานาน

คุณภูษิตามองสังเกตไปยังดอกบัว ‘เด็กคนนี้ดูจริงใจดีนะ น้องจ้ะจ๋าถึงชอบเล่นด้วย’ เธอพึมพำในใจ

ในขณะนั้นเองดอกบัวได้หันมาทางคุณภูษิตา “เอ่อ..เลยหอพักหนูแล้วค่ะคุณ”ดอกบัวพูดในขณะที่คุณภูษิขับรถเลยหอพักดอกบัวไปได้ซักระยะ

“ขอโทษทีฉันไม่ทันสังเกต” คุณภูษิตาบอกพร้อมกับยูเทิร์นกลับไป

ก่อนดอกบัวจะลงจากรถ เธอได้ขอบคุณคุณภูษิตา “ ขอบคุณนะคะที่มาส่งถึงที่เลย เอ่อ..ถ้าคุณไม่ว่าอะไร หนูขอไปรับน้องจ้ะจ๋าไปทานไอศครีมทุกเย็นได้มั้ยคะ”

เมื่อดอกบัวพูดจบ น้องจ้ะจ๋าได้หันไปทางคุณแม่ด้วยสายตาอ้อนวอน

คุณภูษิตาเธอเห็นว่าดอกบัวสามารถดูแลลูกสาวเธอได้ ทั้งพาไปทำแผลพามาส่งบ้าน และอีกอย่างน้องจ้ะจ๋าก็ดูจะชอบดอกบัวมาก เธอจึงไว้ใจดอกบัวไปด้วย

“ได้สิ แค่อย่ากลับค่ำเหมือนคืนนี้นะ” คุณภูษิตาตอบ

“อ้อ แล้วจะไม่เสียเวลาเรียนของเธอเหรอ” คุณภูษิตาหันมาถามอีกครั้งด้วยความสงสัย

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรเลยค่ะ ช่วงนี้มีเรียนไม่ค่อยเยอะเพราะใกล้จะจบแล้ว” ดอกบัวตอบกลับ “ใกล้จบอยู่2ปีแล้วค่ะ ฮ่าๆๆ เพราะต้องขายของหลายที่” เธอหัวเราะแห้งๆ

คุณภูษิตาได้ยินอย่างนั้นจึงถามกลับ “อ้าว ขายหลายที่แล้ว..แต่ทำไมถึงอยากไปขายหน้าสภาอีกล่ะ” เธอถามด้วยความอยากรู้

ดอกบัวตอบกลับอย่างจริงใจ “ก็หน้าสภาทำเลดีมาก คนสัญจรผ่านไปมาเยอะค่ะ ถ้าได้ที่ตรงนั้นแค่ที่เดียว หนูก็อยู่ได้แล้วค่ะ ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่คุ้ม” ดอกบัวยิ้ม “งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

คุณภูษิตาพยักหน้าตอบ ทันใดนั้นดอกบัวยกมือไหว้ขอบคุณเธออีกครั้งและเดินลงจากรถไป หลังจากดอกบัวลงจากรถไปแล้ว น้องจ้ะจ๋าได้เลื่อนกระจกรถลงพร้อมตะโกนบอกเธอว่า “พรุ่งนี้เจอกันนะคะพี่บัว”

ดอกบัวพยักหน้าพร้อมยิ้มตอบ “เจอกันนะเด็กน้อย”

----เช้าวันศุกร์----

ดอกบัวตื่นชึ้นตอนเช้าตรู่ เธอยังไม่ลืมว่าวันนี้สภาจะเปิดรับสมัครร้านค้าเป็นวันสุดท้าย เธอรีบจัดแจงตัวเอง อาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะไปที่มหาลัยก่อนเพื่อแวะไปเอาแนวข้อสอบแก้จากรุ่นน้อง สปายและขวัญ ที่เรียนด้วยกัน

ดอกบัวนั่งรถเมล์มาถึงห้องเรียนของเธอที่มหาลัย และได้เจอสปายกับขวัญนั่งอยู่ “สปายยยยแอนด์ขวัญญญญ” ดอกบัวทักทายด้วยน้ำเสียงอ้อร้อ

“ไปกินอะไรมาเนี่ยพี่บัว ทำไมดูอารมณ์ดี๊ดี” ขวัญถามกลับด้วยความแปลกใจ

“ก็เมื่อวานน่ะ ฉันได้เจอคนสำคัญด้วยนะ แถมได้ไปบ้านเขาด้วย” ดอกบัวตอบกลับทำให้สปายและขวัญอยากรู้ว่าใครคือคนสำคัญ

“ใครอ่ะ!”สปายถาม

“คุณภู-ษิ-ตา ขวัญใจพ่อค้าแม่ค้าไงงล่ะ” ดอกบัวตอบด้วยน้ำเสียงโอ้อวดเพื่อหวังให้ทั้งสองอิจฉาเล่นๆ แต่ทั้งสองกลับไม่เชื่อ

“……”สปาย

“ไปกันใหญ่ละพี่สาวชั้น เจอในฝันอีกล่ะสิท่า สงสัยจะเครียดเรื่องสมัครร้านค้าแน่ๆเลยแบบนี้” ชวัญตอบด้วยน้ำเสียงแบบเป็นไปไม่ได้ คนระดับนั้นจะเจอกันตัวๆแถมไปถึงบ้านได้ยังไงล่ะ เพ้อชัดๆ

ดอกบัวยิ้มแห้งเธอพูดไม่ออกเพราะหน้าแตกที่ทั้งคู่ไม่เชื่อและเห็นเป็นเรื่องตลก

“เอ้อ พี่บัวนี่แนวข้อสอบ หนูจดไว้หมดเลยนะ ทั้งวิธีคิดต่างๆพี่ลองอ่านดู” สปายและขวัญยื่นแนวข้อสอบให้พร้อมกับเดินออกจากห้องเพื่อเตรียมตัวเข้าเรียนต่อ  ปล่อยให้ดอกบัวยืนงงอยู่คนเดียวแบบไม่รู้ตัว ‘อะไรเนี่ย ฉันพูดอะไรทำไมไม่มีใครเลยนะ เซ็งจิตชะมัด’ ดอกบัวส่ายหัวนึกตลกในใจ

หลังจากที่ดอกบัวเดินออกมาจากห้องเป็นเวลา 09.15น. เธอจึงรีบไปขายของหน้ามอ.ก่อน เพราะตลาดตรงนี้จะมีแค่วันศุกร์เท่านั้น เธอคิดว่ายังไงตลาดก็ปิดเที่ยงแล้วค่อยรีบไปสมัครร้านค้าที่สภาต่อก็คงไม่เป็นไร

ขณะขายของ

“ขนมมั้ยจ้ะน้อง ขนมดอกบัวเชื่อมอร่อยๆนะจ้ะ ชิมดูได้นะ” ดอกบัวเรียกลูกค้า

“4ค่ะแม่ค้า” ลูกค้าขาประจำท่านนึงเข้ามาอุดหนุน

“โหว!วันนี้4เลยเหรอคะ แสดงว่าอร่อย^^”ดอกบัวแซวลูกค้านิดหน่อย

“อร่อยมากค่ะ แฟนหนูชอบมาก”ลูกค้าตอบ

“ขอบใจจ้า แวะมาซื้อบ่อยๆน๊า” ดอกบัวโน้มตัวลงขอบคุณลูกค้า

----เวลา12.00น.----

ขณะที่ดอกบัวกำลังเก็บร้าน

“อ้าวบัว ไม่ไปลงสมัครร้านค้าที่สภาเหรอ” ป้าแม่ค้าที่เคยขายของหน้ามอ.ประจำแวะเห็นดอกบัวพอดีจึงถามไถ่

ดอกบัวเงยหน้าขึ้น “กำลังจะไปพอดีเลยค่ะ วันนี้รู้สึกพ่อค้าแม่ค้าหน้ามอ.น้อยนะคะ ปกตินี่เต็มเลย” ดอกบัวตอบป้าและทำหน้าสงสัย

“อ้าวหนูบัวยังไม่รู้หรอ วันนี้ที่สภารับรายชื่อร้านค้าวันสุดท้ายแล้วนะ ตั้งแต่8โมงเช้าถึงเที่ยงแล้ว พ่อค้าแม่ค้าคงไปอยู่ที่นู่นกันหมด นี่ป้าก็พึ่งกลับมา คนแน่นมาก” ป้าแม่ค้าตอบปนๆกับบ่นไปด้วย

ดอกบัวที่กำลังเก็บของได้เงยหน้าขึ้นอีกครั้งพร้อมกับทำสีหน้าตกใจ “หืออ อะไรนะคะป้า ถึงเที่ยงหรอคะ”

“ใช่จ้ะ” ป้าแม่ค้าตอบ

ดอกบัวได้ยินอย่างนั้นจึงรีบเก็บของไปไว้ในโรงเก็บของสำหรับแม่ค้า และนั่งแท๊กซี่ไปโดยไว

แต่..เมื่อไปถึง กลับว่างเปล่า โต๊ะยาวที่เคยตั้งเต็มพื้นที่ตรงนั้นเพื่อรับสมัครร้านค้าเพื่อคัดเลือกไม่มีอยู่แล้ว เหลือเพียงแค่แม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดใบไม้ด้านนอกอยู่เท่านั้น

“ป้าคะป้า ที่เค้ารับสมัครร้านค้ากันอยู่ตรงไหนคะ” ดอกบัวถามป้าคนที่กำลังกวาดเศษใบไม้อยู่

“อ๋อ เค้าเสร็จไปตั้งแต่เที่ยงแล้วจ้าหนู” ป้าตอบและหันไปกวาดต่อ

ดอกบัวได้ยินแบบนั้นถึงกับทรุด เธอไปนั่งอยู่ข้างเสาที่อยู่ใกล้ๆกับประตูสภาพลางบ่นด่าตัวเอง ‘โอกาสมาถึงขนาดนี้ดันพลาดอีกแล้ว รอมาตั้งนาน..ไม่น่าเลย’ ดอกบัวน้ำตาคลอ พร้อมกอดเข่าฟุบลงอยู่ตรงนั้นในช่วงเวลาที่ร้อนจัดบ่ายกว่าๆ เธอนั่งลงตรงที่แดดส่องมาหาเธอแบบไม่ร้อนเลยซักนิดไม่มีแม้แต่ลมพัด

เธอนั่งอยู่ที่เดิมจนถึงเย็น

ทันใดนั้นผู้คนในสภาเริ่มทยอยกันออกมา ดอกบัวรีบเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจเพราะเธอคิดว่าทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว

และคนที่ดอกบัวเผชิญหน้าคนแรก คือคุณทินกรหัวหน้าพรรคฝั่งคุณนิภา และคุณนิภา

“มาทำอะไรที่นี่ครับ ใช่แม่ค้าที่มาลงทะเบียนรึเปล่า” คุณทินกรเอ่ยถาม

“ใช่ค่ะ แต่ หนูมาไม่ทัน” ดอกบัวก้มหน้าลงตอบพร้อมน้ำตาที่กำลังจะไหล เธอบีบมือตัวเองแน่นเพราะเสียใจที่พลาดโอกาสครั้งนี้ไป

“รู้ทั้งรู้ว่าเวลามีจำกัดแต่ก็ยังมาเอาป่านนี้นะ กลับบไปเถอะจ้ะ นั่งตรงนี้ขวางทางคนอื่นเค้า” คุณนิภาพูดเชิงรำคาญราวกับว่าดอกบัวไปนั่งขวางทางเธอ

ดอกบัวพยักหน้าหงึกๆ “ค่ะ”

ทันใดนั้น คุณภูษิตาและคุณอาทิตย์ก็เดินออกมาจากห้องประชุม “เอ๊ะตรงนั้นเค้ามีอะไรกันคะคุณอาทิตย์ ทำไมคุณนิภายังไม่กลับอีกทั้งๆที่ออกมานานแล้ว” คุณภูษิตาถามคุณอาทิตย์

“ไม่รู้สิครับ เหมือนจะมีนักศึกษายืนอยู่ตรงนั้นด้วย” คุณอาทิตย์ตอบ

 “ แต่คงไม่มีอะไรหรอกครับ เรารีบไปรับน้องจ้ะจ๋ากันดีกว่า” คุณอาทิตย์กำลังจะเดินไปที่รถ แต่เมื่อคุณภูษิตามองชัดๆอีกที ‘นั่นดอกบัวนี่ มาทำอะไรตรงนี้’ เธอพูดกับตัวเองและเดินไปยังตรงที่คุณนิภายืนอยู่

“ดอกบัว! เข้ามาทำอะไรตรงนี้” คุณภูษิตาถามด้วยความสงสัย ในขณะที่คุณอาทิตย์ก็กำลังเดินตามเธอมาด้วย

“คุณภูษิตา!” ดอกบัวอุทานด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าจะได้เจอคุณภูษิตาที่นี่ ด้วยสถานการณ์แบบนี้

“อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอคะ” คุณนิภาถามด้วยความสงสัย

“รู้จักโดยบังเอิญน่ะค่ะ” คุณภูษิตาตอบสั้น และหันไปทางดอกบัวต่อ “เธอลงทะเบียนร้านค้าเสร็จแล้วเหรอ”

ดอกบัวกำลังจะอ้าปากตอบแต่คุณนิภาแทรกซะก่อน “เธอมาไม่ทันน่ะค่ะ ก็คงต้องเสียโอกาสไป แต่ถึงจะมาทันก็ไม่รู้จะได้รับคัดเลือกรึเปล่า เพราะคนที่มาลงทะเบียนก็ออกจะเยอะแยะ” คุณนิภาแทรกขึ้นพร้อมเบะปากไปทางดอกบัว

ดอกบัวหน้าเศร้ายิ่งกว่าเดิม เธอพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้ารับความจริง

“ไหนๆก็อุตส่าห์มาแล้ว ลงชื่อเอาไว้ก่อนสิ จะได้ไม่เสียเที่ยว” คุณภูษิตายื่นกระดาษรายชื่อกับปากกาให้ แต่คุณนิภาชิ่งรับเอาไว้ก่อน “ไม่ได้นะคะคุณภูษิตา ถ้าทำแบบนี่เด็กมันจะเคยตัวมาสายไปเรื่อย ถ้าแม่ค้าพ่อค้าคนอื่นๆรู้จะไม่พอใจเอานะคะ”  คุณนิภาค้านเสียงแข็ง

“ถ้าอย่างนั้น ก็เปิดรอบชดเชยพรุ่งนี้อีกวันสิคะ เพราะถึงยังไงเราก็ยังไม่ตัดสินใจว่าจะเลือกร้านไหนมาลง ดีมั้ยคะคุณอาทิตย์” คุณภูษิตาหันไปถามคุณอาทิตย์ด้วยสายตาบังคับว่าต้องอยู่ข้างเธอ คุณอาทิตย์หันมองคุณนิภาเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ก็ดีนะครับ ไม่ได้เสียหายอะไร เปิดให้พรุ่งนี้อีกครึ่งวัน จะได้เก็บรายชื่อพ่อค้าแม่ค้าที่ตกหล่นอยู่ได้บ้าง” คุณอาทิตย์ตอบในขณะที่คุณนิภาทำหน้าค้อนใส่เขา

“งั้นพรุ่งนี้เราจะเปิดให้เวลาเดิมละกันนะครับ เดี๋ยวผมจะให้ฝ่ายโซเชียลเป็นคนประกาศให้” คุณทินกรตอบพร้อมกับเดินแยกออกไป

ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างมองหน้ากันไปมา และคุณนิภาก็พูดประชดขึ้นว่า “คิดว่าโลกทั้งใบเป็นของเธอรึไง” เธอหันไปทางคุณภูษิตาที่กำลังยิ้มให้ดอกบัวด้วยความดีใจ

คุณภูษิตาหันมายังด้านคุณนิภาและตอบด้วยความเป็นจริงว่า “ก็คุณเป็นคนบอกเองนี่คะ ว่าการที่ทำแบบนี้จะทำให้เราเข้าถึงพ่อค้าแม่ค้าได้มากขึ้น ดิฉันก็ทำตามที่คุณพูดแล้ว” คุณนิภาได้ยินแบบนั้น เธอถึงกับพูดอะไรไม่ออกเพราะมันคือความจริงที่จะได้เข้าถึงแม่ค้ามากขึ้น เธอจึงรีบเดินออกไปจากตรงนั้นเพราะไม่อยากเสียหน้าไปมากกว่านี้

“นี่เธอกำลังจะไปไหนรึเปล่า” คุณภูษิตาถามดอกบัว

“ว่าจะไปรับน้องจ้ะจ๋าไปทานไอศครีมกันค่ะ” ดอกบัวตอบด้วยใบหน้ายิ้มแบบเหนื่อยๆ

“เดี๋ยวฉันไปรับจ้ะจ๋าเอง วันนี้เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มาให้ทันล่ะ” คุณภูศิตาพูดกับดอกบัว

“ขอบคุณมากนะคะ” ดอกบัวเอ่ยขอบคุณคุณภูษิตาด้วยความรู้สึกขอบคุณจริงๆ

“ถือว่าฉันตอบแทนที่เธอช่วยลูกฉันไว้เมื่อวานนะ”  คุณภูษิตารับคำขอบคุณและเดินไปที่รถ คุณอาทิตย์มองหน้าดอกบัวแว๊บหนึ่งด้วยความสงสัยว่าทำไมคุณภูษิตาถึงอยากจะช่วยเด็กคนนี้ และทั้งคู่ก็เดินไปขึ้นรถ

ดอกบัวมองไปยังคุณภูษิตา เธอรู้สึกขอบคุณจริงๆถึงแม้ทางสภายังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะให้ร้านค้าไหนมาลง แต่ดอกบัวก็รู้สึกว่าครั้งนี้คุณภูษิตาได้ช่วยเธอไว้

…..โปรดติดตามตอนต่อไป มาดูดันว่าดอกบัวจะมาสายอีกรึเปล่า……

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***