ยึด

อืดๆ อืดๆ

อือออ...กี่โมงแล้วเนี้ย ฉันค่อยๆกวาดสายตามองดูรอบๆห้องที่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่มีแสงสว่างลอดเข้ามาแม้แต่เล็กน้อยนั้นแสดงว่ายังไม่เช้าแล้วเสียงการแจ้งเตือนน้อยๆนี้ก็มาขัดการนอนของฉัน

อืดๆ อืดๆ

นี้ก็ดังจังเลยเว้ย ฉันคว้านมือหาเจ้าเสียงตัวปัญหานี้ โอ่ะอยู่นี้เอง ไหนดูสิว่ามีอะไร ตาฉันต้องเบิกโพลงขึ้งมาทันทีเมื่อเห็นภาพของเวลาที่โชว์อยู่ที่หน้าล็อคจอโทรศัทพ์

ตี4! โอ้ยนี้เช้ามากเลยนะเนี้ย

(ประภัสสร): ฟ่างไปค่ายกัน

(ประภัสสร): เราดูแล้วค่ายนี้1วันก่อนเปิดเรียนพอดีจัดที่คณะเราด้วย

(ประภัสสร): มีพี่สายฟ้ามาด้วยอะแก โอ้ยความสุขก่อนเปิดเรียนเป็นเฟรชชี่มันช่างดี

(NC):เท่าไหร่

ใช่ในหัวฉันตอนนั้นไม่ได้สนหรอกว่าใครคือสายฟ้าว่าอะไรติวหรือเฟรชชี่ฉันสนใจแค่ราคาค่ายมากกว่า เพราะตอนนี้ฉันมาอยู่หอคนเดียวฐานะทางบ้านฉันก็ไม่ได้ถือว่ารวยมาก เวลาใช้เงินก็ต้องคิดให้ดีหน่อย

(ประภัสสร): 2999 แต่ ฟ่างไม่ต้องห่วงเราจ่ายแล้วเรียบร้อยเหลือแค่ไป 8โมงเช้ามารับเราด้วยนะ

(NC): พรุ่งนี้?

(ประภัสสร): 8โมงจะถึงนี้ไงไว้เจอกันนะเพื่อนสาว

เอ้าไหนว่าพรุ่งนี้ไง ก็ว่าอยู่ทำไมมันแปลกๆเพราะพรุ่งนี้วันเปิดเรียนนิ 8โมงเช้างั้นหรอ

ตอนนี้ตี4 อีก4ชั่วโมงนอนต่อดีไหมเนี้ย

ฉันมุดหัวลงไปในผ้าห่มผืนนุ่มพยายามสูดดมกลิ่นอันคุ้นเคยนี้เพราะอีกไม่กี่วันก็จะไม่ได้นอนแช่อยู่แบบนี้แล้ว น้ำนะน้ำวันนี้อุส่าจะนอนตื่นบ่ายดื่มด่ำกับช่วงเวลาแบบนี้

ฉันกับน้ำชาเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยประถมจนมาถึงช่วงมัธยมต้น น้ำชาย้ายไปเรียนต่างประเทศกับคุณลุงแต่เราสองคนก็ติดต่อกันทางโชเชียลมาตลอด ซึ้งก็ไม่รู้ว่าน้ำไปทำอีท่าไหนคุณลุงถึงยอมให้มาเรียนมหาลัยในไทย แล้วก็ดันมาติดคณะและมหาลัยเดียวกันกับฉัน ฉันไม่ได้บอกน้ำนะว่าจะยื่นสมัคมหาลัยไหน นี้สินะเพื่อนกันขนาดลงเรียนยังติดที่เดียวกัน

ตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้าฉันก็มารับยัยเพื่อนตัวแสบอย่างน้ำ น้ำเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่สวยม๊ากบ้านน้ำอยู่ใกล้มหาลัยและด้วยเหตุผลหลายๆอย่างน้ำเลยไม่ได้ออกไปอยู่หอหรือคอนโดเองลำพัง

"สวัสดีครับหนูฟ่างมารับคุณน้ำหรอครับ"

"ใช่ค่ะ" ฉันตอบลุงชัยคนขับรถที่บ้านของน้ำแกมาเปิดประตูให้

"คุณหนูน่าจะยังไม่ตื่นคุณหนูฟ่างเข้าไปรอในบ้านก่อนก็ได้ครับ"

"ฟ่างเอาคิมสันเข้าไปได้หรอคะ"

"อ้อคุณแป้งไม่อยู่ครับไม่ต้องกังวลเรื่องเสียง"

คิมสันที่ว่านี้คือลูกรักของฉันนะถึงฐานะที่บ้านฉันจะไม่ได้ดีมากแต่ฉันก็ไม่ได้อ้อยอิ่งเกาะแม่ไปวันๆฉันหางานประจำทำจนซื้อบิ๊กไบค์ได้คันหนึ่ง ส่วนคุณแป้งคือคุณแม่ของน้ำท่านป่วยเป็นโรคหัวใจ ท่านจึงต้องการความเงียบและความเป็นส่วนตัวอย่างมาก แต่ก็อย่างว่าล่ะรถไม่แรงไม่มีแรงขับ

ฉันจัดการเอาคิมสันมาจอดที่โรงรถให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าบ้านของน้ำ ทำไมรู้สึกไม่ชินทุกทีที่มาบ้านน้ำมันอาจเป็นเพราะความสวยหรือความอลังการของบ้าน นี้สินะเค้าเรียกว่าบ้านคนรวยน่ะ

"ฟ่างมาเร็วจังนี้พึ่ง7โมงเองนะ"น้ำเดินบิดขี้เกียจลงมาจากชั้นสองของบ้าน อย่างว่านะคนสวยขนาดพึ่งตื่นก็ยังสวย

"น้ำนัด8โมงนิเผื่อๆเวลา"

"โถ่เพื่อนสาว ละกินอะไรมายัง" ฉันส่ายหัวตอบเพื่อนเบาๆ น้ำเลยให้ป้าแจ่มทำข้าวเช้าให้เราทั้งคู่ก่อนจะเดินสะบัดผมขึ้นไปอาบน้ำ

ถึงฉันจะสนิทกับน้ำมากแต่ไม่รู้ว่ามาที่บ้านน้ำทีไรเป็นต้องเกรงใจทุกที ถึงน้ำจะไปเรียนที่เมืองนอกแต่ทุกเทศกาลหรือวันหยุด น้ำจะบินกลับมาที่ไทยทันที

"อ้าวฟ่างมาเช้าจัง นี้น้ำมันแกล้งอีกแล้วหรอ"

"ปล่าวค่ะพี่เปลว ฟ่างมาเช้าเอง"

พี่เปลวเป็นพี่ชายคนโตของน้ำพี่เปลวเป็นเดือนมหาลัยปีก่อนๆที่นอกจากจะหล่อแล้วยังมีความสามารถสุดๆฉลาดมากด้วยฉันจำได้ว่าพี่เปลวสอบเรียนต่อแพทย์ติดตั้งแต่อายุ 17 เลยด้วยซ้ำ พอมองย้อนไปฉันในปีสองปีที่แล้ว ยังวุ้นเก็บเงินซื้อรถให้ตัวเองอยู่เลย

"อ๋อโอเครค่ะ"พี่เปลวตอบก่อนจะเดินมานั่งข้างๆฉัน "แล้วนี้ทานอะไรมาหรือยัง" คนหน้าหล่อเอ่ยถามอย่างสุภาพ

"น้ำให้ป้าแจ่มทำให้แล้วค่ะ"

"อ่อ โอเครค่ะ" ว่าจบมือนุ่มๆของพี่เปลวก็วางลงที่หัวฉันอย่างอ่อนโยน

"พี่เปลวคะ ตอนนี้เราเป็นแค่พี่น้องกันแล้วนิคะ"

พี่เปลวถอนหายใจออกเบาๆก่อนจะดึงมือข้างสวยที่ขยับมาอยู่ไม่ถูกที่เทาไหร่ออกก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับฉันแทน

ฉันกับพี่เปลวเคยสนิทกันมากอยู่ช่วงหนึ่งไม่เชิงคนคบกันหรอกแค่รู้สึกดีต่อกัน ตอนนั้นฉันคงพึ่ง16-17ได้พี่เปลวคง19ย่าง20 ตอนนี้พี่เปลวก็ 21 แล้ว ฉันจำได้ว่าตอนนั้นพี่เปลวเป็นคนเอ่ยปากพูดว่า ขอหยุดความสัมพันธ์ของเราเอาไว้แค่พี่น้องเพราะพี่เปลวต้องโฟกัสแค่เรื่องเรียน แต่ฉันก็มารู้เอาทีหลังว่าที่จริง พี่เปลวคบกับรุ่นน้องในคณะ ซึ้งฉันก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากขนาดนั้นหรอก แค่ฉันรู้สึกมองความสัมพันธ์ของคนสองคน พื้นฐานความไว้ใจคน และการเชื่อใจคนแย่ลงมากๆ

มันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกใช่ไหมล่ะจะบอกว่าไม่โกรธก็ไม่ได้ แต่ในเมื่อฉันกับน้ำเป็นเพื่อนกัน จะมาให้เรื่องแค่นี้กระทบความเป็นเพื่อนของเราได้ยังไงล่ะ

"อ้าวพี่เปลว ยังไม่ไปเรียนอีกหรอ ละนี้มาเกาะแกะอะไรฟ่างอีกหรือปล่าวอ่ะ น้ำบอกกี่รอบแล้วอ่ะ ว่าอย่ายุ่งกับเพื่อนน้ำ" เสียงน้ำเดินบ่นมาแต่ไกล ทำเอาพี่เปลวที่กำลังดื่มน้ำเต้าหู้อยู่แทบสำลัก

"อะไรของเราน้ำพี่ไม่ได้ทำอะไรฟ่างเลยนะทำไมใส่ร้ายกันแบบนี้"

"จริงหรือปล่าวฟ่าง" ฉันพยักหน้าตอบเบาๆ

ฉันกับน้ำทานข้าวเช้าที่ป้าแจ่มทำให้ เพราะเป็นตอนเช้าป้าแจ่มเลยทำข้าวต้มทะเล ซึ้งแน่นอนว่ามันคงไม่พอสำหรับท้องปลาวาฬอย่างฉัน

ตอนนี้เป็นเวลา 8 โมงกว่าๆ ฉันกับน้ำมาถึงหน้าคณะแล้ว วันนี้ยังไม่ใช่วันเปิดเรียนอย่างสมบูรณ์ แต่ดูเหมือนว่าจะมีรุ่นพี่ และคณะอาจารย์เดินตรวจเช็คความเรียบร้อยของห้องและสถานที่เรียนอยู่ไม่น้อย

ถ้าดูจากตารางแล้วเราเริ่มติว 10 โมงเช้า นี้ก็พึ่ง 8 โมงกว่าๆ หาอะไรกินต่อดีไหมนะ ฉันสะกิดแขนน้ำที่ยังเอามือสางผมยาวๆนั้นอย่างไม่หยุด ก็ไม่ได้จะว่าหรอกนะแต่อยากให้ไปรับเองนิน่านั่งคิมสันมาแบบนี้ไม่รวบผมไว้ดีๆก่อนใส่หมวก มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะยุ่ง

"น้ำเราขอไปเซเว่นแปปหนึ่งได้ไหม"

"อ่าๆได้ ฝากซื้อน้ำมะเขือเทศมาด้วยนะ"

น้ำมะเขือเทศงั้นหรอ แค่คิดก็อืดท้องไปกว่าครึ่งแล้วถ้าเป็นมะเขือเทศสดๆนี้ว่าเลี่ยนลิ้นแล้วนะ นี้น้ำมันเลย น้ำควรได้รับการยกย้องนะเนี้ยว่ากินได้อะ ถ้าเป็นฉันนะผลิตภัณฑ์เดียวที่ทำจากมะเขือเทศแล้วฉันยอมกิน คือขนมรสมะเขือเทศห่อสีแดงๆเท่านั้นแหละ

หน้าเซเว่นทำไมวันนี้มันคึกคักกว่าปกติ คนต่อแถวรอเข้าข้างในยาวออกมาถึงถนนทางเดิน แถมยังเป็นสาวๆ ม.ปลาย อีก มีป้ายไฟอะไรเยอะแยะเต็มมือไปหมดใครมา พระเอกซีรีส์เกาหลีหรอ

นี้ก็ 9 โมงละ ถ้ากว่าจะรอสาวๆพวกนี้ต่อแถวเสร็จเที่ยงพอดีมั้ง หมวกก็ถือมาด้วยนิน่า หึขอโทษนะสาวๆ พอดีรีบ

ืืฉันใส่หมวกกันน็อคสีดำตัวสวยของฉันเเล้วเบียดร่างบางๆเข้าไปในเซเว่น ที่มีสาวๆเดินตามกรี๊ดให้ใครสักคนอยู่ตรงโซนขนม แต่ช่างเถอะเป้าหมายของฉันคือน้ำมะเขือเทศ และขนมปังของฉันเท่านั้น

น้ำมะเขือเทศๆ อ้อนี้ไง เหลือกล่องเดียวสะด้วย ฉันกำลังจะหยิบเอาน้ำมะเขือเทศกล่องนั้นแต่กลับโดนไอร้หน้าหล่อคนหนึ่งแย่งไปสะก่อน

"แย่งงี้เลยหรอ"

"ของเธอหรอ ไม่เห็นติดชื่อไว้นิ" ติดชื่อกับผีสิเห็นชัดๆว่าฉันหยิบก่อน "ไม่มีใครบอกใครสอนหรอว่าอย่าใส่หมวกกันน็อคเข้าร้าน...มันคล้ายโจรปล้น"

"ไม่มีใครบอกหรอว่าอย่าแย่งของที่มีคนจะเอาแล้วก่อน" ว่าจบฉันก็ดึงเอากล่องน้ำมะเขือเทศจากมือใหญ่ๆของหมอนั้น แล้วรีบก้าวเท้ายาวๆมาที่เคาท์เตอร์จ่ายเงิน

คิวต่อคิดเงินนี้จะเยอะไปไหนนะถึงฉันจะใจกล้าฝ่าดงสาวๆเข้ามาในนี้ได้ แต่ไอร้เรื่องต่อคิวคิดเงินนี้ใครจะกล้าแซงหน้ามึนยังไงก็ต้องมีมารยาทปะ

"โอ้ยทันปะนิ"

"หึ รีบทำไมไม่มาตั้งแต่เมื่อวาน เอามานี้"

ว่าจบหมอนั้นก็ดึงเอากล่องน้ำมะเขือเทศจากมือฉันก่อนจะเดินยิ้มๆไปที่เคาน์เตอร์สาวๆน้อยใหญ่ที่ยืนต่อคิวอยู่ ต่างหลีกทางให้อย่างอัตโนมัติ

"จะยืนเด๋ออีกนานไหมไหนว่ารีบ"

"ห..หะ"

"เด๋อจริงๆ" ว่าจบหมอนี้ก็จับแขนฉันแล้วลากออกมาจากเซเว่น แต่เดี๋ยวนะถือวิสาสะมาแตะเนื้อต้องตัวคนอื่นได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นี้ไม่มีใครสอนหรอ

"ปล่อย"

"ปล่อย?" เอ้าไอร้หน้ามึนนี้ย้อนคำพูดฉันเฉยเลย ฉันค่อยๆแกะมือเรียวๆที่เกาะเเขนฉันแน่นจนตอนนี้เริ่มปวดขึ้นมานิดหน่อยออก

"ขอบใจสำหรับน้ำ"

"น้ำ?"

"ก็ที่เดินไปคิดเงินให้ไง เอามาเรารีบ"

"บ้า ใครบอกว่าไปคิดเงินให้เธอนี้ของเราต่างหากล่ะ" พูดยังไม่ทันหุบปากด้วยซ้ำไอร้บ้านี้ก็หยิบหลอดขึ้นมาเจาะกล่องน้ำมะเขือเทศดูดเข้าปากต่อหน้าฉัน

"เห้ย นี้นาย..." เสียเวลามาตั้งเกือบชั่วโมงน้ำมะเขือเทศก็ไม่ได้ ฉันเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ ก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออก ซึ้งตอนนี้ฉันก็ไม่ได้นึงถึงสภาพผมของตัวเองว่าตอนนี้เป็นยังไงหรอก

"อุส่าเสียเวลามา"

"เห้ย...อย่าทำเสียงแบบนั้นดิ"

"มีอะไรกันวะไนท์"

"คือกูเห็นน้องมันน่าแกล้งดีกูเลยแย่งน้ำบ้านี้มา ใครจะรู้ว่าน้องมันจะเหมือนจะร้องเลยว่ะสายฟ้า"

"เห้ยน้องพี่ขอโทษ"

ฉันได้ยินเสียพวกพี่มันคุยกันเบาๆเพราะตอนนี้เหมือนเสียงกรี๊ดของสาวๆที่ตามหวีดใครสักคนในเซเว่นดังออกมาข้างนอกแล้ว

"อยากกินมากก็กินไปเถอะ"

"น้องเพื่อนพี่บอกขอโทษไง"

"ยุ่ง" ว่าจบฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้น

ข้าวก็หิวน้ำมะเขือเทศก็ไม่ได้ยังมาเจอคนแบบนี้อีก น้ำจะงอนฉันปล่าวนะที่ไม่ได้ซื้อมาให้

ฉันเดินมาถึงหน้าตึกของคณะก็ 10 โมงพอดีเหมือนเขาจะให้ลงทะเบียนเข้างานกันแล้ว

น้ำคงเข้าไปแล้วมั้ง หรือจะไม่เข้าดีนะขัาวก็หิวแต่ถ้าจะไปก็ไลน์บอกน้ำก่อนดีกว่าไหมนะ

ื(NC):น้ำอยู่ในงานยัง

(ปภัสสร):ใช่ๆฟ่างเดินเข้ามาเลย

น้ำบอกว่าเดินเข้ามาเลยขนาดนี้ จะบอกว่าไม่ไปก็จะแปลกๆอยู่นะ สุดท้ายฉันก็ได้เดินเข้ามาหาน้ำในงาน คนเยอะขนาดนี้น้ำอยู่ไหนนะ

"ฟ่างๆ ทางนี้ๆ" เสียงน้ำตะโกนลั่นทำเอาคนทั้งห้องหันมามองฉันเป็นทางเดียวกัน

นี้จะบอกว่าฉันโชคร้ายมากกว่าโชคดีที่ได้คนดีๆอย่างน้ำมาเป็นเพื่อนก็ไม่ผิดหรอกนะ ฉันอายคนเป็นไหมละนี้ ฉันยิ้มเขินๆก่อนจะรีบเดินมาซุกหน้าลงโต๊ะอย่างไวกับความอับอายที่เพื่อนรักของฉันได้ฝากเอาไว้

"ฟ่างช้าจังอะน้ำมาตั้งนานแล้วนะ"

"เร็วสุดละน้ำ คนมันเยอะอะ ขอโทษนะฟ่างไม่ได้ซื้อมาให้น้ำด้วย มันหมดอ่ะ"

"ไม่เป็นไรพี่ไนท์ซื้อมาให้แล้ว" ไนท์หรอชื่อมันออกจะคุ้นๆนะ "นั้นไงพี่ไนท์มาแล้ว" น้ำชี้มือไปทางหนุ่มหน้าหล่อที่สวมเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้มที่เดินหน้าหล่อๆมา

"เชี้ย...ย โอ้ย!!" น้ำหยิกแขนฉันจนฉันสะดุ้ง คนยิ่งผิวบางๆ แต่ที่หน้าสะดุ้งไปมากกว่านั้นคือคนหน้าหล่อที่กำลังเดินมาคือคนเดียวกันกับที่แย่งน้ำมะเขือเทศกับฉันในเซเว่นเมื่อตะกี้ยังไงล่ะ

"พูดไม่เพราะน้ำบอกกี่ครั้งละฟ่าง" น้ำหันมากระซิบ "พี่ไนท์มาแล้วหรอค่ะ"

"ใช่ครับ แล้วนี่ใครครับเพื่อนน้ำหรอ" พี่มันเอียงคอมามองดูฉันฉันว่าฉันไม่ได้คิดไปเองนะเมื่อกี้พี่มันยิ้มแปลกๆใส่ฉันขนลุกไปถึงเท้าละเนี้ย

"ใช่ค่ะนี้ฟ่า..ง ฟ่างทำอะไรของฟ่างอะ"

"ห...หะฟ่างหนาวอะน้ำ"

"จะเอาออกดีๆหรือให้น้ำดึง" ว่าจบน้ำก็เอามือมากระชากเสื้อแขนยาวของตัวเองที่ฉันเอามาคลุมหัวออก ที่ต้องใช้คำว่ากระชากเพราะตอนนี้ผมของฉันนี้ปลิวว่อนไปในอากาศหมดแล้วหนะสิ

"น้ำ!!!" คนตัวเล็กเหมือนจะตกใจเล็กน้อยกับน้ำเสียงที่ฉันใช้พูดไปเมื่อตะกี้

"น้ำ...ขอโทษฟ่าง ฟ่างเป็นอะไรไหม" ว่าจบน้ำก็ยื่นมือมาจับผมฉันให้มันเข้าที่เข้าทาง

"เป็นอะไรกันหรือปล่าวครับน้องน้ำ"

"ไม่มีอะไรค่ะพี่ไนท์ พี่ไนท์ไปทำหน้าที่เถอะค่ะ"

"ได้ครับ" ว่าจบคนหน้าหล่อก็หันหลังเดินจากไป

ในการมาติวครั้งนี้ภาคเช้าก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษแค่เรื่องพื้นฐาน และมีข้อสอบนิดหน่อยซึ้งฉันก็ไม่ค่อยได้สนใจมาก ตอนมัธยมก็ไม่ได้ขนาดว่าเรียนเก่งหรอกแต่ก็พอรู้เรื่อง ซึ้งฉันค่อนข้างสมาธิสั้นแน่นอนว่าที่ติวเตอร์พูดมายากมากที่จะเข้าหูฉัน

น้ำที่เป็นคนชวนฉันมาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้สนใจเนื้อหาพอๆกันกับฉัน นี้ล่ะนะเพื่อนรัก

ส่วนพี่ไนท์ก็เดินมาหาเราสองคนอยู่บ่อยๆ

"เมื่อไรพี่สายฟ้าจะมาสักทีอะฟ่าง"

"ใครสายฟ้า" ฉันหันไปตอบน้ำ

"ก็พี่สายฟ้าไง คนที่หล่อๆ เป็นเดือนมหาลัย หล่อรวยเป็นทายาท..อือ.."ฉันเอามือปิดปากน้ำเอาไว้สะก่อนที่จะได้ฟังคุณสมบัติอันยาวระเรื่อของผู้ชายต้นเหตุที่ทำให้น้ำลากฉันมาด้วยในวันนี้

"เอาล่ะค่ะน้องๆทุกคน พี่ๆรู้นะคะว่าที่น้องๆมาในวันนี้ไม่ใช่แค่มาติวใช่ไหมค่ะ" เสียงพี่สตาฟค่ายเอ่ยอยู่บนเวที "แหม๋ๆ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เชิญพบกับน้องสายฟ้า ที่จะมาสอนความถนัดทางวิศวกรรมศาสตร์คอสพิเศษของเราได้เลย คร่าา"

"กรี้ดดดด~~~" เสียงกรี๊ดของสาวๆน้อยใหญ่ที่นั่งอยู่ในห้องดังขึ้นอย่างอัตโนมัตเมื่อพี่สตาฟพูดจบ หูของฉันที่ไวต่อเสียงมากๆอยู่แล้วนั้น เหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

"ฟ่างๆ" น้ำเรียกชื่อฉันก่อนจะเขย่าเเขนฉันเบาๆ "ถ่ายรูปให้น้ำหน่อยสิ" น้ำยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ฉันก่อนจะส่งยิ้มหวานๆผ่านเลนส์กล้องมา

"ถ่ายยังไงอะน้ำ"

"ถ่ายคู่กับพี่สายฟ้าไง" แล้วฉันก็ต้องนิ่งไปพักหนึ่งกับประโยคที่เพื่อนสาวได้เอ่ยมา ก็เพราะว่าอีตาสายฟ้าที่น้ำว่ายืนหัวโด่อยู่บนเวที แล้วฉันจะถ่ายได้ยังไง

ฉันยิ้มแห้งๆให้น้ำก่อนจะกดถ่ายรูปให้เท่าที่ความสามารถของฉันจะถ่ายได้ ยังดีที่เรานั่งไม่ไกลจากเวทีมาก ไม่อย่างนั้นพี่สายฟ้าคนหล่อเท่ของน้ำคงเหลือเท่าไม้ตะเกียบ

ตอนนี้ก็ผ่านมาจะเกือบชั่วโมงแล้ว ซึ่งดูเหมือนว่าสิ่งที่คนพูดอยู่บนเวทีจะดังไม่มากพอเท่าเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นอยู่ตลอดเวลา อะไรจะขนาดนั้นนะ นี้ขนาดตั้งใจฟังสุดๆแล้วนะ เพราะเนื้อหามันของคณะฉันล้วนๆ แต่กลับไม่ได้อะไรนอกจาก

พี่สายฟ้าค่ะ พี่สายฟ้า พี่สายฟ้า กรี๊ดๆ โอ้ย

น่าเบื่อแบบนี้ก็คงมีทางเดียวแหละฉันหยิบเอาโทรศัพท์จากกระเป๋าสะพายขึ้นมาจิ้มๆกดๆเกมที่ฉันเล่นเป็นประจำ เพราะถึงจะฟังไปตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก เสียเวลาจริงๆเลย

ปั่ง!!

"น้องครับเข้าใจที่พี่พูดไหมครับ"

"กรี๊ดพี่สายฟ้าดุกร้าวใจมากอะแก"

"โอ้ยละลายแล้ว" เสียงรุ่นน้องที่สวมชุดนักเรียน ม.ปลายนั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าฉันพูดขึ้นมา

ฉันยิ้มตอบหนุ่มหน้าหล่อที่น้ำอยากมาดูนักหนายืนกอดอกจ้องอยู่ต่อหน้าฉันก่อนจะหันมานั้งเล่นโทรศัพท์ต่อ

"ถ้าน้องยังเล่นอีกพี่จะยึดนะครับ"

จะยึดหรอใครจะกล้านี้โทรศัพท์ฉัน

"เห้ย" พี่แกดึงโทรศัพท์ออกไปจากมือฉันก่อนจะเก็บเข้าไปไว้ในเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้มพี่มันหันมายิ้มจางๆแล้วเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้บนเวทีแบบเดิมอย่างไม่แคร์เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนั้นแบบฉันเลยสักนิดเดียว

.........................................................

นี้ไม่ใช่นิยายแบบแชทนะคะ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***